Mimo, że słońce nie świeciło tak ostro, aniżeli latem, to pustynia w dalszym ciągu była wymagającym i za dnia upalnym miejscem. W dodatku piasek szybko się nagrzewał i podróżowanie tu w butach z odsłoniętą stopą, bądź palcami z pewnością skończyłoby się oparzeniami. Shi na szczęście miał pełne buty, a latający wokół niego Gligar, który już czekał na trening, cóż, miał naturalną ochronę w postaci skrzydeł, które utrzymywały go ponad piachem, a z resztą jego pancerz... Nie było to istotne. Ważniejszym i priorytetowym celem przyszłego na piaski Wiecznej Pustyni duetu było przede wszystkim kolejne zgłębianie tajników nowo poznawanego ruchu przez pokemona o kolorze fioletowym. Uprzednio poniosła ich wyobraźnia i przenieśli się w realia innego anime, dziś postanowili wrócić do tradycyjnych metod. Shi w końcu się zatrzymał, znajdując ogromniastą wydmę piaskową, na której szczycie stanął. Patrząc unoszącemu się przed nim Gligarowi w oczy, powiedział:
- Zadanie na dziś nie będzie proste. Będziesz, jakby to ująć żeby cię nie zrazić, no nic... Będziesz nurkował w piasku! Tak, tak niczym skorpion szukający schronienia czy wąż pustynny, dostatecznie wygrzany w promieniach słońca. - Oak poczekał na reakcję podopiecznego, by dalej kontynuować:
- Nabierz prędkości w locie i uderz z impetem w piasek, o tu, gdzie stoję - na szczycie. bijesz się i zanurkujesz, by wylecieć i ponowić. Żadnego kombinowania, nabierasz prędkości w pionie, uderzasz w piach i nurkujesz w nim, następnie wydostając się albo dołem, albo górą, a jak się nie uda, to cię wyciągnę, przez którąś z wewnętrznych części wydmy. Daj się przywiązać liną i łańcuchem. - Shi zabezpieczył pokemona przed utonięciem w morzu piachu, po czym obserwował uważnie jego poczynania, wedle których wskazówek postępował, w ten sposób ćwicząc po raz szósty tutaj Szybki Atak. Gdy fioletowy ziemio-latający stwór uderzał w piach, Shi musiał zasłaniać się niczym beduin za pomocą swojego płaszcza i włosów, bowiem drobinki skał leciały mu do oczu i na twarz, dosłownie eksplodując. "Wyłowiwszy" zmęczonego kolejnymi próbami poka, skończył ćwiczenia i udał się z Gligarem przy pasie na ostatni trening.

• nauka Szybkiego ataku (Quick Attack) #6
  

Po dłuższej przerwie wynikającej z niepodziewanej przygody, Geralt ponownie zjawił się na pustkowiu. Stanął na wysokiej wydmie i wypuścił tuż obok siebie Makuhitę. Stworek przyjaźnie spojrzał na swego trenera i od razu rzucił się na niego, aby go ugryźć. Trener szybkim zwodem ominął pokemona, podciął go i przewrócił na gorący piasek.
-Jeśli chcesz mnie atakować, to próbuj to robić za pomocą życiowego rzutu. Dzięki temu atakowi, będziesz mógł powalić przeciwnika na ziemię i dopiero wtedy go dziabnąć. Spróbuj teraz na mnie.
Makuhita wstała, otrzepała się z piasku i rzuciła się na Geralta. Trener pozwolił jej, by złapała go za rękę. Pokemon spróbował wykonać dźwignię i przerzucić trenera przez ramię, ale zrobiła to bardzo nieudolnie i przewróciła Geralta na siebie. Kolejne próby wyglądały nieco lepiej. A od czasu do czasu Geralt prezentował Makuhicie jak powinna prawidłowo wykonać Życiowy Rzut.

