Przypływam na wulkaniczną wyspę po czym robię swoje z Whirlipede. Pokemon nie ustaje w staraniach lądując swoją moc w czułki na głowie. Kiedy je napełni wyskakuje w górę i je rozpędza, niczym koła śmierci rydwanu zagłady. Ustawiam przeszkody, a Whirlipede je rozjeżdża niszcząc jedna za drugą. Krok po kroku doprowadzamy parowalec do perfekcji, aby stał się naszą bronią masowej zagłady. Nie ma litości dla słabeuszy, którzy się pod nią pokłonią.

Whirlipede: nauka Parowalca nr 10

Wbijam na wulkaniczną wyspę z Whirlipede. Nasz program treningowy nie ma większych zmian, czyli klepiemy starą biedę. Pokemon skupia energię w czułkach na swojej głowie po czym, kiedy rozbłyśnie, wyskakuje w górę. Kiedy to nastąpi zaczyna gwałtownie machać swoimi czułkami, z prędkością śmigieł helikoptera. Ma to na celu utworzenie prowizorycznych kół, które zmiotą wszystko na swojej drodze. Pokemon ćwiczy dewastację na pobliskich kamieniach, przebijając się jeden po drugim.

Whirlipede: nauka Parowalca nr 11

Wbijam na wulkaniczną wyspę o nazwie Terra. Trochę to dziwne bo terra znaczy ziemia a nie wulkan, ale nic to. Wypuszczam tutaj z pokeballa Whirlipede, aby dalej pracować nad parowalcem. Pokemon skupia energię w czułkach na głowie, po czym wyskakuje w powietrze i gwałtownie nimi wymachuje. Stworzone wizualnie przez to koła mają za zadanie unosić właściciela nad ziemią i niszczyć wszystko na swojej drodze. Robaczyca trenuje proces destrukcji na pobliskich kamieniach.

Whirlipede: nauka Parowalca nr 12

Zjawiam się na wulkanicznej wyspie po czym wypuszczam Whirlipede. Trochę sobie robaczek odpoczął to teraz znów może dawać pełną parą. Na początek przesyła energię do czułków na głowie, a kiedy zgromadzi się jej tam tyle, że zacznie świecić to czas na akcję. Nie akcję jako akcję ale taką akcję kołową. Pok podskakuje w górę, po czym z całych sił kreci czułkami pionowo, aby stworzyć kółka na których sobie będzie jeździł. Są to koła zagłady, które niszczą wszystko na swojej drodze, co pokemon potwierdza jeżdżąc po kamieniach, pniach i tym podobnych przeszkodach.

Whirlipede: nauka Parowalca nr 13

Nudno wszędzie burza będzie bęc. Wbijam na wulkaniczną wyspę z Whirlipede i ruszamy trenować. Proces jest znany i niekoniecznie lubiany. Pokemon skupia w czułkach na głowie swoją moc po czym wyskakuje w powietrze i energicznie nimi kręci. Moc przerobowa musi być dostatecznie duża, aby utrzymać pokemona na prowizorycznie powstałych kółkach. Takie opony są niczego sobie i niszczą wszystkie postawione przed sobą przeszkody.

Whirlipede: nauka Parowalca nr 14

Wbijam z Whirlipede na wulkaniczną wyspę uczyć się nowego ruchu. Najpierw wyjaśniam pokemonowi co nieco. To ze jest robakiem nie znaczy że nie może być alpinistą, wszystko zależy od bojowej duszy ! Każdy drapieżny wojownik musi przezwyciężać swoje słabości przeć na przód. Dzisiaj będziemy się uczyć wspinaczki, ruchu pozwalającego wpływać na otoczenie, ale tylko jeśli się go odpowiednio opanuje. Krok pierwszy to wspiąć się na strome wzgórze. Pokemon nie ma pazurów i łap którymi mógłby sie łapać skał, ale to mu dojdzie z ewolucją, póki co musi po prostu wjeżdżać na górę. Żeby nie było iż tylko gadam to ja też sie wspinam, w grupie raźniej.

