Chłopak zbliżył się do taśmy z klockami Lego. Jednak nic się nie działo. Wszystko stało w miejscu. Wabik okrążył kilka razy maszynę w celu ocenienia co się stało. Na ziemi zauważył dwie spore zębatki. Podniósł je, a następnie spojrzał na mechanizm w którym brakowało kilku elementów. Niestety w swoim ekwipunku nie miał niczego co mogłoby mu pomóc naprawić zepsutą maszynę. Spróbował dopasować elementy, jeśli to nie poskutkowało to zawołał.
- Proszę pana, czy macie może na stanie jakieś narzędzia, ponieważ w tej maszynie coś się zepsuło i taśma przez to nie chce ruszyć.

- A cóż to, Wodzu? Czyżbyś sprzedał mi ruchomego dildosa bez akcyzy, który niczym Pietr'o Han chciał przejąć mą biedną duszę? - Pytał sam siebie, po nieudanej nocy, Corman.

Starał się stwierdzić, cóż przerwało mu w pracy. Czy będzie to coś niebezpiecznego, czy może coś niewartego jego uwagi?

Roxie dalej wiąże kokardki na prezentach. Stara się to robić jak najbardziej starannie.

No dobra papier już nadrukowany, ale musimy go jeszcze pociąć w odpowiednie kawałki, tak aby pasował do każdej paczki. na szczęście nie musimy robić tego ręcznie, a możemy użyć specjalnej maszyny tnącej. Nie zastanawiając się długo nad wyborem metody cięcia papieru prezentowego szybko skierowałem się do maszyny tnącej i zasiadłem za jej sterami. Po chwili zacząłem ciąć papier w odpowiednie kawałki tak, aby pasowały. Postanowiłem pociąć papier który wydrukowałem w całości aby nawet jeśli zostanie to użyje się go na przyszły rok, a jeśli zabraknie to będzie lipka. Jednak zanim zacząłem ciąć rozejrzałem się czy przy nożu tnącym nie ma żadnego człowieka bądź stworka, aby nie zabić kogoś przez przypadek. Po sprawdzeniu rozpoczęła się egzekucja papieru poprzez ścięcie.

Obserwuje sobie mechanizmy fabryki.

Shi, a właściwie jego pokemon świetnie wypełnił lukę przez co Wabik już nie musiał prosić o narzędzia awaria została zażegnana i już po chwili taśma chodziła dalej. Spokojnie popakowaliście wszystkie klocki i mogliście skończyć, zasłużyliście na sen przed jutrzejszym. To samo tyczyło się Castiela, który napełnił to co miał pluszem i po chwili zakończył pracę, również zakończył pracę na dzisiaj. Papier był ładnie pocięty i przez to Riley z Jazonem zakończyli na dzisiaj. Roxie narobiła się jak tylko mogła i zakończyła na dzisiaj. Do was rzekł uszasty:
-Możecie iść do pokoi. Zasłużyliście na odpoczynek. A co Do was Cormanie i Samaelu. To coś co się rusza w środku nie powinno widocznie się tam znaleźć. Musicie sprawdzić co to tam jest. No dalej.

Wysłuchałem poleceń przełożonego i zdziwiłem się, że jako jedyny muszę robić po godzinach. No przecież to nie ja spieprzyłem robotę, a tutaj raczej nadgodzin nie płacą. No nic, słucham długouchego otwierając paczkę i sprawdzając co też tam sie tak ruszało. Mam nadzieję, że to jednak nie lalka chuky, bo jej kurde nie lubię, prawie jak bigosu. Jeśli to coś organicznego żywego to to wypuszczam na wolność, znacz że po za paczkę a nie że na dwór. Nie sem aż tak zły aby żyjątko w tundrę wypuszczać. Potem czekam co tam powie mi wódz plemienia liliputów.

Corman rozejrzał się po salce fabryki. Wszyscy, poza nim i jeszcze jednym trenerem, praktycznie mogli zbierać swoje manatki i udać się na zasłużony odpoczynek. Osiemnastolatek i jeszcze jednemu trenerowi zlecono jednak sprawdzenie, czym jest to, co rusza się w pudełkach z kokardkami. Bez wahania Corman zbliżył się do jednego z pudełek i sprawdził, czym jest niespodziewanka. Miał nadzieję, że szybko pozbędzie się tego czegoś i będzie w stanie dokończyć swoje zadanie.

Z obu pudełek wyskoczyły... pokemony. Widocznie ktoś nie zauważył i możliwe, że pomylił je z jakimiś maskotkami. Pokemony spojrzały tak na was to na długouchego i nie do końca wiedziały co dzieję się obecnie w tym miejscu. Spiczastonosy przyjrzał się to im to na waszą reakcję i czekał co zrobicie.

- Cóż za słodziaki! - Zakrzyknął radośnie Corman, uśmiechając się do jednego z nich. - Cześć! Nazywam się Corman, a Ty, mój mały, żółciutki przyjacielu?

Po tych słowach spróbował wyjąć stworka z pudełka, a następnie dokończyć wcześniej zleconą mu robotę robienia kokardek na prezenty.

