Zaraz po wyjściu z Bagien Zatraceńców udaje się do Krateru Lawy, a by kontynuować wraz z Charizard naukę Ognistej Przysięgi. Wypuszcza ognistego pokemona z jego pokeballa. Celem treningu jest wywołanie kolumn z ognia. Charizard staje na środku miejsca treningu. Następnie zbiera cała swoją energię w nodze, a potem uderza ów nogą w ziemie, z której wyłaniają się kolumny ognia. po zakończonym treningu chowam Charizard do pokeballa i opuszczam miejsce treningowe.

Charizard:
- nauka Ognistej Przysięgi(8)

Z pyłu wulkanicznego unoszącego się w całej krainie Kraterów Lawy wyłoniły się dwie postaci. Jedna smukła i wysoka, a druga niska i otoczona płomienną poświatą. Mniejszy przybysz co chwilę wzniecał ogień na swych plecach i szarżował na wyższego towarzysza. A ten zwinnymi ruchami, których w żaden sposób nie można było dostrzec unikał małego ognistego stwora. Cyndaquil była już wyraźnie zmęczona, ale Geralt co chwilę zachęcał ją do dalszego podejmowania wysiłku. Płotka wiedział iż tak trzeba, wiec nie protestowała, tylko dawała z siebie wszystko. Oboje wbiegli na rozżarzone podłoże. Zdawać się mogło, że Geralt zatonie w ogniu, lecz jego szybkie ruchy sprawiały iż ognień nie miał szans zająć jego cienkich butów. Gdy opuścili teren świeżo zalany przez lawę, zatrzymali się. Geralt pogłaskał po głowie swego stworka, a ten odwdzięczył się cichą balladą o pierwszych smokach, które według legendy zrodziły się w zastygłym już kraterze pobliskiego wulkanu.

W okolicy Kraterów Lawy pojawił się czarnowłosy chłopak. Temperatura bardzo dawała mu się we znaki. Co chwilę musiał przecierać swoje czoło od potu. Przybył tutaj, bowiem przyszedł czas na kolejny trening z Quilavą. Chłopak wypuścił ów pokemona z pokeballa.
-Cześc Quilava. Chciałbym ci pogratulować walki. Naprawdę bardzo dobrze poradziłeś sobie z Ambipom. Remis to jednak remis, więc musimy się jeszcze bardziej przyłożyć do treningów, żeby zwycięstwo następnym razem było pewne. Dawno nie trenowaliśmy, więc miałeś czas, aby odpocząć. Teraz bierzemy się do pracy. – powiedział – Na dzisiejszym treningu chciałbym jeszcze bardziej rozwinąć twoją szybkość. Płomienny Ładunek jest atakiem, w którym to głównie się liczy. Musisz więc dać z siebie wszystko i popracować nad swoją szybkością. W związku z tym dzisiaj na początku trochę truchtu, a później poćwiczymy – wyjaśnił. Tak też się stało. Quilava na początku rozgrzała się dość wolnym truchtem. Później wykonywali bieg na 100% swoich możliwości. Po nim, nadszedł czas na połączenie tego z Płomiennym Ładunkiem. - Teraz ten sam, krótki bieg wykonasz łącząc go z Płomiennym Ładunkiem. Postaraj się, aby atak wyciągnął z ciebie jak najmniej siły. Skup się na swojej szybkości – rzekł. Quilava na początku wykonał więc słaby, ale bardzo szybki atak Płomiennym Ładunkiem. - Świetnie. Teraz postaraj włożyć w atak więcej siły, jednocześnie nie tracąc na szybkości – Quilava zaczął biec. Otoczył się płomiennym płaszczem, ale troszeczkę zwolnił – Szybciej Quilava! Nie zwalniaj – słysząc to, pokemon przyspieszył. Po chwili jednak stracił równowagę i upadł – Dobra, teraz było naprawdę nieźle. Jak widzisz, wykonując ten atak, musisz skupić się na kilku rzeczach naraz. Szybkość, siła i opanowanie. To trudne połączenie, ale dasz radę. – rzekł. Po chwili nadszedł czas na jeszcze jedną próbę. Tym razem Quilava biegł dość szybko, stworzył dość mocny płaszcz, zachował równowagę. Nie było jeszcze idealnie, ale są na dobrej drodze. Tak przynajmniej myślał Matt. Po wszystkim nadszedł czas na wypoczynek dla bardzo zmęczonego Quilavy. Po nim chwila zabawy i w końcu Matt wycofał pokemona do balla, odchodząc.

Quilava – Płomienny Ładunek (9)

Przychodzę na polowanie.