Whirlipede: nauka Wspinaczki nr 1

Docieram na wyspę terra, która ponoć jest wulkaniczna, po czym wypuszczam Whirlipede. Razem idziemy pod górę przez życie, czyli wspinamy sie na wzgórza i tym podobne. Po wczorajszym rzuceniu sie z motyką na słońce idziemy ostrożniej, upatrując mniejszych celów. Wypatrujemy pagórków i na nie sie wspinamy krok po kroku zabierając się za coraz bardziej strome. Wyrobi nam to staminę na pokaźniejsze cele, wiec póki co idziemy na łatwiznę.

Whirlipede: nauka Wspinaczki nr 2

Wbijam na wulkaniczną wyspę po czym wypuszczam Whirlideda. Z miejsca wie co ma robić a ja jej towarzyszę. Wybieramy strome wzgórza i wspinamy się na nie zwiększając tym swoja staminę i doświadczenia w zdobywaniu szczytów. Krok po kroku wybieramy bardziej strome i większe wzgórza, by niedługo zabrać się za klify. To dopiero będzie wyzwanie, pomoże pokemonowi pokonać swoje ograniczenia i poddać się ewolucji.

Whirlipede: nauka Wspinaczki nr 3

Ścieżki wybierane przez przypadek doprowadziły ich w końcu na skraj tropikalnego lasu. Wydostali się spomiędzy nieprzeniknionej gęstwiny krzewów i drzew wszelakiego gatunku, zapomnianych przez czas ogromnych paproci, girland fikuśnych pnączy i kiści owoców, o jakich ludzkie podniebienie w najbardziej intymnych snach nie marzyło. Ich oczom ukazała się rozległa połać piachu, przechodząca w niespokojne morze. Po lewej, na wysokiej skarpie, mocno już zniszczonej działalnością dzikiej wody, zauważyli latarnię - opuszczoną, otoczoną niezwykle niepokojącą aurą, przyprawiającą o gęsią skórkę. Posłali sobie wymowne spojrzenia, przepełnione niepewnością ale i świadomością tego, że muszą się tam udać. Dzień był parny i duszny. Dla Cyndaquila, tak niechętnego upałom jak ten, była to bardzo niekomfortowa sytuacja, bowiem w zasięgu ich wzroku nie mogli odnaleźć niczego, co rzucałoby cień, poza dżunglą, do której wracać nie chcieli. W każdej innej sytuacji Cyndaquil pognałby ochoczo i rozłożył w chłodzie, ale tym razem szedł obok swojego trenera, kryjąc się w cieniu, który on rzucał, ale stąpając ostrożnie po gorącym piasku. Za nic nie chciał stać samotnie w pobliżu opuszczonej Latarni. Spoczęli tam, posilając się odrobinę i odpoczywając, a gdy pod wieczór temperatura spadła rozpoczęli trening.
Szybki Atak opierał się na zdolności błyskawicznego rozwijania zawrotnych prędkości na krótkim dystansie, tym więc się zajęli. Cyndaquil otrzymał polecenie by biegać w tę i z powrotem, a jego trener, najdokładniej jak jest to możliwe nie posiadając stopera, odmierzał jego czas. Jako łagodny i wyrozumiały człowiek nie forsował go. Gdy widział, że pokemon jest zmęczony, a jego wyniki wręcz się pogarszają, proponował mu odpoczynek, by biedaczek się nie przegrzał.  

