W ciemności wywołanej niedawnym wybuchem wulkanu Geralt szedł pewnym krokiem przed siebie. Wiedział dokąd zmierza. Twarz miał przesłoniętą grubą namoczoną wodą szmatą, by mógł w miare swobodnie oddychać w tym nieprzyjaznym środowisku. Dotarł do miejsca, w którym jeszcze przed tygodniem zieleniły się liscie młodej roślinności. Szybko wypatrzył długi patyk jesionu. Za jednym ruchem sięgnął za plecy po swój stalowy miecz i ściął cienki pień tuż przy ziemi. Z kieszeni płaszczu wyjął suchy porost, który zebrał po drodze do kraterów lawy. Owinął go cienkim sznurkiem, a drugi koniec sznurka przywiązał do patyka. W ten sposób stworzył coś podobnego do wędki. Rozejrzał się dookoła i odnalazł to, czego szukał. Podszedł do dużego kamienia i rękawem starł z niego pył, a następnie usiadł na nim. Dopiero w tym momencie z szarnej chmury wyłoniła się Cyndaquil, która cały czas przyglądała się poczynaniom Geralta. Wiedźmin wyjął z torby fiolkę ciemnego płynu i polał nią przywiązany do sznura porost. Płotka patrzyła z zaciekawieniem, więc Geralt wyjaśnił jej obrazowo po co użył tego płynu. Wylał pare kropel płynu na kamień i wiedźmińskim znakiem podpalił go.
Geralt zaczął machać "wędką" na prawo i lewo, a Cyndaquil goniła za nasączonym ropą porostem by podpalić go za pomocą płomiennego ładunku. Gdy już była bardzo blisko, wiedźmin delikatnym ruchem patyka szybko przenosił cel w inne miejsce. Po kilku kwadransach Cyndaquil była tak zmęczona, ze nie była w stanie wykrzesać z siebie ognia. Geralt widząc brak sił swego pokemona, odłożył kijek, wstał i podszedł do Cyndaquil, po czym pogłaskał ją po główce i podał jej kilka zbożowych ciastek.

Już niedługo treningi zostaną zakończone, jednak nadal należy ciężko pracować. Następna wizyta w Kraterach Lawy przybliża nas do upragnionego ataku. Wspólnie z Chimcharem usiedliśmy na skałach i rozpoczęliśmy wspólne medytacje. Małpka starała się zgromadzić w sobie dużo negatywnych emocji, które mają pomóc nam według hodowcy zyskać mroczne moce. Po długich minutach Chimchar wskazał, że jest gotowy do kolejnego etapu. W tym celu ruszyliśmy do miejsca, w ktorym znajdują się dzikie stworzenia. To na nich małpka trenowała i obmyślała intrygi by wygrać. Wiele z pomysłów było bardzo mrocznych. Po zakończeniu sparingu wróicliśmy do domu na odpoczynek.

Chimchar nauka Złowieszczej Intrygi 5/7 [po wizycie u hodowcy]

Matt pojawił się w okolicy gorących Kraterów Lawy. Przybył tu, bowiem przyszedł czas na kolejny trening Płomiennego Ładunku z jego podopiecznym – Quilavą. Chłopak wypuścił ów pokemona z pokeballa i uśmiechnął się radośnie.
-Cześć. Dzisiaj popracujemy nad atakiem w ruchomy cel. Będziesz próbował uderzyć w tę lalkę – powiedział wyciągając z plecaka kukłę, która przymocowana była na samochodziku na pilota. Lalka była bardzo pokiereszowana – przeżyła już wiele. - Na pewno dasz sobie radę – stwierdził radośnie, uśmiechając się cały czas do pokemona. Trening zaczęli jednak od rozgrzewki, którą stanowiło kilka różnych ćwiczeń rozciągających oraz praca nad szybkością pokemona – kilka kółek wokół krateru. Po niej zaczął się prawdziwy, męczący trening. - Musisz się rozpędzić i z pomocą Płomiennego Ładunku uderzyć w uciekającą przed tobą lalką. Nic trudnego – zaśmiał się Matt. Wierzył w możliwości swojego Quilavy. Po chwili Quilava zaczął gonić uciekający przed nim samochodzik, którym sterował Matt. Pokemon dawał z siebie wszystko. Na początku miał małe problemy – samochodzik wykonywał uniki. Z czasem jednak powoli nauczył się wykorzystywać nieuwagę Matta i atakować z zaskoczenia. Wykonywał silne ciosy, aczkolwiek nad siłą prawdopodobnie jeszcze popracują. Po wszystkim przyszedł czas na chwilę zabawy. Po niej w końcu Matt wycofał pokemona do balla i odszedł z uśmiechem.

