Z samego rana przeszedłem się nad wodospad Iruka. Na miejscu wypuściłem z pokeballa swą Qwilfish i znowu się zaczęło.Rybka domagała się makijażu, a ja przekonywałem ją, że makijaż jest jej zbędny. Jednak po kilku minutach głośnej konwersacji ustąpiłem i zrobiłem jej delikatny makijaż. Gdy już jej buźka była gotowa, Kolcunia zdecydowała że może rozpocząć trening. Na początek zbierała normalną enenrgię w swym kolczastym ciałku, po czym rozpędzała się i próbowała przeskoczyć wodospad. Większość prób owocowało, tym, że rybka wpadała w spadającą wodę i wbijało ją pod powierzchnię wody. Kilka razy nawet dała radę przebić się przez silny strumień wody, ale to były tylko sporadyczne przypadki.

Piplup po godzinie treningu usiadł na ziemi, aby odpocząć.
Wzięłam go na ręce i zaczęłam łaskotać.
-nie przejmuj się tym że teraz jesteś taki słaby. Po treningach urośniesz i będziesz wielki i silny- zaśmiałam się i go puściłam, a Piplup radośnie podskoczył.
-dobra Kiki. Wiesz co robić. Zaatakuj ja! -wskazałam na szmatkę.
Pokemon podbiegł do niej i podskakując nabrał powietrza i zaatakował ja bąbelkami.
Szmatka zaczęła falować i wirować. Spojrzałam z duma na niego.
-brawo! Widzisz jak Ci dobrze idzie?-ucieszyłam się i poprosiłam o powtórkę.

~~~~~~~~~~
Piplup- bąbelki 5

Następnego dnia wróciłam z Piplupem w to samo miejsce.
Pokemon dzisiaj od razu ustawił się na miejsce i zaczął trening. Widać było, że Kiki bardzo się przykłada. Mój Piplup to bardzo dzielny i mężny pok, ale zważając na fakt że jest jeszcze mały traktuje go jak własne dziecko.
Usiadłam na ziemi i patrzyłam jak Kiki ćwiczy. W jego dzióbka wydobywało się coraz więcej bąbelków. Szmatka falowała i wirowała coraz bardziej.
Pochwaliłam poka i w nagrodę dałam mu garść chrupek.

~~~~~~~~~~~~
Piplup- bąbelki 6

Z samego rana, czyli gdzieś po jedenastej przeszedłem się pod Wodospad Iruka. Na miejscu rozejrzałem się za pomocami treningowymi, lecz nic nie znalazłem. Sięgnąłem po pokeballa z Qwilfish i wypuściłem Kocunię z niego do wody.
-Hej rybko, potrenujemy trochę?
Rybka pokręciła główką i dała do zrozumienia że bez makijażu nic nie zrobi.
Wyjąłem kosmetyki i zacząłem marudzić, że mnie puści z torbami przez te kosmetyki i że pięknie wygląda bez makijażu, ale i tak ja pomalowałem. Dopiero wtedy rybka zgodziła się na próby wykonania ataku zwanego akcją. Kolcunia siedząc w wodzie zbierała normalną enenrgię i szybko ruszała na wodospad. Próbowała za pomocą energii przeskoczyć nad metrowym wodospadem, ale cały czas brakowało jej kilka centymetrów. Gdy się zmęczyła, nakarmiłem ją i pochwaliłem za wytrwałe trenowanie.

Kolejny raz pojawiłam się nad wodospadem z moim Piplupem. Przywiązałam do drzewa kolejna szmatkę i spojrzałam na niego.
-Kiki....twoim dzisiejszym zadaniem jest atakowanie dwóch szmatek na zmianę.
W ten sposób nauczysz się szybkiej reakcji i lepiej przyswoisz atak-powiedziałam Piplup nabrał powietrza i zaatakował jedna. Kiedy pierwsza jeszcze falowała zaatakował druga.
-brawo! Mały....rób tak dalej.
Kiki posłusznie atakował obie szmatki wielkim strumieniem bąbelków.
Zmęczony po jakimś czasie usiadł na ziemi.
-zasługujesz na długi odpoczynek po tak udanym treningu- powiedziałam

~~~~~~~~~~~~~~~~
Piplup- bąbelki 7

Przed południem przeszedłem się do miejsca treningowego zwanego Wodospadem Iruka, gdyż w okolicy było dużo wodospadów, w tym jeden potężny, od którego miejsce treningowe przyjęło swą nazwę. Na miejscu wypuściłem z pokeballa rybkę Qwilfish. Pokerybka po wyjściu z białoczerwonej kulki Kolcunia zaczęła marudzić że chce makijaż i takie tam. Też zacząłem marudzić, ale umalowałem rybkę, próbując wytłumaczyć jej, że takie malowanie nie jest dla niej korzystne. Gdy już skończyliśmy makijaż i pojedynki słowne rozpoczęliśmy trening akcji. Rybka standardowo próbowała zebrać dużą ilość normalnej energii, po czym testowała czy jest w stanie za pomocą tej energii przebić się przez silny strumień wodospadu. Po kilku próbach rybka była mocno zmęczona i poobijana, więc zakończyłem trening i nakarmiłem ją karmą dla pokerybek.