Cyndaquil - Szybki Atak (1)

Noc zbliżała się nieuchronnie. Gdzieś po drugiej stronie wyspy zachodziło słońce, a zza czarnej plamy w kształcie wulkanu wystrzeliwały jego ostatnie promienie - czerwono-złote jak wyrzucana przez niego od czasu do czasu lawa. Padały także na korony wysokich, dżunglowych drzew, pokrywając je poświatą, która zawała się trawić je niczym żywy ogień.
Im późniejsza była pora i ciemniejsza stawała okolica, tym bardziej przerażająca zdawała się latarnia, rzucająca teraz długi, delikatny cień, spadający z klifu do morza, które co i rusz rozbijało się o jego brzeg. Kolejne kawałki lądu z łoskotem poddawały się silniejszemu żywiołowi, upominającemu się o nie natarczywie.
Zakończywszy trening ruszyli brzegiem morza, zbierając po drodze kamienie. Gdy wspólnie zdecydowali, że znajdują się wystarczająco daleko od opuszczonej latarni, ułożyli je w okrąg, nazbierali patyków i rozpalili ognisko.
Ranek zapowiedział dzień chłodniejszy, przyjemniejszy od minionego. Słońce, które przywitało ich po tej stronie wyspy, przysłaniały chmurki lekkie i puszyste jak Altarie. Trening Szybkiego Ataku rozpoczęli chwilę po małym śniadaniu. Tak jak poprzednio skupili się na szybkości. Senny Cyndaquil potknął się przy pierwszym porannym starcie. Trener pomógł mu podnieść się z piachu, troskliwie otrzepał i zarządził rozgrzewkę. Truchtem przebiegli się z powrotem pod latarnię, gdyż klif był jednym z nielicznych miejsc w okolicy, które pokrywała zwyczajna trawa. Tam grunt był zdecydowanie przyjemniejszy jak na pierwsze treningi, oczywiście kiedyś Cyndaquil będzie musiał nauczyć się radzić sobie także na piasku, ale na to mają jeszcze czas. Po rozgrzewce wrócili do ćwiczenia biegów krótkodystansowych.

Cyndaquil - Szybki Atak (2)

Kolejny dzień minął identycznie. Trener zrezygnował z odmierzania czasu, gdyż pomiary były zbyt niedokładne w stosunku do ich uciążliwości. Oceniał postępy Pokemona na oko.
Po południu spadł deszcz, który przerwał ich trening. Skryli się pod stropem wejścia do latarni. Woda lała się z dachu, ściekała po poszarzałych ścianach, a zacinające pod kątem krople moczyły jego ramię. Cyndaquil kulił się na jego kolanach, schowany pod połą płaszcza, ponieważ kontakt ognistego pokemona z wodą nigdy nie jest dla niego niczym przyjemnym. Wejście do środka było niemożliwe, drzwi z ciężkiej stali zardzewiały, osiadły w zawiasach, a kłódki i łańcuch mimo upływu czasu wciąż trzymały mocno. Zresztą żaden z nich nie chciał wchodzić do środka.
Gdy deszcz ustał i słońce osuszyło trawę tak, że łapy Cyndaquila nie ślizgały się po niej wrócili do biegów i przestali dopiero, gdy zapadł zmrok.

Cyndaquil - Szybki Atak (3)

Przy śniadaniu wspólnie stwierdzili, że przeznaczanie kolejnego dnia na bieganie w jedną i drugą stronę zabiłoby ich nudą. Zdecydowali się urozmaicić program treningowy. Element celności pełnił w tym ataku równie ważną rolę co sama prędkość, ale na czym można trenować? Uderzanie w latarnie mijało się z celem, nie chodziło przecież o nabicie Cyndaquilowi guzów! Po szybkiej brzy mózgów wpadli na wręcz genialny pomysł. Postanowili nazbierać w dżungli liści. Prastary las był domem wielu stworzeń i jeszcze większej ilości roślin, należących do najróżniejszych gatunków. W tropikalnym, wilgotnym klimacie drzewa rozrastają się do niebotycznych rozmiarów i takie też bywają ich liście. Znalezienie okazu rodzącego je we właśnie takich wymiarach nie było trudne, zwłaszcza w porównaniu do zerwania ich z niego. Nieodzowny okazał się scyzoryk trenera oraz płomień Cyndaquila, ponieważ ich ogonki miały obwód podobny do nadgarstka mężczyzny, a niekiedy grubszy. Wspólnymi siłami zebrali sporą stertę ,,celów", które przerastały ognistego jeża o jedną jego wysokość. Z mocnych gałęzi sporządzili długą wędkę, na której końcu zamocowali liść. Trener trzymał go w powietrzu a Pokemon starał się uderzyć najszybciej jak potrafił. Gdy liść ulegał zniszczeniu zakładali kolejny. Zabawa okazała się przednia. Po kilkunastu próbach z celem statycznym, trener zaczął biegać. Dorosły mężczyzna sprawiający wrażenie poważnego, z powiewającym za nim brudnym płaszczem i liściem na wędce nie mógł nie być widokiem komicznym i z pewnością gdyby Cyndaquil umiał się śmiać, śmiałby się do rozpuku.

