Shi rozejrzał się i wreszcie dostrzegł jakichś ludzi, co dla odmiany ucieszyło chłopaka. Wtedy zorientował się, że dwójka trenerów spotkała zleceniodawcę. Ukłonił się ceremonialnie i wysłuchał historii mężczyzny imieniem Giovanni, które podobnie jak pokemon, brzmiało bardzo regionem Kanto i z nim należało to kojarzyć.
- Fascynujące. Kto by przypuszczał, że wzmożona aktywność niektórych pokemonów ma miejsce w walentynki. Możliwe, że w szklarni znajdziemy jakieś poszlaki. Udam się tam zatem również. - Powiedział w stronę mężczyzny, po czym ruszył za dwójką, badając co jakiś czas wzrokiem teren, by przypadkiem coś nie umknęło jego oczom.
- Jeśli pokemon opuścił szklarnię, to może się na niego natkniemy w jej pobliżu. Podobno są dwa, więc to dobra nowina. - Uśmiechnął się Shi, nie zdradzając swoich myśli, ruszając w stronę szklarni za zleceniodawcą.

Geralt i Shi ruszyli za plantatorem. Po kilku minutach drogi dotarli do niewielkiego miasteczka. Na obrzeżach tej mieściny znajdowała się duża szklarnia.

Oto moja szklarnia-z dumą powiedział plantaror. -A te kwiatuszki uciekły o tymi drzwiami w tamtym kierunku.-Facet najpierw pokazał duże szklane drzwi, a następnie północny kierunek. Na północ od szklarni znajdowały się tory kolejowe, które odcinały miasteczko od łąk i pół uprawnych.

Wiedźmin spojrzał na szklarnię i uznał, że tutaj i tak nic nie znajdzie. Wszystko co miało uciec na pewno uciekło przed walentynkową wycinką. Wobec tego podziękował plantatorowi za informację i poszedł na łąki. Przechodząc przez tory rozejrzał się dokładnie, aby nie wpaść pod pociąg. Z kupą pędzącej stali nawet wiedźmin nie ma szans, tego uczą wiedźminów od najmłodszych lat.

Odrobinę spóźniony zjawiam się na polowaniu na trawiastego poczka, którego bardzo pragnąłem włączyć do swojej małej ekipy. Spotkałem pewnego pana, które pr4zechwalał się swoja szklarnią ... tak w sumie, to było z czego się przechwalać, to robiła wrażenie. Następnie wskazałem w którym kierunku ruszyły pokemony i właśnie tam się udałem. Z balla wypuściłem Stantler, która towarzyszyła mi w tej drodze i pomagała.

- Niech to! - Zaklął w duchu Shi, wiedząc, że nieświadome pokemony udały się w miejsce niegościnne i z widoczną ingerencją człowieka. Obawa przed znalezieniem rozjechanego przez pociąg pokemona, wślizgnęła się do myśli białowłosego niczym wąż do swej jamy.
- Rozumiem, że to wszystko. Dziękuję, postaram się uratować osobniki. - Uznał i dodał w stronę planatora. Następnie szybkim krokiem z powiewającym płaszczem ruszył w kierunku północnym. Podczas drogi rozmyślał o pobycie pokemonów i celu ich przechadzki. Zastanawiał się, analizując to, co usłyszał, więc zdziwił go fakt, że domniemani bohaterowie całego tego przedsięwzięcia udali się z dala od środowiska ich życia. Podczas wędrówki, a właściwie dużo szybszego kroku, penetrował oczyma okolicę w poszukiwaniu czegoś, co było kwiatkiem jednocześnie też pokemonem.

Plantator wyjaśnił jeszcze że mu nie zależy na tych pokemonach, chce tylko aby zostały złapane lub przepędzone stąd, ponieważ takie sytuacje źle wpływają na jego pracowników.

Trójka trenerów ruszyła w kierunku wskazanym przez plantatora. Jazon nawet wypuścił do towarzystwa rogatego poka. Na torach nie było śladów po przejechanych pokemonach, leżało tylko pełno szkła po butelkach. Trenerzy tuż za torami natknęli się na skrzyżowanie ścieżek. Ścieżka do przodu, kierowała się do odległego o ponad kilometr lasu, na lewo były rozległe pola, a na prawo, jakaś niska, szklana budowla, chyba to też był szklarnia.

