Morfina przybyła do doliny wraz ze swoją starą przyjaciółką Rani. Byłą ona pokemonem rasy Nidoqueen, i ma ją od małego. Była jej pierwszym pokemonem, którego otrzymała od starego gracza - Krissa. Trenerka wybrała to miejsce, ze względu na typ podopiecznej i ataku, którego będzie ją uczyć, ale też ze względu na to, że jest to dolina potężnych pokemonów - smoków, które zazwyczaj są utożsamiane z ogromną siłą. Uznała, że ten obszar pod każdym względem pasuje do Rani. Na dobry początek przywitała się ze swoją podopieczną, następnie, przed nauką rozporządziła rozgrzewkę. Wraz z pokemonem zrobiła trzy duże okrążenia, następnie pompki, a na koniec zabawa w berka. Jednym słowem - Ojeju jak dużo ruchu @@ - Wiem, że to niesamowite. Sama się nie spodziewałam, aż zadyszki Mośka dostała. Rani nie dostała, bo Rani jest zajebista. Mniejsza. Adminie czytasz to jeszcze? Pewnie tak :< Przeszły więc do nauki. Bardzo zależało im na pokazaniu się z jakiejkolwiek strony na turnieju trującym (GDI!), więc wzięły się go roboty. Atak, którego chciały się nauczyć to Moc Ziemi. Polegała ona na wykorzystaniu ziemnego żywiołu, a potem uderzeniu piąchą w ziemię i wywołaniem szczeliny, która rani przeciwnika. Czemu większość ziemnych ataków jest tak ograniczenie podobna? Tego nawet sama elita nie wie... W każdym razie, trzeba od czegoś zacząć. Jako pokemon ziemny, raczej wielkiego problemu z owym żywiołem mieć nie będzie, więc przeszły do ćwiczenia uderzenia, wystarczająco silnego. Najpierw trenowały na drewnianych manekinach, później na skałach, a na końcu na ziemi. Punch it bro. No i jakoś to poszło. Na końcu oczywiście praca porządna, czyli skupienie, wykorzystanie energii, skoncentrowanie jej w pięści, uderzenie w ziemię. I done.

Dolina Blackthorn była dziś jak z obrazu. Seledynowe pola i łąki zalane były słonecznym blaskiem, który odbijał się od połyskujących, zdrowych łodyg i karmił pomniejsze, ukryte kwiaty. Wszystko rosło w swoim tempie, rzadko kiedy ktoś strzygł trawę, poza trenującymi tutaj pokemonami. W niektórych obszarach roślinność była tak wysoka, że sięgała ponad pas! Było to zdumiewające, zwłaszcza dla Nidoqueen, która od dawna nie widziała takich dzikich łanów. Od czasu Kanto rzadko jej oczy narażone były na takie piękno. To miejsce pod każdym względem różniło się od przesiąkniętych wilgocią i ciemnością, bagien. Ciemno brązowe oczy Pokemona spoczęły na rozłożystych, ogromnych drzewach, które zaszumiały, targane wiosennym wiatrem. Ich zieleń wydawała się jaśniejsza i bardziej soczystsza od traw, a kora, jak i sam pień, który pokrywała – Wydawały się być niezniszczalne.
Rani położyła trójpalczastą dłoń na drzewie. Chropowata powierzchnia była dla niej przyjemna w dotyku. Tutaj zdecydowanie mogła poczuć moc żywiołu ziemi, z którym musiała zapoznać się nieco bardziej. Bardzo chciała podwyższyć swoje umiejętności, głównie dla trenerki, z którą niesamowicie się zżyła przez te lata. Na tyle czuła przynależność do opiekunki, że wykonywała nawet najgłupsze jej komendy, nie chcąc jej zawieść. Była, po prostu wierna. Dla niej nawet zajęła się młodym Nido Aureliusza, z czego trenerka była bardzo dumna i nie szczędziła jej pochwał za ciężką pracę. Ale czas na nowe wyzwanie, na naukę Mocy Ziemi, ataku, który jej się przyda.
Trenerka stanęła w milczeniu obok pokemona. Rani odwróciła się w jej stronę i posłała ciepły uśmiech, wyrażając, nim również gotowość do nowego zadania.
- No, to zacznijmy od rozgrzewki zabawą – Poleciła trenerka, odchodząc od niej, ale kierując się po piłkę siatkową. – Na dobry początek poodbijamy sobie – Odrzekła nieco beztrosko i podrzuciła piłkę, miękko odbijając ją palcami. Pokemon spojrzał na kolorową kulkę, nieco się przygarbił i odbił przedmiot zabawy, z większą siłą. Imuna musiała szybko podbiec i rzucić się, aby zdołać ją odbić dołem. Udało się. Teraz Rani musiała zrobić przejecie. Tak się bawiły dobrą chwilą, biegając, odbijając, niekiedy nawet wyskakując w górę. Ta zabawa starczyła im za rozgrzewkę, dlatego przeszły po niej do nauki.
Morfina zamontowała na drzewie ciężki worek treningowy. – Najpierw poćwiczymy uderzenia twoimi pięściami – Poinformowała i ruchem dłoni, nakazała uprzejmie, pokemonowi, ustawić się do działania. Nidoqeen stanęła przed czerwonym, zawieszonym walcem. Zacisnęła swe dłonie w pięści i raz po razie zaczęła uderzać. Trenerka czasami korygowała jej postawę, dbając też, aby nie nabawiła się kontuzji, o które zawsze łatwo. Po treningu bokserskim, Morfina zaprowadziła Rani, bardziej na polanę, z dala od cienia drzew.
- Dobrze, a teraz zamknij oczy. Weź głęboki wdech i poczuj ziemię pod swoimi stopami – Powiedziała, spokojnym głosem – Ziemia, to Twój żywioł. Znasz go doskonale. Wydobądź z siebie jego moc. Otwórz oczy, a następnie z ową mocą, uderz pięścią w ziemię, tak mocno, aby wywołać, raniącą oponenta, szczelinę – Poleciła. Kieszonkowy potworek dostosował się (jak zawsze), do słów trenerki. Rani dała z siebie wszystko, aby jak najlepiej, to wykonać i powtarzała, to do skutku. Spędziły na tym wiele godzin, a trenerka dbała, aby pokemon dostawał odpowiednią ilość wody (w końcu nie wolno ignorować upałów), co 5 serii, zabierała podopieczną ze słońca i smarowała kremem z filtrem UV. Jednym słowem dbała o jej komfort i zdrowie, ale też pilnowała, aby właściwie trenowała, choć mogło się to czasem wydawać durowe…