Wokół gorących Kraterów Lawy szedł czarnowłosy chłopak. Był nim Matt, którego celem było odbycie treningu z Quilavą. Wypuścił ów pokemona z pokeballa i uśmiechnął się do niego delikatnie.
-Cześć Quilava. Dzisiaj kontynuujemy trening na Płomienny Ładunek. Dzisiaj spróbujemy potrenować szybkość, z jaką atakujesz. Jest to naprawdę istotne w wykonywaniu tego ataku – powiedział. - Ale najpierw trochę się rozgrzejmy – powiedział radośnie. Quilava powtórzył sobie wszystkie znane u ataki. Ponownie szczególnie skupiał się na Szybkim Ataku. Po rozgrzewce przyszedł czas na właściwą część treningu Płomiennego Ładunku. - Najpierw wykonaj dla mnie Szybki Atak – rzekł. Quilava posłusznie wykonał atak – Bardzo dobrze. Teraz spróbuj w trakcie biegu otoczyć się warstwą gorących płomieni – wyjaśnił. Quilava wziął rozbieg, jednak nie był w stanie połączyć szybkiego biegu z ognistym płaszczem – Dobra, spróbujmy jeszcze raz. Na pewno ci się uda. To tak jakbyś wykonywał Krąg Ognia bez obracania się. – próbował pomóc w ten sposób pokemonowi. Quilava próbował cały czas. W końcu powoli zaczęło coś z tego wychodzić. Biegł dość szybko, a wokół niego zaczął pojawiać się płomienny płaszcz – Świetnie! – krzyknął zadowolony Matt. - Jeszcze raz! Pokaż co potrafisz! Płomienny Ładunek! – zakomenderował. Quilava wykonał całkiem niczego sobie Płomienny Ładunek. Do ideału jeszcze co prawda dość daleko, ale byli na bardzo dobrej drodze. - To poćwiczymy jeszcze twoją skrętność. Spróbuj wykonać Płomienny Ładunek i ruszyć na tamten kamień. – wskazał na dość spory głaz – Wybij się od niego w górę – powiedział. Quilava tak spróbował zrobić. Wziął rozpęd, odbił się, ale zmęczenie dało mu się we znaki – nie poleciał zbyt wysoko – Dobra Quilava, starczy. Widzę, że jesteś zmęczony. Świetnie się spisałeś – powiedział z uśmiechem. Trening zakończyli chwilą zabawy i odpoczynku. Po wszystkim Matt wycofał swojego pokemona do pokeballa i odszedł z uśmiechem.

Quilava – Płomienny Ładunek (5)

Nad dużym głazem pokrytym wulkanicznym gazem przeskoczył Geralt, a za nim niczym cień Cyndaquil. Wiedźmin uczynił to z pełną gracją, nawet nie musnął głazu, natomiast ognisty pok szurnął brzuchem po brudnej powierzchni kamienia i w ten sposób wytrącony z pełnego pędu zwalił się na ziemię, podnosząc tuman pyłu. Geralt zatrzymał się i przez chwilę przyglądał się swemu starterowi.
-Wstawaj Płotko. Czas nas nagli. Wstawaj i zabieramy się za naukę płomiennego ładunku.
Płotka szybko otrzepała się z pyłu. Zrobiła to na tyle szybko co i niedokładnie.
-Biegnij ze mną i zbieraj ognistą energię wokół siebie. Możesz także wypuścić przed siebie żar i wbiec w niego. Może wzmocni to efekt płomiennego ładunku.
Cyndaquil kiwnęła główką i Geralt wystartował. Płotka biegła za nim próbując go dogonić. Stale była o dwa kroki za Geraltem. Gdy zwalniała by wypuścić płomień z pyszczka lub pleców, Geralt także zwalniał, by dystans nie wzrósł. Czynił to, by nie zniechęcać swej podopiecznej.
Biegali po dawno zastygłej lawie, która przez erozję utworzyła równy plac bez przeszkód. Po około dwóch kwadransach Geralt zatrzymał się i stwierdził, iż na dziś wystarczy, po czym skierował się w kierunku przeciwległym do kraterów, a Cyndaquli ruszyła za nim. Była bardzo zmęczona ale mimo to, radośnie podśpiewywała starą pieśń o czasach gdy do krainy Johto nie dotarli jeszcze ludzie.

