Leśna Polana przywitała dzisiaj czarnowłosego chłopaka, który przyszedł tutaj razem ze swoją Cottonee. Pokemon radośnie okrążał swojego trenera. Na początku zaczęli od chwili zabawy. Cottonee uwielbiała bawić się ze swoim trenerem. Po niej przyszedł czas na właściwy trening.
-Dobra, dzisiaj kontynuujemy Mega Odpływ. Będziemy próbowali zawalczyć z większym przeciwnikiem, jakim będzie tamten krzak – wskazał na roślinkę. - Ma w sobie więcej energii niż jakaś kępka trawy. Postaraj się stworzyć grubą, silną, zieloną rurę Mega Odpływu. Na końcu popracujemy nad tym, jak będziesz się tą energią leczyć. – wyjaśnił. Oczywiście zaczęli od krótkiej rozgrzewki. Po niej Cottonee miała zmierzyć się z krzakiem. Na początku powstała rura była bardzo niewielka, z czasem jednak nabierała wielkości. Krzak z chwili na chwilę marniał w oczach. Nie było to jeszcze to, co miał stworzyć Mega Odpływ, ale było naprawdę nieźle. - Dobra Cottonee. Zmęczyłaś się atakiem, więc spróbuj przywrócić sobie energię za pomocą tej, którą ukradłaś krzaczkowi – wyjaśnił. Cottonee skupiła się. Zaczęła delikatnie błyszczeć. Nie było to jednak maksimum umiejętności, które można stworzyć za pomocą Mega Odpływu. Mimo to, Cottonee wiedziała już co ma robić, żeby przywrócić sobie energię. Będą więc pracować. Po wszystkim chwila zabawy i tak lubiany przez Cottonee piknik z jagodami. Po wszystkim Matt wycofał pokemona do balla i odszedł.

Cottonee – Mega Odpływ (4)

Leśna Polana. Matt przyszedł tam w celu treningu ze swoją Cottonee. Wypuścił ów trawiastego pokemona z pokeballa i uśmiechnął się radośnie.
-Cześć Cottonee. Dzisiaj kontynuujemy trening Mega Odpływu. Mam nadzieję, że jesteś gotowa. Popracujemy dzisiaj nad leczeniem się za pomocą zgromadzonej energii. – powiedział. Na samym początku chwila zabawy, którą tak uwielbiała Cottonee. Po niej zajęli się krótką rozgrzewką, aby przygotować Cottonee do wysiłku. Po niej nastąpiła właściwa część treningu – Dobra. Przed nauką leczenia się za pomocą wyssanej energii, musisz tą energię stracić. W związku z tym czeka cię krótka walka z Whirlipede – powiedział, wypuszczając pokemona z balla. Krótki sparing zakończył się zmęczeniem Cottonee. Matt wycofał Whirlipede do pokeballa, a Cottonee miała wyssać energię z krzaczka obok. Tak też zrobiła. Energia wyssana, krzaczek marniał w oczach. Cottonee skupiła się. Z całej siły próbowała się wyleczyć, zrobić coś, by pobrana energia przywróciła jej chęć do walki. Na początku próby były marne. Z czasem jednak Cottonee wróciła do siebie. Użyła wyssanej energii do uleczenia się. Po wszystkim Matt wycofał pokemona do pokeballa i odszedł z uśmiechem.