Szaman kroczył spokojnie w kierunku Kraterów lawy. Nie miał ochoty tam iść, ze względu na to, że i bez tego na dworze panuje okropny upał. Szybkim ruchem sprawdził, czy wszystko znajduje się na swoim miejscu. Pokeballe były przypięte do paska, a reszta jego ekwipunku znajdowała się w wygodnym plecaku. Wabik rozejrzał się by ocenić sytuację i znaleźć ślady potencjalnego poszukiwanego pokemona. Plotki mówiły, że stworzenie jest milutkie, ale przez niego inne pokemony nie mogą normalnie funkcjonować.

Matt przybył na polowanie. Kratery Lawy nie były mu miejscem obcym - często przychodził tutaj razem ze swoim Quilavą. Miał nadzieję, że tego dnia uda mu się znaleźć kolejnego cennego podopiecznego, do jego drużyny. Ten na pewno był bardzo interesujący. Swoimi dwukolorowymi oczyma rozglądał się po okolicy, w końcu pojawił się na miejscu zbiórki.
-Cześć - powiedział do trenerów, którzy byli na miejscu. Widać będzie miał konkurencję. Ale takie polowania są najlepsze. Po co się w coś bawić, skoro nie można z nikim konkurować? Teraz tylko czekać na rozpoczęcie.

Stawiam sie ^^

Zakapturzony chłopak opuścił szpital psychiatryczny po prawie półrocznym pobycie, z którego wynikło, iż był całkowicie zdrowy na umyśle. Lekarze nie wiedzieli co o tym powiedzieć, więc nie chcąc zostać pośmiewiskiem stwierdzili u Jazona schizofrenię. Młody trener zaraz po opuszczeniu szpitala zauważył ulotkę ogłaszającą poszukiwanie pokemona w terenie kraterów Lawy. Nie tracąc czasu wszedł do pierwszego autobusu jadącego w tamtym kierunku. Wysiadłszy z pojazdu oparł się o pokaźnej wielkości skałę, założył słuchawki na uszy, puścił płytę Maleo na niskiej głośności i o odpłynął.
Przychodzę na polowanie.

Usuńcie podpisy z martwego eventu, są ble.
Jesteście tu gdzie ognia tłum, rym słaby ale na rzeczy. Dookoła niczego ciekawego nie widać, więc musicie zdać się na czuja. Przed wami droga prosto, która po chwili się dzieli na dwie inne, wasze opcje to lewica lub prawica.

Kolejka:
Crystal
Wabik
Matt
Sophie
Jazon

Idem ja w lewą stronę.

Chłopak zamknął oczy, by wsłuchać się w szum wiatru oraz odgłos ognia, który pożerał to co spotkał na swojej drodze. Następnie bez słowa ruszył przed siebie. Droga do czasu była prosta, lecz po chwili stanął przed pierwszą decyzją na ów polowaniu. Wabik był praworęczny, więc i teraz zdecydował, że pójdzie ścieżką, która prowadzi w prawo. Był ciekawy co go dzisiaj spotka. Inni trenerzy go nie interesowali, byli tylko konkurencją.

Matt udał się prosto. Bo co innego? Dalej lewo.

Zaczęła się przygoda! Kolejna opowieść o trudach zdobycia pokemona przez grupkę trenerów, marzących o nowym towarzyszu i sławie, zdobytej na walkach.
Zaśmiałam się i wesoło rozejrzałam.
Miejsce było dość ciekawe, dobrane tym razem. Zazwyczaj prowadz€ tu treningi, jeszcze nigdy nie zdażyło mi się szukać tu nowego towarzysza.
Oprócz mnie stawiło się parę trenerów. W sumie jest nas piątka- całkiem spora zgraja. Wszyscy przyszli tu po to samo... Mam jednak nadzieję, że to mi się uda.
Sprawdziłam, czy zabrałam ze sobą wszystkie potrzebne przedmioty. Jak zwykle, balla z pokemonem przypięłam do paska, by łatwo mieć do niego dostęp.
Gdy upewniłam się, że wszystko jest OK, ruszyłam do przodu, zaraz jednak pojawiło się rozwidlenie.
Teraz przede mną wybór. Na czuja, wybieram drogę w prawo.

