Matt przyszedł na Leśną Polanę. Tutaj zaczął trening z Cottonee i tutaj będzie go kontynuował. Wypuścił puchowego pokemona z pokeballa.
-Cześć Cottonee – rzekł i dał pokemonowi jagódkę. - Mam nadzieję, że jesteś gotowa na kolejny trening. Dzisiaj po raz pierwszy popracujemy nad Wróżkowym Wiatrem w praktyce. Twoim celem będzie wywołać podmuch wiatru. Nawet niewielki, dzisiaj właśnie na tym się skupimy – rzekł. Zaczął się trening. Cottonee miała na początku wielkie problemy. Atak kompletnie jej nie wychodził. Z czasem zaczęła nabierać choć niewielkiej wprawy. Udało jej się stworzyć lekki podmuch wiatru, który Matt poczuł na swojej skórze, stojąc kilka metrów dalej. - Świetnie – rzekł zadowolony. W końcu nadszedł czas na odpoczynek. Urządzili piknik, na którym Cottonee mogła do woli jeść jagódki. Później Matt wycofał pokemona do balla i odszedł.

Cottonee – Wróżkowy Wiatr (2)

5
Chikorita i Święta Zasłona

Przybyliśmy wraz z Chikoritą do Leśnej Polany na dzisiejszy trening. Zacząłem lecz dzisiaj od czegoś zupełnie innego, a mmianowicie od jego ostatniej walki w sali miasta Olivine przeciwko Magnemite'owi. Pochwaliłem go i obiecałem masaż, a następnie przeszliśmy do nauki.
Chikorita przyjmując zrelaksowaną pozycję zaczęła kumulować energię. Potem zaś gdy jej ilość była wystarczająca, pokemon wypuścił ją przed siebie, a ta przybrała formę koła, mieniącego się różnymi barwami. Właśnie o taki efekt nam chodziło, była to Święta Zasłona, która parę chwil po tym rozpłynęła się. Na zakończenie udanego treningu wykonałem pokemonowi masaż, po którym ruszyliśmy w drogę powrotną.

Przyszedłem z Yanmą na polanę w celu treningu. W celu nauki Ataku Skrzydeł, poleciłem jej, aby w trakcie lotu skupiła swoją siłę w skrzydłach, a następnie zapikowała i spróbowała przeciąć nimi tekturowe cele, które jej wcześniej przygotowałem. Na początku zapikowała i walnęła głową centralnie w cel. Niestety, to nie był świadomy atak, bo po prostu kolejny raz straciła kontrolę nad lotem. powiedziałem jej, żeby się nie martwiła, bo to jej kiedyś przejdzie, tylko żeby spróbowała jeszcze raz. Za kolejnymi razami trafiała już skrzydłami, ale tylko przewracała cele. Po 20 min uznałem, że starczy jej wysiłku i dałem jej odpocząć. Teraz zająłem się Starlym. Chciałem, by nauczyła się Powietrznego Cięcia. W cele, który służyły Yanmie, miała pikować i uderzać swoimi nogami dopóty, dopóki nie zostaną wióry. Nie wiedzieć czemu, zawsze się obijała, jednak nie odpuszczałem jej i powiedziałem, że będziemy tu dopóty, dopóki chociaż raz się nie postara. Po godzinie, widocznie mając tego dosyć, w końcu zrobiła to ćwiczenie poprawnie- po którymś z kolei ataku zrobiła dziurę w celu. Uznałem to za sukces i powróciłem ją do pokeballa.

