Późnym wieczorem, gdy Horo spał wtulony w poduszki przed kominkiem, trenerka rozmyślała nad Spinarakiem. Nie trenowała z nim jeszcze, z mniej znanego powodu. Wypadałoby jednak nie zaniedbywać go dłużej i rozpocząć z nim przygodę. Wstała i pomaszerowała do biblioteczki w salonie. Z niej wyjęła opasłe tomiszcze pokemonów regionu Kanto i odnalazła w spisie wspomnianego wcześniej pajączka. Przejrzała dokładnie, jakie ataki może poznać ten pokemon. Zerknęła na statystyki i przemyślała ewentualną strategię. W końcu doszła do wniosku, że przydałby jej się atak osłabiający przeciwnika, tak więc postanowiła nauczyć go banalnego ruchu o nazwie „straszna twarz”. Korzystając z tego, że i tak pada, a Fennekin śpi, chwyciła pokeball i udała się rowerem na halę treningową umiejscowioną na wzgórzach Vileplumów.
Wzgórza były spokojna ostoją, porośniętą bardzo wysoką, bujną trawą, w której kryły się rozmaite pokemony. Większość przez deszcz spała, dzięki czemu droga była bezpieczna i obyło się bez walki. Wiedziona światłem latarki, szła w stronę hali. Było to niedaleko. Wielka zabudowa specjalnie dla trenerów, którzy chcieliby spokojnie poćwiczyć w nocy. Często i w dzień było tutaj pełno młodych ludzi, obawiających się walk z dzikimi pokemonami. Pomyśleć, że te wzgórza tak niewinnie spokojnie, kryły w sobie najwaleczniejsze dzikie pokemony, które korzystały z gęsto porośniętego terenu. Tylko doświadczeni trenerzy wiedzieli, gdzie spokojnie można tutaj ćwiczyć. Nemfi nie bała się walki z innymi (na pewno nie w towarzystwie Spinaraka), ale było już ciemno, a światło przydałoby się.
Weszła do środka, zdjęła kurtkę i podeszła do okienka szatniarki, gdzie wpisała się na listę obecności i otrzymała numerek. Cała przemoczona poszła do łazienki uczesać tylko mokre włosy i ruszyła raźno na salę. Była ona jak ogromna szklarnia. Ściany z okien dawały wgląd na zewnątrz, choć wiele się nie zobaczyło przez odbijające się światło jarzeniówek. Pewnie było to specjalnie dla roślinnych pokemonów, wiele ich ataków polegało na świetle słonecznym i dopiero przy opanowaniu, radzili sobie z użyciem sztucznego światła. Podłoże pokrywała szmaragdowa trawa, zadbana i równiutko przystrzyżona. Rosło tu też sporo kwiatów, krzewów i drzew, otoczonych wianuszkiem z kamieni, jakby miały je chronić przed atakami, ale widząc parę złamań na jednej z jarzębin, wiedziała, że to nie działa. Była to tak jakby naturalna kolej rzeczy. Hala posiadała też tarczę do celowania, kukły sparingowe i niewielkie miejsce na walki pomiędzy trenerami. Było gdzie biegać, siłować się i rozciągać. No i dodatkowo miała szczęście, że nie było dużo ludzi. Znalazła w miarę odludne miejsce, tak, że miała sporo miejsca dla siebie i pokemona, ale też widziała innych trenerów. Wtedy wyjęła pokeball i uwolniła z mechanizmu swojego Spinaraka.