Na koniec dzisiejszych treningów przeszedłem się pod Wodospad Iruka. Postanowiłem wypuścić Qwilfish tuż przed wodospadem, by mogła zmierzyć się większymi siłami.
-Cześć Kolcuniu, zabieramy się za trening?
Rybka pokręciła główką i schowała się za kamień.
-Znowu chcesz makijaż? Jeszcze jestem w stanie zrozumieć, że przed walką potrzebujesz makijażu, albo przed pokazami, ale przed treningiem? Przecież i tak nikt cie nie widzi.
Rybka ponownie pokręciła główką. No i musiałem ustąpić.
-No dobra, zrobię ci ten makijaż, ale musisz to serio przemyśleć i zrezygnować z makijażu, bo ja nie mam do tego talentu, a bez makijażu wyglądasz o wiele ładniej.
Pomalowałem rybkę, ale bardzo lekko. Pokazałem jej lusterko i rybka z krzywą miną zaakceptowała makijaż.
-No to już możemy zaczynać trening. Widzisz ten duży wodospad? Spróbuj przebić się przez niego za pomocą akcji. Tuż za słupem wody jest duża jaskinia, więc nie musisz się obawiać że uderzysz w ścianę. Gotowa? Start!
Kolcunia zmrużyła oczy, zamerdała ogonkiem, otoczyła się energią i ruszyła. Płynęła bardzo szybko, aż wbiła się w spadającą wodę. Silny strumień wody wciągnął ją prawie na samo dno i wyrzucił parę metrów przed wodospadem. Rybka spróbowała jeszcze dwa razy, po czym zaczęło się jej kręcić w głowie.
-Wystarczy na dziś, spisałaś się bardzo dobrze. Jeszcze trochę i będziesz potrafiła zebrać wystarczającą ilość energii, by przebić się na drugą stronę wodospadu. Gratuluję.

Gdy już wszędzie było ciemno, zimno i wietrznie, udałem się w okolice dużego wodospadu nazwanego Wodospadem Iruka. Wodospad jeszcze nie zamarzł, ale zrzucał dużą ilość kier, czyniąc przy tym straszny hałas. Wypuściłem w bezpiecznej zatoczce Qwilfish.
-Hej rybko, jak się dziś czujesz? Zabieramy się za kolejny trening Akcji?
Rybka strzeliła focha i schowała się pod wodę. Domyślałem się o co jej chodzi, więc wyjąłem z plecaka paczuszkę z kosmetykami. Rybka złapała przynętę i wystawiła pyszczek nad wodę.
-Pomaluję ci buźkę, ale tylko pod warunkiem że będziesz baardzo się przykładała do dzisiejszego treningu.
Kolcunia zgodziła się w ciemno i umalowałem jej pyszczek. Po chwili mogliśmy zaczynać trening.
-Widzisz te kry co spadają z wodospadu? Atakuj je akcją, ale wyprowadzaj ataki spod wody, bo brzegi kier są ostre i mogłabyś zrobić sobie krzywdę.
Qwilfish kiwnęła główką na znak że mnie rozumie i wypłynęła na głębszą wodę. Upatrzyła sobie cienką krę, otoczyła się normalną energią i ruszyła pod wodę. Po chwili uderzyła od spodu w krę, a ta rozpadła się na trzy części.
-Brawo, tak trzymaj Kolcunia!
Rybka zachęcona dopingiem zaatakowała kolejną krę. Tym razem wybrała sobie grubszy kawałek lodu. Z impetem uderzyła w spód kry i się od niego odbiła. Lekko ją to zamroczyło, ale tez podenerwowało. Przy drugim podejściu też nie przebiła się przez krę. Jednak tym razem spowodowała ze kra pękła na pół. Uznałem że na dziś już wystarczy.
-Wracaj Qwilfish, spisałaś się bardzo dobrze. Następnym razem nie wybieraj sobie aż tak grubych celów, bo jeszcze zrobisz sobie krzywdę.

Po treningu z Szumrakiem, wybrałem się nad Wodospad Iruka. Dziś odwilż ruszyła na całego, więc rzeczka przybrała i prawie wychodziła z brzegu. Kry spływające z wodospadu były dziś o wiele cieńsze niż wczoraj, więc Qwilfish na pewno będzie miała o wiele łatwiej. Wypuściłem z balla rybkę, a ta od razu schowała się pod wodę i po chwili wynurzyła się z grubą warstwą błota na pyszczku.
-Oj Kolcunia, z błotkiem nie jest ci do twarzy, już lepszy jest zwykły makijaż, a na pewno najlepiej wyglądasz bez niczego na buzi.