Yanma- nauka Ataku Skrzydeł (1)
Starly- nauka Powietrznego Cięcia (1)

Dużo czasu zajęło mi podjęcie decyzji gdzie chcę podjąć swój pierwszy trening. Ostatecznie swój krok skierowałem ku leśnej polanie mając nadzieję na znalezienie ustronnego miejsca, co ważniejsze pozbawionego wszelkich stworzeń, gdyż atak, którego mam zamiar uczyć Chikoritę mógłby im zaszkodzić. Minąłem drewnianą tabliczkę, którą wstawił tu leśniczy za czasów dawno minionych i ruszyłem przed siebie depcąc wysoką trawę, wiedząc, że nikt przede mną tędy nie szedł. W końcu ujrzałem małe skupisko karłowatych dębów, tworzące okrąg. Przedarłszy się przez kujące gałęzie znalazłem się w środku drzewnego schronienia. Rozejrzałem się wokoło chcąc ocenić, czy rzeczywiście podjąłem słuszną decyzję. Gęste liście jednocześnie hamują wiatr, oraz nie pozwalają przedostać się większej liczbie trucizny. Tak... to dobry pomysł. Sięgnąłem do kostki i opuszkami palców wymacałem małą, czerwono-białą kuleczkę, która automatycznie otworzyła się w kontakcie ze świeżym powietrzem. Z Chikoritą nigdy wcześniej nie trenowałem, dlatego uznałem, że należy wyjaśnić mu o co w tym tak naprawdę chodzi. Pogłaskawszy go pod listkiem na czubku głowy usiedliśmy naprzeciw siebie delektując się świeżym powietrzem. Wolno i jasno tłumaczyłem mu, że trening polega na nauce nowych ataków, które są niezbędne do walki, i że konieczna jest dyscyplina. Następnie zdecydowałem się przedstawić atak.
- Słuchaj stary. Ten atak to Trujący proszek. Nie wiem czy wiedziałeś, ale jesteś zdolny za pomocą liścia produkować rozmaite pyłki, a pierwszym z nich jest pyłek, który zatruwa przeciwnika powoli odbierając mu energię. Jest to najprawdopodobniej najtrudniejszy atak z jakim dotychczas się spotkałeś dlatego coś ci przyniosłem. Na powrót sięgnąłem do plecaka i wyjąłem zdjęcie przedstawiające Butterfree wykonującego właśnie ten ruch.
- Sądzę, że na początek powinniśmy popracować nad skupianiem energii. Wydobycie trucizny z organizmu może kosztować cię wiele zachodu dlatego musisz nauczyć się relaksować, jednocześnie wzmacniając moc. Chodź, usiądź i zamknij oczy. Chikorita usiadł naprzeciw mnie z zamkniętymi oczyma czujnie słuchając co dzieje się wokoło. Cały czas uspokajałem go, że jestem blisko i nic mu nie grozi, a jedyne co ma zrobić to zrelaksować się, pamiętając o swojej mocy. Po dziesięciu minutach wypowiedziałem komendę.
- Ostry liść. Kilkanaście lśniących liści pomknęło ku drzewo przecinając zgrabnie ich gałęzie. Musiałem przyznać, że był to jak na razie najsilniejszy atak mojego podopiecznego. Wiedziałem, że jesteśmy na dobrej drodze, by skumulować energię wystarczającą do trującego proszku. Ale to już jutro, na dziś definitywnie wystarczy. Zabrawszy manatki wróciliśmy do domu.  

Chikorita - Nauka Trującego Proszku (1)

Stawiam się na polowaniu.

Dziś natknąłem się na pewno ogłoszenie. Podobno tutaj kręci się jakiś pokemon. Pomyślałem, że jako młody trener mógłbym spróbować na niego zapolować, po za tym dla mnie i mojego Totodile to może być niezłe doświadczenie. Tego niedzielnego wieczoru zacząłem się kręcić wzdłuż najszerszej ścieżki w całym terenie Leśnych Polan.

Przybyłem na polowanie.

Stawiam się na polowanie.

Świeże powietrze, powoli zachodzące słońce, mały Chikorita u boku. Wszystko idealnie komponowało się na pierwsze polowanie. Przed wejściem na miejsce zbiórki uklęknąłem na jedno kolano nie zważając na to, że po wstaniu będę miał je całe zielone, i strzegłem współtowarzysza, że to ma być czysta gra, i że złapanie latającego stworzenia nie jest najważniejsze. Szczerze powiedziawszy już wtedy miałem wątpliwości, czy naprawdę chciałbym wzbogacić o ptaka swoją drużynę. Ale nie warto się zamartwiać, na to przyjdzie czas jak w końcu śmiertelnie zachoruję. Ruszyłem przed siebie omijając coraz to gęstsze kępy trawy.

