Przybywam na polowanie.

Wabik z uśmiechem na twarzy przedzierał się przed krzaki. Nie lubił chodzić często uczęszczanymi szlakami, sam wyznaczał sobie drogi. Słoneczko delikatnie pieściło jego twarz, a szum drzew koił jego uczy. Zatrzymał się dopiero na miejscu, gdzie według ogłoszenia miało się rozpocząć polowanie na tajemniczego pokemona. Rozejrzał się, jak na tak późną porę, jeszcze nikogo nie było. Czyżby nikt nie chciał zdobyć nowego podopiecznego do swojej drużyny. Świat schodzi na psy, a trenerzy są coraz bardziej leniwi.

Przyjaznie skinal glowa przybylemu trenerowi, choc nie byl pewien czy ten zauwazy subtelny ruch. Stal w cieniu drzew po drugiej stronie polany, ze swoim Cyndaquilem, oboje nienawidzoli goraca. Obserwowal rozspiewanego pokemona zastanawial sie czym jest i jak go podejsc.

Z stoickim spokojem Wabik rozejrzał się po najbliższym otoczeniu. Dopiero gdy się zbliżył zauważył sylwetkę drugiego chętnego na poszukiwane stworzenie. Spojrzał na niego z uśmiechem i skinął głową w geście powitania. Następnie ruszył w dalszą podróż. W czasie poszukiwania polegał na swoich zmysłach, które były zrównoważone i idealnie współgrały. Po kilku minutach do jego uszu zaczął dochodzić uporczywy dźwięk. Trener zaczął się kierować w kierunku tych wyróżniających się dźwięków.

Z dystansu oceniał możliwości trenera, zastanawiał się co planuje i układał własna strategie. Nie zależało mu na halasliwym mieszkańcu drzewa, jednak z wielka chęcią obserwował by jego konfrontacje z Wabikiem. Byłoby o czym opowiadać. Na razie wiec pozostawał w cieniu, widząc wzrokiem za jednym i za drugim.

Wabik z delikatnym uśmiechem spojrzał na potężne drzewo. Następnie ruszył w jego stronę, by odnaleźć tego pokemona, który zakłóca piękny spokój i harmonię. Śpiewakowi na pewno przydałaby się porządna lekcja śpiewu i profesjonalnego śpiewaka. Kropelki potu powoli spływały po twarzy Szamana, ale nie ma sie co dziwić gdy na dworze taka ładna pogoda. Źródełko aż prosiło, by do niego wskoczyć, jednak chłopak tylko uklęknął przy jego brzegu i zmoczył sobie twarz, ponieważ dobrze wiedział jaki jest jego cel.

Szaman w czasie ochładzania twarzy kątem oka dostrzegł szybki ruch, jednak nie przykuł on specjalnie jego uwagi. Dopiero gdy wstał i rozejrzał się dostrzegł blask niebieskich piór, które należały do interesującego pokemona. Wabik powoli zbliżył się do stworzenia. Następnie delikatnie się ukłonił z szacunkiem i usiadł na ziemi. Widocznie oczekiwał, żeby artysta zaprezentował człowiekowi swój talent raz jeszcze, lecz teraz w obecności jednoosobowej widowni.

Wolnym krokiem udał się wzdloz brzegu polany, nie opuszczajc cienia. Usilne próby zwrócenia na siebie uwagi bawiły trenera, ale nie chciałby spedzic zbyt wiele czasu z tak głośnym i zwracajacym uwagę potworkiem. Fascynowało go jednak jak poradzi sobie z nim drugi trener i ile pięknych opowieści da rade zbudować wokół tego wydarzenia. Była to tez okazja na zdobycie trenerskiego doświadczenia, wiele można nauczyć się z obserwacji.

Gdy ptaszek zakończył swą arię, Wabik zaczął klaskać z podziwem. Stworzenie miało potencjał, lecz trzeba by było poświęcić mu czas na treningach. Uszy bolały go jednak po tych wysokich dźwiękach.
- Pięknie, bardzo mi się podobało. - powiedział z uśmiechem, czuł, że nie może krytykować śpiewaka, bo może się zniechęcić i zamknąć w sobie. Następnie sięgnął po pustego PokeBalla, którego położył przed sobą.
- Wróże Ci świetlaną przyszłość, jeśli tylko pójdziesz ze mną postaram Ci zagwarantować liczne treningi u najlepszych śpiewaków oraz walki na arenie i piękne pokazy dla utalentowanych i pięknych pokemonów. - powiedział z uśmiechem czekając na decyzje.

