Nastała noc, ciemna i burzliwa. Wicher wył nieustannie, targając co lżejszymi rzeczami. Wszystko poniżej pięćdziesięciu kilogramów było w zasadzie zagrożone, ponieważ siła żywiołu niesamowicie rozpędziła się tejże nocy. Fale dogrywały jedynie, rozbijając się w szaleńczym tempie o skały i pomosty, niszcząc te starsze w zatoczce. Trenerzy stali na plaży, już zapewne przemoczeni do suchej nitki, przez krzywo tnący deszcz. Woda wzmagała na sile, fale piętrzyły się niesamowicie, aż HLUP! Przykryły młodzieńców zwalając ich z nóg na piaszczysty brzeg. HLUP! Kolejna fala zabrała ich bliżej siebie. HLUP! HLUP! I byli już pod wodą. Silny prąd targał nimi, ciągnął na dno, powietrze umykało przy każdej najmniejszej okazji. Odbijali się o płyciznę, później o siebie, a na końcu w szaleńczym tempie zatracili, widząc jedynie nieprzeniknioną już ciemność.

Ocknęli się, każdy samotnie. Nie było im jaśniej, ani też cieplej. Odnieśli rany, delikatne rozcięcia. Byli na plaży, której nie znali. Skalistej plaży, aczkolwiek gładkiej, mieniącej się kolorami. Przed nimi wcale nie lepiej - Więcej skał się piętrzyło, widać taki urok tego krajobrazu. Burza ucichła, wiatr tak nie dął, fale się uspokoiły, ale co z tego, skoro nie widać domu? Nie ma światła? Nie wiadomo, czy latarki zadziałają po tym pędzie? Co zrobić, gdy jest się całym przemoczonym, samotnie, na surowej wyspie?

Trenerzy, którzy wyjęli swe pokemony zyskali nie tylko potrzebne sobie towarzystwo, ale doskonałych przewodników. Pokemony wodne często nurkowały w wodach o słabych widocznościach (muł, ciemność), i może nie widziały idealnie, ale lepiej niż trenerzy. Wyłapywały dokładniej kształty, dzięki czemu mogły informować swoich opiekunów o otoczeniu. Charizard mógł czuć się nieswojo tak blisko wody, ale na pewno zapewniał kojące ciepło i oświetlenie swojej trenerce.

Niestety sprzęt nie działał, oprócz zegarka z GPS, była to nowsza wodoodporna technologia, zaś latarki... Choć były tu trwałym sprzętem, to muszą odrobinę przeschnąć przed ponownym użyciem.

Plaża nie ma odgrodzonych stref, wiec łatwo iść jej brzegiem, zaś idąc w głąb lądu, najpierw czekała wspinaczka w górę, po dość śliskich skałach. A przynajmniej u większości. Dziomek wylądował przy niewielkiej pseudo zatoczce, gdzie była jaskinia. Zaś Eme... W oddali mignęły mu błyszczące, białe oczy. Zniknęły po chwili... Jednak dały one do zrozumienia, że wyspa nie jest opuszczona...

Riley ruszył w prawą stronę, idąc brzegiem. Na razie witały go same skały, a później rodzina tych skał i dalsi skaliści krewni, ale cóż, teren obecnie prezentował się rozlegle, więc może to odrobinę potrwać.

Roxie zaś szła z Charizard po plaży. W oddali usłyszała dość głośnie kroki. Jakaś para stóp, zbliżała się do niej. Kamyki dźwięcznie to oznajmiały. Z resztą i ona, i jej pokemon, dość głośno stąpali.

Frey szedł samotnie ze swoim pokemonem. Na razie nie działo się nic ciekawego.

Eme rozłożył nieco poke karmy, ale wątpliwe jest, czy te oczy były na pewno pokemona. Nie mniej nie szkodziło mu przecież spróbować. Jak na razie oczekiwanie i karma nie zdziałały niczego.

Dziomek wszedł do jaskini. Była wilgotna i śliska, czemu nie było co się dziwić. Groził mu nie lada wypadek w tych warunkach, ale jakoś szedł na przód. Słyszał jedynie skapującą wodę. Czasami wiatr szumiał przy jego uchu, jakby był płytkim oddechem jakiegoś potwora...

Arca użyła tropienia po zapachu. Nie wyczuwała nic szczególnego, ale natrafiła na mocny, rybi, obcy zapach, którego nie czuła wcześniej. To mógł być oczekiwany trop, ale trzeba było wspiąć się w górę, w dalszy rewir wyspy.

Gdy tak szli, bądź czekali, wyspę przeszył ryk. Gardłowy i niski, niosący się z oddali. Na powierzchni słychać było trzepot skrzydeł, czyli to COŚ, wystraszyło latające pokemony. U Dziomka ów ryk słychać było jako coś stłumionego i bardziej przypominało zgrzyt kamieni, upadających w lawinie.