Stawiam się na polowanie.

Matt przybył na polowanie.

Przychodzę na polowanie i jestem bardzo zdziwiony że tak wielka konkurencja tutaj czeka. Rozejrzałem się po okolicy by znaleźć jakieś rzeczy, za pomocą których będę mógł wyeliminować konkurencję. Następnie spojrzałem do swego plecaczka by sprawdzić czy mam puste pokeballe, latarkę i wybuchowe chipsy. Te ostatnie bardzo chętnie bym schrupał, ale po nich ostatnio miałem problemy zdrowotne, wieć dobre byłyby na zwalczanie konkurencji.
-Chce ktoś chipsa? -zapytałem by znaleźć jakiegoś naiwniaka.

Wbijam na polo mądzioły !

Na dzisiejsze polowanie zdecydowała się przyjść naprawdę spora grupka osób. Ku waszemu zdziwieniu na leśnej polanie panował dziś niebywały wręcz rozgardiasz. Zorganizowano bowiem tutaj dzisiaj specjalny festyn. Wszyscy grillowali się oraz bawili się w dźwięku jakiejś biesiadnej kapeli. Od taka rodzinna impreza. Uwagę waszą najbardziej przykuły balony, które stały na polu za sceną. Nie były to zwykłe baloniki dla dzieci, ale najprawdziwsze balony do latania, takie z koszami i w ogóle. W końcu muzyka ucichła a na scenę wyszedł wesoły mężczyzna z długim wąsem.
- Witam, witam, witam na corocznym festiwalu pokemonów latających. Wszystkich zainteresowanych naszym głównym wydarzeniem zapraszam tutaj pod scenę. Dla zwycięzcy czeka niebywała nagroda.... Pokemon będący klasyka typu latającego... obowiązek w składzie każdego szanującego się trenera pokemonów latających - Pidgey!

Brak kolejki czas na odpis 15 minut

Podchodzę bliżej do sceny zainteresowany szczegółami konkursu. Sama nagroda nie interesowała mnie tyle, co chęć dobrej zabawy i ponownej integracji ze swoimi pokemonami.

Usłyszawszy co mówi mężczyzna podeszłam bliżej.

Zdecydowałem się wziąć udział w interesującym wydarzeniu. Zgodnie z poleceniem człowieka udałem się pod scenę.

Zauważywszy, że Chikorita zbyt mocno interesuje się grillowanymi kiełbaskami wziąłem go na ręce i ruszyłem pod scenę. Nie lubiłem festynów, zbyt dużo ludzi w jednym miejscu, te durnowate światełka, śmiechy dzieci i gumy do żucia porozsypywane po ziemi, jak gdyby pułapki na innych. Nie wspominając o tym, że sprzątać to będą musieli nikomu winni ludzie. Sprawiedliwość, doprawdy. Spojrzałem na długie wąsy faceta na scenie. Próbowałem się skupić, ale jedyne o czym myślałem, to to, czy może coś w nich chować.

Matt podszedł zaciekawiony pod scenę.

Lekko podjarany z założonymi rękoma przedarłem się przez nizbyt duży tłum ludzi pod scenę. Przyglądam się wszystkiemu i czekam.

Bez zbędnych ceregieli udałem się pod scenę aby wziąć udział w tym wydarzeniu.

Szybko podbiegłem do sceny. Początkowo chciałem wleźć pod dechy z których była zrobiona scena, ale po chwili zorientowałem się że nie o to chodziło temu gościowi. Stanąłem tuż przy samej scenie i niecierpliwie czekałem na instrukcje według których będę miał coś robić. Nagroda była niesłychanie ciekawa. Poluję na tego stworka od ponad dwóch lat a tu występuje on w postaci nagrody. Liczyłem się ze zadanie nie będzie łatwe, ale cóż, im trudniejsze zadanie, tym wartościowsza nagroda.