Cyndaquil-płomienny ładunek-trening 2

Gorące płomienie Kraterów Lawy przywitały uśmiechniętego chłopaka o czarnych włosach. Matt przybył tam, by odbyć trening ze swoim pokemonem – Quilavą. Byli coraz bliżej opanowania Płomiennego Ładunku. Rozstawił gdzieś z boku dość sporą lalkę, która miała być na treningu celem Quilavy. Chłopak wypuścił Quilavę z pokeballa i uśmiechnął się do niego radośnie.
-Cześć! Dzisiaj dalej walczymy z Płomiennym Ładunkiem. Na dzisiejszym treningu chciałbym, abyś nauczył się uderzać za pomocą tego ciosu. Prawie potrafisz się już rozpędzić, co udoskonalimy jeszcze dzisiaj. Chodzi mi jednak o celność i przyzwyczajenie cię do uderzenia – powiedział radośnie. - Najpierw jednak oczywiście trochę się rozgrzejemy – powiedział z uśmiechem. Tak właśnie zaczęli trening. Kilka kółek biegiem wokół Kraterów, powtórzenie sobie znanych ataków. Po tym byli gotowi do porządnego treningu. - Dobra! Zacznijmy więc. Rozpędź się w stronę manekina. Musisz wyprowadzić silny cios, nie bój się – wyjaśnił wszystko. Quilava przytaknął. - Płomienny Ładunek! – wydał polecenie. Quilava zaczął w biegu otaczać się warstwą płomieni. Tuż przed uderzeniem w manekina warstwa ognia zniknęła, a Quilava potoczył się bezwładnie do manekina. - Nie przejmuj się. Jeszcze raz. Płomienny Ładunek! – ponownie wydał polecenie. Quilava wziął rozpęd. Teraz uderzył, lecz trochę niecelnie. Uderzył bowiem w ramię kukły. - Świetnie. Teraz jeszcze raz. Celuj dokładnie w sam środek – powiedział. Quilava dokładnie wycelował. Czekał tylko na komendę trenera. - Płomienny Ładunek! – w końcu powiedział. Quilava zaczął biec. Uderzył dokładnie w sam środek manekina. Matt uśmiechnął się. - Doskonale! – krzyknął zadowolony. Przez jakiś czas powtarzali jeszcze atak. Po treningu chwilę odpoczęli, pobawili się, by w końcu zakończyć wszystko i odejść.

Quilava – Płomienny Ładunek (6)

Pomiędzy głazami wyrzuconymi przez wulkan podczas ostatniej erupcji, przemknęły dwie postacie. Pierwsza, smuklejsza i wyższa poruszała się zwinnie i cicho jak kot. Druga, mniejsza i wolniejsza co chwilę rozbłyskiwała ognistym płomieniem.
-Daj z siebie więcej, wiem że stać cię na to i ty też to wiesz-pierwsza postać zagrzewała do wysiłku drugą.
-Jeszcze trochę i ognista energia będzie się stale wokół ciebie utrzymywała. Spróbuj jeszcze raz.
Mniejsza postać znowu otoczyła się ogniem, lecz po chwili biegu ogień zgasł pod wpływem pędu. Po kilku takich próbach wyższa z postac zatrzymała się i odwróciła w kierunku mniejszej.
-Na dziś wystarczy. Metodą małych kroczków na pewno niebawem opanujesz płomienny ładunek.
Mniejsza postać kiwnęła głową i oboje udali się w kierunku chmury dymu.

Geralt wybiegł na świeżo zastygłą lawę. Podłoże jeszcze dymiło i w niektórych miejscach nadal miało czerwoną barwę. Wiedźmin przeskakiwał po ciemnych fragmentach, które pod naciskiem buta wgniatały się w grząskie podłoże. Tuż za Geraltem, niczym cień, pędziła Płotka. Była lżejsza od swego trenera i nie obawiała się oparzeń, więc nie zwracała uwagi na stan podłoża. Biegła po nim pewnie i co chwilę otaczała się ogniem buchającym z jej pyszczka i pleców. Mimo usilnych starań, nie potrafiła utrzymać jeszcze przez dłuższy czas płomienia wokół całego swego ciała. Geralt zatrzymał się jak wryty i szybko odwrócił się i uniósł w półobrocie lewą nogę. Cyndaquil zauważyła ten niespodziewany ruch i zakołysała się na łapkach, przeniosła ciężar swego ciała na jedną łapkę i ominęła przeszkodę, lecz upadła plecami na żarzącą się lawę.
-Całkiem nieźle- pochwalił Geralt i wznowił bieg.

