Coraz bliżej do okrągłej liczby treningów, ale przezcież ich ilość nic nie znaczyła w porównianiu z całym ogromem pracy jaki włożyli w naukę Kopania. Dzisiejszego dnia także postanowili przysiedzieć nad tym ruchem, tak też przez cały długi wieczór kopali podziemne tunele, zdobywając doświadczenie. Trenowali także siłę swoich ataków, ich zwinność i celność. Również uniki w używaniu Kopania były bardzo cennymk doświadczeniem. Po zakończonym treningu Sponge powrócił pokemona do jego balla, uznał, że i tak jest już późno więc nie było najmniejszego sensu kontynuować ćwiczenia w wielkiej ciemnośći. Powrócą do nich jak najszybciej, a dzisiejszego dnia osiągneli i tak bardzo dużo. -Powróc Armaldo, dziękuje za spędzony czas.

Armaldo
* Nauka Kopania (97)

Trening rozpoczęli z samego rana, nie chcąc marnować żadnej najcenniejszej chwili. Pogoda była przepiękna, ale wraz z każdą upływającą godziną robiła sie coraz to trudniejsza do zniesienia. Choć upał nie był aż tak uciążliwy dla Armalda, dla Sponge'a był. Chłopak ledwo co mógł złapać oddech, ale próbował wytrzymać dla swojego pokemona. To dla niego tutaj był. Właśnie tutaj. Trenowali atak zwany Kopaniem już od długiego czasu, wiec chcieli w końcu go opanować. Byli okropnie zdeterminowani, ale nawet upał nie miał prawa przeszkodzić im w osiągnięciu celu. Armaldo początkowo trenował siłę swoich szczypiec, rozłupywał nimi skały i różnego rodzaju twarde materiały. Następnie tradycyjnie kopał sieć podziemnych korytarzy, w coraz to trudniejszym materiale - a raczej twardszej ziemi. Po zakończonym treningu Sponge powrócił pokemona do jego balla i opuścił Prażące Piaski Wiencznej Pustyni.

Armaldo
* Nauka Kopania (98)

-Jesteś naprawdę niesamowity, jeszcze nigdy nie widziałem, żebyś aż tak bardzo się starał! Jestem pewien, że tym razem uda nam się opanować atak Kopania. Głowa do góry. Zawołał Sponge, gdy Armaldo tylko urządził sobie krótką przerwę po wyczerpującym treningu Kopania. Pokemon od długiego czasu kopał podziemne tunele, doskonaląc tym samym swe umiejętności w posługiwaniu się szczypcami po ziemią. Następnie Armaldo ćwiczył także namierzanie przeciwnika pod ziemią, jak i unikanie i atakowanie. Po zakończonym treningu, Sponge powrócił pokemona do jego balla i to by było wszystko na dziś. Powrócił, zapakował wszystko co miał i opuścił gorące piaski.

Armaldo
* Nauka Kopania (99)

- Wybieram Cię Sawk - rzekłem rzucając pokeballa w górę,  z której wyłonił się pokemon-karateka.  - Mam nadzieję, iż dobrze wypocząłeś i nabrałeś sił,  gdyż czeka nas jeszcze wiele treningów - uśmiechnąłem się do niego po czym ciągnąłem dalej: - Zacznijmy więc kontynuować treningi Łamacza Murów. Pamiętasz jak brzmiała teoria tego ruchu? Kumulujemy energię w pięści, a następnie wykierowujemy szybki i zdecydowany cios w nasz cel... A więc do dzieła.  Trenuj na tamtej samotnej skale - spraw, by ta się rozkruszyła - poleciłem pokemonowi po czym oddaliłem się nieco, obserwując owoce pracy Sawka. Ten podszedł do skały i zaczął kumulować energię,  mnóstwo energii, by wykonać cios. Jego pięść przez to zalśniła jasnym światłem.  Sawk napiął mięśnie i ręka chwile później przez wymierzony cios... rozkruszyła skalę na wiele małych odłamków.  Po skończonym treningu Sawk przeszedł w stan medytacji, a ja byłem bardzo szczęśliwy z dokonanych postępów mojego wojownika.

