Nemfi – młoda, nastoletnia dziewczyna, rozpoczynająca swoją przygodę w Eterii, postanowiła odbyć swój pierwszy trening z lisicą Horo, na bazaltowych polach. Słysząc tą nazwę mogła być pewna, że miejsce to obfituje w występowanie tej skały zasadowej. Dotarła na pola wcale nie tak późno jak przypuszczała, ale przez zimową porę, zdążyło się zrobić już bardzo ciemno, a jedynym dostępnym, naturalnym źródłem światła był blask styczniowej pełni. Srebrna poświata pozwalała rozróżniać kształty, czy nawet dostarczyć światła niezwykłym… kryształom.
Podłoże było ziarniste, błyszczące, w barwie szarej lub czarnej, co ciężko było wyróżnić, może nawet były i te i te, wymieszane ze sobą. Gdy stanęło się na bazaltowej nawierzchni, można było poczuć się jak w ruchomych piaskach, stąd zrozumiała, że lepiej będzie pozostać na stworzonym chodniku o dużych, sześciokątnych płytach w ciemno zielonej barwie, zapewne stworzone z materii pól. Ruszyła wzdłuż ścieżki, którą dostrzegała do czasu, aż nie wkroczyła w las. Obecność „drzew” mocno ją zdziwiła. Nie wyobrażała sobie, że coś może wyrosnąć na takiej ziemi. Dotknęła gładkiej powierzchni „rośliny”. Była chłodna i pozbawiona kory. Spojrzała w górę, na dziwnie błyszczące „liście”. Z całą pewnością to nie mogło być drzewo. Wyjęła z kieszeni zapałki, w celu oświetlenia sobie i drogi, i znaleziska. Dzięki nikłemu płomykowi, dostrzegła, że jest to tylko posąg wyglądający jak drzewo. Czarne, szare i zielone kolumny bazaltowe pięły się w górę, a ich „gałęzie” pokrywały skupienia oliwinu. Nadawało to uroku miejsca, które początkowo wydawać się mogło smutną i pozbawioną piękna pustynią. Ruszyła dalej, oglądając się i wymieniając zapałki, dopiero, gdy sparzyły jej palce. Chodnik zaprowadził ją w końcu na obszar wielkości boiska do piłki nożnej, pokryty płytą bazaltową, tak samo jak ścieżka. Było to idealne i bezpieczne miejsce do trenowania, gdzie światło księżyca jako tako dochodziło. Wezwała, więc na arenę swojego pokemona, startera, którego przekazał jej profesor. Lekki rzut pokeballem, aby w powietrzu, w swym kulminacyjnym punkcie wyrzutu, otworzył się i wypuścił błyszczącą, karmazynową łunę światła, która dotknąwszy ziemi, zaczęła przeistaczać się w niewielkiego pokemona. I tak o to ujrzała przed sobą złotowłosego lisa o rudych akcentach. Fennekin prezentował się okazale tak samo jak w laboratorium. Pokemon rozejrzał się wokoło, a czerwone ślepia zdawały się świecić w ciemności własnym światłem. Horo był spokojny, choć jego pokłady chęci trenowania zdawały się niewyczerpane, co więcej czerpał z tych zajęć przyjemność i był w tym całkiem ambitny, a nawet zdeterminowany. Młody pokemon mimo wszystko potrafił nie popadać w euforię.
- Witaj Horo – Z uśmiechem na ustach, ledwo widząc, Nemfi przywitała się ze swoim przyjacielem, który odparł dość radosnym szczeknięciem. – Dziś potrenujemy twoje ataki, oraz postaram się Ciebie nauczyć czegoś nowego i niezbyt łatwego, aby było to wyzwaniem i przyniosło satysfakcję. Dobrze? – Pokemon przytaknął głową i ustawił się obok trenerki, w końcu nie będzie przecież na niej trenować, co byłoby może i ciekawe, ale też nieodpowiednie i niebezpieczne. – Na początek drapanie… - Rozejrzała się, szukając celu – na tym bazaltowym drzewie – rzekła. Materiał powinien być odpowiedni i na tyle twardy, aby trening coś znaczył, a nie był zwykłą, nudną prezentacją. Choć odgłosy drapania w skałę były więcej niż tylko nieprzyjemne, to jednak tak jak trenerka przypuszczała, były wyzwaniem. Ślady na powierzchni nie były zbyt głębokie, nawet po upłynięciu godziny pełnej zachęty.
- Dobrze, bardzo dobrze się do tego przyłożyłeś. Bazalt nie jest taki łatwy do skruszenia. Teraz powinniśmy potrenować żar. W tym celu uderzaj je w błyszczące zielenią bomby oliwinowi, które wyglądają jak liście – Poleciła, a lisek trenował swą celność i siłę ataku w nieco przyjemniejszy i lżejszy sposób. W końcu na siłował się już fizycznie, teraz duchowo.
- Dobrze, no te ćwiczenia ewidentnie były rozgrzewką. Pierwsze faktycznie stanowiło wyzwanie, ale drugie to igraszka, prawda Horo? Przygotowałam do nauki atak, który nie należy do wyjątkowo trudnych, aczkolwiek zajmuję trochę czasu i z pewnością ćwiczenia będą męczące. Atak nazywa się „Płomienny Ładunek”. Jest to atak przypominający lot komety. Najpierw uwalnia się cały pokład swojej ognistej mocy, przez co tworzy się wokół otoczka z tego żywiołu, bądź coś w rodzaju płaszcza, następnie naładowany i otoczony mocą biegniesz na przeciwnika jak najszybciej, ogień i tak cię dodatkowo przyspieszy zmniejszając szansę uniku przeciwnika. I tak całym sobą uderzasz w niego z szybkością i ogniem.

