Crystal poszła w lewo. Gdy przeszła parę kroków zaczęła słyszeć kapanie wody. Szła dalej razem z swoim podopiecznym, a kapanie się nagłaśniało. Po kilku kolejnych krokach zaczęłaś nawet czuć zapach wody. Po kilku kolejnych krokach doszłaś do końca tunelu i twoim oczom ukazało się piękna sadzawka pełna czystej i przejrzystej wody. Na samym środku sadzawko można było dotrzeć jakiegoś stworka jednak byłaś zbyt daleko i nie wiedziałaś co to takiego.

Samael łowił i łowił a jedyne co złowił to dwa buty, ale na jego szczęście w jednym z nich znajdowało się trochę pieniędzy. Naglę coś zaczęło ciągnąc za twoją wędkę.

A jednak nie doszło do prac charytatywnych i coś się złapało ! Zadowolony starałem się to coś wyciągnąć bez zbytniego naprężania żyłki. Poprosiłem poka aby mi pomagał, w końcu też ma trochę krzepy. Najpierw trochę poluzowałem żyłkę, po czym znów ciągnąłem aby nakierować cel bliżej brzegu i tak w koło krok po kroku, bez pośpiechu wyławiając swoją zdobycz. Nie ma co się siłować na chama, trza to złowić i tyle.

Szłam, szłam słyszałam kapanie wody aż w końcu dotarłam do końca tunelu zauważając coś podobnego do pokemona. Naszykowałam ball'a będąc gotowa do rzutu i poszłam w tamtą stronę.

Sameal miał wielkiego pecha to coś co ciągnęło za twoją wędkę miało o wiele więcej siły niż ty i twój pokemona obaj wpadliście do wody i porwał was dość silny prąd morski. Samael odpada.

Crystal podeszła bliżej i okazało się, że tym stworzeniem był pokemon przypominający rybkę. Był bardzo spokojny. Co robisz?

Podeszłam do pokemona i zachęciłam go do siebie karmą dla pokemonów następnie tradycyjnie położyłam przed nim ball'a czekając, aż wejdzie. Jeśli jednak tego nie zrobił po prostu w niego rzuciłam.

Pokemon wyglądał na bardzo mądrego i po chwili zastanowienia sam wszedł do pokeballa. Crystal złapała pokemona.

Crystal + 4 zł - pokeball + Relicanth
Samael + 12 zł + 1PF
Riley+ 3 zł + 1PF

Dzisiejszego dnia Sponge postanowił przybyć nad tereny Rzeki Nihon, aby wraz ze swym pokemonem rozpocząć treningi dotyczące bardzo przydatnego i pięknego ataku, Odświeżenia. Aby rozpocząć ćwiczenia, musieli się trochę zmęczyć. Głównie Happiny, bowiem odświeżeniem będzie próbowała odzyskać stracone siły. Tak też zrobili, a Happiny trenowała dobrze już znane ataki, trenowała swoją kondycję i sprawność fizyczną. Następnie zabrali się za Odświeżenie. -Spróbuj ukoić swoje wnętrze i wydobyć z niego siły, które uleczą twe rany. Doskonale wiesz o co mi chodzi, jesteś pokemonem stworzonym do takich ataków. Happiny próbowała, czasami jej wychodziło, a innym razem coś ją rozproszyło i cały trening na nic. Jednak trenowali tak ciężko jak tylko potrafili.

Happiny
* Nauka Odświeżenia (4)

Totodile - Water Gun - Wodna Broń - 4
Pogoda nie dopisywała. Było pochmurno, szaro, brzydko, paskudnie... dość tych określeń! Aaronia i Totodile nie przejmowały się pogodą. Nie mogły! Liczył się trening i jego efekty. Ledwo przybyły, a już zaczęły szkolenie. Aaronia nakazała pokemonowi wykonanie Wodnej Broni, ale jak zwykle pokemon lądował na pupie nie mając dość siły aby utrzymać strumień.
- Mam pomysł... - powiedziała pukając palcem w brodę. Stanęła za pokemonem. Ukucnęła... objęła za ,mały brzuszek i nakierowała na drzewo.
- Skup się na konarze - szeptała do uszka - pomyśl, że ta kora to świetny materiał na nową deskę do pływania, ale pierw trzeba ją zdjąć... Totodile! Użyj Wodnej broni!
Gdy pokemon nabrał wody, Aaronia mocno przytrzymała pokemona. Udało się. Jeszcze kilka razy zrobiły tak samo, a później Totodile potrafiła już sama utrzymać atak.