Geralt rozejrzał się na skrzyżowaniu i pewnie ruszył przed siebie w kierunku lasu.

Po drodze stroniłem od kolegów, wciąż jeszcze nie otworzyłem się do końca na świat, ale towarzystwa dotrzymywał mi mój poke-renifer. Droga nie była usłana różami, jednak bez większych problemów poradziliśmy sobie z nią, aż w końcu natrafiliśmy na skrzyżowanie. Najbardziej przyciągał mnie do siebie las, może dlatego, że spędziłem w nim wiele czasu i obecnie mieszkam w jednym. Tak więc pożegnałem się z kolegami i nie zwracając uwagi na ich wybór ruszyłem właśnie na północ. Przy okazji wycofałem swoją Stantler, by zostawiła siły na ewentualną walkę.

- Może więc szukały nowego domu? - Domyślał się Shi, wiedząc, że kolejny, nowy, duży szklany budynek stoi przed nim otworem. Toteż odrzucił myśl sugerującą, że pochodzące z Kanto kwiatki szukały wolności, aniżeli po prostu nowego domu.
- Zbadam to. - Powiedział do siebie, obierając kierunek na rozwidleniu w stronę prawą ku szklarni. Miał nadzieję, że nie pomyli się w ocenie sytuacji, a do wyboru tego nakłoniła go analiza, iż las jest nieodpowiednim miejscem dla kwiatków ze względu na zwierzynę, żyjący pokemonowym życiem stwór pewnie chciał uniknąć losu pożarcia we śnie. To samo tyczyło się polan.
- Udomowione, em, a właściwie "uszklarnione" pokemony pewnie oczekują, że właściciel będzie je regularnie podlewał i dostarczał najwyższej jakości glebę. Być może znudziło im się to, co oferował plantator. - Raz jeszcze pomyślał, pędząc w stronę szklanego budynku.

Geralt i Jazon podążali do lasu. Po kilku krokach okazało się, że ścieżka ginie w trawie. Po kilku kolejnych krokach okazało się, że trawa rośnie na grząskim, torfowisku i każdy krok naprzód oznaczał zapadanie się o parę centymetrów głębiej.

Shi ruszył na wschód w kierunku szklarni. Szybko dotarł do bramy wjazdowej, przy której stał łysy, napakowany ochroniarz. Widząc trenera przywitał go najgrzeczniej jak potrafił.
-Czego? Jeśli jesteś z policji pokaż nakaz, a jak nie, to spadaj stąd.

Oj, nie trzeba było się tak obiadać pomyślał Wiedźmin. Rozejrzał się dookoła i postanowił od teraz ostrożnie stąpać wyłącznie na kępach trawy, gdyż twierdził, że tam jest najwięcej korzeni i dzięki temu teren pod jego stopami nie będzie się tak łatwo rozstępował.

Cóż, droga nie wyglądała na zbyt przyjazną, ale miałem już spore doświadczenie w takich sytuacjach. Nie należałem do nazbyt ciężkich ludzi, a mój plecak był niemal pusty jednak mimo to, postanowiłem rozejrzeć się wokoło, czy nie da się jakoś ominąć torfowiska, albo, czy nie ma jakiś drzew, po których mógłbym się wspiąć. Zastanawiałem się też, czy może jeden z uciekinierów nie wpadł w te "bagno" i czy nei ma teraz kłopotów. Myśl ta nakłoniła mnie do przyspieszenia i jeśli nie znajdę żadnej innej trasy, to ruszam przed siebie ostrożnym krokiem.

Shi postanowił coś wymyślić, by jednak dostać się do szklarni.
- Nie jestem może z policji i nie mam nakazu, ale niech nakazem i odznaką będzie mój Pokedex i moja wizytówka. Jestem trenerem pokemon i obawiam się, że w szklarni pałętają się dzikie pokemony. - Z gracją powiedział Shi, w nadziei, że to wystarczy by wejść do środka. Czekał przed strażnikiem, udając kogoś w rodzaju policjanta, w każdym bądź razie jakiegoś specjalistę od pokemonów, który rzeczywiście miał się tu pojawić, by wypędzić dzikie pokemony.
- Hejże! Szkoda czasu! Wpuść mnie! - Powiedział surowo, by zmylić strażnika.