Przybyłem do Prażących Piasków Wiecznej Pustyni, w celu treningowym mojego Sawka. Wypuściłem więc go, przywitałem się z nim po czym postanowiłem nadać mu imię - Brave. Przeszedłem następnie do treningu Łamacza Murów. Odnalazłem wraz z pokemonem kolejną samotną skałę - tym razem większą i twardszą od tej, która została zniszczona na ostatnim treningu. Sawk przystąpił więc do trenowania ruchu. Najpierw Sawk zebrał w sobie energię, po czym formując dłoń w pięść, przetransportował ją do niej, przez co pięść zalśniła białym jasnym światłem.  Pokemon następnie wykierował silny i gwałtowny cios po czym... skała rozkruszyła się w drobne kamienie! Siła tego ciosu była o wiele większa niż ostatnimi czasy. Więc bardzo ucieszony z efektów mojego podopiecznego, schowałem go do PokeBalla,  kończąc tym samym trening i opuszczając tą lokacje.

- Pokaż się Alimo!
Rzuciłem pokeball z którego po chwili wyskoczyła moja ziemna podopieczna. Ta na mój widok od razu się ucieszyła i przybiegła się przytulić. To już prawie rok odkąd moja podopieczna została zesłana do boxu. Teraz nadszedł czas by wznowić treningi z nią.
- A więc bierzmy się do pracy. Mamy sporo do nadrobienia.
Przez długi czas rozmawiałem z nią o planach na przyszłość. O moich oczekiwaniach i ogólnie przedstawiłem naszą obecną sytuację. Cubone wysłuchała wszystkiego z uwagą. Na zakończenie powiedziałem jej, że pierwszym ruchem jaki będziemy trenować będzie Bumerang.

Cubone - Bumerang (1)

Dzisiejszego dnia miałem zamiar zabrać się już do normalnych treningów. Wczoraj trochę pogadaliśmy, wyjaśniliśmy sobie wszystko i teraz spokojnie mogliśmy zabrać się do prac nad bumerangiem. Uznałem, że to dobry atak na początek. Jest dość łatwy i przyjemny w nauce i nie będzie nam sprawiał zbyt dużych problemów. Ponadto rzucanie kością wydało mi się kluczową umiejętnością dla pokemona tego gatunku. W końcu ta była jego podstawową bronią.
- Najważniejsze jest opanowanie odpowiedniej techniki rzutu. Jeżeli nauczysz się tego, kość w twojej ręce stanie się prawdziwą bronią ostateczną.
Cubone popatrzyła na mnie z trudem unosząc głową, na której ciążyła ogromna czaszka.
- Musisz rzucić kość w ten sposób by ta zaczęła się obracać wokół własnej osi. Najważniejsze jest by rzucić mocno, precyzyjnie i równo rozumiesz?
Pokemon słuchał wszystkiego uważnie.

Cubone – Bumerang (2)

- Pokaż się Alimo!
Rzuciłem pokeball z którego po kilku sekundach wyskoczyła moja podopieczna. Była gotowa do dalszych treningów. Uśmiechnąłem się na jej widok. Cieszyłem się, że to właśnie ją wybrałem na kolejnego pokemona do trenowania i nawet przez chwilę nie żałowałem podjętej decyzji.
- Dzisiaj Jeszce sobie trochę porozmawiamy na temat tego ataku.
Moją podopieczną czekało dzisiaj kolejne wykłady. Jak zawsze wolałem zacząć od podstaw by potem mieć na czym bazować. Wiedza przede wszystkim.
- A więc posłuchaj co mam do powiedzenia.
Tym razem skupiłem się na technice rzucania. Tłumaczyłem w jaki sposób mój pokemon powinien rzucać kością by ta odpowiednie się kręciła i jej uderzenie przyniosło oczekiwany rezultat.
Cubone – Bumerang (3)

- Ruszaj Cubone!
Pokeball otworzył się i po chwili wyskoczyła z niego Alima gotowa do dalszych działań.
- Dobrze wystarczy już tej nudnej teorii. Dzisiaj po prostu spróbujemy wykonać atak. Alimo rzuć kością, zobaczymy co potrafisz.
Alima rzuciła kostką, ale nawet nie kręciła się w taki sposób jak powinna i poleciała na bardzo krótki dystans. Jej tor lotu był bardzo pokraczny.
- To zdecydowanie nie tak powinno wyglądać.
Powiedziałem z uśmiechem do mojej podopiecznej. Ta także zorientowała się, że chyba jednak robić coś nie tak.
Cubone – Bumerang (4)