Tak wygląda rozpędzanie się w ogniu:



A tak wygląda to z boku, jak celuje w przeciwnika:

Na pewno ciężką pracą osiągniemy cel. Spróbuj najpierw wydobyć ogień nie jak żar z pyszczka, a z całego siebie, zrób wpierw płaszczy. A dopiero potem dodamy do tego biegnięcie i celność uderzenia – Uśmiechnęła się do pokemona. Horo trenował ciężko, skupiał się i silił. Co innego wypluć żar, a co innego uwolnić z siebie ogień. Niektórzy twierdzą, że łatwo jest po skupieniu uwolnić energię, ale bardzo ciężko jest wyzwolić się i poczuć zew wolności, a następnie tę moc okiełznać, nakierować, a nie podpalić wszystko. Ale Lisek lubił trenować, było mu łatwo, ale czuł satysfakcje i miło spędzał czas z trenerką. Po treningu, poszli razem na solidną kolację i odpoczynek. Chociaż Horo… On mógłby jeszcze trenować, ale sen i jedzenie również są ważne, do nauki potrzebna jest siła i wypoczęte ciało.

Czas na trening ponownie pojawił się dopiero wieczorem. Na zewnątrz było ciemno, choć księżyc widniał wysoko na niebie. Aby nie iść znów po omacku i liczyć tylko na zapałki, Nemfi przygotowała dziś sobie lampion na kiju. Było to niewielkie pudełko wykonane z metalu i kolorowego szkła. W środku urządzenia znajdowała się świeczka pokroju tea light – może kończyła się szybciej, ale dawała tyle samo światła co większe okazy.
Kolorowe światło umilało drogę przez bazaltowe pola. Spokojnie stąpając po chodniku, kierowała się na boisko przeznaczone do treningów.

Na przygotowanym terenie, dziewczyna wypuściła z pokeballa swojego lisiego przyjaciela. Złoty Fennekin o wdzięcznym imieniu Horo pojawił się przed trenerką, chętny do treningu. Mały pokemon bardzo chętnie brał udział w doskonaleniu siebie i swoich ataków, sprawiało mu to przyjemność, widocznie nie lubił „stać w miejscu”.
- Zacznijmy dziś od żaru, jest lekkim ćwiczeniem i przyda ci się trening celności tego ruchu. Proszę użyj ataku na zielonych minerałach znajdujących się na tych sztucznych, kamiennych drzewach. To leciutkie zadanie, więc poradzisz sobie Horo – Odrzekła, a lisek zaczął strzekać płonącymi kulkami w owe „klejnoty”. Nie uszkadzały się, ponieważ dzięki swojej strukturze i krótkiemu narażeniu na wysoką temperaturę, były w stanie do przetrwać. Po zabawnym treningu strzelania do małych zielonych kamyczków na drzewie, zabrali się jak ostatnio za drapanie.
Drapanie ćwiczyli na bazaltowym drzewie, bo jego właściwości przyczyniały się do rozwoju ataku, a nie drapania ot tak. Pokemon musiał przyłożyć się do siły ruchu, aby coś wskórać. Jedynym minusem był ten okropny jazgot. Horo wydawał się nie wzruszony, ale jego trenerka dostawała ciarek od tego i przytykała dłońmi uszy.

Na koniec zostawili sobie naukę płomiennego ładunku.
- Pamiętasz Horo jak mówiłam ci o ataku? – Lisek przytaknął, a jego złoty ogon gładko snuł po chłodnej powierzchni kamienia – postaraj się ponownie wykrzesać z siebie ognistą siłę na zewnątrz i mając ją na względzie zaatakuj biegając jak najszybciej potrafisz to drzewo – Pokazała konkretne drzewo na wypadek, gdyby Horo udało się „zapalić”. Lepiej, żeby wiedział co robić, gdyby się to zdarzyło, choć lisek jest mądrym pokemonem, ogień na jego ciele mógłby wprowadzić do w stan dezorientacji lub paniki.
Noc minęła na ćwiczeniu wydobywania żywiołu na zewnątrz i starania się wykończyć do końca atak.