Geralt zaczął stawiać swe stopy na kępach trawy i to dało względnie pozytywny rezultat, teraz zapadał się wyłącznie po kostki. Natomiast Jazon nie zobaczył żadnych drzew poza tymi, do których zmierzał, wobec tego ostrożnie szedł przed siebie aż zatonął w torfowisku po pas i teraz ma mały problem.

Shi całkiem łatwo przekonał strażnika do przepuszczenia go przez bramę, ale ten zastrzegł aby trener w żadnym wypadku nie otwierał szklarni, bo tam jest ekipa detektywistyczna, która bada zaginięcie kilku bardzo drogich krzaczków.

Geralt postanowił przyśpieszyć nieco swój marsz i wypuścił z pokeballa Squirtla, który jako żółw bez problemu powinien przemieszczać się po takim terenie. Zadaniem żółwia było wskazywanie trenerowi stabilnych kęp trawy, aby ten nie musiał się zbytnio zastanawiać nad tym czy nie utonie po nadepnięciu na kępę.

Teraz musiałem przyznać, że miałem problem, wpadłem jednak na pewien pomysł, który miał szanse wypalić. Wypuściłem więc Kroko z balla tak, aby wyszedł na moim ramieniu.
- Cześć kolego. Musimy przedostać się dalej, mógłbyś mi może odrobinę pomóc? Złapię cię i postawię tuż nad torfem i użyjesz Wodnej Broni z całą siłą przed siebie pod niewielkim kątem, tak aby za moment atak trafił w torfowisko. Mam nadzieję, że pod wpływem ciśnienia wody uda nam się usunąć przeszkodę.

Shi nie obiecał, że tego nie uczyni, co oczywiście utaił. Badał teren budynku w kolejności dostępnych mu póki co miejsc, jednak w razie gdyby niczego nie odszukał, to był zdecydowany zapytać się o pokemony detektywów.
- Nóż muszą tutaj być, bo gdzieżby indziej. Mam nadzieję, że się nie pomyliłem. - Białowłosy po wejściu stąpał ostrożniej i wolniej, aczkolwiek skanował co popadnie wyjętym już pokedexem w nadziei, że odszuka coś owocnego, a w najlepszym wypadku zeskanuje właściwego pokemona.

Geralt szedł po wskazywanych przez żółwia kępach, aż nagle się przewrócił na twarz, bo dostał czymś w plecy.

Jazon trzymając krokodyla na rękach zapadał się jeszcze głębiej. Krokodyl nieco usunął torfowiska, ale za to dostarczył dużą ilość wody do pozostałej części torfowiska, przez co stało się jeszcze bardziej grząskie. Z małego problemu zrobił się duży problem. Jedynym plusem tego manewru było trafienie wodą Geralta w plecy, przez co ten wpadł w błoto, ale był już poza najgorszą częścią torfowiska.

Shi zbadał niemal cały teren i zaobserwował jedynie ścieżkę dookoła niezbyt szczelnego ogrodzenia. Niezbadany pozostał jedynie jakiś murowany budynek i sama szklarnia, w której wyraźnie ktoś się kręcił, ale nie było widać kto, bo szyby szklarni były matowe.

Geralt obejrzał się za siebie i zobaczył Jazona, który przed chwilą go ustrzelił. Pokręcił tylko głową i dalej korzystając z pomocy swego Squirtla przedzierał się w kierunku lasu.

