Dowiedziawszy się o ogłoszeniu nowego polowania na kolejnego pokemona, nie tracąc ani chwili wyruszyłem na wędrówkę do Opuszczonego Reaktora. Dzisiaj, w dość ciepły dzień pogoda sprzyjała wszelkim wycieczkom, dlatego i ja nie próżnowałem i przybyłem do wyznaczonego miejsca spacerem wraz z moim Tepigiem. - I co? Gotowy na przygodę? - zapytałem swego podopiecznego po dotarciu na miejsce. Ten zapiszczał radośnie. To dobry znak. Miejmy nadzieję, że przynajmniej taki będzie. Jako, że Tepig mógł przydać się później, na obecną chwilę zamknąłem go z powrotem w PokeBallu.

Nadszedł aby rozpocząć moją przygodę pokemon pełną parą i udać się na moje pierwsze polowanie w życiu. Miejscem w którym to się odbywało były okolice opuszczonego reaktora. Miejsce to wydawało się być na pozór straszne, jego widok napawał niepokojem ale i zarazem fascynował, zachęcał do zajrzenia do środka i zbadania wnętrz tego niezwykłego miejsca. A jeszcze bardziej zachęcała mnie świadomość tego, że gdzieś tam, w okolicach tego opuszczonego miejsca żyje dziki pokemon.

Przybywam na polowanie.

Matt przybył na polowanie. Miał nadzieję, że poszczęści mu się i uda mu się złapać nowego towarzysza.

Przychodzę na polowanie i od razu wypuszczam z pokeballa Mudkipa.

Dowiedziawszy się o polowaniu na Pokemona kręcącego się w okolicach opuszczonego reaktora, Corman oraz jego mały przyjaciel, który czas spędzał w piłce, przypiętej do skórzanego paska, przy biodrze młodego poszukiwacza przygód, postanowili przybyć i odnaleźć tego szkodnika, a także, jeśli szczęście im dopisze, pozyskać nowego towarzysza. Obaj czuli zew zbliżającej się przygody, byli wręcz pewni, że to wydarzenie pozwoli im na lepsze zgranie się, a także pozwoli im nauczyć się jak reagować w nagłych przypadkach... W końcu wszystko mogło się zdarzyć.

Po przybyciu w okolice terenu wyznaczonego do polowania, spostrzegł już kilka osób, które także stawiły się na miejscu. Wszyscy chcieli dowiedzieć się, co to za szkodnik zagraża konstrukcji reaktora, ale zapewne w pierwszej kolejności mieli nadzieję na schwytanie nowego podopiecznego do swojej drużyny Pokemon. Piętnastolatkowi zależało jedynie na niewielkiej dawce adrenaliny. w końcu miała to być ich, jego i Bulbasaura, pierwsza przygoda na terenie Eterii. Jeśli ktoś zapytałby go w tej chwili, czy ma zamiar schwytać szkodnika, który postanowił zrobić sobie z terenu reaktora nowe leże, nie umiałby udzielić jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Przede wszystkim przybył tu dla przygody, sprawą drugorzędną było dla niego schwytanie Pokemona.

Po kilku chwilach, Corman odpiął Poke Ball od swojego skórzanego paska, a następnie wypuścił z niego swojego jedynego towarzysza - Bulbasaura.

- Co o tym myślisz, mały? - Spytał, spoglądając na zielonkawego stworka, posyłając mu przy tym delikatny uśmiech. - Będziemy się dobrze bawić?

W odpowiedzi usłyszał radosną odpowiedź, pełną entuzjazmu i energii. Liczył, że Bulbasaur znajdzie odrobinę energii na nieuniknioną walkę z wybuchowym kolegą, którego prawdopodobnie przyjdzie mu spotkać podczas tej przygody.

Przybywam na polowanie, w ręku trzymam pokeballa z Oshawottem.

Przybywam na polowanie ~

Chłopak kroczył spokojnie na polowanie. Nie śpieszyło mu się, szczególnie, że był zmęczony. Nie podobało mu się otoczenie, ponieważ natura została tu zniszczona przez interwencje człowieka. Wabik cały czas się rozglądał. Nie miał pojęcia, co może się dzisiaj wydarzyć, ponieważ fortuna kołem się toczy. Na miejscu zbiórki Alexander spojrzał na pozostałych trenerów. Wabik pewnym ruchem dłoni sprawdzał, czy kulka z podopiecznym jest na swoim miejscu, oraz czy zabrał puste PokeBalle.

Jesteście w okolicy opuszczonego reaktora całą grupą. Nie wiem czy zebraliście się na jakąś imprezę czy coś, ale pora jest nie odpowiednia. Ciemno wszędzie a do tego zapowiada się na burzę, to wiecie dlatego iż z oddali widać błyski. Zaczyna wiać i padać a wy nie macie się ze sobą parasoli, więc . . .
Przed wami widzicie zamknięty zakład energetyczny ogrodzony drutem kolczastym i ładnie zapuszczoną tabliczką "Keep Out".

Nie ma kolejki, czas 20 min.

Wypuszczam Oshawotta z pokeballa. Ostrzegam pokemona i powoli wchodzę do elektrowni, cały czas trzymając się blisko kogoś z grupy.

