Wabik kroczył spokojnie przed siebie, kierował się na miejsce zbiórki. Miał zamiar złapać nowego pokemona do swojej drużyny, bardzo mu na nim zależało. Szaman zatrzymał się dopiero na miejscu o którym pisało w ogłoszeniu. Rozejrzał się dokładnie. Następnie spojrzał na zegarek w telefonie. Dzisiaj wyjątkowo zjawił się punktualnie i jako pierwszy, a to zdarzało się w ostatnich czasach niezwykle rzadko. Raz jeszcze sprawdził swój ekwipunek, a głównie uwagę zwrócił na PokeBalla z swoim jedynym podopiecznym czyli Froakim. Następnie usiadł na trawie, bo pozostało mu czekać na organizatorów oraz pozostałych trenerów, którzy będą mu robić konkurencje.

Roxie przybywa na polowanie.

Matt pojawia się na polowaniu.

W rytmie deszczu, słońca, blasku księżyca, gradu, deszczu ze śniegiem czy meteorytów... Krócej mówiąc, w rytmie dzisiejszej pogody jaką Shi zastał, nie zwracał na nią uwagi, udając się nieco po godzinie dziewiętnastej na Fermę Wiatraków. W ręku trzymał ogłoszenie, które zerwał z miejskiego biuletynu, a teraz właśnie krocząc sobie wśród łąk, oglądał oczyma raz jeszcze zaciemniony obrazek przedstawiający tajemniczego pokemona.
- Wygląda jak jakaś bransoletka, hmm. - Zamyślił się trener, przykładając jeden z palców do ust. Po czym raz jeszcze przeczytał treść umieszczoną na kartce, by się upewnić, iż wyznaczone miejsce zbiórki jest właśnie tutaj. Nie wiedział co go dzisiaj czeka, w końcu wczoraj "gdzieś", sam nie wie gdzie był, ale przypuszcza, że ostatecznie był na przygodzie, choć niewiele z niej pamięta, aczkolwiek odbył dziś już niejedną podróż, bowiem kilka godzin temu trenował z Charmander'em.
- Niech adrenalina robi swoje, a ciekawość trzyma ją w ryzach. Trochę zabawy nie zaszkodzi, w końcu jestem ciekaw z czym będę mieć do czynienia. - Wymamrotał, zatrzymując się instynktownie w wyznaczonym miejscu. Po czym schował kartkę i rozejrzał czy są tutaj również inni trenerzy. Podsumowując, niezmordowany Shi stawił się na polowaniu.

Przychodzę na fermę wiatraków, by złapać nowego pokemona. Mam wielką nadzieje na złapanie go, gdyż ten stworek jest interesujący i bardzo go lubię. Znalazłem chyba całkiem dobrą strategię na znalezienie go. Co prawda nie wiedziałem dokładnie jak on wygląda, ale po zobaczeniu jego zarysu mogę powiedzieć, że przypomina mi... klucze. Ten pokemon tak się wyróżnia kształtem od innych pokemonów, że można powiedzieć, że jest jednym z najdziwniejszych pokemonów. Dodatkowo zdaję mi się, że ten pokemon ma typ stalowy i wróżka. Przy takim połączeniu pokemon ten miałby bardzo dużo odporności. Czekam, aż przyjdą inni trenerzy.

Nie przygotowywałem się zbytnio do tej podróży. No, ale cóż. Zawsze w naszym życiu będzie miało miejsce coś niespodziewanego, niezaplanowanego, a ubarwiającego naszą szarą rzeczywistość. Taką właśnie rzeczą było przeczytanie wywieszonego ogłoszenia dotyczącego polowania na jakiegoś pokemona. Wiadome było miejsce - Ferma Wiatraków. Miejsce przez które w ciągu każdego dnia wędrują stada porywczych wiatrów. Cóż za niezwykłe miejsce! Łączy w sobie część mistyczną i technologiczną. Taka jakby hybryda. Polowanie nie mogło dłużej czekać. Uśmiech na twarzy gościł, gdyż wiedziałem, że za kilkanaście chwil rozpocznie się owe przedsięwzięcie.