Noc jak noc, można by powiedzieć. Grzeczne osoby już śpią, ale nie oni! Ci dopiero się budzą do życia. W tę piękną noc, chłopak wraz ze swoim podopiecznym ruszyli na naukę ataku. Tak Len stwierdził, że najwyższy czas nauczyć czegoś nowego tego śpiocha. Szli teraz nad rzekę, a chłopak na ramieniu miał teraz zarzucony ręcznik. Gdy doszli nad brzreg, spojrzał na Totodila
-No kolego, popływaj sobie na początek.-Pokemon jak to usłyszał, podskoczył machając łapkami i ruszył pędem do wody, gdzis zanurkował i zginął pod taflą wody. Chłopak rozebrał się do kąpielówek i wskoczył również do wody. Pływali tak chwile, aż Len zawołał swojego podopiecznego i zaczął mu tłumaczyć co będą robić.
-Dobra, dzisiaj pouczymy się ataku wodnej broni!-Powiedział chłopak, a pokemon słuchał go uważnie.-Zobacz, musisz zrobić to tak! Najpierw wziąć oddech wraz z wodą, tylko nie połykaj! A potem wypluć strumień przed siebie.-Gdy skończyl tłumaczyć to właśnie zrobił, zanurzył usta pod wode i wciągnał ją, a potem się wyprostował i zrobił dziubek z ust wypuszczając wodę na swojego Totodila, ten zaczął machać łapkami, rozbawiony. Po chwili jednak sam to zrobił i zaczął pluć na Leniego wodą. Trwało to dość długo jak się tak bawili, na wzajem się oblewając, aż w końcu chłopak uznał ze na dziś starczy. Oboje wyszli z wody, wytarli się i ruszyli spowrotem do domu, oczysiście Len się wcześniej ubrał

Nauka Wodnej Broni 1

Następny wieczór, przechodzący powoli w noc i Len wraz ze swoim pokemonem pojawili się znów nad rzeką i co? Na początku oczywiście weszli do wody by sobie popływać i się zrelaksować przed treningiem. Dzisiaj jednak chłopak przyniósł ze sobą w plecaku parę pustych butelek. Gdy już sobie popływali, chłopak poustawiał butelki na ziemi i spojrzał uważnie na podopiecznego.
-No dobra dzisiaj będzie nieco trudniej! Musisz zacząć celować swoją wodną bronią. Więc powinieneś już umieć sam ją wytworzyć. A jeśli nie, to będziemy latać w tą i z powrotem!-Powiedział i klasnął w dłonie, no a potem oczywiście zaprezentował co miał na myśli. Zatem ustawił się w odległości takiej by mieć tyle samo do butelek i rzeki. Totodile usiadł teraz i przyglądał się swojemu trenerowi. Po chwili ten podbiegł do wody nabrał ją w usta i podbiegł do butelki celując w nią i tak póki wszystkie leżały. Następnie spojrzał na swojego pokemona.
-Teraz twoja kolej! Ale najpierw spróbuj czy Ci się uda samemu stworzyć wodną broń.-No więc Totodile wstał i stanął tam gdzie wcześniej Len. Skupił się zrobił dzió[Jak nie dupą to drugą stroną wyjdzie] i zaczął dmuchać i co?! Mamy postęp! Zaczął gwizdać, ale wody ani śladu, wiec zdenerwowany pokemon zaczął teraz biegać w tą i z powrotem robiąc to samo co jego trener. Zmieniali się co rundę, raz biegał chłopak, raz pokemon, aż w końcu pod koniec 5 rundy podopieczny Leniego zaczął tryskać lekkim strumyczkiem wody, przez co chłopak się ucieszył i wziął go na ręce podrzucając
-No! Jeszcze trochę i nam się uda a teraz mam nagrodę!-To powiedziawszy, odstawił Pokemona na ziemię, wyciągnął koc i postawił na nim na talerzu po 2 kawałki dużego ciasta. Stworek oczywiście się ucieszył i oboje teraz zaczęli jeść ciasto, mlaskając i brodząc sobie usta, a potem poszli z powrotem do domu.

