LEAFLEON I TRENING PO WIZYCIE U PSYCHOLOGA ||

Znów kieruję swe kroki na leśną polanę, i na małą polankę z kwitnącymi kwiatami, którą tam wczoraj znalazłam. Idealne miejsce by pokazać temu stworzonku piękno wiosny i trawiastego typu.
Gdy więc tylko dotarłam na mjejsce, z balla wypuściłam trawiastego liska;
-Witaj kochany. - przywitałam go z uśmiechem i radością w oczach- Dziś pokażę Ci, że nie tylko zima jest piękną porą roku. Każda jest cudowna i każda daje człowiekowi coś od siebie. Zimą są to płatki śniegu, wiosną piękne kwiaty, latem słońce a jesienią różnobarwne liście. W tym wszystkim zaklęte jest piękno.
Tak samo twoja ewolucja. Spójrz na siebie. Jesteś pięknym i dumnym pokemonem. A także silnym. Moim zdaniem ta ewolucja pozwala ukazać wszystkie twoje cechy. Jesteś cudowny.
Przytuliłam go lekko;
- Choć, pokażę Ci coś pięknego- szepnęłam mu do uszka.
Ruszyliśmy więc, a ja wyczułam ciekawość u swojego stworka. Uśmiechnełam się i szłam dalej.
Trochę to trwało, ale w końcu naszym oczom ukazało się miejsce, do którego zmierzaliśmy.
- To właśnie tutaj
Leafleon stał jak oczarowany.
Przed naszymi oczami znajdowało się małe jeziorko, ozdobione niczym perłami- liljami wodnymi. Jego granice pokazywały kamyki, różnej wielkości i kwiatu. A dookoła rosło tyle gatunków kwiatów, że nie dałoby się ich zliczyć. Cała scenria wyglądała jak z bajki wyciągnięta i położona tu, w naszym przyziemnym świecie.
- Choć, zobaczymy to z bliska!
Gdy si€ zbliżyliśmy, ukazałs się nam nienaruszona tafla wody, jagby zastygła w czasie. Nie tylko lilje ozdabiały jej lico, ale i tysiące płatków, pływających niczym małe łudeczki.
Usiadłam na kamieniu i spytałam trawiastego pokemona;
- Ma swój urok, prawda? Jesteś dokładnie taki sam jak to miejsce; przepiękny. Bije od ciebie taka sama aura życia. Jesteś częścią tego wszystkiego, a to wszystko jest tobą, wiesz? To cudwne
Pozwoliłam Leafleonowi dokładnie poznać to miejsce. Chodziłam z nim i wąchałam kwiaty, obserwowałam trasę pływania lili.
Potem jednak czas już skończyć naszą wizytę. Schowałam poczka do balla z obietnicą, że jutro tu wrócimy.

LEAFLEON I TRENING PO WIZYCIE U PSYCHOLOGA III

Wedle obietmicy złożonej mojemu podopiecznemu przychodzę nad jeziorko, by znów pokazać mu, jak wiosna może być piękna. W każdej odsłonie i o każdej porze.
Pora, właśnie to dziś zmieniłam.  Z pokeballa wypuściłam Leafleona, i przez chwilę dałam mu się napawać tym widokiem.
Księżyc był w pełni więc cała polana skąpana jest w jasnym świetle, lśniąc niczym perła. Tysiące gwiaz też przesyłało nam swe uśmiechy.
Kwiaty lśniły dosłownie, a jezioro odbijało cała tą scenerie.
- Śliczne, nieprawdaż? Cała natura teraz zasypia, by rano obudzić się pęłną życia. Rozkwitnąć i chwalić się swoją urodą w kroplach rosy. Cała natura ma swoje piękno, nieprawdaż? Jest jedyna w swoim rodzju. Dokładnie tak jak ty.
Powiedziawszy to, ruszyłam na małą przechadzkę pośród kwiatów. Delikatne kielichy zamknęły się w sobie, by rano rozkwitnąć.
- Kwiaty to wspaniałe rośliny. Piękne, a dają życie i schronienie innym. Gdyby nie było ich, nie było by motyli, pszczół. Każda rzecz na świecie, każda roslina, kazdy człowiek i każdy pokemon ma swoje przeznaczenie. I stara sie je wypełnić. Kazdy ma swoją drogę. I stara się nią iść
Westchnęłam cicho;
- Proszę, nie bądź na mnie zły, że nie wiedziałam,że wolisz być Glaceonem. Przepraszam. Ale daj szansę sobie. Zobacz. Jesteś cudowny. Piekny. Potrafisz robić takie wspaniałe rzeczy.
Zima ma swoje piekno, ale właśnie pokazuję Ci, że nie ona jedyna. Nie zamykaj sie na to, a wręcz przeciwnie- otwórz. Zobacz wszystko to, co mówie.
Jestes mądrym pokemonem. Ufam Ci i kocham cię