Chimchar nauka Złowieszczej Intrygi 1/7 [po wizycie u hodowcy]

-No zaatakuj mnie- Geralt zachęcał płotkę do ataku na jego osobę.
Płotka niechętnie, ale otoczyła się ogniem i ruszyła pędem w kierunku Geralta. Ten nawet sie nie ruszył a Cyndaquil przebiegła tuż obok niego.
-Nie żartuj sobie, spróbuj trafić we mnie. Nic mi się nie stanie, pokaże ci jak można uniknąć twego ataku, dzięki temu lepiej będziesz rozumiała jak atakować, by przeciwnik nie mógł uciec przed tobą. No spróbuj jeszcze raz.
Cyndaquil zgodnie z poleceniem Geralta ruszyła na niego. Geralt w momencie gdy pokemon był od niego o niecałe dwa kroki, zrobił zwinny piruet w prawo, dzięki czemu nawet nie został tknięty.
-Jeszcze raz.
Kolejna próba zakończyła się tak samo.
-Musisz się bardziej starać, bo inaczej podczas walki każdy uniknie twego ataku. Jeszce sobie potrenujemy ten atak, lae na dziś już wystarczy. Idziemy.

Kolejna wieczorna podróż na tereny Kraterów Lawy. Spokojnym krokiem przyszedłem wraz z Chimcharem. Po specerze, który miał oczyścić umysł mojego pokemona przystapiliśmy do pierwszego zadania. W spokoju małpka starała się zgromadzić w sobie mnóstwo negatywnych emocji z poprzednich wydarzeń. Ma to na celu nam pomóc mrocznej mocy dlatego, ze nie jest pokemonem z tego rodzaju. W momencie kiedy Chimchar zakomunikował mi, że jest gotowy do tworzenia szatańskich planów zagłady udaliśmy się aby trochę potrenować tę umiejętność. Małpka uprawiała sparing z dzikimi stworami. A z każdym uderzeniem coraz mocniej atakowała. W końcu dzięki temu jego atak wzrastał i obmyślanie planów prawidłowo działało.

Chimchar nauka Złowieszczej Intrygi 4/7 [po wizycie u hodowcy]

W ciemności wywołanej niedawnym wybuchem wulkanu Geralt szedł pewnym krokiem przed siebie. Wiedział dokąd zmierza. Twarz miał przesłoniętą grubą namoczoną wodą szmatą, by mógł w miare swobodnie oddychać w tym nieprzyjaznym środowisku. Dotarł do miejsca, w którym jeszcze przed tygodniem zieleniły się liscie młodej roślinności. Szybko wypatrzył długi patyk jesionu. Za jednym ruchem sięgnął za plecy po swój stalowy miecz i ściął cienki pień tuż przy ziemi. Z kieszeni płaszczu wyjął suchy porost, który zebrał po drodze do kraterów lawy. Owinął go cienkim sznurkiem, a drugi koniec sznurka przywiązał do patyka. W ten sposób stworzył coś podobnego do wędki. Rozejrzał się dookoła i odnalazł to, czego szukał. Podszedł do dużego kamienia i rękawem starł z niego pył, a następnie usiadł na nim. Dopiero w tym momencie z szarnej chmury wyłoniła się Cyndaquil, która cały czas przyglądała się poczynaniom Geralta. Wiedźmin wyjął z torby fiolkę ciemnego płynu i polał nią przywiązany do sznura porost. Płotka patrzyła z zaciekawieniem, więc Geralt wyjaśnił jej obrazowo po co użył tego płynu. Wylał pare kropel płynu na kamień i wiedźmińskim znakiem podpalił go.
Geralt zaczął machać "wędką" na prawo i lewo, a Cyndaquil goniła za nasączonym ropą porostem by podpalić go za pomocą płomiennego ładunku. Gdy już była bardzo blisko, wiedźmin delikatnym ruchem patyka szybko przenosił cel w inne miejsce. Po kilku kwadransach Cyndaquil była tak zmęczona, ze nie była w stanie wykrzesać z siebie ognia. Geralt widząc brak sił swego pokemona, odłożył kijek, wstał i podszedł do Cyndaquil, po czym pogłaskał ją po główce i podał jej kilka zbożowych ciastek.

Już niedługo treningi zostaną zakończone, jednak nadal należy ciężko pracować. Następna wizyta w Kraterach Lawy przybliża nas do upragnionego ataku. Wspólnie z Chimcharem usiedliśmy na skałach i rozpoczęliśmy wspólne medytacje. Małpka starała się zgromadzić w sobie dużo negatywnych emocji, które mają pomóc nam według hodowcy zyskać mroczne moce. Po długich minutach Chimchar wskazał, że jest gotowy do kolejnego etapu. W tym celu ruszyliśmy do miejsca, w ktorym znajdują się dzikie stworzenia. To na nich małpka trenowała i obmyślała intrygi by wygrać. Wiele z pomysłów było bardzo mrocznych. Po zakończeniu sparingu wróicliśmy do domu na odpoczynek.