Totodile - Water Gun - Wodna Broń - 5
Toti powoli opanowała podstawy ataku, więc teraz Aaronia musiała utrudnić zadanie. Specjalnie wybrała księżycową noc na kolejny trening.
- Słuchaj, zadanie jest proste. Jest ciemno, a ty opanowałaś już sam atak, więc teraz pora na coś innego. Teraz musisz działać na słuch. W trakcie pokazu lub walki, przeciwnik może cię oślepić i co wtedy zrobisz?
Pokemon wzruszył ramionami, co oznaczało "nie wiem". Trenerka więc kontynuowała.
- No właśnie. Nie wiesz. Ale ja wiem. Od tego są uszy, aby je wykorzystać. Zamknij oczy i skup się. Odsunę sie kawałek i będę podskakiwać gdzieś, a ty spróbuj wsłuchać się gdzie jestem i zaatakuj nie otwierając oczu.
Pokemon wykonał polecenie, ale samo ocenienie sytuacji sprawiało jej trudności. Nie potrafiła opanować tego, a gdy się udawało to najpewniej podglądała. AAaronia zastosowała więc inną taktykę. Wyciągnęła chustkę i obwiązała ją wokół oczu pokemona. Wnet pokemon nie mógł podglądać.
- Woda to twój przyjaciel. Woda jest w powietrzu i w ziemi i w każdym źdźble trawy. Wsłuchaj się w to co ci mówi...
Trening trwał do rana, a pokemon? No cóż... kierunek już w miarę dobry, tylko wymierzenie odległości i celność zostawia wiele do życzenia.

Niesamowity dzień, w którym zarówno Sponge jak i jego osobista terrorystka Happiny mieli spędzić radosny i przyjkemny czas nad Rzeką Nihon. Od czasu poznania Sponge'a, w Happiny rozgrzał się mały płomyczek walki, pojawiła się w niej ambicja, z którą pokemon dążył do stania się jeszcze lepszym wojownikiem. Rzadko było spotkać coś takiego u pokemonów wychowanych w CentrumPokemon. Gdy tylko dotarli nad rzekę i rozłożyli wszystkie potrzebne materiały Happiny zapragnęła treningu. Sponge ucieszył się i wspólnie spędzili najbliższą godzinę na treningu, na ćwiczeniach dotyczących dobrze już znanych ataków. Happiny także doskonale posługiwała się pokedexem swego pana i właśnie dzisiejszego dnia zauważyła, a może raczej przypomniała sobie, że w pewnym momencie może ewoulować w formę jeszcze silniejszą. -Widzę, że przyglądasz się twojej ewolucji. Happiny uśmiechnęła się, ale nie do końca. -Rozumiem, kiedyś przyjdzie na to czas. Nie będę Cię nigdy do niczego zmuszał, dla mnie możesz być taką małą i potężną Happiny na zawsze. Odparł chłopak, jednak różowy pokemon nie do końca był przekony. Kręcił się wokół pokedexu i czały czas szturchał trenera, aby ten opowiadał mu o ewolucji. Happiny poznała już wszystkie możliwe ruchy, a co najwazniejsze spędziła już kupę czasu ze Spongiem tak też czy czas nadszedł? -Kiedyś..Dawno temu dostałem Oval Stone. Jest potrzebny do właśnie twojej ewolucji. Zrobimy tak, jak uważasz. Sponge doskonale wiedział, że Happiny zbyt szybko podejmuje decyzje, zbyt pochopnie. Z drugiej strony nawet jej trener pragnął ewolucji i ruszenia daje, rozwijania umiejętności a nie zatrzymania się w rozwoju. To by było najlepsze dla jej dobra. Happiny siedziała zamyślona do wieczora, a gdy zdecydowała poszła do Sponge'a i wzięła go za rękę. Zaprowadziła go nad rzekę, a tam dotknęła Oval Stone.

Happiny
* Ewolucja pokemona za pomocą Oval Stone

[Justiny]Była ciemna noc. Poszedłem z moim pokiem nad rzekę Nihon. Gdy byłem na miejscu wypuściłem wodnego startera z pokeballa.
-Hej. Dzisiaj postaramy się wzmocnić celność twojego ataku i twój refleks. Będę rzucał patykami, a ty będziesz musiał je złapać. Będzie ci trudniej je złapać niż w dzień, ponieważ teraz jest noc.-
Pokemonowi całkiem dobrze szło. Trenowaliśmy całą noc. Wróciliśmy rano do domu.[/justify]

- Czas na zabawę, wychodź, szybciutko! - powiedziałem, gdy tylko PokeBall zaczął się otwierać. Chwilę potem przede mną już podskakiwała malutka Buneary, wesoło ciesząc się, że w końcu wyszła ze swojej kulki. - W końcu znów się spotykamy, malutka. Najwyższa pora, by nauczyć się Szybkiego Ataku - taki prosty ruch, a tyle czasu na niego poświęciliśmy... no nic. Jesteś gotowa? Więc - będę w Twoją stronę rzucać małymi piłkami, a Ty musisz unikać ich Szybkimi Atakami, to wszystko. Więc, zaczynamy - odparłem pokemonowi, który stanął w dalszej odległości, czekając na mój pierwszy rzut. Piłka poleciała, idealnie wycelowana w małego pokemona. Jednak użycie Szybkiego Ataku pomogło małej Buneary uciec na boki - i tak samo stało się w przypadku pozostałych 5 piłeczek.