Makuhita
Życiowy Rzut
Trening 4

Trener Shi wkroczył na legowisko pustynnych stworzeń, by zaprowadzić tu pokemona, który zdecydowanie pasował i pewnie poradziłby sobie, jak radził przed złapaniem, bez problemu w nieprzyjemnych, opustoszałych rozgałęźnikach pustyni piasku. Latający nietoperz w kolorze fioletowym unosił się w powietrzu od jakiegoś czasu, więc białowłosy mógł pominąć dziś rozgrzewkę, która zapewne zostałaby zainicjowana z uwagi na fizyczność i typ nowo poznawanego ruchu. Nie zwlekał długo z wyborem miejsca na trening, bo wyboru nie było, a różnice w poszczególnych pasmach terenu dla laika geografii i człowieka pozbawionego drobnych, ale istotnych w tym wypadku różnic ukształtowania i różnorodności otoczenia, nie istniały. Shi usiadł na piasku i nakazał zejść na dół podopiecznemu, który łączył w sobie cechy pajęczaka, jak i ssaka.
- Trening będzie prosty, Gligar. Wiedz, że to nasz siódmy i jestem pewien, że nie robiłeś tego na tak płaskim piaskowym podłożu. Piasek ogranicza twoje ruchy, gdy próbujesz przyśpieszyć, więc musisz użyć twojego daru, skrzydeł. Nabierając prędkości w linii prostej będziesz mógł uderzyć z impetem o wydmę, która zmieni obszar, po którym latasz. W pewnym momencie, niby niepozorny, płaski krajobraz pustyni zmieni się i uderzysz w suchy piach. Wyczuj ten moment i zastosuj Szybki Atak, by wrócić, zatoczyć koło i uderzyć ponownie. W kółko powielaj tę czynność , dzięki temu zdobędziesz odpowiednie doświadczenie i wprawę. Nie mam nic do dodania. - Dłuższa wypowiedź Shi'ego zapewniła wszelkie szczegóły przybyłemu tutaj stworowi. On zaś miał charakter bardzo uczciwy, więc Oak mógł liczyć na obustronne zaangażowanie. Uzyskano efekt odnośnie treningu, w którym Gligar spełnił oczekiwania mężczyzny, uderzając w końcu o wydmę piaskową, jak gdyby samolot o górę skalistą, przy czym nie rozbił się, a wkrótce mógł powielić ten ruch. Szybki Atak dochodził do skutku w różnych częstotliwościach, mając na myśli siłę i prędkość fazy końcowej. Zaraz po tym, pokeball w ręku Shi'ego zaświecił, podobnie jak nietoperz, który się w nim skrył. Shi mógł teraz bez obaw ruszyć na ostatni trening w nocnej osłonie pustyni.

• nauka Szybkiego ataku (Quick Attack) #7
  

Po krótkiej przerwie, dającej odpocząć pokemonowi-nietoperzowi, białowłosy z Kanto znów zjawił się w okolicy pustyni. Dzisiaj wybrał za miejsce treningu małą oazę, w której tętniło życiem, a wody dla tutejszych zwierząt nie brakowało. Shi dziwił się dlaczego czasem na pustyni zdarzają się takie miejsca. Wiedział, że spotyka się podziemne źródła wody, które ludzie pustyni potrafią w trymiga zlokalizować, zaś trener tej umiejętności nie posiadał, znowuż się dziwiąc swoimi myślami.
- Gligar, wybieram cię. - Pod osłoną nocy rzekł do w tej właśnie chwili wypuszczonego skorpiona, po czym wyjawił, co w tej oazie będą dziś porabiać w ramach treningu.
- Przyjacielu, dzisiaj będziesz niczym jastrząb czy drapieżny orzeł krążył nad oazą i nabierając prędkości w locie, uderzał z dużą siłą w suche drzewa. Uderzenie nie będzie przyjemne, ale piasek i sucha trawa w gąszczu tego małego zagajnika zamortyzuje efekt. Szybki atak! - Wydał polecenie, do których rozgrzewający się fioletowy stwór przymierzał się podczas powietrznej rozgrzewki. Następnie wycelował swoimi, dobrze widzącymi w ciemnościach, acz dziś niekompletnych, bo Księżyc jak zwykł, tak oświetlał obszar. Wycelował w drzewka, które łatwe były do zlokalizowania wśród drobnego zagęszczenia pustynnych roślin. Prędkość była kluczowa, więc Shi odmierzał mu czas za pomocą odpowiedniej aplikacji w Pokedexie. Odmierzał czas od momentu start z powietrza do uderzenia. Wkrótce, po kilkunastu próbach, ziemio-latający pok utracił siły, bez których nie mógł kontynuować zmagań. Chowając go w osobistym pokeball'u, wyruszył dalej w Eterię.