Cottonee – Mega Odpływ (5)

Pośród drzew w lesie błąkał się samotnie czarnowłosy chłopak. W końcu jego nogi zaniosły go na polanę pośrodku lasu. Chłopak wyciągnął pokeballa i wypuścił z niego trawiastego pokemona. Była to Cottonee. Pokemon zrobił kilka kółek wokół swojego trenera, po czym spojrzał na niego radośnie.
-Cześć Cottonee. Dzisiaj kontynuujemy trening Mega Odpływu. – powiedział z uśmiechem. Szósty trening to moment, w którym już można myśleć nad trudniejszym zadaniem. Przed tym jednak zaczęli trening chwilą zabawy – rzucali do siebie piłką, bawili się w szukanego. Po tej przyjemności wrócili do trenowania - Wiesz już jak wysysać energię, dopracujemy leczenie, a później czeka cię mała niespodzianka – wyjaśnił pokemonowi w skrócie przebieg treningu. Zaczęli jednak od krótkiej rozgrzewki. Matt z pokeballa wypuścił Whirlipede. -Najpierw trochę cię osłabimy, później będziesz musiała wyleczyć się za pomocą Mega Odpływu. Twoim celem będzie... – zatrzymał się, rozglądając. W końcu znalazł mały krzaczek – Tamten krzak. – wskazał. Krótka walka między Whirlipede a Cottonee szybko doprowadziła trawiastego pokemona do zmęczenia. - Starczy – powiedział Matt, przerywając walkę – Teraz użyj Mega Odpływu na roślince – powiedział do pokemona. Cottonee powoli zaczęła wysysać z roślinki energię. Napływała ona dość powoli, jednocześnie lecząc trawiastego pokemona. Po chwili jednak energia zaczęła płynąć szybciej i już po kilku sekundach Cottonee była całkowicie zdrowa. Niestety – nie można było powiedzieć tego o krzaczku. - Dobra. Teraz czas na wspomnianą niespodziankę. Dzisiaj stoczysz swoją pierwszą, prawdziwą walkę. - powiedział, a Cottonee spojrzała na niego lekko niepewnie. Była jednak bardzo zaciekawiona – W swojej walce staraj się jak najczęściej zadawać przeciwnikowi obrażenia za pomocą Mega Odpływu. Jednocześnie lecz się. Twoją przeciwniczką będzie Whirlipede – powiedział, spoglądając na ów pokemona. Zaczął się krótki sparing. Cottonee na początku miała problemy. To była jej pierwsza walka. Mimo to naprawdę dobrze sobie radziła. Zwłaszcza, kiedy udało jej się osłabić Whirlipede za pomocą Mega Odpływu. Nie był on jednak doskonały, ale taka natura – w tarapatach łatwiej się czegoś nauczyć. Walka zakończyła się remisem. Po niej przyszedł czas na oczekiwany odpoczynek i chwilę zabawy. Po wszystkim Matt wycofał pokemony do balli i odszedł radośnie.

Cottonee – Mega Odpływ (6)

Na polanie pośrodku lasu pojawił się czarnowłosy chłopak, który patrzył swoimi różnokolorowymi oczami wokół siebie. Ze swojego pokeballa wypuścił Cottonee. Pokemon zrobił kilka radosnych kółek wokół Matta i spojrzała na niego.
-Cześć Cottonee. Dzisiaj oczywiście kontynuujemy trening Mega Odpływu. Mam nadzieję, że jesteś gotowa – powiedział – Dzisiaj ponownie staniesz do walki, jednak będzie to walka ze znacznie trudniejszym przeciwnikiem – Quilavą. – powiedział. Cottonee lekko się przestraszyła. Wiedziała, że ta walka będzie naprawdę trudna. Ten pokemon jest silniejszy, ma przewagę typu... ale nie poddawała się. Chciała dla trenera zawalczyć z pełną odwagą – Ale najpierw trochę się rozgrzejmy – i tak się właśnie stało. Po krótkiej rozgrzewce przyszedł czas na chwilę zabawy. Przed przystąpieniem do walki Cottonee miała popracować nad jakością rury Mega Odpływu. Miała ona być gotowa pobierać ogromną ilość energii naraz. Cottonee musiała się do tego przyłożyć. Po stworzeniu odpowiedniej rury, Cottonee stanęła na polu walki przed Quilavą – Dobra. Nie oszukujemy, Cottonee daj z siebie wszystko. Staraj się w razie problemów używać Mega Odpływu. – po chwili przeniósł wzrok na ognistego pokemona – Bądź delikatny – mruknął z uśmiechem do ognistego pokemoną. Walka wyglądała naprawdę emocjonująco. Zakończyła się remisem. Na pewno wyglądałoby to inaczej, gdyby nie fakt, że Quilava starał się atakować mało oraz to, że Cottonee kiedy tylko mogła leczyła się za pomocą Mega Odpływu, który z chwili na chwilę stawał się coraz bliższy perfekcji. Po treningu przyszedł czas na chwilę odpoczynku – piknik z ulubionymi jagódkami Cottonee. Po wszystkim Matt wycofał pokemony do balla i odszedł z uśmiechem.