Po treningu poszli do domu na lekką kolację i odżywczy sen.

Nastała noc. Zegar wybił godzinę dwudziestą pierwszą, budząc zaspanych domowników. Nemfi poderwała się na równe nogi, słysząc złowrogie bycie ustawionego zegara z kukułką. Oczami szybko powiodła na tarczę mechanizmu, a jej źrenice powiększyły się. Szybko rzuciła się po kurtkę i wręcz wybiegła z domu na mróz, ubierając się w drodze.
Śnieg prószył delikatnie, stary poczciwy Jack malował szyby i wszelkie powierzchnie gładkie nieodporne na odrobinę lodowej magii. Dziewczyna, co jakiś czas przyglądała się arcydziełom bajkowej postaci, co jakiś czas przy okazji zaglądając do ciepłych wnętrz domostw. Rodzinna atmosfera panująca w małym miasteczku krainy Eterii powodowała uśmiech na jej twarzy. Zostawiając za sobą ślad mroźnego oddechu, gnała w stronę bazaltowych pól.

Dotarła na miejsce dopiero po 50 minutach zmiennego biegu. Mając kiepską kondycję, padła u celu na kolana i oddychając ciężko, próbowała zebrać siły. Od dwóch dni nie przyszło jej trenować, nadmiar obowiązków przytłoczył dziewczynę i choć Horo mógł samotnie trenować, to, co to był za trening? Nie mogła go ponownie zaniedbać, a w związku z tym zawieźć. Podniosła się i przeszła już na spokojnie ośnieżoną dróżką na boisko, a tam wypuściła liska.

Nikt nie wiedział jak działa urządzenie zwane pokeballem i dlaczego zmienia pokemony w łunę świtała. Nemfi zawsze określała to jako teleport. W końcu nawet w wymianach między trenerami, używa się urządzenia, które teleportuje pokemony w inne pokebale… Gdzie je teleportuje zamykając w kulce? Czy zostają światłem i śpią? Z zamyśleń wyrwał ją lisi pisk. Spojrzała na przyjaciela i uśmiechnęła się przepraszająco.
- Witaj na kolejny treningu, dziś zaczniemy od rozgrzewki – „co prawda ja już swoją miałam”, pomyślała – zrobimy trzy okrążenia wokół boiska, razem. – Lisek spojrzał zaciekawiony. Pomysł trenowania razem miał dać do zrozumienia pokemonowi, że zawsze może liczyć na swoją trenerkę. W każdym razie ustawili się i ruszyli najpierw truchtem, a następnie biegiem wokół określonego obszaru. Po wykonaniu zadania, zdyszani, ponownie zajęli środek boiska. – A teraz… Rozciąganie! – Rzuciła, ochoczo do zaskoczonego liska. W celu ćwiczenia z pokemonem, dziewczyna przeniosła się do czworonożnej pozycji.
- Zaczniemy od ćwiczeń wzmacniających kręgosłup. W tym celu przenieś ciężar ciała na ręce, prawą łapę wyprostuj i unieś na 30 sekund. Dobrze… śledź wzrokiem unoszącą się łapkę. Teraz wracamy do pozycji wyjściowej i zmieniamy na lewą łapę. – Powiedziała. Powtórzyli ćwiczenie pięć razy. – A teraz zrób koci grzbiet – głowę opuść i schowaj między ramionami. Wzrok skieruj na klatkę piersiową. Grzbiet powinien być maksymalnie uwypuklony. Wytrzymuj 5 sekund. Unieś głowę jak najwyżej (wzrok kieruj na sufit). Kręgosłup wygięty maksymalnie w dół. Wytrzymuj 5 sekund. Powtórz 5 razy całe ćwiczenie. Dobrze Ci idzie! … Jeszcze troszkę wyżej, wspaniale!; A teraz kolejne ćwiczenie. Uklęknij na podłodze. Ramiona i uda ustaw prostopadle do podłoża. Głowa jest przedłużeniem linii kręgosłupa. Przyjmij tzw. pozycję ślizgawkową – prostuj ręce, kierując je w przód i opuszczaj jak najniżej tułów. Staraj się mostek docisnąć do podłoża. Policz do 10 i wróć do pozycji wyjściowej. Powtórz 10 razy. – Po rozciąganiu, trenerka wstała – bardzo dobrze. W zdrowym ciele zdrowy duch, jak mawiają. Moim zdaniem będziesz dzięki temu efektywniej się uczył – Stwierdziła z uśmiechem, a pokemon w zasadzie się ucieszył, choć dla niego istotniejszy jest sam trening. Lubi aktywnie spędzać czas i to się dla niego liczy.
- A teraz potrenujmy ataki! – Wyjęła z plecaka rozkładaną tarczę, która była metalową blachą z zawiasami i stoperami. – Spróbuj trafić żarem w blachę! – Rzekła i śmiejąc się, zaczęła uciekać. Lisek koncentrował się i atakował metal z różnym skutkiem, nie mniej musiał biegać, gonić i celować, a przy okazji świetnie się bawił.
- No dobrze! Na razie pomińmy drapanie i skupmy się na nauce. Biegaliśmy już dziś, ćwiczyliśmy twój ognisty atak, a więc pora wrócić do Płomiennego Ładunku. Chyba powiedziałam Tobie już wszystko, co wiem o tym ataku. Pokemon uwalnia ognistą moc, która dodaje mu prędkości, a nawet w zasadzie siły. Pokemon otoczony ognistą aurą biegnie i atakuje przeciwnika, zasadniczo całym ciałem. Więc teoria jest jasna. – Przykucnęła, zasłaniając się swoją prowizoryczną tarczą – A teraz spróbuj ten atak wykonać na mnie. Zaatakuj mnie sobą, wzmocniony potęgą Twego żywiołu! – Uśmiechnęła się do pokemona i czekała na efekty, jednak większość przypominała szybki atak, a czasem, choć zapalał się, w trakcie… Gasł, co wyglądało zabawnie. Aczkolwiek robili postępy i to się liczyło. Godziny długie przyszło im spędzić nad tym atakiem, który w książkach wyglądał prosto, ale w praktyce wymaga dużo pracy.