Cyndaquil - Szybki Atak (4)

Po małej przerwie wracam na wulkaniczną wyspę, aby wznowić treningi z Whirlipede. Łazimy razem po okolicy szukając wymagających wzgórz, aby je zdobywać. Rozgrzewamy się po czym wbijamy ile wlezie w górę i dół raz po razie. Trenujemy nogi w moim wypadku i siłę woli toczenia w wypadku pokemona. Wierzę że ten trening i siła woli pomoże opanować wspinaczkę i ewoluowała.

Whirlipede: nauka Wspinaczki nr 4

Wbijam ba wulkaniczną wyspę z Whirlipede trenować. Najpierw biegamy po okolicy, najlepiej pod górę. To jest nasza rozgrzewka przed wbieganiem na wzgórza, a wszystko to aby wyrobić odpowiednią motorykę. Dla pokemona to też doskonały trening siłowy mający wykształcić mu nogi po ewolucji. Kiedy już się zmachamy idziemy poszukać kolejnych wzniesień, na których będziemy ćwiczyć, potem je zdobywamy i tak w koło.

Whirlipede: nauka Wspinaczki nr 5

Wbijam nie gwoździe a na wyspę wulkaniczną terra i wypuszczam tutaj Whirlipede. Razem sporo biegamy po okolicy, tej bardziej górzystej, aby poprawić naszą równowagę. Robaczyca sie toczy więc ma jej to pomóc też wykształcić nogi po ewolucji. Wzgórza staramy się chapać na raz i zabieramy się za coraz bardziej strome, coś tupu klify. Ja na takich już nie biegam a po prostu się wspinam, pokemon wiruje zdobywając je, odbija się od półek skalnych kształtując je wedle swojej woli. Coś typu stylu ziemi z Naruto czy avatara. Jednak idzie nam to jak krew z nosa, bo nie mamy na to kompletnie pomysłu, jedziemy metodami prób i błędów.

Whirlipede: nauka Wspinaczki nr 6

Bum szaba daba i wbijam na wulkaniczną wyspę razem ze swoim świeżo ewoluowanym pokemonem. Robaczyce, teraz już z imieniem Scelipede, jest wielka silna, szybka i masywna. Do tych wszystkich zmian doszły nogi, co daje multum nowości na tego stworka. Nie ma co od razu trenować nie wiadomo czego, trzeba nauczyć się tego co już sie zna w nowym ciele. Zaczynamy od biegania slalomem, co jak co ale bieganie to podstawa, a robak nóg wcześniej nie miał. Teraz biega od drzewa do drzewa wykonując gwałtowne zwroty i tylko chwilę patrzy na które mu pokazuję. Po bieganiu sprawdzamy jak w nowym ciele potrafi się toczyć, czyli walec, obronne koło i parowalec. Sprawdzamy to wszystko w praktyce, niszcząc jakieś przypadkowe cele. Po sprawdzeniu tego przechodzimy do pozostałych ataków, które również testujemy. Po zrobieniu tego wszystkiego wyciszamy się odpoczywając i wcinając małe co nieco. Kiedy już nabierze sił wypuszczam Aggrona z którym sparuje sprawdzając swoje ataki w warunkach bojowych, a po tym wszystkim stalowy pokemon pokazuje mu ochronę. Teraz robak próbuje ją powtórzyć, ale jednak na dziś dzień koniec wrażeń.