Rybka zmyła błotko i czekała na makijaż, który jej zrobiłem, ale tym razem bardzo delikatny.
-Widzisz te kry? Zniszcz je Kolcunia, akcja i dawaj do przodu!
Rybka bez namysłu rzuciła się na cienkie kry. Wszystkie rozpadały się na kawałeczki. Qwilifish radziła sobie bardzo dobrze, aż trafiła na kamień, co spowodowało u niej guza na czole i zakończenie treningu.

Dzisiejsze treningi rozpocząłem od wizyty z Qwilfish pod Wodospadem Iruka. Wypuściłem rybkę z jej pokeballa i od razu przeszedłem do umalowania jej pyszczka, głośno i zrzędliwie przy tym marudząc, że szkodna na to czasu, że ładniej wygląda bez makijażu, że rybkom nie wypada malować buziek i takie tam. Gdy już Kolcunia uznała swój makijaż za wystarczający, mogliśmy przejść do trenowania ataku zwanego Akcja. Wrzuciłem do wody piłkę od koszykówki.
-Kolcunia, widzisz tę piłkę? Uderzaj w nią tak, aby doleciała do mnie na brzeg. Jest trochę ciężka ale na pewno dasz sobie radę.
Rybka z rozpędu chciała trafić w piłkę, lecz chybiła trochę i o mały włos, sama by wypadłą z wody. Kolejna próba była nieco lepsza, ale i tak nie trafiłą w piłkę centralnie, więc ta tylko odturlała się trochę na bok. Trzecia próba była już dużo lepsza. Piłka dostała w sam środek, lecz nie odbiła się daleko i nie miała szans wypaść na brzeg.
Po trzech próbach dałem spokój swej rybce, nakarmiłem ją, pochwaliłem i odwołałem do pokeballa, abym mógł ruszyć do kolejnego miejsca treningowego.

Przychodzę na polowanie

Mimo wczesnej pory wybrałem się w okolice Wodospadu Iruka, aby upolować jakiegoś stworka, który gdzieś tutaj się kręci.

Geralt wyruszył na kolejną podróż, by spotkać na swej drodze kolejnego stworka i poznać jego sekrety.

Przyszliście sobie nad jezioro i przywitała was ulewa, miłe prawda? No nic, z cukru nie jesteście a deszcz szybko przestał padać. Pojawiła się mgła, ptaszki ćwierkały i takie tam. Przyjemna woń kwiecia umiliła wam schnięcie, które coś szybko przyszło. Zauważyliście szybko rosnącą temperaturę, po mgle śladu nie było a minęło raptem 5 minut od jej pojawienia. Nagle zerwał sie wiatr, chmury zasłoniły niebo i pojawiła się letnia burza. Pioruny spadły z nieba niedaleko was i dostrzegliście jak jakaś kobieta stałą w tego centrum, normalnie paranoja.

Brak kolejki

Podszedłem do kobiety i zagadałem: -Przepraszam, czy ma pani jakiś zbędny parasol do pożyczenia?

Jak w pralce... Płukanie, wirowanie suszenie. Zdezorientowany podszedłem do tajemniczej kobiety - Co tutaj się dzieje?

Trener był bardzo zdziwiony anomaliami pogodowymi. Nagłe pojawienie się kobiety także wydawało się dosyć dziwne. Geralt postanowił nie podchodzić zbyt blisko, tylko trzymał się w cieniu innych osób, na tyle blisko by słyszeć ich rozmowy.

Kiedy podeszliście bliżej kobiety zauważyliście iż liście na pobliskich drzewach brązowieją i wszystko w koło więdnie. Zrobiło sie ponuro a na domiar złego kobieta nie zwracała na was uwagi rozpoczynając swój monolog.
- Jak on mógł się tego dopuścić, ten drań, zabiję go! Niech go tylko dorwę w swoje ręce a nic mu nie pomoże! Ale nie mogę tam zejść, ale muszę, dla niej. Ten potwór ją porwał moje dziecię. Co on z nią zrobi, no chyba nie . . . własnej siostrzenicy, potwór! - Teraz nagle zrobiła się strasznie zimno i wparliście w oko śnieżnego cyklonu a twarz kobiety zmieniła się coś na kształt tej sceny z władcy pierścieni:
- Musicie po nią zejść i sprowadzić ją do mnie! Moją Korę! - Nagle przed wami zapadła sie ziemia i ukazały schody do wnętrza ziemi. Ja bym tam z nią nie dyskutował, rozwścieczone mamuśki są niebezpieczne!

10 minut na odpis

Podobna bajkę gdzieś słyszałem, więc nie zadawałem zbędnych pytań, tylko ruszyłem po schodach pod ziemię.

Geralt widział w twarzy kobiety rozpacz związaną z utratą córki. Z całego serca chciał jej pomóc, więc bez zastanowienia zaczął schodzić po schodach.