Po treningu Horo powrócił odpocząć do pokeballa, a Nemfi już spokojnie ruszyła w drogę powrotną do miasteczka. Powolny spacer zabrał jej dwa razy więcej czasu, ale była to przyjemna, relaksująca i orzeźwiająca chwila.

Ponownie nadeszła nocna pora. Śnieg tym razem gęsto padał i zasypywał okoliczne drogi. Trenerka wykrzywiła usta w grymas niezadowolenia i ubrała się na tak zwaną cebulkę, aby nie zmarznąć. Opatulona szalikami i kilkoma cienkimi warstwami odzieży (w tym jedna z użyciem kurtki przeciw deszczowej), wyszła na puste ulice miasteczka, oświetlone oszczędnie latarniami. Ograniczana przez gęsty opad śniegu, mierzący aż po kolana, powiodła płynnie, aczkolwiek adekwatnie wolno. Wędrówka zajęła sporo czasu i w wyniku tego, na bazaltowych polach była dopiero koło dwudziestej trzeciej godziny.
Przystąpiła na boisko, które choć odśnieżone nie było najlepiej przystosowane do treningu. I choć śnieg przestał padać, to i tak narobił i tu sporą warstwę śniegu. No nic, Horo na pewno sobie poradzi. Zdjęła z siebie większość odzieży, zostając w dresie, chroniona jednak bielizną termoaktywną. Jak miała ćwiczyć z pokemonem, nie mogła być obładowana ciuchami, dodatkowo tylko by się w nich bardziej spociła i przeziębiła.
Wypuściła liska z pokeballa, gotowa do treningu z nim – Witaj mój przyjacielu na kolejnym naszym treningu. Rozpocznijmy spotkanie rozgrzewką przygotowywującą do nauki naszego priorytetowego ataku zwanego płomiennym ładunkiem. Tak więc zrobimy dziś cztery okrążenia wokół boiska. Dwa pierwsze spokojnym truchtem, a przy dwóch ostatnich dajemy gaz do dechy. Zgoda? – Lisek wydał radosny okrzyk i wzięli się do pracy. Po okrążeniu zmachani, dali sobie tylko chwilkę na złapanie oddechu. – No, bieganie mamy z głowy. Teraz czas na żar, ze względu na porę ominiemy dziś rozciąganie, postaram się wrócić do niego jutro lub w piątek. Teraz żar… Tym razem w piłki, które będę tobie rzucała. Wzięłam siedem piłek tenisowych. Skończymy to ćwiczenie dopiero wtedy, gdy trawisz we wszystkie dostępne kuleczki. Jasne? – Uśmiechnęła się i wyjęła z torby najpierw trzy okrągłe, zielone piłeczki. – Gotowy? – Zapytała i wyrzuciła od razu piłki, aby autentycznie ćwiczyć refleks i celność liska. Udało mu się trafić jedną z trzech, a jedną oberwał w głowę… Auć. – Nie martw się, dobrze ci poszło, mam nadzieję, że nie nabiłeś sobie ogromnego guza – Spojrzała z troską, ale lisek hardo wypiął pierś do przodu, pomimo łez w oczach wywołanych bólem. Taki odruch. – Chcesz dalej ćwiczyć? – Lisek przytaknął. Wzięła dwie, które zostały i rzuciła. Jedną trafił bezbłędną, przy drugiej zabrakł milimetr… Ale kiedyś ten milimetr może przesądzić wygraną w walce… Wyjęła trzy piłeczki i wzięła jedną, która została. Tym razem wyrzuciła cztery. Dwie trafione i dwie ominięte. Do nich dołożyła jedną i znów były trzy piłki. Wyrzuciła je wysoko, dzięki czemu Horo zdarzył trafić wszystkie trzy. – No dobrze, zniszczyłeś pięknie wszystkie cele. Bardzo dobrze. Będziemy to, co jakiś czas ćwiczyć. A teraz przejdźmy do płomiennego ładunku. Pamiętaj, skoncentruj się i wyobraź sobie pokłady swojej mocy. Niech będzie to coś, co jest zamknięte, na przykład skrzynia, drzwi, brama, sejf… Cokolwiek. A następnie wyobraź sobie, że masz klucz i uwalniasz to wszystko. Poczuj swoją moc, poczuj ogień, to przyjemne ciepło… A następnie szarżuj do ataku. Wczułeś się? – Pokemon uśmiechnął się. Trenerka wyjęła blaszaną, składaną „tarczę” (tak jak ostatnio) i przykucnęła. – No to do ataku! Horo, płomienny ładunek! – Wydała polecenie, a lisek robił to najlepiej jak mógł, aby otoczony ognistym płaszczem, polecieć i zaatakować przeciwnika. Coraz rzadziej gasł przy ataku, stopniowo wychodziło mu to coraz lepiej. Do każdej próby przykładał się całym sercem. Kochał treningi, uwielbiał to robić i czuł się szczęśliwy.