• nauka Szybkiego ataku (Quick Attack) #8
  

Ostatni na dziś, ale dziewiąty ogółem trening przypadał fioletowemu nietoperzowi i na wpół skorpionowi, właśnie z Wiecznej Pustyni. Shi kochał zaletę pustyń, jaką była widoczność rozmaitej ilości gwiazd, oświetlających niebo i księżyca - jego starego znajomego, który zawodził go tylko wtedy, gdy znikał w bezksiężycowe dni. Gligar także uwielbiał noc, z czym wiązała się jego kolejna ewolucja, acz nie tym się teraz zajmowali, a dużo ważniejszymi zmaganiami, by pokemon typu ziemio-latającego zyskiwał na doświadczeniu, kluczowym jeśli chodzi o rozwój i należne przygotowanie do ewolucji. Oak nie chciał popełniać błędów z przeszłości, w których jego stary Gligar musiał zmagać się z wieloma przeciwnościami losu, a też odnosił wrażenie, że ewoluował zdecydowanie za szybko. Teraz stała przed młodym jeszcze trenerem przyszłość, w której miał wizję, że ówczesny nietoperz wyrośnie na samca z klasą, jaki to charakter go do tego zobowiązuje, też pokemona budzącego respekt i szacunek wśród innych stworzeń czy starszych przedstawicieli gatunku. Wypuszczono nietoperza, na co Shi powitał go:
- Hejże, towarzyszu. Przejdę do sedna, by wyjawić ci konkretne polecenia, uwzględniające czyny w dniu dzisiejszym. Toteż komunikuję, iż sprzyjająca pogoda sprawia, że mamy do wyboru dwie możliwości i z obu skorzystamy. Pierwszą z nich jest Szybki Atak z powietrza w usypane przez nas amortyzujące, kubki piasku. Zadanie to będzie wymagało od ciebie sprawności, szybkiego reagowania i refleksu. W powietrzu zatoczysz koło, by wycelować i z dużą prędkością zderzysz się z piaskiem, wylatując ponownie i powtórzywszy czynność wykażesz się próbą numer jeden raz jeszcze. Resztę zdradzę ci, gdy to ukończysz. Ruszaj! - Nie istniał sens rozpisywania się odnośnie prób nocnego pokemona, bowiem fioletowy radził sobie dobrze, jak z nut rozpatrując i stosując się do wskazówek. Shi przekazał więc drugą cześć, gdy Gligar kończył pierwszą i odpoczywał;
- Teraz czas na tak lądowy, który polegał będzie na przebijaniu się przez stos czy wydmę piaskową i wychodzenie z niej po przeciwnej stronie. Robiłeś już coś takiego, ale nie w połączeniu z częścią pierwszą. Liczy się szybkość, a ja czekać będę po drugiej stronie, skracając sobie drogę, ty zaś masz dużo bardziej cięższą wędrówkę przez suchy piach. Ruszaj, ruszaj! - Tu też poszło jak z nut, acz zajęło to niedoszłemu Gliscorowi odrobinę więcej czasu, może też z uwagi na fakt, że był zmęczony. Na końcu którejś z kolei próby rzeczywiście czekał trener, który serdecznym uściskiem powitał wyłaniającego się z sand'u pokemona, dziękując mu za spędzony z nim czas.

• nauka Szybkiego ataku (Quick Attack) #9
  

Trening za wczoraj 14.01.2015, tak to jest jak się dzień wcześniej zarwie nockę i obudzi dopiero drugiego dnia rano. Są chęci, a organizmu i czasu się nie oszuka, liczę więc na wyrozumienie.

Wcześnie ranny, a właściwie wczorajszy cykl treningowy dotyczył też Gligara, z którym Shi, już wypuszczonym, wybrał się na pustynię jaką oferowało miejsce o nazwie odzwierciedlającej jej ogrom - Wieczną Pustynię. Wkrótce mężczyzna się rozejrzał i nakazał swojemu pokemonowi medytację, po czym przyłączył się do niego i rzekł w ciszy:
- Musimy się skupić. Nie chce mi się szukać Wioski Ukrytej w Piasku z Naruto. A dziś chciałbym żebyś z pomocą wyobraźni, przestrzeni i zaangażowania, pustoszył wioskę ponownie, jednakże na wyłączność Szybkim Atakiem, by mieszkańcy o porannych godzinach nie zorientowali się kto za tym stoi. Wtargniesz niczym Deidara siłą powietrzną. Przerwij medytację i ruszaj w swoją wyimaginowaną fatamorganę, ja będę obserwował jak Sasori. - Shi pamiętał o edukacji swoich młodych pokemonów, więc Gligar, podobnie jak Charmander oglądał anime, toteż kojarzył terminologię. Dzisiejszy, nietypowy trza przyznać, trening imał się z iluzją. Wybrali losowy fragment pustyni z wydmami i mieli za zadanie wczuć się i wyobrazić znaną dla fanów tytułu Sunę. Pokemon nabierał prędkości czy to na lądzie, czy na ziemi i Quick Attack'iem uderzał w piaskowe budynki, zwalając je od fundamentów, a tak naprawdę na dobrą sprawę pustoszył wydmy. Shi też się wczuł i wszystko to elegancko obrazował, ich wyobraźnia nie miała granic, ale pot i wysiłek miał, więc pokrótce mężczyzna musiał zabrać nietoperza o typie głównym typie ziemnym i oddalić się na trening z Klinkiem.