Przy kolegowałem się na leśną polanę wraz z Meganium. Pok miał przerwę wiec ma parę w gaciach aby porozwalać co nieco. Ostatnio sobie siedział w hodowli a potem to ze mną trenował, ale nic to nie dało. Jednak nie ma co płakać a trza trenować. Meganium skupia energię słoneczną po czym od razu skierowuje ją na swoje kwieciste elementy gdzie zachodzą procesy organiczne. Na skutek tego energia przekształca się w pędy a potem w płatki, które masowo wyrastają po czym opuszczają ciało żywiciela. Kiedy tak się stanie pokemon kieruje je siłą swej woli w obrany cel gnie z całym impetem uderzają i rozwalają cel. Po pierwszym rozwaleniu idzie już łatwiej i pok powtarza cały proces rozwalając wszystko na około.

Meganium: nauka Tańca Płatków nr 1 + pohodowlane

Matt razem ze swoją podopieczną – Cottonee, przybyli na Leśną Polanę, aby kontynuować trening Mega Odpływ.
-Dzisiaj kontynuujemy trening Mega Odpływu. Twoim celem będzie dzisiaj zwiększenie ilości energii, którą pobierasz od przeciwnika, co poskutkuje jeszcze mocniejszym ozdrowieniem. Najpierw jednak trzeba cię trochę zmęczyć – rzekł. Zaczęli więc od chwili zabawy oraz rozgrzewki i krótkiej walki z Emolgą. W trakcie pojedynku Matt zajął się pielęgnacją jaja Parasa. Po niej przyszedł czas na właściwy trening.
-Dobra, będziesz używać Mega Odpływu tak długo, aż uzdrowisz się całkowicie – rzekł, wskazując krzaczek obok. - Zatem, Mega Odpływ! – zakomenderował. Cottonee zaczęła pobierać energię i leczyć się, jednak słabo jej szło. - Jeszcze raz. Skup się, aby pobrać jak najwięcej energii. Musisz jak najmocniej skupić się na tym, aby energia starczyła ci do wyleczenia się – wyjaśnił. - Mega Odpływ! – krzyknął ponownie. Trening wyglądał tak do końca. Cottonee wyleczenie się całkowicie zajęło dość długo. Zbyt długo, aby Matt był w 100% zadowolony z efektu, ale nie było tragicznie. Po wszystkim chwila przerwy na piknik z jagódkami. Po nim Matt wycofał pokemona do balla i odszedł z uśmiechem na twarzy.

Cottonee – Mega Odpływ (13)

LEAFLEON I TRENING PO WIZYCIE U PSYCHOLOGA Iv

Kolejny dzień spędzony z Leafleonem nad jeziorkiem, którego uroda nie bladła z czasem. Do tego miejsca nie da się tak po prostu przyzwyczaić, nawet przychodząc tu codziennie przez 10 lat, to i tak ostatnia wizyta była by jak pierwsza; niewysłowiony zachwyt.
Trawiasty pokemon też chyba miał takie przeczucia, jak ja. Tak samo lubił to miejsce;
-Jego uroda nie gaśnie, nie?- spytałam trawiatego poka, dostając w odpowiedzi przeciągły pomruk i radosne spojrzenie- to miejsce jest takie samo jak ty. Nie cieszysz się, że reprezentujesz ten typ? Możesz pomagać takim miejscą istnieć. Wystarczy ze zaakceptujesz siebie taką, jaką jesteś. a jesteś cudowną istotą. Zacznij docebiać siebie i swoje umiejętności, to, kim jesteś i co możesz dzięki temu działać. Jako twoja trenerka chcę, byś był szczęśliwym pokiem. Kocham cię i staram się dać tobie to, co najlepsze. [b]
Patrzę przez chwilę w dal;
-[b] Wiosna jest piękną porą roku.
W tym momencie zerwał się wiatr i zabrał ze sobą miliony tańczących płatków. Nie była to starata dla tego miejasca, gdyż kwiaty do tej pory chyliły swe głowy od nadmiaru dobrodziejstw.
Teraz płatki wirowały, dając nam prywatny, niepowtarzalny wystep, cudowne widowisko tylko dla nas.
Pląsy wiatru z płatkami.
- Piekno mozna zobaczyć wszędzie. Tylko otwórz na nie serce.

Przybyłem do leśnej polany na polowanie. Podobno można tutaj złapać pewnego różowego kota. Zabrałem ze sobą małą piłkę do zabawy, latarkę i trochę pokekarmy. Usiadłem na trawie i czekałem na to co się niedługo stanie.