Poruszył brwiami z podziwem, a wiec dyplomacja, ciekawe. I szlachetne. On nie byłby w stanie zapewnić temu stworzeniu rozwoju artystycznego. Nie był fanem nadmiaru dźwięku, dlatego cieszyło go towarzystwo cichego Cyndaquila o budowie anatomicznej zupełnie nie przeznaczonej do śpiewu.

Wabik spojrzał w oczy dumnego i pewnego siebie śpiewaka, jednak to sprawia, że jest jeszcze ciekawszym i cenniejszym stworzeniem. Chłopak zabrał w dłonie kulkę i powoli kroczył w stronę wody. Następnie ze spokojem wkroczył do wody i zaczął płynąć w stronę ptaszka. Dłuższa pływaczka mogła sprawić problem, jednak tu nie było ani szeroko, ani głęboko. Zimna woda dodatkowo przyniosła ulgę, ponieważ było gorąco. Następnie spojrzał ponownie w czarne oczy i wyciągnął w jego stronę dłoń z PokeBallem.

Trener zainteresowany dumnym pokemonem z przyjemnością przeszedł przez chłodne źródełko. Następnie spojrzał na ptaka, którego widocznie bawiła ciężka próba Wabika. Chłopak spojrzał na pień i uznał, że zaryzykuje i spróbuje się wspiąć po pniu, jednak był mokry i po chwili ześlizgnął się do wody. Delikatnie zniesmaczony spojrzał na przeciwnika i błyskawicznie rzucił w niego pustą kulką. Miał w planach wykorzystać efekt zaskoczenia, przez swą szybką decyzję.

Element zaskoczenia się udał i pokemon trafiony mechanizmem zniknął w środku, zmieniając się w czerwoną smugę. Zaraz po tym pokeball wpadł oczywiście do wody. Na szczęście po chwili wypłynął na powierzchnie, unosząc się delikatnie na srebrzystej tafli wony. Niemalże półtorej godziny zajęło Wabikowi złapanie pokemona, ale go złapał. Jako, że to był jedyny pokemon do złapania, wyprawa się skończyła. Marchen za pewne wiele zyskał dzięki obserwacjom.

Podsumowanie:
- Wabik: 1PF + Chatot samica + 5 zł - pokeball
- Marchen: + 5zł

Skinal głowa z uznaniem i w ramach porzenania, po czym ruszył w głąb lasu na dalsze przygody.

Matt przybył na Leśną Polanę. Przyszedł czas na trzeci już trening Mega Odpływu z Cottonee. Matt wypuścił trawiastego pokemona z pokeballa i uśmiechnął się radośnie. Cottonee odpowiedziała z równie wesoło.
-Witaj. Dzisiaj kontynuujemy trening na Mega Odpływ. Twoim celem będzie wytworzenie odpowiednio potężnej wiązki. Już wież jak to się robi, teraz popracujemy po prostu nad jej siłą – rzekł. Zaczęli jednak trening od odrobiny zabawy i rozgrzali się porządnie. Po chwili Matt usiadł obok jakiejś małej roślinki, która miała stać się celem Cottonee. Pokemon zaczął latać wokół ów roślinki. - Dobra. Mega Odpływ – rzekł. Cottonee wytworzyła dość cienką, zieloną wiązkę, która połączyła ją z rośliną. Było to jednak zdecydowanie za mało. Wykonali razem bardzo wiele powtórek, aż Cottonee nauczyła się wytwarzać takiej jakości rurę, że już lepiej być nie mogło. Teraz przed nimi nauka wysysania energii i leczenia się z jej pomocą. Siedzieli tak jeszcze chwilę. Po długim używaniu Mega Odpływu, roślinka uschła. Oznacza to, że atak wysysa energię, niestety w zbyt małej ilości. Przed nimi jeszcze trochę pracy. Po wszystkim nadszedł czas na chwilę zabawy i piknik z jagódkami, który zawsze tak uwielbiała Cottonee. Po wszystkim Matt wycofał pokemona do balla i odszedł zadowolony z treningu.

Cottonee – Mega Odpływ (3)