Po treningu Fennekin wrócił do pokeballa. Gry Nemfi wróciła do domu, nakarmiła swoje pokemony i położyła się w ich towarzystwie spać.

Nemfi doczłapała się zmęczona do domu, ale nie czas i miejsce na odpoczynek! Dwa dni opuszczała trening z pokemonem, i choć była to siła wyższa, nie godzi się poddawać i dopuszczać do trzech dni. Dlatego też chwyciła latarkę, spakowała potrzebne do treningu rzeczy i ubrała się cieplej (ponieważ choć opady zelżały, wiatr tylko zyskał na swej sile). Wyszła spokojnie z domu, nie zdatna do biegu, za to wsiadła na rower, korzystając z tego, że drogi nie były oblodzone.
Pojazdem szybciej dotarła na miejsce treningowe, choć zmachała się przy tym, to mniej niż przy biegu. Ogólnie sprawa podróży była krótko powiedziawszy – wygrana. Podjechała tyle ile mogła i pozostawiła rower samopas. Raczej nikt go nie ukradnie, nie był zbyt „nowy”, nawet jeżeli ktoś by się pokusił, nie byłaby to wielka strata. Ten wątek jednak nie był zbyt istotny. Ważniejszą sprawą było to, że trenerka postanowiła zmienić miejsce treningowe, na te wyzbyte integracji człowieka. Jak się okazywało, nie musiała przechodzić po żwirowym podłożu. Graniczący z morzem teren był skupiskiem kolumn bazaltowych, formułujących pewne i twarde podłoże. Co prawda nie równe, ale to się nawet lepiej składa. Będąc już w miejscu, gdzie siła ognista stawiała opór wodzie (ale odczuwało się przyjemny zapach rześkiej bryzy), wypuściła swojego pokemona, który rozejrzał się po pustkowiu.
- Tutaj, obecnie, będzie nam lepiej trenować. Ten teren jest… Dużym wyzwaniem, zwłaszcza nocą. Twój wzrok jest dobry, ale nie przesadzajmy. Wzięłam ze sobą pochodnie, wetknę je miedzy skały, podpalisz je żarem. Dadzą nikłe, ale jakiekolwiek światło. – Odrzekła, wyjmując z niewielkiego tobołka coś, co miało być pochodniami. Były naprawdę prowizoryczne, na zasadzie kija, metalowej obróżki, która trzyma naoliwioną szmatę. Rozstawiła je, a Horo kolejno podpalał. W ten sposób zrobili sobie niewielki krąg treningowy, w którym i wokół którego będą manewrować. – Gotowe. Zacznijmy od biegu, to bardzo przydatne przy płomiennym ładunku. Niestety ja nie dam rady, jestem jeszcze za słaba na to zadanie, ale ty jesteś silniejszy. Poradzisz sobie. Biegaj wokół, manewrując pomiędzy pochodniami. Bieg prócz tego, tak jak widzisz, będzie z przeszkodami, co jakiś czas jest tu widoczny dość duży spadek terenu. Ze względu na niewielki obszar, pomimo tego, zalecam Tobie pięć okrążeń sprintu. Wierzę w ciebie, więc do boju! Bez wyzwań nie ma efektów – Uśmiechnęła się do pokemona, a stworek rozumiejąc polecenie i pałając niezrozumiałą dla niektórych miłością do treningów, wyruszył na podbój świata biegów. Ruszył i manewrował między pochodniami, ale musiał bacznie obserwować teren, aby wiedzieć, kiedy uskoczyć, a kiedy uważać na obniżenie poziomu. Czasem, jak obszar niższy był stosunkowo wąski, po prostu go przeskakiwał, bo nie było sensu mu ulegać. Im szybciej biegł, tym było mu trudniej, ale nie potknął się ani razu, jednakże widocznie zmachała go rozgrzewka. – Bardzo dobrze! – Pochwaliła pokemona i na wzmocnienie po zadaniu, poczęstowała go pikantną pufinką, za którą większość pokemonów ognistych przepadała, w tym i Horo. Trenerka spojrzała na zegarek – Och nie! Już po północy… I to sporo. Dobrze, żarem zapaliłeś pochodnie, bieganie wyraźnie idzie ci dobrze, orientujesz się i wyczuwasz teren… Zabierzmy się wiec za płomienny ładunek. On i tak zajmie nam z godzinę, może dwie. Nie ma sensu dodawać ćwiczeń, jak i to będzie wystarczające. Pamiętaj… - Wyjęła tarczę i poprzestawiała pochodnie tak, że teraz wyznaczały linię (nie robiła toru, ponieważ zabrakłoby jej pochodni). Ustawiła się na końcu i zasłoniła mocno poturbowaną i osmoloną tarczą – Kontynuujemy. Skoncentruj się, uwolnij ognistą moc i wspomagany żywiołem, który Cię przyspieszy, szarżuj na mnie i uderz całą ognistą mocą w tarczę. Nie przejmuj się ochroni mnie – Ukryła się i Fenekinn ćwiczył atak. Po godzinie mimo chęci nie byli wstanie trenować dłużej, ponieważ Horo w końcu udało się raz wykonać pełen atak od początku do końca, przez co rozwalił tarczę… Ale przynajmniej z tym małym, jednorazowym (oby nie ) sukcesem, będzie się im lepiej spało. Udali się w drogę powrotną, przy rowerze schowała liska. Ułożyła w koszyku latarkę i popedałowała do domu.