• nauka Szybkiego ataku (Quick Attack) #10
  

Nadeszła kolej Gligara, więc dla Shi'ego nadszedł tym samym czas wędrówki przez pustynię. Odziany w biały, powiewający pod wpływem delikatnych powiewów chłodnego wiatru płaszcz, przemierzał bezkresy beżowego pustkowia, dla którego jedyne światło stanowiły gwiazdy i księżyc odbijający tarczę słoneczną. Podczas drogi do ich ulubionej oazy, Shi głowił się w jaki sposób ma urozmaicić Szybki Atak, który wymagał przede wszystkim szybkości, co trener kojarzył z bigami sprintowymi, w których Gligar albo w powietrzu, albo na lądzie prezentował niewidoczne dla oka przemieszczanie się, ale też sprytne zaatakowanie na końcu rzekomej teleportacji. Ruch ten uczony był przede wszystkim z myślą trafiania jako pierwszy podczas gdy oponent jest wolniejszy, a też wolniejszy jest jego atak. W końcu Shi doszedł tam, gdzie chciał i napił si wody z niewielkiego jeziorka, po czym wypuścił Gligar'a, by ten uczynił to samo, przygotowując się na trening. W przygotowaniach zawarł także rozgrzewkę, która umożliwiła rozgrzanie kończyn do stopnia, w którym zamierzone prędkości i ataki są wykonalne.
- Polecenie moje brzmi: będę trząsł tym wielkim, suchym drzewem w oazie, a ty będziesz wyłapywał liście, które spadają z niego. To będzie pierwsza część, a zadanie łatwe nie będzie. - Scenariusz treningu układał się w sposób wymagający, ale nietoperz koloru fioletowego inicjując to ćwiczenie, rzeczywiście ćwiczył refleks i szybkość oraz przy okazji sprawność manualną szczypiec.
- Druga część: sprawdź granice swojej szybkości i uderz w drzewo tak, by je przewrócić. Nie mówię o tym największym, a tych mniejszych. - Po zakończonej części, bo rzekomo cały trening z dnia dzisiejszego się z takich składał, skorpion przystąpił do drugiej, gdzie musiał się tym razem wykazać szybkością w ruchu prostym i siłą uderzenia, aby całośc ze sobą współgrała. Wszystkiego po kilka prób starczyło, by pokemon typu ziemnego i latającego opadł z sił, niezdolny do kontynuowania, acz zdolny do spania pod drzewem, później w pokeball'u, co zapewnił mu Shi.