Scelipede: przyzwyczajenie do nowego ciała i nauka Ochrony nr 1

Wbijam ze Scelipede na wulkaniczną wyspę i biegamy sobie po okolicy ćwicząc ten aspekt z pokemonem. Niedawno ewoluowała więc musi nauczyć się korzystać ze swoich nóg w jak najlepszym stopniu. Po biegach czas na kitiket a potem sparing z Aggronem. Stalowy pokemon każdy atak przeciwnika przyjmuje na ochronę, a robaczyca obserwując musi nauczyć się robić to samo. Łatwo nie jest, ale niech spróbuje sama, później przyjdzie czas na rady starszego kolegi. Po sparingu idziemy sobie w plener na piknik, drzemkę a potem w długą.

Scelipede: adaptacja do nowego ciała i nauka Ochrony nr 2

Po małym urlopie roboczym wracam do trenowania swojego robaczka. Scelipede i Aggron przeprowadzają kolejny sparing. Najpierw atakuje robaczyca a Aggron stawia Ochronę, później role maja się odwrócić. Tutaj pojawia sie element motywacji, jak nie chcesz oberwać naucz się jak najszybciej ochrony. Może to barbarzyńska metoda, no ale w końcu to urok mojego drapieżnego umysłu. Między seriami Aggron instruuje koleżankę co robi dobrze a co źle. Przede wszystkim musi zgromadzić sporo energii i przed momentem ataku przeciwnika musi ją z siebie wyrzucić i się nią otoczyć. Trening trwa tak długo, póki obrażenia Scelipede nie zaczną być widoczne, wtedy ją kuruję, karmię i spadamy stąd.

Scelipede: nauka Ochrony nr 3

Wbijam na wulkaniczną wyspę ze Scelipede i Aggronem. Oba pokemony ze sobą sparują używając słabszych ataków dystansowych. Każde z nich ma przyjmować atak rywala na ochronę. Scelipede jeszcze nie potrafi jej wykonać ale słucha i obserwuje Aggrona aby to nadrobić. Dodatkowy bodziec motywujący to fakt, że jeśli ja wykona to przestanie obrywać błotnym strzałem Aggrona. W ten praktyczny sposób zwiększam odporność i defensywę swojej robaczej wojowniczki. Po zakończeniu treningu karmie poki i pielęgnuję zabłoconą podopieczną.

Scelipede: nauka Ochrony nr 4

Przychodzę na wulkaniczną wyspę ze Scelipede. Tym razem w treningu nie towarzyszy jej Aggron, więc będzie musiała poradzić sobie sama. Robaczyca musi najpierw skupi w sobie czystą moc, którą w wyobraźni się otacza. W jej myślach ta moc musi przybrać formę tarczy, która ochroni jej ciało przed aktami agresji ze strony przeciwnika. Stopniowo ta tarcza ma rosnąć, dopóki nie otoczy całego pokemona. To jest właśnie to co do tej pory starała się stworzyć, a co bez większych problemów robił przed jej oczyma Aggron. Wiedząc co robić i jak to ma wyglądać pokemon pracuje nad swoją nową tarczą.

