O co chodziło temu gościowi na punkcie zebrania, pomyślałem. A zresztą, nie po to tutaj jestem by myśleć o zaczepkach. Zauważyłem ślady stóp obok krzaków i ruszyłem w ich kierunku z zamiarem przeszukania krzaku.

No Boze święty, znowu mam wybierać? Idę w lewo.

Ale śliczna okolica ~ Biorę głęboki wdech świeżego powietrza i wypuszczam mojego Cyndaquil'a.
-Dobra mały, miej się na baczności. Szukamy jakiegoś amuletu w kształcie krzyża. Rozglądaj się.- Poleciłam i razem z moim Pokemonem ruszyłam śladem stóp ~

Idę w lewo.

Jezioro

Okolica była naprawdę piękna, ale nagle ujrzeliście ludzi. Ci spojrzeli na was, a następnie do was pomachali. Jeden z nich zbliżył się do was i rzekł.
- Witajcie, wyglądacie mi na trenerów pokemonów. My jesteśmy naukowcami. Na środku tego jeziora znajduje się bardzo rzadka roślina, która jest dla nas bardzo cenna. Nasze cały sprzęt został zniszczony, nie mam pojęcia jak to się stało, ale w łodziach pojawiły się dziury, a urządzenia elektryczne porosły rośliny, więc są już bezużyteczne. Wygląda to tak, jakby przyroda odwróciła się przeciwko nam. Możecie nam pomóc?

Las Prawo

Tylko Aureliusz wyruszył tą drogą. Jednak po drodze spotkał pierwszą przeszkodą a mianowicie krzewy. Były one bardzo suche, więc wystarczy iskra, żeby wszystko się spaliło. Wyglądają one jednak na bardzo stare i mogą skrywać w sobie różne obiekty.

Las Lewo

Przed wami pojawiły się ślady stóp. Potem ujrzeliście dziwnie ubranych mężczyzn, którzy czegoś szukali. Gdy was zauważyli wyglądali na zmieszanych.
- Chcecie zarobić trochę grosza? Mamy też kilka rzadkich przedmiotów. Szukamy tutaj pewnego pokemona. Niedźwiadka. Ich kły są niezwykle cenne. Można je wykorzystać na wiele sposobów. Jeśli spotkacie jakiegoś, to przynieście go nam. Sądzę, że się dogadamy. - powiedział, a następnie ruszył przed siebie, nie wyglądał na uczciwego.

Polana

Wy po dłuższej wędrówce trafiliście na chłopczyka, który próbował dosięgnąć swojego latawca, który zawisł na gałęzi drzewa. Nie był w stanie go ściągnąć. Zapewne potrzebował pomocy.

Pokemona niedźwiadka? Nie ma głupich, może być niebezpieczny... nawet jeśli chodzi o Teddiursę, to na pewno gdzieś w pobliżu będzie jego opiekun który mnie zeżre.
Wzruszyłam ramionami, zignorowałam ich i poszłam dalej przed siebie.

Myślę, że mogę wam pomóc, ale najpierw możecie mi powiedzieć czy nie znaleźliście nigdzie krzyża Celtyckiego, powiedziałem do naukowców. Opisałem im też jak wygląda ten krzyż. Pamiętajcie coś za coś, dodałem.

Stanąłem przed poważną decyzją: spalić to czy kazać Ohenowi to spalić... Pewien byłem tylko jednego: cokolwiek znajdziemy, ten ciekawski będzie próbował to zeżreć i nawet moje zapewnienia, że chce wszamać pułapkę na Ursaringi go nie zniechęci... Wybrałem więc mniejsze zło. Wypusiłem Charmandera i wydałem mu intrukcje:
- Użyj Żaru na tych chaszczach i spróbuj się nie rzucać na wszystko... Dobrze?

Spoglądam na naukowców podejrzliwie. Dlaczego cała natura miałaby odwrócić się przeciwko nim? Ten szaman na początku naszej podróży wyglądał na kogoś, kto mógłby im to zafundować.
-Hmm... Jesteście tutaj sami? Tylko po to, żeby zbadać rośliny? Nikt nie miał powodu, żeby się na was zdenerwować?- Zapytałam z nutą podejrzliwości w głosie, mimo wszystko zerkając na jezioro.
-Ja mam ognistego Pokemona. Nie mogę zrobić nic więcej niż wy.- Stwierdziłam tylko. Oczekująco więc przyglądałam się reszcie trenerów, którzy ruszyli tą samą drogą ^^''

Drapałem się przez dłuższą chwilkę po głowie, a następnie pstryknąłem palcami. Miałem bowiem plan! Szybko odpiąłem od pasa poke kulkę, a następnie wyrzuciłem w powietrze, krzycząc przy okazji:
-Froakie pokaż się. Teraz musisz wykorzystać swój niezwykły język i wystrzelić go w o tamten latawiec, a następnie gdy już go będziesz miał jak to mówią na końcu języka, ściągniesz go tu na ziemię, a i wtedy damy go tamtemu chłopaczkowi. - rzekłem do mojego żabola, który musiał mi pomóc w tej sytuacji.

-Witaj, chłopczyku. Pomogę ci zdjąć ten latawiec.-Powiedziałem do małego chłopca.
-Mudkip, użyj słabego rzytu błotem, by strącić z drzewa latawiec, ale go nie uszkodzić.-Powiedziałem do Mudkipa.
Następnie łapię spadający latawiec, czyszczę go z błoto i daję chłopcu.