Cottonee – Mega Odpływ (7)

Na polanie pośród lasu pojawił się uśmiechnięty chłopak, który swoimi różnokolorowymi oczkami obserwował otaczający go świat. Przybył tutaj w celu odbycia treningu z jego trawiastą podopieczną – Cottonee. Wypuścił ów radosnego pokemona z pokeballa i uśmiechnął się radośnie. Cottonee zawirowała w powietrzu.
-Cześć Cottonee. Dzisiaj kontynuujemy trening na Mega Odpływ. Dzisiaj chciałbym popracować nad szybkością wysysania z przeciwników energii. Zatem na początku cię troszeczkę osłabimy, a później będziesz musiała jak najszybciej przywrócić sobie tę energię z roślin w okolicy – powiedział z uśmiechem Cottonee zrozumiała. Chwila zabawy a po niej zajęli się rozgrzewką. Była bardzo wymagająca i strasznie zmęczyła Cottonee. Po niej Matt chwycił w dłoń stoper i włączył go. - Start! – krzyknął. Cottonee zaczęła szukać czegoś, z czego pomocą mogłaby się uleczyć. Po kilku minutach wróciła praktycznie zdrowa. - Dobra. Jeszcze raz. Postaraj się szybciej. Za kilka sekund masz być tutaj znowu. Całkowicie zdrowa – powiedział. Ponowna seria męczących i trudnych ćwiczeń. Po nich wyścig. Po kilku takich próbach Cottonee naprawdę była zmęczona tym wszystkim. Mimo to udało jej się nauczyć bardzo szybko gromadzić energię wyssaną za pomocą Mega Odpływu. W końcu chwila odpoczynku i Matt wycofał Cottonee do balla oraz odszedł uśmiechnięty.

Cottonee – Mega Odpływ (8)

Zainteresował mnie pokemon z polowania. Przy dokładnym przyjrzeniu się uznałem, że to typ trawiasty. Zapakowałem karmę specialnie dla takich pokemonów. Przychodzę na polowanie.

Matt pojawił się w okolicy Leśnej Polany. Często przychodził tutaj na treningi ze swoją Cottonee, jednak teraz było inaczej. Miało się tutaj odbyć polowanie. Tak widocznie chciał wspaniały Potwór Spaghetti, którego żywa replika miała być celem tego polowania. W jego różnokolorowych oczach żarzył się śmiech. Na twarzy jednak nie było tego widać. Był gotowy. Miał ze sobą wszystkie potrzebne do polowania rzeczy. Pokeballe z podopiecznymi, puste pokeballe... wszystko na swoim miejscu. Czas się zabawić!

Przyszedłem nieco spóźniony na leśną polanę. Po chwili namysłu ruszyłem w kierunku zachodnim.

Nieco spóźniony zjawiłem się na leśnej polanie. Miałem niebywałą chęć pochwycenia dzisiejszego pokemona. Wydawał się być rzadki i zachęcał mnie swoim nietypowym wyglądem. Ponadto już od dawna nic nie złapałem i byłem bardzo zmotywowany. Musiałem zdecydować, którą trasę wybrać. Nie chciałem pchać się do ludzi więc zabudowę odpadło. Nie podobała mi się też wizja przedzierania się przez trawy, dlatego niewiele myśląc skierowałem swe kroki w kierunku lasu licząc na to, że spotka mnie w nim coś ciekawego.