- Wczorajsze próby były raczej takie marne. Weźmy się do pracy, ale tak porządnie. Po kolei, etap po etapie aż w końcu uda ci się opanować cios. Po pierwsze jesteś za słaba by mocno rzucić. Musisz zwiększyć swoją siłę, dlatego od dzisiaj rozpoczniemy treningi kondycyjne.
Cubone pokiwała główką wyrażając w ten sposób swoją gotowość do intensywnych treningów. Zaczęliśmy od krótkiej rozgrzewki. Alimę czekała piętnasto minutowa przebieżka. Po tym zaczęła trening siłowy. Wykonywała różnego rodzaju pompki i dość specyficzne podciągnięcia. Siła mięśni mojej podopiecznej pozostawiała naprawdę dużo do życzenia, ale widać było, że się starała.
- Świetnie sobie radzisz Alimo, tak trzymaj
Cubone – Bumerang (5)

W końcu nadszedł czas by udać się na polowanie. Byłem zaskoczony ilością polowań w tym tygodniu, a już na pewno ich jakością. Oba pokemony prezentowały się bowiem wyśmienicie. A jeden z nich już od dawna zajmował czołowe miejsce na mojej liście marzeń i po prostu marzyłem o tym by go w końcu pojmać. Zdeterminowany zjawiłem się na pustyni. Już nie mogłem doczekać się rozpoczęcia polowania. Tak bardzo chciałem pojmać błękitnego stworka.
- No dalej... Zacznijmy to w końcu...
Szeptałem sam do siebie osłaniając przy okazji oczy przed piaskiem niesionym przez wiatr, który to złośliwie zaczął wpadać w moje oczy.

Polowanie było ogłoszone wszem i wobec. Tłumów jednak nie było... stał tylko samotny Cedric, który oczekiwał na coś, na jakiś znak. Wreszcie okazał się i on. Do Cedrica zbliżał się człowiek, człowiek ubrany w kowbojski kapelusz poruszał się wolno w kierunku jedynego polującego siedział na koniu, Rapidashu i gdy się zatrzymał zwrócił się do Ciebie:
-Ty z ogłoszenia? Tylko ty jeden?!

Jako seś sam to masz 10 minut. XD

Delikatnie uśmiechnąłem się do przybysza po czym przywitałem się z nim.
- Witam pana.
W ciszy wysłuchałem tego co miał mi do powiedzenia.
- Tak... jak widać nie ma zbyt wielu chętnych na łażenie po pustyni. Nie rozumiem tego, ponieważ pokemon wydaje się być świetny. Niech się pan jednak nie martwi, spokojnie sam sobie poradzę.
Po tych słowach rozejrzałem się wokół czy aby na pewno jestem sam. Brak konkurencji cieszył mnie. To zdecydowanie zwiększało moje szanse na odniesienie sukcesu.
- Ma pan dla mnie jakieś zadanie, albo wskazówki? Cokolwiek?
Zapytałem po krótkiej ciszy. Zacząłem obserwować pokemona kowboja. Wyglądał naprawdę nieźle. Chyba muszę dodać kolejnego pokemona do mojej listy wymarzonych.

Ja też! Przybywam.
Mógłbym panu może jakoś pomóc?

-Świetnie chłopcze. Dobrze, że jesteś taki zwarty i gotowy, ale ostrzegam, że wyprawa może być naprawdę groźna. Naszym głównym celem jest pewna grupa ludzi. Grupa, która z broni palnej strzela do dzikich Donphanów. Ich cel jest jeden zabić i zdobyć kość słoniową, którą potem sprzedają gdzieś na czarnym rynku. Mam nadzieję, że wszystko jasne i, że nie przestraszyłeś się przez to.- kowboj przygotował nawet swoją spluwę, pokazał ją i ponownie rzekł:
-Z tej broni ustrzelę każdego kto jeszcze choć raz odda strzał w kierunku dzikiego pokemona. Najpierw musimy ich jednak wytropić, a najłatwiej przy tym będzie poszukać jakiegoś stadka tych pokemonów. Masz jakieś pomysły?
Po tych słowach dołączył Mephisto jemu również sytuację przybliżył kowboj ponownie.

Z uwagą wysłuchałem wszystkiego co ma mi do powiedzenia kowboj. Ku mojemu niezadowoleniu na miejsce przybył także Mephisto. Nie byłem z tego powodu zadowolony, nie potrzebowałem jego pomocy. Dla mnie był jedynie kolejną przeszkodą i utrudnieniem. Nie chodziło mi o dobro pokemonów, miałem to gdzieś. Ja po prostu chciałem dorwać jeden egzemplarz tego rzadkiego pokemona.
- W zasadzie to mam pewien pomysł. Posiadam Arcanine, która zna atak nazywany tropienie po zapachu. Sądzę, że byłaby w stanie wytropić te słonie.
Po tych słowach wypuściłem moją podopieczną. Anastasia stanęła obok mnie. Jej rozmiary naprawdę robiły wrażenie.