Po długiej i ciężkiej harówce wreszcie udało nam się skończyć. Już chciałem pójść z powrotem do domu, jednak coś mnie tknęło i postanowiłem zostać. Spojrzałem na dwóch pozostałych chłopaków i postanowiłem na nich poczekać, a w szczególności na Cormana, z którym jestem przydzielony do jednego pokoju.
- Corman, jak coś, to stoję obok. Jeśli będziesz czegoś potrzebował to wołaj.
Poinformowałem nowego kolegę i usiadłem na krześle nieopodal czekając na dalszy rozwój akcji. Szczerze powiedziawszy interesowało mnie co może się znajdować w zamkniętych pudełkach.

Shi zabrał swojego pokemona, ściskając go wesoło za to, że podołał zadaniu. Zacytował nieco zmienioną wersję kwestii Fugaku Uchih'y, którą ten rzekł do swojego syna, wpierw Itachi'iego, gdy wstąpił w szeregi ANBU, potem Sasuke, który pozytywnie zaprezentował Katon Goukakyuu no Jutsu:
- Tak jak mogłem spodziewać się po moim pokemonie. - Powiedział, chowając Klink'a z powrotem do pokeball'a. Następnie wyszedł korytarzem, którym tutaj wszedł i tak mijał kolejne budynki, które dziś odwiedził, aż doszedł do swojej ukochanej jamy nieopodal domku Pana M. Schował się tam i ułożywszy sobie posłanie ze śniegu, zasnął, by mieć siły na dzień jutrzejszy.

Otworzyłem tak jak chciał ludek i wyskoczyły pokemony. Trochę sie zdziwiłem i spojrzałem na nie, a potem na wodza liliputów. Zauważyłem, że i on się na mnie patrzy i to mnie zdziwiło bardziej.
- No co, ja ich tam nie zapakowałem, wiec to widocznie wasi przyjaciele prawda ? Powinniście ich chyba przeprosić i zadośćuczynić, np jakaś przekąska i podwózka do domu, prawda mały ?
Tu na końcu zwróciłem, się do pokemona, którego wyciągnąłem z paczki po czym z powrotem spojrzałem elfowi w oczy. Nie za bardzo wiedziałem czego on ode mnie wymaga, no przecież nie zamówię taryfy na Laponię xD

Elf spojrzał na was. Jeden pomógł pokemonowi się wydostać i nawet kontynuował pracę, a drugi mimo wszystko chciał tam jakoś, by to wszystko było przez spiczastego zadośćuczynienie. Potem spojrzał na pokemony pstryknął palcami i zniknęły po chwili! Potem rzekł do was:
-Niech będzie, że wam zaliczę. Teraz idźcie jednak już spać. Jutro czeka was dzień pełen emocji. - rzekł i sam zniknął.

No i wygląda na to, że nie mam nic do roboty w warsztatach. Jednak jeszczs dokładnie obserwuje tę lokacje.

Całe zajście było niezwykle dziwne. Po raz kolejny w tajemniczy sposób coś zniknęło. Najpierw yła ta burza, następnie jajko, a teraz pokemony i sam elf. Na pewno nie napawało mnie to optymizmem, a raczej pewnego rodzaju nieufnością i strachem. W drodze do domku razem z Cormanem byłem cichy i zastanawiałem się, czy te dwa malce i jajko były prawdziwe i co się z nimi teraz stało. Pojawiło się we mnie pytanie, czy to miejsce jest prawdziwe,a może to wszystko mi się przyśniło. Wszystko to było bardzo zagmatwane, ale miałem dość już tych myśli i wróciłem do pokoju.

Czeka nas kolejny dzień pełen przygód, tym razem rozpoczęty nieco wcześniej niż poprzednie. Co prawda wczoraj brałam udział w przygodzie jedynie sercem, bo ciało postanowiło nieco więcej wypocząć po mroźnych przygodach, jednak dzisiaj zamierzałam być zwarta i gotowa na czas.
Leniwie wygrzebałam się z łóżka, które po chwili pościeliłam po sobie, z pedantyczną precyzją. Następnie dokładnie upewniłam się co do wszystkich zamknięć w drzwiach i łazience, bo przyszło mi mieszkać z jakimiś dziwnymi osobnikami... I wzięłam szybki prysznic. Rozczesałam włosy, ubrałam się cieplutko, zabrałam cały mój dobytek i wyszłam z pokoju, zostawiając tam śpiącą słodko Roxie.

Rozglądam się za innymi członkami naszych przygód, może ktoś z racji obecności na tej wczorajszej zna jakieś szczegóły dotyczące dzisiejszego spotkania.