Zdecydowałam się poszukać tutaj stworka. Pewno żyją jakieś, a kilka minut mnie nie zbawi.

Jezioro

- A może umiecie pływać? My musimy zdobyć ten obiekt, jeśli tego nie zrobimy, nas zleceniodawca nas zabije. Wyłożył sporo pieniędzy na to i nie interesują go żadne wymówki. On jest bezwzględny i musimy zabrać tą roślinkę, nawet jeśli jest ona jedną z ostatnich. Mamy go zdobyć nawet po trupach. - następnie spojrzał na rysunek
- Niestety nie widziałem nigdzie tego.

Aureliusz przywołał swojego pokemona aby ten wykorzystał żar na suchych krzakach. Nim ten to uczynił z wszystkich stron zaczęły ich atakować roślinne bicze oraz ostre liście. Okazało się, że te krzaki były domem wielu pokemonów. Ostatnie co widział przed utratą przytomności była postać Szamana ukryta między drzewami.
Aureliusz Odpada.

Halfi i Crystal wysłuchały słów mężczyzny, a następnie ruszyły przed siebie. Nim zdały sobie sprawę natura je rozdzieliła. Po kilku minutach każda z nich spotkała spętanego niedźwiadka. Widocznie wpadł w pułapkę poszukiwaczy. Co robicie.

Chłopczyk spojrzał na was, następnie z uśmiechem na twarzy przytulił i jednego i drugiego.
- Dziękuje Panom. Nie wiem jak się odwdzięczyć. Mam tylko kilka złotych i jakiś dziwny przedmiot. - teraz musicie zdecydować który z was co bierze.

Biorę dziwny przedmiot.

-Froakie szybko językiem złap ten przedmiot i daj go nam! Niech Emequaza weźmie sobie pieniądze, bo w końcu to nasz język był pewniejszym sposobem na zdjęcie całego latawca. Rzut Błotem mógł go tylko ufajdać i jeszcze uszkodzić. - rzekłem i czekałem, aż pokemon weźmie to co nam się należy. Miałem nadzieję, że się uda, bo w końcu jednak pierwsi zaangażowaliśmy się do pomocy temu biednemu chłopakowi w potrzebie, a mój Froakie to mistrz, który w takich sytuacjach przydaje się najbardziej.

-A wy nie umiecie pływać?- Przewróciłam oczami i spojrzałam się na HaTo.
-Zdaje się, że ty masz wodnego stworka.- Zasugerowałam.

Złapałem mojego pokeballa z pokemonem i powiedziałem.
-Totodile wychodź. Spytałem się naukowców czy mają jakiś rysunek tej rośliny, to mój pokemon pomoże wam jej poszukać.

Ruszyłam przed siebie, jak ustaliłam sobie wcześniej, ale moim oczom ukazał się misio. Mały misio, z łezkami w oczkach, uwięziony i przestraszony. Miałam nie szukać... to on znalazł mnie...
Żal mi się go zrobiło i kucnęłam przed nim.
- Maluchu... co się stało... Nie bój się mnie, pomogę Ci. - szepnęłam i wyciągnęłam rękę, by mnie najpierw powąchał, dopiero potem będę go dotykać i rozwiązywać

Podeszłam do misia.
- witaj mały. - powiedziałam.

Nie
wysłała mi się cała wiadomość.

Natychmiast probowalam rozwiązać małego.

Jezioro

HaTo wypuścił z PokeBalla swojego podopiecznego. Naukowcy szybko podali mu wszelkie instrukcje, by ten mógł wyruszyć i tak też się stało. Dwóch pozostałych trenerów zdało sobie sprawę co się stało. Kiedy Totodile wkroczył do wody całą lokację otuliła gęsta mgła. Nie można było dostrzec nawet czubka swojego nosa. Kiedy ona opadła nie było tam już ani dziwnych naukowców ani biedaka. HaTo traci przytomność, a ostatnie co pamięta to postać Szamana. Aci i Castielowi nie pozostaje nic innego, jak szukać dalej.
HaTo to już koniec dla Ciebie.

Las

Obie dziewczyny z uśmiechem spojrzały na skrępowane stworzenia. Niedźwiadki nie miały wobec nich złych zamiarów, bowiem same się bały. Misiek Crystal patrzy na nią swoimi oczkami, natomiast ten od Halfi jest wyraźnie szczęśliwy, bowiem ta zaczyna rozplątywać węzły. Dopiero po kilku sekundach Crystal rozwiązuje malca. Pytanie, co robicie dalej?

Polana.

Obaj trenerzy zaczęli sprzeczać się o przedmioty. Ostatecznie Emeq otrzymał złoto, natomiast Riley dziwny przedmiot. Okazało się, że niepotrzebnie się spierali, bo okazało się, że był to jedynie srebrny Ankh którego można sprzedać za trochę złota.
To koniec polowania dla was.

Rozwiązałam malucha i wyciągnęłam do niego rękę. Poczekam aż sam podejdzie, nie bede go dotykać, mozę tego nie chce i sie boi. Jeśli będzie chciał, sam do mnie przyjdzie.
- Nie wiem, co z Tobą zrobić... - powiedziałam - mogę Ci pomóc wrócić do mamy, ale trochę się boję, że Twoja mamusia mnie zje... - mruknęłam