Podchodzę do dziewczynki i pytam co się stało.

Shi nie bardzo wiedział o co tutaj chodzi, w końcu nigdy nie ubrałby się w takie wdzianko, do którego po kilku krokach jednak zdążył się przyzwyczaić, nie czując się wyobcowany, bowiem wszyscy takie nosili. Pierwsza reakcja chłopaka odnosząca się do zaistniałej sytuacji wydawała się mu iluzją, więc momentalnie zareagował słowem, mrucząc pod nosem:
- Genjutsu? - Parafrazując motyw iluzji zapożyczony ze słynnego anime, po czym sam sobie przyznał, że to raczej efekt tego zapachu, który tkwił mu w nozdrzach i będzie przez dłuższy czas. Mężczyzna nigdy nie brał narkotyków, a przynajmniej nie pamiętał by takowe brał, ale wywołane halucynacje, zwłaszcza, że był w pełni świadomy, dalej go zastanawiały. Widok dziewczynki usadowionej na niekończącej się ścieżce jak ze snu, od razu wzbudził w nim kontrowersje. Miał jakieś wewnętrzne poczucie, że nie należy się tam zbliżać i po prostu poczekać za plecami innych, co wówczas się stanie. Poszedł więc kilka kroków do przodu, zbliżając się na metr do siedzącej na drodze, po czym stanął w tłumie, czekając na jej reakcję. Zza pleców dodał:
- Widziałaś może jakiegoś pająka? - Zapytał, korzystając z okazji.

Dziwne rzeczy sie tutaj działy,wiec postanowiłem czegoś sie dowiedziec,czyli podszedłem do dziewczynki.

No nic, nie za bardzo podobała mi się kolorystyka ubrań, ale sprawdziłem jeszcze tylko czy posiadam dalej pokeballe, bo z reszty rzeczy zostałem najwyraźniej obrobiony, albo mam po prostu jakieś haluny. Nie pozostawało chyba nic innego jak iść naprzód, bo wracać się chyba już nie można.

Ruszyliście więc wszyscy dalej. Wtedy zobaczyliście, że ów dziewczynka wstała i popatrzyła na was z uśmiechem.
-Witajcie na ścieżce - rzekła cicho - Powiedzcie... czego najbardziej się boicie? - zapytała. Bez odpowiedzi dziewczynka nie chciała was przepuścić. Zaczęła radośnie podskakiwać i tańczyć. Z bliska mogliście się jej przyjrzeć. Miała około 10 lat. Była mulatką ubraną w białą, czyściutką sukienkę. Włosy spięte w kucyki podskakiwały razem z nią.

15 minut na odpis

- Boję się strachu - odpowiadam.

Co za durne pytanie, pomyślałem sobie.
-Boję się, że przestanę być człowiekiem i stanę się demonem z różnymi nadprzyrodzonymi mocami, tracącym w ekstremalnych sytuacjach panowanie nad sobą. -Odpowiedział dziewczynce.

Lekko uniosłem brew patrząc na stojąco naprzeciw nie dziewczynkę. Jej pytanie lekko mnie zaskoczyło.
- Czego się boję? Cóż...
Musiałem chwilę zastanowić się nad tym pytaniem.
- Sam nie wiem. Jest wiele okropnych rzeczy i prawdę mówiąc nigdy się nad tym jakoś specjalnie nie zastanawiałem.
Popatrzyłem w niebo zastanawiając się nad swym największym strachem.
- W sumie w dziecińśtwie porcelanowe pajacyki zawsze powodowały u mnie lęk. Ale to już przeszłość. Teraz mam gdzieś strach. Nie boję się głupot. Jednak jeżeli ta odpowiedź cię zadowoli to proszę bardzo.
Byłem lekko podirytowany tym dziwnym pytaniem. Zupełnie nie wiedziałem jak mam na nie odpowiedzieć. Dawno niczego się nie wystraszyłem, nie wiedziałem czego się boję.

Pytanie, które usłyszał Shi, a też nie usłyszał odpowiedzi na pytanie, które zadał, bardzo go zaniepokoiło. Na początku pomyślał sobie, że mają do czynienia z bardzo trudnym dzieckiem wychowanym w złym środowisku, przez co nie w pełni ukształtowany charakter dawał o sobie znać. Chwilę później jednak zauważył, że nie wszystko jest takie, jakie się wydaje, a niekiedy z pozoru słodka, ludzka powłoka skrywa demona. Miał już w swojej karierze trenerskiej wszelkie doświadczenia w kwestii ukrytych monstrów i baboków, więc bez chwili wahania postanowił wycedzić zadowalającą dziewczynę odpowiedź:
- Boga. Tego, który decyduje o losie dusz zmarłych i woli żywych. Tego, do którego się modlimy. Tego, który zapewnia nam Piekło, bądź Niebo. - Liczył, że odpowiedź satysfakcjonuje niepozorną kobietę, która skrywa się w ciele dziewczynki. Ruszył przed siebie, pewny swojej odpowiedzi, po czym smagał się myślami czy to, co powiedział, będzie mieć wpływ na jego los w tejże przygodzie.