Scelipede: nauka Ochrony nr 5

- Pokaż się Shellder!
Po chwili z mojej poke kuli wyłoniła się Clara. Na początku wydawała się być zaskoczona moim widokiem. W końcu minął już prawie rok odkąd przesłałem ją do boxu. Chyba nie spodziewała się, że jeszcze kiedyś wróci do łask. Wtedy była dla mnie zbyt dużym wyzwaniem, teraz miałem jednak zamiar porządnie zająć się jej treningiem. Zaskoczona wpatrywała się we mnie, po czym nagle skoczyła na mnie zatrzaskując się na moim nosie. Z trudem oderwałem ją od siebie i rzuciłem na ziemię.
- Tak... stęskniłem się za tym.
Dłuższą chwilę porozmawiałem z moją podopieczną na temat naszej wspólnej przyszłości. Po zakończeniu rozmowy dodałem, że pierwszym atakiem jakiego będziemy się uczyć po tej przerwie będzie ostra muszla.


Shellder - Ostra Muszla (1)

- Ruszaj Shellder!
Rzuciłem pokeball z którego po chwilki wyskoczyła moja jak zwykle radosna na mój widok muszelka. Przywitała mnie zatrzaskując się na moim nosie. Nieco podenerwowany zerwałem ją z siebie i rzuciłem na ziemię.
- Ej nie przeginaj!
Powiedziałem uśmiechając się do niej. Ta odpowiedziała tym samym.
- Dzisiaj czeka cię zwykła lekcja teoretyczna. To trudny do zrozumienia atak, więc będziemy potrzebowali kilka lekcji na samo słuchanie.
Pierwszym poruszonym przeze mnie tematem był typ wodny. Shellder uważnie słuchała mojego wykładu na temat tego typu. Następnie tłumaczyłem czym ten atak różni się od innych wodnych ataków i co czyni go wyjątkowym.

Shellder – Ostra Muszla (2)

Nadszedł czas na kolejny trening z moją muszelką. Tak jak wspomniałem, dzisiaj także będzie czekała ją lekcja teoretyczna. Mieliśmy w końcu wiele spraw do obgadania i przeprowadzenie ich było koniecznie by moja podopieczna miała jakieś pojęcie na temat wykonywanego ciosu.
- Dobrze zarys ataku i jego genezę już znasz. Teraz czas bym wyjaśnił ci na czym dokładnie polega ten atak.
Shellder rozszerzyła swoje wielgachne oczy i przypatrzyła się mi.
- Musisz przelać energię do swojej muszli i utwardzić ją oraz zaostrzyć krawędzie. Uczyni to wtedy z niej broń doskonałą zdolną posiekać rywala w drobne kawałki.

Shellder – Ostra Muszla (3)

Odwiedziłem kolejne miejsce – tym razem była to lokacja w której trenowałem Clarę.
- Dzisiaj czeka cię ostatnia lekcja teoretyczna Claro.
Shellder popatrzyła na mnie z zaciekawieniem. Była ciekawa co dzisiaj ją czeka. W końcu poruszyliśmy już wiele tematów na naszych spotkaniach z teorii.
- Teraz pogadam o przypływie mocy. Wytłumaczę ci w jaki sposób musisz transportować energię by trafiała ona w odpowiedni sposób do twojej muszli.
Po tych słowach zacząłem tłumaczyć Clarze w jaki sposób powinna transportować energię do swojej muszli. Ta słuchała mnie z należytą uwagą, starając się zapamiętać z tego jak najwięcej.

Shellder – Ostra Muszla (4)

- To tyle w temacie teorii. Teraz skupmy się na praktyce. Zanim jednak rozpoczniemy próby krok po kroku po prostu postaraj się wykonać ten atak. Zobaczymy jaki masz pomysł na niego i jak pójdzie ci wykonanie go/
Pokemon popatrzył na mnie z lekkim niedowierzaniem jakby nie bardzo wiedząc co ma w tym momencie zrobić.
- Po prostu wykonać ostrą muszlę.
Shellder popatrzyła na mnie z przerażeniem, nie miała kompletnie pomysłu na ten atak.
- Ostra muszla pełna moc!
Clara zebrała, a raczej próbowała zebrać energię i wykonać atak, ale zupełnie nic jej z tego nie wyszło.

Shellder – Ostra Muszla (5)