Quilava – Płomienny Ładunek (7)

Quilava i obronne koło. (18)

Po bardzo długiej przerwie znów wraz z moją Charizard przybywam do Krateru Lawy, aby kontynuować naukę Ognistej Przysięgi. Podrzucam lekko pokeballa do góry i po chwili stoi przed mną moja Charizard. Celem treningu będzie wywołanie kolumn ognia. Pokemon staje na środku miejsca ćwiczeń, i zaczyna zbierać całą swoją energię w nodze. Po zebraniu energii uderza ów nogą prosto w ziemie. Z ziemie wyłaniają się kolumny ognia. Gdy kolumny ognia opadną chowie Charizard do jej pokeballa.

Charizard:
- nauka Ognistej Przysięgi(7)

W pobliżu Kraterów Lawy pojawił się uśmiechnięty, czarnowłosy chłopak. Rozejrzał się, a kiedy wybrał dogodne miejsce do treningu, zatrzymał. To właśnie był jego cel – kolejny trening z ognistym pokemonem, którym był Quilava. Wypuścił ów stworka z pokeballa i powiedział:
-Cześć. Dzisiaj popracujemy trochę nad twoją wytrzymałością. Potrafisz już atakować, a twoim dzisiejszym celem będzie utrzymywanie Płomiennego Ładunku jak najdłużej – wyjaśnił. Quilava przytaknął delikatnie. Treninig wytrzymałościowe były dość ciężkie, aczkolwiek bardzo zależało mu na opanowaniu kolejnego ataku. Kiedy raz przeżył już ewolucję – liczył na to, że wkrótce osiągnie szczyt swojego rozwoju. Miał więc świadomość, że musi wytrwale trenować. - Ale najpierw... trochę się rozgrzejmy – powiedział Matt. Rozgrzewką miało być powtórzenie sobie znanych Quilavie ataków oraz kilka kółek truchtu wokół niewielkiego krateru. - Dobrze, dzisiaj, jak mówiłem, zajmiemy się pracą nad twoją wytrzymałością. Będziesz usiał użyć Płomiennego Ładunku i biec przed siebie najszybciej jak potrafisz. Biec i nie przestawać, aż nie będziesz miał już siły utrzymywać Płomiennego Ładunku – powiedział z uśmiechem. Quilava przytaknął. Zaczęli trening. Matt cały czas biegł obok pokemona. Na początku, mimo braku zmęczenia, Quilava miał małe problemy z utrzymaniem ataku Płomiennym Ładunkiem. Z czasem jednak nauczył się utrzymywać go na dłuższych dystansach biegu. W końcu pokemon padł wyczerpany na ziemię. Matt nie do końca był zadowolony, miał nadzieję, że uda się zrobić coś więcej, ale widział, że Quilava dał z siebie wszystko. Nie miał zamiaru go więc przemęczać. Po wszystkim przyszedł czas na odpoczynek, którego tak potrzebował Quilava. Po wszystkim Matt wycofał pokemona do pokeballa i odszedł z uśmiechem.

Quilava – Płomienny Ładunek (8)

Zaraz po wyjściu z Bagien Zatraceńców udaje się do Krateru Lawy, a by kontynuować wraz z Charizard naukę Ognistej Przysięgi. Wypuszcza ognistego pokemona z jego pokeballa. Celem treningu jest wywołanie kolumn z ognia. Charizard staje na środku miejsca treningu. Następnie zbiera cała swoją energię w nodze, a potem uderza ów nogą w ziemie, z której wyłaniają się kolumny ognia. po zakończonym treningu chowam Charizard do pokeballa i opuszczam miejsce treningowe.