Boję sie że dużej ilości banknotów dwustuzłotowych:)

Dziewczynce zrobiło się wyraźnie smutno, że niektórzy nie potraktowali jej poważnie. Chciała prawdziwych, szczerych odpowiedzi. Jak widać... niekoniecznie jej to wyszło.
-Idźcie do domku babci... i zostańcie na ścieżce - powiedziała cicho i tanecznym krokiem skierowała się w stronę lasu. Tam zniknęła gdzieś w nicości i tyle ją widzieliście.
Las wokół was wydawał nie kończyć się nigdzie. Gruba warstwa drzew zasłaniała jakiekolwiek światło. Byliście tam tylko wy... w tych czerwonych ubraniach.
Teraz macie wybór - iść prosto... do domku babci, albo zboczyć ze ścieżki i wejść w głąb lasu.

15 minut.

Postanowiłem być dobrym chłopcem i iść tam gdzie mi kazała. W sumie miało to przynajmniej jakiś cel, a tak mi się wydawało. Uznałem bowiem, że bezcelowo łażenie po krzaczorach, gdy wokół dzieje się coś podejrzanego nie jest zbyt mądrym pomysłem. Bez chwili zastanowienia obrałem kurs prosto w kierunku domku babci. Szedłem dość sprawnym, dziarskim krokiem. Chciałem jak najszybciej dojść do celu. Miałem nadzieję, że gdzieś na końcu tej drogi spotkam pokemona o którego to zabiegam. Miałem nadzieję, że tym razem uda mi się coś złapać.

No cóż, są różne strachy i nie wiem co ona miała do naszych odpowiedzi, ale wraz z jej sugestią postanowiłem nie zbaczać z ścieżki i idę do domku babci.
-Lepszy wilk niż Hulk xD -Odpowiedziałem towarzyszce, bo w takiej ilości z pewnością byśmy poradzili sobie z jednym pseudopsem.

- Babci? A co to? Jaś i Małgosia? - Shi się oburzył, już całkiem nie wiedząc czy ta dziewczyna jest małą dziesięciolatką, żyjącą w tym dziwnym świecie czy jakimś bachorem, w którego wszedł demon. Najpierw to niespodziewane pytanie, a teraz niby całkiem normalna reakcja, ale z drugiej strony coś podpowiadało mężczyźnie, że dziewka normalna nie jest i jeśli pójdzie w las, to się o tym przekona. Białowłosy stanął na chwilę, by pomyśleć.
- Jeśli założę, że to jednak złudzenie i wrócę do lasu, który tak ochocza wołał mnie zapachem na początku tych zmagań, to może odnajdę to, czego szukam. Z drugiej jednak strony, ta mała też tam poszła... Ale mogła być tylko złudzeniem, podobnie jak to miejsce. Zaryzykuję i brnę w las, jak gdyby nigdy nic. Miejmy nadzieję, że w tym wyimaginowanym świecie nie ma miejsca dla kleszczy i innych cudactw, które mnie zaatakują. - Shi już postanowił, obrócił się i postanowił podążać wgłąb lasu, z tymże skierował się w zupełnie innym kierunku niż dziewczynka, nie chcąc jej spotkać za szybko. W drodze zastanawiał się jeszcze nad odpowiedzią, którą udzielił:
- Była szczera i słuszna, więc chyba nie będę musiał stawić czoła swojemu najstraszniejszemu lękowi jak w oklepanym scenariuszu. W końcu, kto by w lesie Boga szukał? - Zaśmiał się, wyobrażając siebie jako pustelnika, który żyje w lesie i modli się do Najwyższego.

Ide w las zobaczyć co sie w nim kryje.

Ekipa domkowa (Morfina, Frey, Cedric)
Ruszyliście dalej ścieżką. Las wokół was zdawał się robić coraz mroczniejszy i ciemniejszy. Z każdym kolejnym krokiem napawał was dziwny niepokój.
W końcu w oddali dostrzegliście to, gdzie zmierzaliście. Mały domek pośród setek drzew. Na drodze do niego stoją tylko drzwi. Wchodzicie do środka? Oczywiście cały czas możecie zmienić swoją decyzję... i ruszyć wgłąb lasu.

Ekipa leśna (Dziomek, Shi)

Dziomek
Wszedłeś w las. Kiedy chciałeś się odwrócić, zobaczyłeś, że ścieżki już tam nie ma. Wokół ciebie był tylko nieograniczony las. W oddali zobaczyłeś tylko kilka małych, błyszczących obiektów. Idziesz w ich stronę, czy idziesz gdzieś indziej?
Zapach kwiatów był tu tak potężny, że aż przytłaczający.