Jazon był dość sceptycznie nastawiony na dzisiejsze polowanie. Chciałby złapać nowego pokemona - to było nie do podważenia, jednak po ostatnich wynikach walkach nie liczyłby zbytnio na to. Wiedział, że jego pokemonowi jeszcze bardzo wiele brakuje do zostania silnym, i nie miał namyśli siły fizycznej, ale zahartowania, inteligencji i sprytu. Ferma Wiatraków była dla niego całkowicie nowym miejscem, dlatego nie wiedział czego może się spodziewać po tej okolicy. Przystanął z boku i obserwował przychodzących trenerów. Wielu z nich znał z poprzednich podróży, a niektórych pierwszy raz na oczy widział. Włączył MP-3 i słuchał muzyki bacznie przyglądając się temu co się dzieje dookoła.

Przybywam na polowanie.

Zjawiliście się na tym malowniczym terenie i waszą uwagę przykuły, tu uwaga, wiatraki! Tak, jest ich tutaj co nie miara a to koło nich, według ogłoszenia, kręci się wasz główny cel. Póki co wieje lekki wiaterek a do najbliższego wiatraku prowadzi jedyna droga na przód.

Brak kolejki: 10 minut na odpis

Kieruję się prostu przed siebie w poszukiwaniu czegokolwiek ciekawego.

Matt idzie prosto.

Chłopak przymknął na chwilę oczy. Wiatr przez chwilę rozwiewał mu włosy na wszystkie strony i chłodził zgrzaną twarz. Dopiero po tych kilku sekundach Wabik ruszył przed siebie w celu próby zdobycia towarzysza do swojej drużyny. Nie bacząc na innych ruszył przed siebie. Cały czas się bacznie rozglądał, by nic ważnego nie umknęło jego uwadze. Czasami drobne szczegóły były na wagę złota. Niestety oprócz wiatraków nic nie przykuwało specjalnie uwagi. Pozostało czekać na wolę losu.

Roxie idzie drogę, którą prowadzi do wiatraków.

Tak więc idę drogą na wprost.

Idę prosto, gdyż nie ma innej drogi. Nie idę na początek tłumu, gdyż ci co idą na pierwszy ogień najczęściej obrywają. Zdziwiłem się, bo powinien ktoś tam na nas czekać i wskazać nam drogę. Byłem bardzo szczęśliwy, o nic nie zjadło mnie na początku. Jestem bardzo czujny i uważny. Patrzę na to co robią inne ludki. Ten klucz musi się gdzieś tu ukrywać więc nie czekam zbyt długo. Byłem bardzo wesoły, gdyż to będzie przygoda.

Shi czuł się jakby był w zupełnie odmiennym regionie świata, niżeli Japonii. Wiatraki kojarzyły mu się ściśle z Holandią, a tamtejsze nizinne tereny nie robiły na nim większego wrażenia. Nie wiedział dokładnie jak z tutejszym ukształtowaniem, ale wiedział, że raczej nie przyjdzie tu na trening, chyba żeby rzeczywiście musiał. Zaś same wiatraki wiązały mu się z młynem, gdzie piekarze wyrabiali mąkę, która służy do wyrobów piekarniczych, toteż od razu owiany przyjemnym wiaterkiem, skojarzył zapach pysznych, świeżych i pachnących bułeczek. Dziwota, skąd te skojarzenia.
- Ta ścieżka prowadzi prosto? Hmm... Na razie prosto? Dobrze, ale gdy nadarzy się okazja nie przepuszczę jej by nie wejść do wnętrza jednego z wiatraków i zobaczyć jaką konstrukcją się pała. To może być ciekawa rozrywka. - Trener Shi monologował, po czym poszedł prosto, bowiem kombinowanie na takim etapie wyprawy byłoby zbyt wczesne i nierozsądne.
- Pewnie w tym pierwszym, lepszym wiatraku nic nie będzie. A jest ich tutaj cała masa... - Rozejrzał się, po czym ze zrezygnowaną miną udał się do przodu.