Charizard:
- nauka Ognistej Przysięgi(8)

Z pyłu wulkanicznego unoszącego się w całej krainie Kraterów Lawy wyłoniły się dwie postaci. Jedna smukła i wysoka, a druga niska i otoczona płomienną poświatą. Mniejszy przybysz co chwilę wzniecał ogień na swych plecach i szarżował na wyższego towarzysza. A ten zwinnymi ruchami, których w żaden sposób nie można było dostrzec unikał małego ognistego stwora. Cyndaquil była już wyraźnie zmęczona, ale Geralt co chwilę zachęcał ją do dalszego podejmowania wysiłku. Płotka wiedział iż tak trzeba, wiec nie protestowała, tylko dawała z siebie wszystko. Oboje wbiegli na rozżarzone podłoże. Zdawać się mogło, że Geralt zatonie w ogniu, lecz jego szybkie ruchy sprawiały iż ognień nie miał szans zająć jego cienkich butów. Gdy opuścili teren świeżo zalany przez lawę, zatrzymali się. Geralt pogłaskał po głowie swego stworka, a ten odwdzięczył się cichą balladą o pierwszych smokach, które według legendy zrodziły się w zastygłym już kraterze pobliskiego wulkanu.

W okolicy Kraterów Lawy pojawił się czarnowłosy chłopak. Temperatura bardzo dawała mu się we znaki. Co chwilę musiał przecierać swoje czoło od potu. Przybył tutaj, bowiem przyszedł czas na kolejny trening z Quilavą. Chłopak wypuścił ów pokemona z pokeballa.
-Cześc Quilava. Chciałbym ci pogratulować walki. Naprawdę bardzo dobrze poradziłeś sobie z Ambipom. Remis to jednak remis, więc musimy się jeszcze bardziej przyłożyć do treningów, żeby zwycięstwo następnym razem było pewne. Dawno nie trenowaliśmy, więc miałeś czas, aby odpocząć. Teraz bierzemy się do pracy. – powiedział – Na dzisiejszym treningu chciałbym jeszcze bardziej rozwinąć twoją szybkość. Płomienny Ładunek jest atakiem, w którym to głównie się liczy. Musisz więc dać z siebie wszystko i popracować nad swoją szybkością. W związku z tym dzisiaj na początku trochę truchtu, a później poćwiczymy – wyjaśnił. Tak też się stało. Quilava na początku rozgrzała się dość wolnym truchtem. Później wykonywali bieg na 100% swoich możliwości. Po nim, nadszedł czas na połączenie tego z Płomiennym Ładunkiem. - Teraz ten sam, krótki bieg wykonasz łącząc go z Płomiennym Ładunkiem. Postaraj się, aby atak wyciągnął z ciebie jak najmniej siły. Skup się na swojej szybkości – rzekł. Quilava na początku wykonał więc słaby, ale bardzo szybki atak Płomiennym Ładunkiem. - Świetnie. Teraz postaraj włożyć w atak więcej siły, jednocześnie nie tracąc na szybkości – Quilava zaczął biec. Otoczył się płomiennym płaszczem, ale troszeczkę zwolnił – Szybciej Quilava! Nie zwalniaj – słysząc to, pokemon przyspieszył. Po chwili jednak stracił równowagę i upadł – Dobra, teraz było naprawdę nieźle. Jak widzisz, wykonując ten atak, musisz skupić się na kilku rzeczach naraz. Szybkość, siła i opanowanie. To trudne połączenie, ale dasz radę. – rzekł. Po chwili nadszedł czas na jeszcze jedną próbę. Tym razem Quilava biegł dość szybko, stworzył dość mocny płaszcz, zachował równowagę. Nie było jeszcze idealnie, ale są na dobrej drodze. Tak przynajmniej myślał Matt. Po wszystkim nadszedł czas na wypoczynek dla bardzo zmęczonego Quilavy. Po nim chwila zabawy i w końcu Matt wycofał pokemona do balla, odchodząc.

Quilava – Płomienny Ładunek (9)

Przychodzę na polowanie.