• nauka Szybkiego ataku (Quick Attack) #11
  

Chłopak zjawił się na drugim treningu dnia dzisiejszego, a wypadło na pustynię, której brzegi mijał po drodze. Idąc wgłąb piaskowych bezdroży, natrafił na coś ciekawego, co od razu zwróciło jego uwagę. W pewnym momencie jego pieszej wędrówki pojawiła się tajemnicza budowla na pustyni, podobna do tej, którą wysławiano w regionie Hoenn. Bez chwili wahania, a też żadnego trudu znalazł się w środku. Tutaj, podobnie jak w piramidach, na górę prowadziły schody, jednak by je pokonać należało przeskoczyć przez szpary rozsypujących się nadziemnych dróg z piaskowca. Wokół też było dużo przestrzeni wypełnionej starym, suchym piachem, przez co ewentualny upadek nie był tak straszliwy, na jaki się przygotowywała wizja upadku. Białowłosy sam postanowił nie ryzykować, ale dać szansę swojemu pokemonowi, by doszedł na szczyt i wrócił tą samą drogą, za nim dziwna, pojawiająca się znikąd budowla rodem z Hoenn całkowicie zniknie. Wypuścił pokemona i wydal polecenie, które służyło rzecz jasna treningowi dalej poznawanego ruchu:
- Witajże Gligarze. Cóż... Znaleźliśmy się w mistycznym miejscu, ale co to dla ciebie? Za pomocą Szybkiego Ataku, kolejno przedzieraj się przez sypiące się schody na górę. Będzie to forma treningu fizycznego, a raczej szybkościowego. Pamiętaj, że budowla zaraz się zniszczy, a ty jej w tym pomożesz, więc gdy będziesz na górze, wykonaj finalną część Szybkiego Ataku, w której najzwyczajniej w świecie zaatakujesz swoimi szczypcami. Jest jeszcze jeden warunek... Nie lataj. Rób to tylko w ostateczności, masz się nauczyć Quick Attack'u nie drogą na skróty, a prawdziwym treningiem. Let's go! - Zachęcił nietoperza, który po wysłuchaniu podjął wyzwania w celu rozwoju osobistego i niezmierzonych ambicji do unicestwiania sił zła niczym paladyn. Oszukiwać szlachetnemu rycerzowi nie wypadało, więc skorpion typu ziemnego i latającego nie śmiał dosłuchiwać nawet końcówki polecenia wypowiadanej przez Shi'ego. Tor przeszkód pokonywał z trudem, odpowiednią szybkością, rozmachem. Kilkanaście minut, a nawet kilkadziesiąt sprawiło, że po tym dziwnym zjawisku nie zostało ziarnko piasku, a obaj znów znaleźli się na Wiecznej Pustyni. Jako, że prawdopodobnym było, iż Gligar przyśpieszył proces rozpadu wieży, to dumny Shi schował go i oddalił na ostatnie zmaganie ze swoim najbardziej doświadczonym z pokemonów.

• nauka Szybkiego ataku (Quick Attack) #12
  

Shi znalazłszy się już na pustyni, wypuścił Gligara, który towarzyszył mu od pierwszej wizyty w tym miejscu, co prawda dołączył w finale pełnym łez, ale ważne, że uratował sytuację, stawiając czoła potężnemu Electabuzzowi. Gdy tylko miał okazję, białowłosy lubił o tym sobie przypomnieć. Ale teraz musiał skupić się na zamyśle treningowym, który preferował pokemon. Rzekomo prosta inicjacja Szybkiego Ataku musiała zostać urozmaicona, więc trener przypomniał sobie jak niegdyś urządzał sobie żużel na rowerach, usypując za pomocą piasku tor wyścigowy. W tym celu postanowił wykorzystać pustynię żwirową, a konkretnie granicę z tą piaskową. Na obszarze żwirowym, usypywał piasek z wydm, po czym poprosił pokemona o pomoc w tym działania, a by Gligar miał dogodne warunki do trenowania. Z większych wydm stojących nieopodal, usypali też bandy, a całe przedsięwzięcie wymęczyło ich i zajęło większą, pozostałą część dnia. Mieli jednak gwarancję, że tor żużlowy, który rzekomo usypali będą mogli jeszcze kiedyś wykorzystać, o ile psikusów nie urządzi im pustynny wiatr.
- W porządku, Gligar. Gotowe! Możesz trenować. Idź na ten tor, poruszając się bardzo szybko, rób okrążenia i po każdym, uderzaj silnie w bandę. Będziesz rozpędzony i trafisz w piasek. Zrób ile możesz. Szybki Atak przyjdzie ci z łatwością, jeśli pościgasz się ze sobą na torze i niczym zawodnik żużlowy doświadczysz wypadku, uderzając o piaskową bandę celowo. Ruszaj, mierzę ci czas. - Postanowili, ustalając szczegóły. Nietoperz zaczął okrążać ich dzieło, po czym rzeczywiście przypominając pokemona stosującego Quick Attack, atakował. Powtarzał ten ruch do zachodu słońca i wraz z nim duet składający się z pokemona i jego trenera odszedł do domu.