Charmeleon
~

Kolejnej nocy Nemfi i Horo udali się na teren bazaltowych pól w celu nauki płomiennego ładunku, nie trudnego ognistego ruchu, wyszukanego w encyklopedii pokemon. W plasku pochodni, swe spotkanie rozpoczęli czterema okrążeniami po nierównym terenie. Następnie trzeba było poćwiczyć ruch ognisty, w tym wypadku żar. Aby efektywnie rozwijać te umiejętności, trenerka wyrzucała w górę tenisowe piłeczki, a pokemon musiał je zlikwidować żarem. Dziś musiał uporać się z dziesięcioma, rzucanymi po dwie na raz. Później nieco rozciągania na kręgosłup, głównie ćwiczenie „koci grzbiet”, co było miłym i relaksującym przerywnikiem. Następnie uczyli się ruchu tak jak uprzednio. Dziewczyna osłonięta prowizoryczną tarczą (już nową), przyjmowała na siebie atak pokemona. Horo koncentrował się, uwalniał swój ogień i szarżował do ataku, uderzając całym ciałem z bardzo dużą siłą. Trenowali tak pół nocy, aż w końcu zmógł ich sen. Koniec.

Charmeleon
~

Charmeleon
~

Ciemne chmury snuły mozolnie po szarym niebie. Tylko, co jakiś czas udawało się promieniom słonecznym, przedostać się przez kłębiastą zaporę i musnąć na sekund kilka wilgotną ziemię. Tak, rano już padało, a raczej lało, dopiero po południu pogoda uspokoiła się, dając nadzieję na spokój, aż do wieczora. Trenerka wyjrzała zza maszyny pisarskiej. Po pokoju walały się rękopisy, lampka przy biurku wciąż się paliła, dając do zrozumienia, że spędziła nad swą pracą całą noc.  Stalowe oczy snuły po niebie, analizując aspekty atmosferyczne.  Wyraźnie dziś odpadał nocny trening, co mogło ucieszyć Fennekina, choć nie to, żeby się skarżył. Nawet krótki trening potrafi go uszczęśliwić i nigdy nie skarżył się na jego warunki.  Z pewnością jednak nocny trening w deszczu byłby strzałem w kolano. Nie wiedziała, czy cieszyć się z braku śniegu, czy narzekać na deszcz – jedno nie było lepsze od drugiego. Wstała niechętnie od biurka, zgasiła lampkę i poszła na przedpokój ubrać się do wyjścia. Teraz już tylko zabrać pokeballe, plecak z rzeczami do treningu, i można ruszać w drogę! Choć może przez ciśnienie – z mniej entuzjastycznym akcentem.

Droga przebiegła spokojnie, bogata w grzecznościowe rytuały powitalne z sąsiadami. Rower świetnie się sprawdzał, aby dotrzeć na miejsce treningowe, choć musiała zostawiać go przed górą, uzbrajając go tylko w wiarę w ludzkość i w niską wartość swojego sprzętu – raczej nikomu nie udałoby się sprzedać rower chyba, że na złom.  No nic, dużej straty by nie było. Zostawiła rower, poprawiła plecak i ruszyła do góry, wpinając się po kolumnach bazaltowych porośniętych gdzie nie gdzie mchem.  