Szaman kroczył spokojnie w kierunku Kraterów lawy. Nie miał ochoty tam iść, ze względu na to, że i bez tego na dworze panuje okropny upał. Szybkim ruchem sprawdził, czy wszystko znajduje się na swoim miejscu. Pokeballe były przypięte do paska, a reszta jego ekwipunku znajdowała się w wygodnym plecaku. Wabik rozejrzał się by ocenić sytuację i znaleźć ślady potencjalnego poszukiwanego pokemona. Plotki mówiły, że stworzenie jest milutkie, ale przez niego inne pokemony nie mogą normalnie funkcjonować.

Matt przybył na polowanie. Kratery Lawy nie były mu miejscem obcym - często przychodził tutaj razem ze swoim Quilavą. Miał nadzieję, że tego dnia uda mu się znaleźć kolejnego cennego podopiecznego, do jego drużyny. Ten na pewno był bardzo interesujący. Swoimi dwukolorowymi oczyma rozglądał się po okolicy, w końcu pojawił się na miejscu zbiórki.
-Cześć - powiedział do trenerów, którzy byli na miejscu. Widać będzie miał konkurencję. Ale takie polowania są najlepsze. Po co się w coś bawić, skoro nie można z nikim konkurować? Teraz tylko czekać na rozpoczęcie.

Stawiam sie ^^

Zakapturzony chłopak opuścił szpital psychiatryczny po prawie półrocznym pobycie, z którego wynikło, iż był całkowicie zdrowy na umyśle. Lekarze nie wiedzieli co o tym powiedzieć, więc nie chcąc zostać pośmiewiskiem stwierdzili u Jazona schizofrenię. Młody trener zaraz po opuszczeniu szpitala zauważył ulotkę ogłaszającą poszukiwanie pokemona w terenie kraterów Lawy. Nie tracąc czasu wszedł do pierwszego autobusu jadącego w tamtym kierunku. Wysiadłszy z pojazdu oparł się o pokaźnej wielkości skałę, założył słuchawki na uszy, puścił płytę Maleo na niskiej głośności i o odpłynął.
Przychodzę na polowanie.

Usuńcie podpisy z martwego eventu, są ble.
Jesteście tu gdzie ognia tłum, rym słaby ale na rzeczy. Dookoła niczego ciekawego nie widać, więc musicie zdać się na czuja. Przed wami droga prosto, która po chwili się dzieli na dwie inne, wasze opcje to lewica lub prawica.

Kolejka:
Crystal
Wabik
Matt
Sophie
Jazon

Idem ja w lewą stronę.

Chłopak zamknął oczy, by wsłuchać się w szum wiatru oraz odgłos ognia, który pożerał to co spotkał na swojej drodze. Następnie bez słowa ruszył przed siebie. Droga do czasu była prosta, lecz po chwili stanął przed pierwszą decyzją na ów polowaniu. Wabik był praworęczny, więc i teraz zdecydował, że pójdzie ścieżką, która prowadzi w prawo. Był ciekawy co go dzisiaj spotka. Inni trenerzy go nie interesowali, byli tylko konkurencją.

Matt udał się prosto. Bo co innego? Dalej lewo.

Zaczęła się przygoda! Kolejna opowieść o trudach zdobycia pokemona przez grupkę trenerów, marzących o nowym towarzyszu i sławie, zdobytej na walkach.
Zaśmiałam się i wesoło rozejrzałam.
Miejsce było dość ciekawe, dobrane tym razem. Zazwyczaj prowadz€ tu treningi, jeszcze nigdy nie zdażyło mi się szukać tu nowego towarzysza.
Oprócz mnie stawiło się parę trenerów. W sumie jest nas piątka- całkiem spora zgraja. Wszyscy przyszli tu po to samo... Mam jednak nadzieję, że to mi się uda.
Sprawdziłam, czy zabrałam ze sobą wszystkie potrzebne przedmioty. Jak zwykle, balla z pokemonem przypięłam do paska, by łatwo mieć do niego dostęp.
Gdy upewniłam się, że wszystko jest OK, ruszyłam do przodu, zaraz jednak pojawiło się rozwidlenie.
Teraz przede mną wybór. Na czuja, wybieram drogę w prawo.