• nauka Szybkiego ataku (Quick Attack) #13
  

Po południu, niemal zimowym zmroku, białowłosy zagościł w okolicach Wiecznej Pustyni, by zmagać się dalej z Gligarem, aby ten uporał się z Szybkim Atakiem w okrągłym, bo znaczącym dwa tygodnie tutejszych treningów. Trener z Kanto aby dojść na miejsce, musiał przeprawić się przez surowe klimaty Eterii i zgotować się na nagłą zmianę temperatury, co z resztą nie pierwszy raz zdarzało mu się na pustyni. Starał się przychodzić wieczorami, wtedy nagrzany był jedynie piasek, a powietrze gęstniało mroźnym powiewem zimy. Szedł przez usłaną przez samochód, który pozostawiwszy ślady, najprawdopodobniej uczestniczył w rajdzie o zbliżonej charakterystyce do Dakaru, tyle że w pokemonowym świecie. Shi nie widział sensu w podążaniu śladem do końca, bo pewnie wylądowałby w jakimś eterskim mieście. Wtedy też zatrzymał się na terenie płaskim, pozbawionym bitw i zaokrąglonym, odrobinę przypominającym arenę do pojedynków na piasku.
- Hmm... Będzie świetnie. - Powiedział do siebie, jak gdyby już poświadczył o założonym przez siebie planie. Na ciepłym i przyjemnym, lecz jak to piach - wchodzącym pod ubranie, wyciągnął laptopa, trzymając go z dala od podłoża, by nie wkradły się do wnętrza przenośnej technologii niepotrzebne, mogące uszkodzić styki drobiny. Następnie przytrzymał go jedną ręką, włączając jakiś film, by wolną wypuścić z pokeball'a swojego podopiecznego - poke nietoperza o specyfice skorpiona. Po tym, od razu pokazał mu ekran przenośnego komputera, aby miał możliwość przyjrzenia się. Na filmie prezentowane było anime, ściślej mówiąc, prezentowane były urywki z Naruto, w którym głównymi bohaterami pojedynku był niejaki Gaara oraz Rock Lee. Oak liczy na to, że Gligar podobnie jak Charmeleon w niedalekiej przeszłości polubi anime i będzie miał wyrobione wyobraźniowe wzorce. Ćwiczyli już z Wioską Ukrytą w Piasku, więc skojarzenie pewnych faktów nie powinno być problemem dla fioletowego samca.
- Przyjrzyj się tej walce i wykorzystaj wnioski - w jaki sposób masz atakować piasek. To proste, podpowiem ci... Kluczem jest szybkość, więc niczym Lee penetruj tę arenę i uderzaj o podłoże, bądź powietrze imitując ataki. Podobne rozwiązanie będę stosować w walce z twoim udziałem, w walce ku porażce niegodziwości i niesprawiedliwości. Liczę na ciebie! Opanuj to! - Odpowiednio zmotywowany Batman wśród pokemonów radził sobie świetnie. Najpierw rozgrzał się i kombinacja powietrza-lądu dawała mu wykorzystanie potencjału szybkości jakim niewątpliwie dysponował. Co pozostało to, co jakiś czas wykańczanie ataku, uderzając jak gdyby w Gaarę, którego imitowało powietrze i otaczający piasek. Zmagania wymagały dużej ilości sporadycznych ruchów na dużych prędkościach, więc nie trwały długo, a Shi mógł pochować drugiego, złapanego przez niego w Eterii pokemona w kuli, po czym wyruszyć na zmagania numer dwa w dniu dzisiejszym.

• nauka Szybkiego ataku (Quick Attack) #14
  

Gdy słońce coraz szybciej zbliżało się ku horyzontowi, a jego rozmiary stale rosły, na jednej z wydm wyłonił się wiedźmin Geralt. Dookoła była pustka. Najbliższa osada znajdowała się kilkadziesiąt mil na północ. Podróż w środku dnia dla każdego śmiertelnika skończyłaby się odwodnieniem i powolną śmiercią. Lecz Geralt nie był zwykłym śmiertelnikiem. Był Wiedźminem i to jednym z najlepszych. Stał długo na szczycie wydmy i wpatrywał się z zachodzące słońce. Nagle odwrócił się i rzucił coś przed siebie. Mały przedmiot upadł na ziemię i rozbłysł czerwonym światłem, które zmaterializowało się w małego i szerokiego stworka. Ten spojrzał na Geralta i jako że miał pod słońce, zasłonił sobie oczy swą potężną łapą.
-Witaj mały, pewnie masz problem z patrzeniem na mnie, ale to ja, twój trener. Miałeś dużo czasu na odpoczynek, bo byłem zajęty wieloma sprawami. Teraz też mam coś do załatwienia, więc musimy się streszczać. Pamiętasz ostatnio trenowany atak? Zaprezentuj go na nie.
Pokmeon podrapał się po głowie i rzucił się pędem na trenera. Gdy do niego dobiegł, złapał go za lewe przedramię, wykręcił je sprawnie i wykorzystując swój niski wzrost przerzucił Geralta przez ramię. Lecz ten wylądował jak kot na swych długich i sprawnych kończynach.
-Bardzo dobrze, spróbuj jeszcze raz.-ponaglał Makuhitę.
Stworek ponowił atak, ale tym razem złapał za prawą rękę trenera, swą prawą ręką. Mocno szarpnął, przesuwając Geralta bokiem do siebie i naparł na jego miednicę lewym przedramieniem, a następnie prawą nogą kopnął go w kolano i przewrócił się na plecy, rzucając trenerem dwa metry do tyłu.
-No, no. Radzisz sobie coraz lepiej, szkoda tylko że jedynie z przeciwnikiem, który się nie broni. -Geralt pochwalił Makuchitę, złapał za pokeball leżący na piasku i odwołał swego walecznego stwora.