Przychodzę na polowanie, aby złapać cudownego pokemona. *o*

Przybywam na polowanie

Chłopak wyruszył na wędrówkę, kolejną już w jego życiu. Przed polowaniem musiał zdobyć nowy zapas sił na łonie natury. Uwielbiał te samotne wędrówki w dziczy, gdzie dłoń człowieka nie sprawiła jeszcze wielkiego zamętu. Po pewnym czasie spojrzał na zegarek, a potem na mapę i ruszył na miejsce zbiórki, bowiem był to czas zdobycia nowego podopiecznego lub podopiecznej do jego drużyny. Na miejscu chłopak spojrzał na innych i skinął im tylko głowa w geście powitania. Teraz pozostało mu czekać na kolejne znaki. Rozglądał się bacznie po okolicy.

Stawiam sie~

Wbiliście na polo na leśnej polanie a tu wieje i pizga chłodem. Wieje wieje i z tego wiatru wyłoniła się jakaś laska, brunetka z bujnymi piersiami. Zamurowało was zwłaszcza jedno, była dość skąpo ubrana. Zanim znów zawiało wskazała wam drogę po lewo po czym zniknęła kiedy tylko mrugnęliście.
To jak, zaufacie omamowi czy pójdziecie drogą na przeciwko,w prawo. Oprócz tych dwóch opcji nie macie żadnej innej.

Brak kolejki.

Poszłam drogą w prawo.

Idę w prawo.

Idę prosto ^^

Wabik nie spodziewał się chłodu o tej porze roku w tym miejscu. Nagle jego wzrok przykuła niewiasta ubrana bardzo skąpo i obdarzona sporymi walorami. Chłopak delikatnie się uśmiechnął, a następnie spojrzał, co ona próbuje im przekazać. Chwilę się zastanawiał, a następnie ruszył w lewo. Zawsze wybierał ścieżkę w prawo, jednak teraz było inaczej, bowiem dziewczyna była bardzo przekonująca i miała interesujące argumenty. Spojrzał na resztę, a następnie bez słowa, pewnie ruszył w lewo. Był ciekaw co go dzisiaj spotka.

Sophia chciała być oryginalna i posła prosto. Szła tak pewnym siebie krokiem czas jakiś aż grunt pod nogami zdawał jej się pływać. Trochę zajęło jej zorientowanie się w sytuacji, to były bagna i się dziewczyna utopiła. To koniec dla tej pani.

Wabik nie dał się zmylić z tropu i poszedł wskazaną przez zjawę drogą. Po jakimś czasie doszedł do gęstych zarośli, którymi biegła wąska, bardzo wąska, ścieżka. Zaryzykuje przeprawę, czy może jednak zawróci.

Reszta ruszyła w prawo i teraz sobie chodzą malowniczą drogą, lecz póki co nic ciekawego się nie dzieje.

Brak kolejki: czas macie do 15:20

Idę sobie dalej

Wyjąłem mojego Totodila z pokeballa.
-Czuję, że jestem na dobrym tropie. Może uda mi się tym razem złapać jakiegoś pokemona.-Pomyślałem. Idę dalej.

Chłopak cały czas się rozglądał, nie mógł pozwolić sobie na błąd. Oprócz swoich kroków, nie słyszał nikogo. Widocznie ruszył tą drogą sam. Z czasem chaszcze zdawały się coraz bardziej uciążliwe. Im dalej kroczył, tym ścieżka była węższa, jednak od nie zraził się. Przychodząc tu spodziewał się, że nie będzie łatwo. Aby zdobyć towarzysza musi dać z siebie wszystko i trochę się pomęczyć, tak więc chłopak idzie przed siebie tą wąską ścieżką nasłuchując co się dzieje w lesie. Jest bardzo skupiony, nie rozprasza się sprawami błahymi.

Wabik nie bał się i ruszył dalej przedzierając się przez chaszcze. Po pewnym czasie dostał się przed bramę tajemniczego ogrodu. Na bramie wygrawerowany jest kot, ale brama jest zamknięta.

Reszta dalej sobie łazi i doszła nad jeziorko, kąpieliska i te sprawy. Pełno tutaj turysty w wodzie, na kajakach i na materacach opalających swoje ciała. Pokemonów póki co nie widać, znaczy tych dzikich.

Kolejki nie ma: czas do 15:40

Na pewno nie będzie tu pokemona, którego szukam, ponieważ tutaj jest zbyt dużo ludzi. Idę dalej.

Wabik po przedarciu się przez zarośla do rzeczy miał przyczepionych wiele kulek oraz wbitych kilka kolców. Następnie szybko je wyciągnął i ruszył przed siebie, po krótkim okresie czasu znalazł się przed bramą, na której był kot. To sprawiło, że na jego twarzy pojawił się uśmiech. Następnie pchnął bramę, która była zamknięta i to go zasmuciło, jednak on się tak łatwo nie podda. Spojrzał na bramę i ruszył wzdłuż niej, by sprawdzić, czy nie ma w niej dziury, przez którą chłopak spokojnie będzie mógł przejść, by kontynuować swe poszukiwania.

Idę dalej