Chłopak biegł bardzo szybko w kierunku Leśnej Polany. Widząc go, można by uznać, że zdarzyło się coś strasznego, lub gdzieś się pali. Jednak przyczyna jego pośpiechu byłą inna, śpieszył się na polowanie. O mały włos znowu opuściłby polowanie na pokemona. Od kilku tygodni, za każdym razem coś mu wypadało, a to zaspał, a to zapomniał, jednak tym razem miało być inaczej. Zatrzymał się dopiero na miejscu. Był pewny, że w torbie ma wszystkie potrzebne rzeczy, a do paska sa przypięte balle. W skrócie, Wabik jest gotowy na polowanie.

Matt rozejrzał się dokładnie po otoczeniu. Z jednej strony ludzie, z innej trawa, jeszcze dalej las. Ciężko było zdecydować się na jeden kierunek. Co w takim momencie mógłby pomyśleć wielki król, pan nad panami - Potwór Spaghetti? Pomyślałby pewnie o objedzie, ale nie na to pora. Matt po chwili namysłu zdecydował się ruszyć w kierunku wschodnim - do lasu. Starał się myśleć o pokemonie. Był on bardzo ciekawy i na pewno niezwykle rzadki. Myśląc o tym wszystkim co może zdarzyć się za chwilę, napełniała go niezwykła energia i radość.

Geralt wkroczył na leśną polanę. Zatrzymał się na środku ogromnej łąki porośniętej piękną trawą. Stał tak przez dwie minuty wpatrując się w medalion zawieszony na jego szyi. Medalion ani drgnął. Nie mając żadnego znaku, ruszył ku północy.

Trawa wydawała mi się miejscem, w którym żyje ten pokemon. Postanowiłem pójść prosto.

Polowanie na stwora się rozpoczęło. Trenerzy z pełną determinacją rozdzielili swoje drogi.
Dziomek, ruszył w kierunku terenów uprawnych i zabudowy. Po dłuższej chwili dotarł do pierwszej granicy. Znajdował się teraz na polu pszenicy. Mógł się już tutaj rozejrzeć, albo ruszyć głębiej do budynków. Ludzi tam nie widać. Czyżby jakieś opuszczone miejsce?

Ludzie idący na północ mogą się spodziewać, że "Zima nadchodzi". Gerlat, Crystal oraz Emequaza wędrowali przez wysokie trawy polany. Słońce mocno przygrzewało ich. A całość wyglądała jak ogromnych rozmiarów step. O tak! Formacja roślinna, która idealnie tutaj pasuje to step. Możecie iśc tylko dalej.

Cedric oraz Matt wyruszyli na wschód  w kierunku lasu. Chłód bił od tego ciemnego miejsca. Ostatnie leśne zwierzęta szykowały się do nocnego snu. Zatem może być bardzo niebezpiecznie. MOzecie iść brzegiem lasu lub wejść do niego głęboko.

Wabik stoi i nic nie zrobił.

Brak kolejki!
20 minut!

Wylądowaliśmy na stepie. Nie mam wyboru gdzie iść więc idę dalej.

Wraz ze mną ruszył Matt. Ostatnio jakoś częściej spotykałem się z nim na polowaniach i prawie zawsze szliśmy razem. Nie wiem z czego to wynikało. Może to zrządzenie losu, a może ten po prostu za mną łaził. W każdym razie negatywnie wpłynęło na liczbę chwytanych przez mnie pokemonów.
- Nawet nie próbuj włazić mi w paradę.
Niemiło burknąłem do towarzysza gdy już zbliżyliśmy się do lasu. Mogłem wejść w głąb niego bądź pochodzić po obrzeżach. Uznałem, że takie kręcenie się nie ma sensu i po prostu wszedłem do środka idąc w głąb.