Shi wpadł nocą na pustynię, by delektować się pięknym krajobrazem jaki serwowały mu pustkowia usłane z piasku i oświetlane przez księżyce, gwiazdy i planety niebo. Cieszył się, że jest jest zima, bo o tej porze przykładowo w lato nie miałby możliwości doglądania tego obrazu. Standardowo w ręku trzymał zerwane ogłoszenie, które natenczas już nikomu się by nie przydało, albowiem termin polowań upływał właśnie dzisiaj.
- Hmm, hm, hm... Dziwny stwór, a przynajmniej dziwne ułożenie ciała, jakoby chciał uderzyć tego, kto tę zacienioną grafikę ogląda. Wygląda znajomo, ale nie zapeszam... - Białowłosy zrozumiał, że to może być pokemon, który pochodzi z jego rodzinnego regionu, co tylko dodawało smaczku samemu polowaniu. Ostatnie łapania nie wychodziły mu najlepiej, jednak świetnie zdawał sobie sprawę, że już nadto ma zwierzaków do trenowania, a złapanie kolejnego może skończyć się dylematem. Mężczyzna więc ostrożnie polował na pokemony, nie znaczyło to rzecz jasna, że nie podejmował wyzwań i nie szukał okazji. Ostatnia, która głęboko zapadła mu w pamięć, to pojedynek z Aerodactylem w znanej mu dobrze Smoczej Dolinie. Niby poniósł wtedy klęskę, ale jego dzielny Charmander zyskał po tym wyższe stadium ewolucyjne.
- Niech okazja i trafi się tym razem. - Powiedział sobie w myślach, po czym czekał cierpliwie, stawiając się na polowaniu w miejscu zbiórki.

Już dawno nie schwytałem żadnego pokemona - nadszedł czas aby to zmienić. Potrzebowałem nowego członka składu, bardziej niż czegokolwiek innego. Miejsce w którym odbywało się dzisiejsze polowanie nie należało do najbardziej przyjaznych i z pewnością czekała mnie tutaj ciężka przeprawa - nie odstraszało mnie to jednak i stawiłem się na polowanie. Oprócz mnie był tutaj tylko jeden trener - tak niska frekwencja nieco mnie zaskoczyła, ale postanowiłem nie zgłębiać czemu jest taka a nie inna i po prostu robić swoje. Czekałem na rozpoczęcie polowania.

Matt przybywa na polowanie.

Wabik z trudem opuścił swoje łóżko i spakował się, by wyruszyć na polowanie na pokemona do Wiecznej Pustyni. Jego pokeballe były przypięte do paska, a reszta ekwipunku zalegała w torbie przewieszonej przez ramie. Nie chciało mu się, ale polowania były dobra okazją do zdobycia pokemona i kilku sztuk złota. NA miejscu jego wzrok zarejestrował kilka osób, a on sam ukucnął przy ziemi, by ponieść garść ciepłego piasku i pozwolić, by ten spokojnie wysypywał się z jego dłoni. Czekał na coś niespodziewanego, nowego.

Mimo problemów dotarłem na miejsce zbiórki.
Przygodo nadchodzę!

Przed wami pustynia, za wami burza piaskowa. Niby nie ma dróg, ale coś na wzór udeptanej ścieżki macie właśnie przed sobą. Możecie nią ruszyć bądź czekać aż pochłonie was burza. W dalekiej oddali widzicie jakąś formacje skalną, do której prowadzi owa ścieżka.

Kolejka: nie ma
Uczestnicy: Shi, Cedric, Matt, Wabik, Dziomek

Idę ścieżką.