Shi
Wszedłeś w las. Ścieżka za tobą zniknęła i zamieniła się w nieograniczony las. Ty w oddali widziałeś tylko świecący punkt, który migał niepewnie. Kierujesz się w jego stronę, czy idziesz gdzieś indziej?


Raven*

Czas - 15 minut.

No cóż, przyspieszyłem trochę kroku i już po chwili stałem przed drzwiami domu, oczekując aż wszyscy zgromadzimy się i będziemy mogli wejść do środka, gotowi na wszystko co może nas tam czekać.

Postanowiłem zbadać obiekty i podszedłem do nich.

Popatrzyłem na tą słodką parę z którą przyszło mi podróżować i po krótkim zastanowieniu się postanowiłem ich opuścić i zamiast wejść do środka domku tuż przed nim skręciłem w prawo gdzieś w las. Pieprzyć konsekwencje, co ja będę szedł według głównego schematu fabularnego. Chodziłem po chaszczach uważnie rozglądając się na boki. Uznałem, że większą szanse na spotkanie robaka mam w lesie w niż w domku. W sumie wydawało się to być logiczne. Starałem się zachowywać czujność, nie mogłem dać się zaskoczyć. Po tym lesie mogłem się wszystkiego spodziewać.

• RAVEN problemy z dostępem:
"Raven
Idę do domku babci,nie zostając w tyle."

Shi od razu poczuł się jak w domu czy na sali gimnastycznej, w której zwykł ćwiczyć sztuki miecza. Nic go nie ograniczało, więc z czystej ciekawości wytężył wzrok i dostrzegł w mroku migający punkt. Szybko jego umysł doszły myśli:
- Jeśli ten punkt miga, to może również oznaczać, że mruga. Jeśli to prawda, to mam do czynienia ze zwierzęciem, któremu oczy świecą w mroku ze względu na specyficzną budowę tęczówki i soczewki. Jeśli to pokemon, to spróbuję się mu przeciwstawić, a w najlepszym razie złapać, o ile okaże się ciekawą zdobyczą. Ważne, że jest to coś, co wyznaczy mi teraz cel podróży, w którego stronę będę mógł podążać i wedle żądzy przygody zbadać. Niech Bóg mnie prowadzi przez dolinę ciemności! - Na koniec wewnętrznego monologu, posłużył się urywkiem cytatu z Biblii, później wykorzystanego między innymi w Pulp Fiction. Białowłosy postanowił w dziwnym wdzianku skierować się w stronę święcącego punktu. Wśród nieokrzesanego mroku lasu dochodziły go myśli:
- Być może to ognisko, być może dziki stwór. Być może to jakaś nieznana sekta pokroju Ku Klux Klanu urządza sobie gody, a światełko wydaje się tylko być blisko. Kto wie, co mnie tam czeka. Gotów jestem się zaskoczyć i stawić temu czoła!

Ekipa domkowa (Frey, Morfina, Raven)
Otworzyliście powoli drzwi i przeszliście przez nie. Wtedy... wasi towarzysze zniknęli.

Frey
Przed sobą widziałeś dwie drogi zwiedzania domku - schody na górę oraz długi korytarz. Gdzie idziesz?

Morfina
Wokół unosił się niemiły zapach stęchlizny, zupełnie tak, jakby chwilę temu coś tu zdechło. Swoje kroki mogłaś skierować do pomieszczenia po prawej - jadalni, albo na lewo - do salonu.

Raven
W domku zauważyłeś tylko jedną, prostą drogę. Ciemną klatką schodową w dół - do piwnicy. Decydujesz się iść?


Ekipa leśna (Dziomek, Shi, Cedric)
Dziomek
Swoje kroki skierowałeś ku błyszczącym punktom. Jak szybko okazało się... nie świeciły one własnym światłem, a tylko odbijały blask nieba, który prześwitywał między drzewami. Były to błyszczące, wypolerowane monety, z których układała się pewnego rodzaju ścieżka. Zbierasz je?

Shi
Twoje kroki skierowały cie w stronę miejsca, z którego dochodziło światło. Gdy podszedłeś bliżej zobaczyłeś, że był to telewizor, który grał bez prądu. Na przeciw niego postawiony był fotel. Stał on jednak tyłem do ciebie i nie byłeś w stanie określić czy ktoś w nim siedzi. Podchodzisz?

Cedric
I wkrótce za tobą zniknął domek. Znalazłeś się we wnętrzu nieskończonego lasu. Przed sobą widziałeś w oddali po prawej stronie polankę, po lewej natomiast plac zabaw. Gdzie się kierujesz?