Teren był nierówny i nie tylko za względu na różne wysokości kolumn, ale również ich wierzch bywał uwypuklony – więc we wszystkich takich miejscach zbierała się chłodna woda po ówczesnym deszczu. To nie mogło jednak przeszkadzać w treningu młodemu Fennekinowi, któremu niegdyś przyjdzie w końcu zawalczyć na arenie. Prędzej czy później nadejdzie czas próby. Z resztą to tylko woda, nie atak, nie musi uważać jak Charmander na swój ogon, więc da sobie radę. W końcu ogień odparowuje wodę dzięki temperaturze, jaką osiąga. Wszystko jest możliwe, a równowaga konieczna. Zdjęła plecak i niedbale rzuciła go na ziemię. Teren był otwarty, a jego dalsze drogi prowadziły ku morzu, górom i lasom. Nie był, co prawda miejscem centralnym w regionie, ale też nie był granicznym. Młoda dziewczyna widziała w oddali wzgórza, porośnięte krótką trawą, przypominając bardziej zwykły kopiec, obrośnięty mchem; Słyszała szum fal, a na horyzoncie po przeciwnej stronie malował się nierówny pas zieleni, który zapewne był lasem. Surowość i siła bazaltowych pól była nieporównywalna, ogromna, a dla niektórych nawet przytłaczająca, o ile nie umie się odpowiednio przekierować i dysponować tą siłą. Dla niej była inspirująca i miała nadzieję, że dla Horo również.

Wyjęła z paska jeden pokeball i uwolniła z niego czerwoną wstęgę światła, która w kilka sekund przeistoczyła się w żywe stworzenie – lisiego pokemona. Nemfi zawsze sprawiało przyjemność, oglądanie tego niewytłumaczalnego zjawiska. Choć pokeballe tworzone były przez ludzi, nie wiedzieli oni jak one do końca działają – O okrutna ironio! Udręka niewiedzy była nie do pomyślenia. Uśmiechnęła się jednak do swojego przyjaciela, po przez zmęczenie i udrękę niewyjaśnionych zjawisk.

- Witaj Horo. Dziś trenujemy w dzień, w nocy spodziewam się kolejnej ulewy, a bacząc na ciepły wiatr, może i burzy. Dobrze by było potrenować zanim wszystko się rozkręci. Zaczniemy wspólnie od pięciu okrążeni. Najpierw wolno, a wykończymy to przy dwóch ostatnich, gdzie postaramy się jak najszybciej wykończyć zadanie. Musimy obydwoje nauczyć się dysponowania energia i dawania z siebie wszystko wtedy, kiedy trzeba. Złota zasada. No to do dzieła – Ustawiła się z pokemonem na czymś, co miało stanowić linię startu. Ciężko było określić okrążenia na tak rozległym polu, ale starali się to określić przez bardziej charakterystyczne, wysokie kolumny.  Teren był łatwiejszy do opanowania przez zwinnego, czworonożnego lisa, zaś dla człowieka stanowił wyzwanie, któremu musiał sprostać. Treningi z pokemonem pogłębiały więź, może nawet motywowały w tym, że nie jest sam, a to, czego się od niego wymaga, nie jest błahą zachcianka. Zdecydowanie Horo nie potrzebował potwierdzenia w celu, lubił to, co robił, ale na pewno milej było mu trenować w towarzystwie, śmiać się i ścigać przy ostatnich okrążeniach – kto pierwszy u mety? Pytanie retoryczne.

Zaś po bieganiu, zakończonym przyjacielskim wyścigiem pełnym śmiechów i chichów, czas nadszedł na szlifowanie swoich ognistych umiejętności. Żar był obecnie jedynym atakiem wzniecającym w sercu małego pokemona ten żywioł. Był to też atak, który należałoby docenić za skuteczność i rozsądne, strategiczne wykonywanie. – Do płomiennego ładunku musisz dobrze czuć swoją moc, wychodzącą i pochodzącą z ognia, które się w tobie tli. Dlatego nieustannie dbamy o twój główny atak. Dalej będziemy szkolić go za pośrednictwem piłeczek tenisowych. Potrzebujesz refleksu i skupienia. Pamiętaj, mam tylko dziesięć piłek, rzucam je po dwie, zawsze, aż się nie skończą i nie zostanie ostatnia. Bądź rozsądny, wiedz, którą zbić najpierw, aby zdążyć rozprawić się z drugą. Gotowy? – Zapytała, ale nie czekała na odpowiedź. Wyrzuciła piłki wysoko ku niebu, jednocześnie, a Fennekin musiał się z nimi rozprawić. Ich zieleń była doskonale widoczna na tle szarości, a brak słońca był raczej chwalebnym aspektem. Nie miał, na co zrzucić swą ewentualną porażkę. Samo zadanie szło mu coraz lepiej. Miał świetny wzrok, a trenując głównie w nocy przy słabym blasku ognia, czuł przewagę. Może poczuł się w końcu za pewnie, gdy nie zdążył zestrzelić jedną z piłek? Jego pyszczek wykrzywił się w grymas niezadowolenia, ale nic nie powiedział, przygotował się tylko na kolejne, dzięki którym mógł się zrekompensować w ćwiczeniu. Nie dał już siebie pochłonąć myślami, dalej istniały już tylko piłeczki, z którymi trzeba się było rozprawić.