Ogromny pająk o zielonym ciele, sześciu odnóżach i rogu jak u jednorożca, pojawił się i rozejrzał szybko, jakby szukając wroga, z którym miałby się rozprawić. Nie widząc nikogo, rozluźnił ciało i zainteresowany spojrzał na trenerkę. – No tak, witaj Spinarak. Wiem, że od naszego spotkania minęło trochę czasu, ale właśnie mam swobodę trenowania z tobą. Dlatego się tutaj znaleźliśmy. To Hala na wzgórzach, miejsce dla młodych trenerów i ich pokemonów. Mamy tu liczny sprzęt i możliwości rozwoju dzięki temu. Chciałabym potrenować z tobą umiejętności, które już posiadać i nauczyć Cię czegoś nowego, abyś stał się jeszcze silniejszym pokemonem. – Zaczęła, mówiąc to niemalże na jednym tchu. Pokemon nie wykazywał, żadnych emocji, więc kontynuowała. – Wiem, że umiesz strzał siecią i trujące żądło, zacznijmy od pierwszego. Tutaj na drzewie mamy liczne tarcze. Wyceluj w nie wszystkie strzałem siecią. – Poleciła. Pokemon w podskoku odwrócił się, omiótł drzewo szybkim spojrzeniem i błyskawicznie rozprawił się z tarczami. Były nieruchome, więc nie stanowiły dla niego wyzwania. Nemfi zszokowana spojrzała, jak pokemon w kilka sekund rozprawił się z celem. – Łał! Niesamowite. Czyli już wiem, że nie mogę zaczynać z tobą od takiej błazenady, bo to żadne wyzwanie. – Wyjęła notes i zanotowała sobie to. Jak na razie planowała ćwiczyć z nim tym samym sposobem, co z Horo – rzucając piłeczki w górę i ucząc go w ten sposób. – To teraz proszę zademonstruj mi na tej kukle trujące żądło – Łagodnie poleciła, podchodząc do kukły. Spinarak przygotował się, otworzył „usta” i wypuścił z nich kilkanaście białych, małych igiełek, uderzając nimi w kukłę, dla prezentacji. Trenerka również to zanotowała. Spinarak w końcu zainteresowany zarzucił sieć i zwisając z drzewa przyglądał się notatkom. – Hmm? – Spojrzała na niego, orientując się, że jest za nią. – Eto… Notuję. Myślałam, że trujące żądło będziesz wykonywać jednym żądłem i to w kontakcie, nie wiedziałam, że to dystansowy – objaśniła młoda trenerka – te notatki pozwolą mi, lepiej przygotować się na treningi z tobą, aby nie były nudne i stanowiły dla ciebie wyzwanie. – Odpowiedziała. Spinarak w końcu wydał się zadowolony. – A nauczyć Cię chciałabym „strasznej twarzy”. Jest to atak obniżający celność u przeciwnika od 90 do 100%. Jest to przydatne przy szybszych wrogach, ponieważ pomimo tego, będą mieć problem z trafieniem w Ciebie, a ty spokojnie ich namierzysz. Przy strachliwych pokemonach, atak z powodu charakteru może je sparaliżować, a nawet spowodować, że uciekną do pokeballa. To świetny ruch na początku, a w dodatku łatwy w nauce. – Odrzekła z entuzjazmem. Pokemon chętnie przystał na ten ruch. Z przyjemnością będzie zastraszał wrogów, którzy odważą się stawić jemu lub trenerce, albo im obydwóm na raz! O!
- Spójrz tutaj – pokazała mu zbiór zdjęć wykonywania ataku w obecnej jego formie i wyższej, ewolucyjnej. – Ten atak głównie bazuje na wystraszeniu przeciwnika swoim odwłokiem, musisz go mu tylko pokazać. Działa tak, ponieważ wzór na tułowiu przypomina twarz. Możesz też zastraszyć przeciwnika robiąc samodzielnie straszną minę. To również nie jest trudne. Odpowiednia mimika jest łatwa w opanowaniu, wierz mi, dasz radę – Ale Spinarak się o to nie martwił. Dla niego to był fakt dokonany – zastraszyć przeciwników. Miodzio.

Następnie przeszli do nauki. Najpierw Spinarak spuszczał się nagle z drzewa, ukazując swój odwłok. Potem gimnastyka. Podniesienie odwłoku z ziemi, co wymagało trochę gimnastyki i siły. Na sam koniec ćwiczenie mimiki. Zwężanie złowrogo oczu, rozwieranie ust i wyciąganiu głowy przed siebie, aby wydawała się większa. No… Na Trenerkę to działało. Nawet przypadkiem jeden słodki pokemon uciekł z płaczem do trenera, bo uciekł od niego nie chcąc trenować i natrafił na Spinaraka. Nemfi wcale nie miała zamiaru go przerażać. To on nie pilnował pokemona, a oni tu ciężko pracowali nad straszną twarzą. – No Spinarak, teraz straszna twarz odwłokiem – Wykonane – brawo, a teraz straszna twarz druga! – Spinarak zmrużył złowrogo oczy i otworzył swą paszczę, grożącą ugryzieniem. Zadziałało. – Brrr. Pięknie Ci to wychodzi, przeciwnik nie ma z tobą żadnych szans. Zdecydowanie!
Chodźmy już stąd, jutro potrenujemy więcej. – Spinarak ruszył za nią. Oddała Pani numerek, podpisała wyjście i ubrała się. Poke pająk wskoczył jej na plecy i razem wrócili do domu.