Nie mając dużego wyboru Jazon ruszył przed siebie. Kroko postanowił pozostawić na razie w ballu, tak aby ten zachował energię na ewentualną walkę. Przechadzając się tak starał się nasłuchiwać (tak zdjął już słuchawki z uszu). Obserwował to co się wokół nie go dzieje. Starał się też trzymać po środku grupy, nie na końcu, ale też nie na początku. Idąc tak wracały wspomnienia z dawnego życia, z poprzednich wypraw. Widział swoje dawne pokemony, poprzednie walki i przygody. Tak jak zwykle w tych momentach dopadł go gniew, który starał się stłamsić.

Roxie napisał:

Roxie idzie drogę, którą prowadzi do wiatraków.

Nie "drogę" a "drogą", nie "którą" a "która". Oj Roxie Roxie co z ciebie wyrośnie . . .

Udaliście się prosto wyznaczoną ścieżką do najbliższego wiatraku. Droga nie zajęła wam zbyt wiele czasu, a po jej przebyciu mogliście podziwiać wiatrak w całej swojej okazałości. Podziw do tego urządzenia zniknął tak szybko jak się pojawił, prawie jakby w ogóle nie istniał. Nie zaobserwowaliście tutaj niczego nadzwyczajnego, żadnych śladów bytności dzikiego pokemona z ogłoszenia. Teraz natomiast czeka was wybór, albowiem droga rozchodzi się na prawo i na lewo. Każda prowadzi do następnego z wiatraków, takich jak ten znajdujący się obok was.

10 minut na odpis

Matt drepta w lewo.

Wybieram drogę prowadzącą w lewo, mając się na baczności.

Roxie idzie drogą w prawo.

Chłopak spojrzał na potężny wiatrak. W porównaniu do wielkości człowieka ta stalowa konstrukcja budziła podziw i w pewien sposób przytłaczała. Jednak Wabik nie przybył tutaj by podziwiać kunszt inżynierów. Chciał zdobyć pokemona z ogłoszenia na którym mu tak bardzo zależało. Następnie stanął przed wyborem. Zdecydował iść w prawo do kolejnego wiatraka. Liczył na szczęście. Pokemon latał przy wiatraku, jednak ich było tu sporo, w końcu to Ferma Wiatraków. Chłopak ruszył na dalsze poszukiwania.

Shi się zastanawiał, chociaż dobrze wiedział, że każda droga jest dobra, jak się nią dobrze pójdzie. Teraz miał przed sobą bardzo prosty, klasyczny wybór - prawo lub lewo, a co. Po krótkim namyśle, instynktownie podjął decyzję, wcześniej wyjawiając sobie w myślach małą analizą, możliwe, że bezużyteczną, ale jednak:
- Jeśli założę, że to miejsce jest zaprojektowane jak coś na wzór labiryntu, zaś ściany stanowią dróżki prowadzące do poszczególnych wiatraków, to może się okazać, że ilekroć będę wybierał drogę w jedną stronę, uda mi się dojść do finalnej części ów labiryntu. Jednakże istnieje możliwość, że zatocze koło, hmm. - Przeanalizował w głowie, po czym nogi instynktownie ruszyły w lewą stronę, nie zamierzały wybierać dziś innego kierunku, jeśli rzecz jasna pozostanie trenerowi z Kanto wybór. Ostatecznie Shi postanowił iść w lewo i całkowicie nie przejmował się faktem, że inni pewnie też tak postąpią, aczkolwiek dobrze wiedział, że lewa strona bywa zawsze mniej przyjemna i niebezpieczniejsza, acz ciekawsza. W końcu nie na darmo się mówi, że jest się czyjąś prawą ręką.

Wybieram prawą ścieżkę i spokjnie nią podążam.