Wejście do jamy, które po nocy było zasypane śniegiem nagle się poruszyło. Biały puch szybko odpuścił, a z wnętrza podziemnej jaskini wyszedł biały koleś. Niedosłownie, bo włosy i płaszcz owszem, były białe, zaś cała reszta bardziej przypominała ubarwienie ludzkie.
- Nie ma to jak noc czy dzień polarny. - Skomentował śpiewająco, po czym sięgnął po swój drewniany bokken i kilkukrotnie ciął zaspy w celu rozgrzania się odrobinę. Następnie postanowił udać się do chaty Pana M, bo domyślał się, że inni trenerzy już tam są i czekają właśnie na kolejny dzień zmagań na Terenach Wiecznych Mrozów.
- Jak na razie najbardziej podobał mi się pierwszy dzień eventu. Wszystko takie obce i ten motyw podróży w jakimś celu niczym z tolkienowskich opowiadań. - Pomyślał, wytrzepał buty pod wycieraczką i zapukał do drzwi, po czym wszedł jeśli były one otwarte.
- Dzień dobry. - Rzekł krótko i grzecznie, kłaniając się innym łowcom przygód.

Nastał kolejny poranek, który przyjąłem bardzo optymistycznie. Cieszyłem się, że dziś skończę tą wyprawę i będę mógł wrócić do lasu. Oczywiście, podobało mi się tutaj, ale brakło mi samotności i majestatu lasu. Do wygodnych łóżek i ciepłego prysznica nie miałem żadnych zażaleń. Dziś miały być jakieś nagrody, jednak nie spodziewałem się niczego wyjątkowego. Pewno dadzą nam jakiś pamiątkowy dyplom i tyle, lecz kto wie. Po przebudzeniu się poszedłem pod prysznic i przebrałem się w swój nowy strój,k który wczoraj w nocy wyprałem i wysuszyłem. Zachowywałem się w miarę jak najciszej, żeby nie obudzić pozostałych. Kiedy już byłem gotowy zszedłem na dół w poszukiwaniu gospodarza. Chciałem się dowiedzieć, jaki jest plan na dziś.

Po spoczęciu w pokoju po dniu ciężkiej pracy padłem na twarz. Zmęczony zasnąłem bez większych problemów. Mam nadzieję, że następnego dnia nie będę musiał tak pracować, a będzie to przyjemny pobyt w fabryce Pana M. Może jeśli udało nam się zapakować i wyprodukować zabawki to dziś będziemy je rozwozić. Nie myślałem o tym więcej tylko czekałem na kolejny dzień w który wszystko miało się rozstrzygnąć. Po całej przespanej nocy wstałem i czekałem na dalszy rozwój wydarzeń, oraz na kolejne zadania związane z moim pobytem tutaj.

Wczorajszy dzień minął chyba nawet jeszcze szybciej, niż pierwszy, który rozpoczął całą wędrówkę po kraju arktycznym. Dni mijały nieubłaganie, chociaż może to też dlatego, że poprzedniego dnia Drex pozwolił sobie na odrobinę, żeby nie być w tym momencie wulgarnym, więcej snu, niż powinien. Podczas gdy trenerzy zaczęli bowiem pomagać małemu skrzato-podobnemu jegomościowi, osiemnastolatek przewracał się bodajże na lewy bok.
Gdy tylko Corman otworzył oczy, od razu wiedział, że dzisiaj nie może popełnić tego samego błędu. Postanowił od razu przejść do pozycji siedzącej, wytrzymać w niej przez około minutę, a dopiero po tych dwóch czynnościach podniósł się z łoża, powoli kierując się do łazienki, aby odbyć poranną toaletę. Nic szczególnego, sprawy fizjologiczne, higiena osobista i przebranie się w świeże ubrania.
Gdy tylko skończył, wyszedł z łazienki, starając się cały czas zachować względną ciszę. Wiedział on bowiem, że jego współlokatorzy wciąż słodko drzemią. Zerknął na Poke Ball przypięty do jego paska.

- Dzisiaj ostatni dzień przygody, mój mały przyjacielu. Czuję to. - Rzekł najciszej jak potrafił, po czym cierpliwie poczekał na to, aż skrzatopodobny człek wyda im jakieś polecenia.

Po wczorajszym dniu roboczym spałem sobie smacznie, ale czas już wstawać. Myję dupę, ubieram się po czym idę żreć. O ile wczoraj im nie policzyłem setek za prace w weekend to dzisiaj raczej niczego nie będą chcieli, no nie ? Nadzieja matką głupich wiec chyba najwyższy czas zmienić nazwisko ^.- No nic to, jak nie zejdę do długouchych to sie nie dowiem, póki co jest git. Oby tylko nikt mi nie zjebał końcówki weekendu bo dziada oskóruje, oskalpuje i zjem.

Chłopak po wczorajszych zmaganiach ponownie przybył do Tajemniczej Chatki na miejsce zbiórki. Wabik po tych wszystkich zmaganiach poczuł prawdziwą Magię Świąt. Na miejscu zauważył już kilku trenerów czekających w cierpliwości na dalszy rozwój wydarzeń. Szaman opadł się o ścianę i czekał na osobnika o spiczastych uszach, ponieważ domyślał się, że i tym razem on nich zaszczyci swoja obecnością. Na twarzy Alexa cały czas panował delikatny uśmiech. W czasie tej niesamowitej podróży wiele się wydarzyło i poznał nowych znajomych.