Dość niebezpieczny widok. Wręcz dantejski...
Okey. Czas zacząć nasze poszukiwania. Miejmy nadzieję, że się poszczęści. No i pada. Szlag. Przed mymi oczyma snuł się widok zamkniętego reaktora. Więc to jest to miejsce... Po chwili rzuciła mi się w oczy tabliczka ostrzegawcza. Nie mogłem jednak przejmować się tym zbytnio. Szukam jakiejś "drogi" wejścia na jego obszar. Może jakaś dziura w ogrodzeniu, bądź po prostu wejście, czy coś tam innego i po znalezieniu przechodzę na drugą stronę. Jeżeli zajdzie potrzeba wykorzystuje przejście po kimś innym.

Wypuściłem Szumraka i poleciłem mu by przepalił zarem druty. Gdy to zrobi, przechodzimy przez powstały w ogrodzeniu wyłom.

Pogoda raczej nie sprzyja mojemu ognistemu Pokemonowi, a zasady są od tego, żeby je łamać. Więc cóż nam pozostało? Wzrokiem przejeżdżam po twarzach reszty grupy, po czym ruszam z zamiarem próby wejścia do zakładu. Gdyby druty kolczaste utrudniały nam przejście, nakazuję mojemu Cyndaquilowi podtopienie ich Żarem.

Szaman spojrzał w niebo i pokiwał głową z dezaprobatą. Nie podobało mu się to. Nie miał zamiaru zachorować przez złe warunki atmosferyczne. Ruszył przed siebie. Cały czas się rozglądał, musiał mieć oczy szeroko otwarte, by nic nie umknęło jego uwadze. Spojrzał na innych trenerów, był ciekaw co wybiorą. Szczególnie przyglądał się drutowi kolczastemu, szukał słabego punktu w całej konstrukcji. Miał przeczucie, że pokemon znajduje się w środku starego budynku.

Aura nie sprzyjała łowom, ale nie pozostało mi nic innego jak wejść do środka i rozejrzeć się za pokemonem. Nie spodziewałem się, że będzie aż tak dużo zainteresowanie polowaniem. Naprawdę trudno będzie pochwycić pokemona przy takim stężeniu trenerów, ale byłem dobrej mysli.
- No to w drogę...
Szepnąłem sam do siebie po czym wraz z resztą grupę ruszyłem w kierunku reaktora i już po chwili byłem w środku. Byłem niezwykle zmotywowany aby schwytać pierwszego pokemona w swojej karierze.

Chłopa wypuścił z pokeballa swojego podopiecznego - Turtwiga. Wziął go na ręce.
-Dobra. Przyszedł czas na polowanie. Mam nadzieję, że pomożesz mi złapać nowego podopiecznego do drużyny.
Razem zaczęli szukać jakieś drogi dostępu do reaktora. Ale skoro jakieś ludzie postanowiły przepalić dziurę w płocie, to Matt też chętnie z niej korzysta. Jeśli nie wyszło to szuka innej drogi.

Szukam jakiegoś przejścia bez drutu. Możliwe, że jest pod napięciem. Wypuszczam z pokeballa Mudkipa, by pomógł mi szukać.

Dostrzegłszy zbliżającą się wielkimi krokami burzę, Corman nie miał innego wyboru, jak tylko zabrać się do roboty. Drut kolczasty blokował drogę do wnętrze reaktora. Coś musiało dostać się do środka, a to oznaczało, że gdzieś jest wejście na teren opuszczonego obiektu. Dostrzegł, że nie tylko on postanowił odnaleźć drogę do środka. Burza była tuż tuż, nikt zapewne nie chciał moknąć na zewnątrz. Musieli znaleźć schronienie, a jedynym w okolicy był właśnie ten nieszczęsny reaktor.

- Bulbasaur, musimy odnaleźć wejście - Rzekł, jednak nie w formie polecenia. Sam zabrał się do roboty, okrążając obiekt. Pokemon miał jedynie podążać jego śladem i mieć oczy szeroko otwarte, w razie gdyby odnalazł wejście, które dla Cormana okazało by się przejściem niemożliwym do pokonania.

Postanowił, że będzie krążyć w okół tak długo, aż nie odnajdzie najlepszej dziury, przez którą mógłby się bez problemu przecisnąć. Starał się nie zwracać szczególnej uwagi na otaczających go ludzi. Byli mu obcy, poza tym gdyby chcieli nawiązać z nim jakąkolwiek znajomość, zrobiliby to.

Większość z was była na tyle naiwna myśląc iż takie wejście było otwarte, jednak szybko zostaliście obudzeni z tego snu. Stalibyście tak nalej jak te kołki moknąć, gdyby Dziomek wraz ze swoim pokemonem nie zniszczył kłódki. Łańcuchy opadły a wejście na ten teren zostało otwarte i mogliście ruszyć dalej. Widzicie tutaj pełno większych bądź mniejszych budynków, jak na ten przykład stróżówka po waszej lewej stronie. Innymi opcjami do wyboru jest główna droga na wprost i jakiś magazyn po prawej stronie. Jednak nie wszyscy tutaj weszli, część z was postanowiła udać się inną drogą wzdłuż ogrodzenia i te właśnie osoby dotarły do niezidentyfikowanej dziury. Czy prowadzi ona na teren za ogrodzeniem czy też nie, cholera to wie, musicie sami zadecydować czy to sprawdzicie.

Brak kolejki, czas 20 min
Martixelix pierwszy minus za spóźnienie