Dwie ścieżki do wyboru: w lewo lub w prawo. Obserwowałem przychodzących trenerów. Ich twarze wyglądały znajomo, jednak pobyt w psychiatryku zmienił mnie ... zapomniałem bardzo wiele. Przeżywałem tam męki, bo kilku profesorków postanowiła sobie zbadać "niezwykły okaz młodego człowieka". Jako, wiele zapomniałem, nie wiedziałem której z tych osób mogę zaufać, więc postanowiłem poczekać, aż pozostali wyruszą, i pójść w mniej zaludnionym kierunku. Zauważyłem, że większość osób udało się prawo, więc dla mnie wybór był oczywisty. Bez żadnych emocji powolnym krokiem ruszyłem przed siebie w lewe rozwidlenie tej drogi. Z uszu zdjąłem słuchawki, z których wciąż wydobywała się muzyka, która teraz przestała być moim priorytetem. Idę przed siebie staram się obserwować okolicę, wyglądać ciekawych rzeczy i wsłuchując się w szum wiatru.

Idę w prawą stronę prawa

Lewo: Crystal, Matt, Jazon
Idziecie pośród tych strumieni ognia szukając czego popadnie, aż dotarliście do jakichś ruin. Były bardzo zniszczone, ale do niczego innego ta droga nie prowadzi.

Prawo: Wabik, Sophia, Szogun
Wy z kolei swobodnie sobie idziecie a ognia coraz mnie, tylko ten pył był nieznośny. Było go więcej i wiecej aż zaczął utrudniać widoczność, niczym burza piaskowa jeno bez piasku a pyłu. Zaczynacie sie dusić i panikować.

Kolejka:
Crystal
Wabik
Matt
Sophie
Jazon
Szogun

Weszłam do ruin w poszukiwaniu stwora.

Wabik kroczył spokojnie przed siebie cały czas się rozglądając. Z czasem jednak zauważył coś podejrzanego. Ognia było coraz mniej, jednak z każdym krokiem poszukiwaczy zaginionego pokemona pył unosił się w górę. Z czasem było go coraz więcej, dodatkowo wiatr nie współpracował z nimi, wręcz przeciwnie. Rzucał im kłody pod nogi. Chłopak musiał szybko myśleć, by się nie udusić. Musiał zachować spokój. Na oczy założył okulary przeciwsłoneczne, które zawsze nosił przy sobie o tej porze roku. Dodatkowo przy szlufce od spodni miał bandamkę. Szybko ją odwiązał i zawiązał, tak by chroniła jego usta i nos przed piaskiem.

Ruiny? Takie miejsca są najlepsze! Chłopak był zdecydowany - chciał złapać tego stworka. Ruszył więc przeszukiwać starocie!

Po pewnym czasie dołaczył do nas Szogun. A już się czeszyłam, że tą stroną idzie mniej osób. Nie przepadałam za zbytnim tłumem.
Im dłużej mijał czas, tym bardziej wiatr wzbijał pył w górę. W końcu rozpętała się istna burza piaskowa.
Jedyne co mogłam zrobić, to zasłonić usta skrawkiem materiału i iść na przód. Panika w niczym tu nie pomoże, trzeba tylko cierpliwości i spokoju.
Idę więc, czekając na koniec .

Szedłem prosto nie wyczuwając żadnego zagrożenia. Przez całą drogę nie znalazłem niczego, co byłoby warte uwagi ... aż do samego końca drogi, gdzie stały tajemnicze ruiny. Zacisnąłem pięści wyczuwając coś podejrzanego ... tylko nie wiedziałem co. Postanowiłem wejść do ów budowli, jeśli można było nazwać to budowlą. Wyłączyłem muzykę, wziąłem głęboki wdech powietrza i ruszyłem do środka. Każdy krok stawiam uważnie, aby nie wejść w ewentualną pułapkę. Obserwuje ściany, sufit i podłogę, a także wsłuchuje się w każdy dźwięk.

-[b]Exeggcute wybieram cię! spróbuj zasłonić nas przed tym czymś za pomocą zapory-[b] Powiedziałem do pokejaja a jeśli zapora nic nie dawała wypuszczam Bronzonga który ma za zadanie użyć słonecznego dnia.

Ruiny
Weszliście do środka a tam wszytko porozwalane i grożące doszczętnym zawaleniem. Pełno dziwnych run, które przypominały Mattowi bigos. Kiedy już mieliście opuścić to miejsce znaleźliście schody w dół a za nimi dziwne wrota. Nad nimi wielkimi literami było coś zapisane i mimo panującej tu ciemnicy wpisaliście je w gogle i wam przetłumaczyło.
"Wszyscy to mają, ale nie można tego stracić"

Prawica
Próbowaliście zminimalizować szkody wyrządzone przez popiół, ale idzie wam raczej słabo. W taki tempie sie zaczadzicie czy tam podusicie wiec kombinujcie mocniej.

Kolejka bez zmian.