Wiatr dawał się we znaki. Wiał z dużą siła znad morza, zmuszając wodę do tworzenia ogromnych fal, które z hukiem rozbijały się o skaliste wybrzeże. Na jednej z najwyższych skał siedział Geralt i wpatrywał się w szalejące morze.
-Cyndaquil, Drowzee, Heracross, Froakie, Wingull gdzie jesteście! - szeptał pod nosem, oddzielając każde słowo długą przerwą.
Nie doczekał się żadnej odpowiedzi. Opuścił nisko głowę, tak że jego długie włosy całkowicie zakryły jego zmęczoną twarz. Po kilkunastu minutach trwania w bezruchu sięgnął do sakiewki przytwierdzonej do pasa. Wyjął z niej mały przedmiot, który długo trzymał w zaciśniętej dłoni. Wreszcie zdecydował się, by rozluźnić pięść i szepnął do małej kulki.
-Pomożesz mi ich odzyskać.
Z kuli wystrzeliło czerwone światło, które szybko przemieniło się w małego żółwia. Pokemon był zdezorientowany i nerwowo rozejrzał się po okolicy. Zatrzymał na dłużej wzrok na Geralcie.
-Cześć mały, jestem Geralt, będziemy razem przemierzali Eteriię, by odszukać mych zaginionych przyjaciół.
Pokemon przyglądał się uważnie wiedźminowi, ale nie bardzo rozumiał o co mu chodzi.
-Zaczniemy trenować Gryzienie. Nie będzie to trudny atak do opanowania, bo wystarczy że zbierzesz trochę mrocznej energii i zaciśniesz zęby na przeciwniku.
Squirtle wzruszył ramionami, na co Geralt odpowiedział pokiwaniem głowy. Tak bardzo brakowało mu Płotki i spółki.

Chcąc rozpocząć swoją podróż po Eterii - świecie pokemonów, zapragnąłem zdobyć własnego, niepowtarzalnego pokemona. Aczkolwiek posiadałem już pokemona, startera, Tepiga i miałem nadzieję, iż tajemnicza rybka również do niego dołączy. Jednak pożyjemy, zobaczymy. Tak też czekam.

Stawiam się na polo.

Radośnie i w podskokach przybywam na polowanie~~

Jakby w nowym życiu razem z swoim starterem przybywał na Wybrzeże Morza Shinzu aby rozpocząć swoją pierwszą przygodę w regionie Eteria. Było to dla mnie całkowicie nowe miejsce które chciałem poznać, a polowanie na pokemona z ogłoszenia stało się świetną sposobnością. Stawiłem się w miejscu i o czasie które podane były w ogłoszeniu. Było to miejsce piękne ponieważ wybrzeże i woda w której odbijał się blask księżyca dawało nastrój tajemniczości w której chciałem się pogrążyć.

Było was pięciu. Stawiliście się w wyznaczonym miejscu i o wyznaczonej porze. Przeszliście sobie kilka kroków przed siebie po piaszczystej plaży, aż wreszcie waszym oczom ukazała się konstrukcja drewniana. Był to łuk drewniany, a z samej góry zwisało sobie wysuszone ciało od słońca. Do szkieletu przytwierdzona była nożem kartka z napisem: "Plaża Rozbitka, strzeż się tutaj wchodzący." Nagle szkielet spadł wam pod nogi i po chwili jakby zmienił się sam z siebie w kupę popiołu,który porwał mocniej wiejący wiatr. Truposza już z wami nie było, ale był łuk. Przechodzicie czy wracacie?

[brak kolejki do końca polo, na odpis 15 minut]

Przechodzę.