- Donphany to pokemony słonie, które przy chodzeniu, uderzają swymi nogami (?) w ziemię emitując tym samym pewnego rodzaju fale dźwiękowe. Posiadam Noibat, która dzięki swojwmu słuchowi potrafiłby odnaleźć źródło tych fal - zaproponowałem

Kowboj ucieszył się na widok pokemona Arcanina i pomysł Cedrica. Tropienie po Zapachu to bardzo przydatny ruch w takiej sytuacji. Odrzekł więc tylko:
-Świetnie. Spróbujmy. - rzekł i zeskoczył z konia. Schował go, by iść równo z wami za Arcaninem Podał pieskowi jednego pokeballa i rzekł:
-Wąchaj. W tym ballu jest Donphan. Tak pachnie ten pokemon. Dasz radę Anastasia. - po tych słowach odłożył balla, pokemon znalazł trop, był gotów prowadzić. Po chwili jednak rzekł:
-Chodźmy stąd szybko, bo po tym chłopaku widać, że słońce potrafi przygrzać. Dziwne pomysły to pierwszy tego znak. - rzekł kowboj i był gotów ruszyć za psem.

Matt pojawił się na polowaniu.

Idę sobie więc za węchem Arcanine, wraz z Cedriciem i kowbojem.

Zaliczyłem face palm słysząc propozycje mojego towarzysza. On chce słuchać tupania... na pustyni?! To było absurdalne. Kowboj popatrzył na mojego towarzysza z dezaprobatą i nawet nie odniósł się do jego propozycji. Trudno się było temu dziwić - to przecież było bezsensu.
- A więc ruszajmy.
Poczekałem aż Arcanine zakończy wąchanie po czym ruszyłem za nią. Miałem nadzieję, że bardzo szybko wpadnie na trop tych pokemonów. Swoją drogą zaciekawiło mnie to, ze kowboj posiada donphana. Sam nie mogłem się doczekać już tego jak pojmę słonika - tak bardzo o nim marzyłem.
- No dalej Arcanine.. Prowadź!

Stawiam się

No i ruszyliście wszyscy za Arcaninem. Kowboj, Mephisto i Cedric. Po chwili jeszcze zdyszani dołączyli Szogun i Matt. Wszyscy tak kroczyliście po pustyni. W końcu doszliście do jej krańca, a po chwili rozpoczynała się sawanna. Wreszcie doszliście i do jakiegoś wodopoju, a tam stadko dzikich Donpahnów i kilka małych wraz z nimi. Kowboj stanął i rzekł:
-Musimy się gdzieś ukryć. Musimy ich znaleźć. Lepiej będzie się rozdzielić w jakiś sposób. Czuję ich tutaj. Oni tu na pewną są. Rozumiecie. Musimy ich tylko znaleźć.
W okolicy, aż roi się od krzaków i drzew akacjowych. Jest nawet wzgórze z kupą gęstych krzaków, kilka opalonych pieńków itp. Kowboj wraz ze swoją strzelbą nieco się od was oddalił i ukrył w krzakach.

Również chowam się w jakimś krzaczku, a jeszcze przed tym przywołuje do aiebie Bayleeya i nakazuje użyć z uktycia Ostrych Liści gdy tylko zjawią się myśliwi, i gdy będzie pewność, że to oni.

Mocno zdenerwowało mnie to, że za mną poszło tak wielu ludzi. Chciałem być sam, to był mój pomysł! A oni wszyscy dołączyli się do mojego dzieła niczym hieny. Nie kryłem swojego niezadowolenia i z widocznym grymasem na twarzy kroczyłem obok Arcanine i kowboja.
- Jestem tak zły, że z chęcią wyładuję swoją złość na tych bandziorach.
Powiedziałem przez zęby do naszego przewodnika. W końcu dotarliśmy do miejsca pasienia się Donphanów. Wokół rosły drzewka akacjowe i to właśnie w nich prawdopodobnie kryją się zbiry. Uznałem, że Arcanine jest za duża do tej akcji szturmowo-desantowej i wróciłem ją do jej pokeballa.
- Pokaż się Poliwrath!
Pokemon pojawił się obok..
- Musimy przeszukać te krzaki. Prowadź i osłaniaj mnie przed atakami.
Wyjąłem miecz i wraz z pokemony zacząłem przedzierać się przez chaszcze poruszając się jak najciszej.