Chimchar nauka Złowieszczej Intrygi 5/7 [po wizycie u hodowcy]

Matt pojawił się w okolicy gorących Kraterów Lawy. Przybył tu, bowiem przyszedł czas na kolejny trening Płomiennego Ładunku z jego podopiecznym – Quilavą. Chłopak wypuścił ów pokemona z pokeballa i uśmiechnął się radośnie.
-Cześć. Dzisiaj popracujemy nad atakiem w ruchomy cel. Będziesz próbował uderzyć w tę lalkę – powiedział wyciągając z plecaka kukłę, która przymocowana była na samochodziku na pilota. Lalka była bardzo pokiereszowana – przeżyła już wiele. - Na pewno dasz sobie radę – stwierdził radośnie, uśmiechając się cały czas do pokemona. Trening zaczęli jednak od rozgrzewki, którą stanowiło kilka różnych ćwiczeń rozciągających oraz praca nad szybkością pokemona – kilka kółek wokół krateru. Po niej zaczął się prawdziwy, męczący trening. - Musisz się rozpędzić i z pomocą Płomiennego Ładunku uderzyć w uciekającą przed tobą lalką. Nic trudnego – zaśmiał się Matt. Wierzył w możliwości swojego Quilavy. Po chwili Quilava zaczął gonić uciekający przed nim samochodzik, którym sterował Matt. Pokemon dawał z siebie wszystko. Na początku miał małe problemy – samochodzik wykonywał uniki. Z czasem jednak powoli nauczył się wykorzystywać nieuwagę Matta i atakować z zaskoczenia. Wykonywał silne ciosy, aczkolwiek nad siłą prawdopodobnie jeszcze popracują. Po wszystkim przyszedł czas na chwilę zabawy. Po niej w końcu Matt wycofał pokemona do balla i odszedł z uśmiechem.

Quilava – Płomienny Ładunek (7)

Quilava i obronne koło. (18)

Po bardzo długiej przerwie znów wraz z moją Charizard przybywam do Krateru Lawy, aby kontynuować naukę Ognistej Przysięgi. Podrzucam lekko pokeballa do góry i po chwili stoi przed mną moja Charizard. Celem treningu będzie wywołanie kolumn ognia. Pokemon staje na środku miejsca ćwiczeń, i zaczyna zbierać całą swoją energię w nodze. Po zebraniu energii uderza ów nogą prosto w ziemie. Z ziemie wyłaniają się kolumny ognia. Gdy kolumny ognia opadną chowie Charizard do jej pokeballa.

Charizard:
- nauka Ognistej Przysięgi(7)

W pobliżu Kraterów Lawy pojawił się uśmiechnięty, czarnowłosy chłopak. Rozejrzał się, a kiedy wybrał dogodne miejsce do treningu, zatrzymał. To właśnie był jego cel – kolejny trening z ognistym pokemonem, którym był Quilava. Wypuścił ów stworka z pokeballa i powiedział:
-Cześć. Dzisiaj popracujemy trochę nad twoją wytrzymałością. Potrafisz już atakować, a twoim dzisiejszym celem będzie utrzymywanie Płomiennego Ładunku jak najdłużej – wyjaśnił. Quilava przytaknął delikatnie. Treninig wytrzymałościowe były dość ciężkie, aczkolwiek bardzo zależało mu na opanowaniu kolejnego ataku. Kiedy raz przeżył już ewolucję – liczył na to, że wkrótce osiągnie szczyt swojego rozwoju. Miał więc świadomość, że musi wytrwale trenować. - Ale najpierw... trochę się rozgrzejmy – powiedział Matt. Rozgrzewką miało być powtórzenie sobie znanych Quilavie ataków oraz kilka kółek truchtu wokół niewielkiego krateru. - Dobrze, dzisiaj, jak mówiłem, zajmiemy się pracą nad twoją wytrzymałością. Będziesz usiał użyć Płomiennego Ładunku i biec przed siebie najszybciej jak potrafisz. Biec i nie przestawać, aż nie będziesz miał już siły utrzymywać Płomiennego Ładunku – powiedział z uśmiechem. Quilava przytaknął. Zaczęli trening. Matt cały czas biegł obok pokemona. Na początku, mimo braku zmęczenia, Quilava miał małe problemy z utrzymaniem ataku Płomiennym Ładunkiem. Z czasem jednak nauczył się utrzymywać go na dłuższych dystansach biegu. W końcu pokemon padł wyczerpany na ziemię. Matt nie do końca był zadowolony, miał nadzieję, że uda się zrobić coś więcej, ale widział, że Quilava dał z siebie wszystko. Nie miał zamiaru go więc przemęczać. Po wszystkim przyszedł czas na odpoczynek, którego tak potrzebował Quilava. Po wszystkim Matt wycofał pokemona do pokeballa i odszedł z uśmiechem.

Quilava – Płomienny Ładunek (8)