Przyszło jeszcze czterech innych trenerów. Wzruszyłam ramionami. Im nas więcej, tym weselej. Odłączyłam się od grupy i szłam nieco za nimi, nogami brodząc w chłodnym morzu. To było przyjemne. Nagle usłyszałam jakieś poruszenie i szepty moich towarzyszy.
Chwilę potem już wiedziałam, dlaczego.
Cholera jasna, a liczyłam na miłą przygodę w słońcu. No tak, słońce jest, ale jak widać, wręcz zabójcze.
Kto powiedział, ze bedzie łatwo? Ja to sobie ubzdurałam. Westchnęłam, zrobiłam krok nad ciałem, a raczej tym, co po nim pozostało, i poszłam dalej.

Zaczynało robić się ciekawie. Już po pierwszych kilku minutach na plaży wiedziałem, że ten dzień będzie pełen wrażeń. Nie byłem przestraszony, wręcz przeciwnie! Wiszący szkielet zaciekawił mnie, miałem nawet zamiar dotknąć go ręką, ale w tym momencie upadł na ziemię i zmienił się w pył.

- Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz, heh...

Uśmiechnąłem się szeroko do innych uczestników polowania, po czym pogładziłem mój trzydniowy zarost, a następnie przekroczyłem łuk i ruszyłem dalej w poszukiwaniu pokemona. Miałem oczy wokół głowy, nie chciałem przecież przeoczyć żadnego szczegółu.

Scena jak ze słabego horroru. Szkielet wiszący na łuku spada pod nogi poszukiwaczy. Skądś to znam ale nie mogę sobie przypomnieć skąd. Mniejsza o to. Zatrzymuję się przy truposzu ponieważ zainteresował mnie nóż który był przybity do trupa więc zacząłem go szukać. Jeśli niestety nie uda mi się go znaleźć to przechodzę pod łukiem ponieważ nic innego mi nie pozostało i zaczynam zwiedzać plażę rozbitka.

Przechodzę dalej, dość ostrożnie stawiając krok za krokiem.

Biegnę ile sił w nogach na pierwsze polowanie w nowym regionie. U mojego boku dzielnie skacze mój jedyny towarzysz czyli sprytny i inteligentny Froakie. Co kilka minut spoglądam na zegarek, by sprawdzić, czy jeszcze mam szanse na złapanie pokemona. Czas nie ubłagalnie płynął. Każda sekunda była na wagę złota. Zdyszany Szaman zatrzymał się na miejscu. Rozejrzał się, lecz miejsce spotkania było puste. Wabik zaczął szukać śladów trenerów. Ruszył przed siebie, możliwe, że uda mu się zarobić parę złotych monet.
- Czas rozpocząć przygodę przyjacielu - zwrócił się do swojego podopiecznego.

Dołączył do was szósty jegomość, który dołączył do całej waszej grupy na tymże polowaniu. Po krótkim namyśle wszyscy przekroczyli tajemniczy drewniany łuk i... bam. Nagle jakbyście przenieśli się gdzieś w inne miejsce. Znaleźliście się w tajemniczej i tętniącej życiem mieścinie. Jednakże było w niej coś dziwnego, wszyscy ubrani byli w stroje jakby z innej epoki. Jakby tego było mało wy też w takich byliście! Stare kapelusze itd. Wiecie o co chodzi. Już po chwili zauważyliście, że coś jest tutaj nie tak. Przed waszą grupką szedł korowód ze skutymi ludźmi, a nad nimi czuwało kilku strażników. Wszyscy szli gęsiego z przyczepionymi do rąk i nóg ciężkich łańcuchów. Po drodze nucili pewną pieśń.
-Yo! Ho! - tylko tyle z tego zrozumieliście. Większość z nich była w starych obdartych łachmanach, ale jeden ze skutych wyglądał na dość "świeżego" jeśli tak to można określić. Po chwili puścił do was oczko jakby dając znać. Co robicie?