Niestety mój plan niezbyt dobrze wypalił, a na dodatek trafiłem, to znaczy Kroko trafił, Geralta w plecy.
- Przepraszam!
Krzyknąłem do chłopaka i zaraz po tym wycofałem Kroko, który niezbyt mi pomógł. Nie miałem zbytnio pomysłu jak sobie poradzić w zaistniałej sytuacji. Wyciągnąłem z plecaka torebkę krwi. Wpatrywałem się w nią przez parę sekund i pewnym ruchem wypiłem całą jej zawartość. TO była ostateczność, bez pokarmu nie miałem szans wydostać się z torfowiska. Postanowiłem rzucić wszystko na jedną kartę i wykorzystać całą siłę jaką miałem, łącznie z tą "nadprzyrodzoną". Używając swoich wampirzych mocy ruszyłem przed siebie. Normalnie przejście tego odcinka z moją mocą zajęłoby mi nie więcej niż sekundę, ale torfowisko wyraźnie to utrudniało. Modliłem się w myślach bym dał radę.

- Nie no, nie no... Detektywi? Niech to będzie moja ostateczność, w końcu został ten murowany budynek. Może znajdę tam coś ciekawego. - Zaryzykował trener udając się do nieznanego dla siebie miejsca, jednak wolał je zbadać niż mieszać się w sprawy prawa i tajemniczą zagadkę zniknięcia rzadkich krzewów.
- Cóż... Nie sądzę nawet by te pokemony czaiły się w zamurowanych pomieszczeniach, aczkolwiek... Kto wie? - Analizował, udając się do murowanego budynku, szukając tym samym wejścia i oczywiście po dostaniu się do środka, zeskanowania dexem co popadnie.

Geralt wreszcie dotarł do lasu i przekonał się że las nie jest zbyt gęsty. Kilka metrów przed nim była polanka, a na prawo od niego mały szałas.

Jazon wyjął z plecaka krew, ale gdy tylko to zrobił, rzuciły się na niego przyczajone w bagnistym torfie dwa Eelektrossy. Zabrały mu torebki z krwią, szybko skonsumowały ich zawartość i teraz patrzyły na Jazona jak na kolejną torebkę do opróżnienia.

Shi w tym czasie badał budynek, ale tam było tylko biurko z kasetką wypełnioną dużą ilością kasiorki. Pokedex nie wskazywał na obecność pokemonów.

Wiedźmin postanowił ruszyć do polanki, aby ją zbadać. Szałas aktualnie go nie interesował.

Spojrzałem na dzikie pokemony i uznałem, że moja sytuacja jest bardzo rozpaczliwa. Nie miałem jak uciec, nie mogłem nic zrobić, ostatnią szansą na ratunek było pertraktowanie z dzikimi pokemonami.
- Cześć koledzy, widzę, że smakował wam mój obiad chcecie więcej. Co powiecie na mały układ. Ja dam wam moje ostatnie dwie torebki z krwią, a wy byście pomogli mi eis stąd wydostać? Wiem, że możecie sobie myśleć, po co mamy się z nim układać, skoro możemy go sobie od tak zjeść, ale jest pewien szkopuł, ja będę walczył i być może wygram z wami, być może wy ze mną. Pomyślcie, po co się męczyć zanadto, skoro możecie zjeść w sumie za darmo bez wysiłku. To co wy na to?
Spytałem się stworków. Jedna rękę trzymałem w kieszeni z ballem z moim Kroko, drugą zaś w drugiej kieszeni. Starałem się wymacać koniuszkami palców nóż schowany w rękawie na wszelki wypadek.

- Niech to! Nie jestem złodziejem, ale też nie odejdę z pustymi rękoma. W końcu trener musi korzystać z okazji na zarobek pieniędzy. Cóż... - Dylemat miał to do siebie, że Shi dał się ponieść rozważaniom. Wnet zrozumiał, że jeśli rzeczywiście pokemon wszedł do detektywów, to oni pewnie dokładnie badając to miejsce, znaleźliby go w oka mgnieniu.
- Niewykluczone. Wezmę to w ramach wynagrodzenia i odejdę... Cóż. - Mimo chęci posiadania pokemona, Shi wziął kasetkę z pieniędzmi, bowiem zbierał już na szlachetny cel umożliwiający ewolucję jego pokemonowi. Następnie pokierował się w stronę wyjścia, omijając szerokim łukiem szklarnię i zgodnie z poleceniem strażnika, nie wtykał w niej nosa.