Za nami szalała burza piaskowa także zdrowy rozsądek nakazywał ruszyć prosto tą niby udeptaną ściężką. Aż dziwne, że przy takich burzach piaskowych jej nie zasypało... Najwidoczniej szlag ten musiał być naprawdę cholernie często uczęszczany, a może wydeptano go dopiero co? Cóż w każdym razie była to jakaś poszlaka i postanowiłem ruszyć właśnie w tym kierunku, oddalając się od szalejącej burzy piasku. Na wprost ode mnie widziałem zarys czegoś co wyglądało jak miasto. Chciałem zbadać co to takiego.

- Formacja skalna? Może ruiny jakieś. - Skomentował w myślach ukształtowanie terenu, oczywiście wykluczając możliwość zostania w miejscu, bowiem wiedział, że tego typu zjawisko pogodowe w postaci burzy piaskowej ma niezwykle niszczycielską siłę.
- Kto wie? Może to sprawka jakiegoś pokemona. - Tym razem na głos, ale niezwykle cicho skomentował sytuację, oglądając przez ramię burzę, po czym ponownie odwrócił wzrok i skierował go ku utkanej w piasku ścieżce, która prowadziła domniemanych skał. Jako, że była noc, całkowicie wykluczył zjawisko fatamorgany. Idąc piaskowym chodnikiem przed siebie, Shi oglądał sobie gwiazdy i inne różności na niebie, rozmyślając jaki charakter będzie miała dzisiejsza wyprawa.
- Jeszcze chwilę temu byłem tylko ja, teraz zebrała się całkiem spora grupa trenerów. No nic, będzie ciekawiej. - Podsumował sobie w drodze ku skałom.

Matt idzie ścieżką.

Wabik rozglądał się na wszystkie strony i nagle jego wzrok zarejestrował burze piaskową, która za kilka minut mogła ich dopaść. Szaman wstał więc i ruszył tą dziwną, tajemniczą wydeptaną ścieżką. Możliwe, że ktoś albo coś jakiś czas temu przechodziło. Alexander postanowił wykonać ruch, ponieważ wielkiego wyboru nie miał. Spojrzał na resztę trenerów, a następnie w pojedynkę ruszył ku przygodzie. Jego oczy zarejestrowały również nieznaną mu formacje skalną, która w pewien sposób go kusiła i zachęcała do zwiedzania.

Gdyby była noc to bym o tym napisał, w niektórych partiach świata jest teraz dzień i na wiecznej pustynie też jest! Skoro ta kwestia jest jasna to wracamy do wydarzeń na polo. Ruszyliście sobie ścieżką a burza za wami. Wy jakoś tak spacerowym krokiem a ona pędem. Jak tak dalej pójdzie to dorwie was za parę minut, co było by raczej nieprzyjemne :/

Odwróciłem się na chwilę i ta chwila pozwoliła mi zauważyć, że burza zaczyna być niebezpiecznie blisko mnie. Nie wyglądało to dobrze i to chyba nie była najlepsza pora na urządzanie sobie spacerowania. Nie czekając ni chwili dłużej ruszyłem przed siebie ile sił w nogach starając się uciec przed naciągającą burzą piaskową. Czułem się zagrożony i naprawdę nie wyglądało to dobrze. Im szybciej znajdę się tam w tym miejscu na horyzoncie tym lepiej dla mnie. Biegłem ile sił w nogach uciekając przed nadciągającym piaskiem.

Białowłosy z ciekawości co jakiś czas zerkał na burzę, bo nigdy z takiego bliska nie widział ów zjawiska. Jednakże pokrótce wiedział, że jak tak dalej pójdzie, to ona ich wyprzedzi, pochłonie i wyrzuci gdzieś w nieznane. Słyszał, że wpadając w to, dzień zamienia się w noc, a widoczność jest zerowa. Koniecznie chciał tego uniknąć, więc postanowił odłożyć oglądanie burzy i przełożyć go na ekran telewizora, gdzie obejrzy sobie na spokojnie.
- Muszę się pośpieszyć. - Powiedział do siebie, gnając czym prędzej ścieżką, przyśpieszywszy kroku. Po chwili postanowił wyjąć szybkim ruchem dłoni bokken, którym podobnie jak na śniegu, odpychał się wbijając go na krótko w piasek. Nie chciał na razie wypuszczać pokemonów i wplątywać go w podobne tarapaty, poza tym nie miał żadnego, na którym można było swobodnie podróżować. Przynajmniej póki co.
- Obym zdążył, skryję się za tymi skałami czy tam ruinami, jak już dojdę na miejsce. - Postanowił, nadal pędził biegiem ścieżką w stronę formacji skalnej.