O faken szit. A terapeuta mówił, żeby nie odstawiać tabsów....
Popatrzyłam po sobie. Fajne wdzianko. Jest w pakiecie? Mogę zabrać do domu?
Rozejrzałam się. Krajobraz też niczego sobie. Ale Ci ludzie, idący w rzędzie, skuci razem se sobą trochę go szpecili. Miasto wyglądało na zadbane i zabytkowe a ich widok troche nie pasował tutaj. W głowie sie nie mieściło żeby w tak pięknej okolicy szykowała się taka masakra. Zabiją ich?
Jeden z facetów puścił nam oczko. Co to było? Tani podryw? Zobaczę, co zrobią inni.... nie chce tutaj stracić ich z oczu i zostać sama.

O co chodzi z tymi ciuchami?! I gdzie my w ogóle jesteśmy?! Ale zaraz widzę jakąś kolumnę ludzi w kajdanach. Wszyscy prócz jednego wyglądają jak więźniowie. oO!! Mruga czyli daje znak. Jak daje znak to czas zrobić burdel. Łapię jakąś broń która jest pod ręką i robimy dywersję!

Wabik poczuł, że kiedy przekroczył próg dziwna siła wpłynęła na jego ciało. Poczuł, że przyjemne ciepło przenika jego ciało, po chwili okazało się, że prawdopodobnie przeniósł się w czasie. Spojrzał na siebie, a następnie na swoich towarzyszy. Wszyscy wyglądali podobnie. Dodatkowo otoczenie wyglądało, jak z innej epoki. Alexander rozejrzał się, by ocenić czy obok niego nadal znajduje się Froakie. Kiedy wszystko było na swoim miejscu rozejrzał się i ruszył na zwiady. Cały czas kątem oka obserwował dziwny korowód ludzi ubranych w łachmany.

Podchodzę do niego.

Crystal podeszła, Mav podszedł i pytał, ale oboje zostali odepchnięci od tegoż człowieka przez strażników. Jedne rzekł tylko:
-Nie podchodzić do jeńców skazanych na stryczek za piractwo! Zrozumiano!
Po tych słowach cała grupa strażników i skazańców ruszyła dalej. Wy jednak zauważyliście, że człowiek, który wcześniej puszczał do was oczko upuścił kartkę na której widniał napis: "Uwolnijcie mnie. Wiem gdzie jest to czego szukacie.". Po tych słowach oni zaczęli znikać z waszego pola widzenia idąc wąską uliczką do budynku wielkiego budynku oznaczonego jako "Więzienie".

Podeszłam powoli i ostrożnie za strażnikami. Chciaĺam pomóc temu człowiekowi.

Zauważyłam, ze Ci, ktorzy podeszli do człowieka, zostali brutalnie od niego odciągnięci.
To byli piraci. Wow. Jak w bajce.
Kątem oka zauważyłam napis na kartce, która upuścił.
Odczekałam aż korowód nieco odejdzie, a potem ruszyłam powoli za nimi chcąć dostać sie do więzienia.

No nic najwyraźniej nie było tu czym przywalić. Ludzie sobie poszli, a na kartce napisane pomóżcie mi. No dobra to czas się zabawić w przebieranki i skradanie. Na początek starałem się rozpoznać do jakiego budynku wchodzą skazańcy. Potem wkraść się do środka i znaleźć sposób na wybawienie mężczyzny który zostawił wiadomość. Halfi jak myślisz czy uda nam się przebrać za strażników? - zapytałem koleżankę którą już jakiś czas znałem.

Wabik cały czas robił rekonesans. Skoro miał uwolnić jeńca, musiał posiadać przydatny sprzęt. Zawsze coś się może przydać, a grunt to improwizacja. Rozejrzał się dokładnie.
- Jak zauważysz coś podejrzanego, lub przydatnego to mnie poinformuj. - rzekł do swojego pokemona, a następnie ruszył dalej. Cały czas zachowywał pewien dystans między skazańcami, a nim. Nie mógł zwrócić na siebie uwagi, bowiem nie chciał zostać o coś posądzony. Nie miał zamiaru stanąć na miejscu prowadzonych na stryczek.