Po skończonym zadaniu lekko dyszał, dało mu to w kość, również uderzyło to w jego dumę. Teraz było łatwiej, jak mógł przypuścić tę piłeczkę? Niedorzeczność. Machał nerwowo, nisko ogonem, delikatnie zamiatając powierzchnię kolumn i mocząc kosmyki swej kity. Nie zważał na to. Następnym ruchem, jaki posiadał, było drapanie. Długo nie trenowali go przez, wręcz ślepe, zapatrzenie w atak do nauki. Dziś należało to zmienić. Trenerka rozejrzała się w poszukiwaniu wystarczająco wysuniętych słupów, po czym wydała krótki rozkaz użycia na nich drapania. O pazury trzeba dbać, o siłę ataku również. Nie było to skomplikowane ćwiczenie, nad którym można by było i wypadałoby się rozpisywać, tak, więc po prostu ćwiczył i drapał swe cele, aż do ich jakiejkolwiek likwidacji, aż do osiągnięcia jakiegokolwiek zmęczenia. Jego determinacja nie pozwalała mu tak łatwo odpuścić. Dawał z siebie więcej niż to marne sto procent, co trenerka doceniała i pozwalała mu odczuć swą dumę z niego. Pozytywne oddziaływanie na pokemona ceniła sobie bardziej, niż być chłodnym, zobojętniałym generałem, którego nic nie rusza. Dla niej postawa obojętna była zniechęcająca, więc nie pozwalała sobie tak surowo traktować pokemonów. Widząc, że drapanie dało mu w kość i dało mu się wyżyć po opuszczeniu tej nieszczęsnej piłeczki w poprzednim zadaniu, napoiła swojego przyjaciela dla regeneracji sił. Nakarmiła go również mięsnym, pełnowartościowym posiłkiem. Niewielka przerwa do nauki, aby choć trochę mógł odpocząć.

Na koniec została właśnie nauka – Horo, już czas wrócić do głównego celu w dzisiejszym treningu. Płomienny ładunek to bardzo ważny dla nas ruch. Wymaga on od ciebie wszystkich cech i umiejętności, jakie szlifujemy niemalże, co dnia. Skupienie, refleks, szybkość, ogień, siła.  Coraz bardziej przybliżasz się do celu. Z każdym dniem umiejętnie utrzymujesz płomień, pozwalasz mu na zwiększanie twej szybkości i nie obawiasz się jej. Uderzasz precyzyjnie. Niestety nie możesz już trenować na mnie i na tarczy, twoja siła przerasta już moje możliwości oraz wytrzymałość tego przedmiotu. Już wczoraj powinnam zmienić Tobie cel, siniaki były wystarczająco mocne, minimalne poparzenia również powinny mnie oświecić w tym fakcie. Poćwiczysz na bazaltowych skałach, pełno ich tutaj, jest nawet cała ich ściana. To na nich się skupisz. Z resztą nie lubisz żywych celów. Powinieneś poczuć się swobodnie, wiec liczę na Twoje postępy w tym zakresie. Jasne? – Puściła oczko do pokemona. Ten zdeterminowany przytaknął łebkiem. Nemfi zaprowadziła pokemona do wspomnianej ściany z bazaltowych kolumn, która była niżej, niż teren, na którym się znajdowali. Tam spokojnie mógł trenować i uderzać w swego „ przeciwnika”. Bez litości i zahamowani, bez strachu o krzywdę bliskiej osoby. Teraz mógł uwolnić siebie, swą duszę, swą moc i serce. Teraz mógł pokazać, na co go stać, a trenerka z dumą mogła obserwować etapy ataku i je korygować. Skupienie, przebudzenie i uwolnienie mocy, szarża i ostateczny cios, kruszący niewzruszoną wcześniej skałę. Horo czuł się szczęśliwy i silny jak nigdy wcześniej. W tej chwili trening był skuteczny.


Po ciężkich zmaganiach ze skałami, dziewczyna musiała przekonać lisa do odpuszczenia na razie. Choć był wycieńczony, miał ochotę trenować dalej. Zaproponowała mu, więc, że jeżeli wieczorem przestanie padać lub będzie jedynie mżyć, powróci z nim jeszcze potrenować. Wiadomo, że w pełnym deszczu nie łatwo mu będzie rozniecić ogień, zaś przy mżawce i tak ma małe szanse, Fennekin jeszcze się rozkręcał z tym atakiem, więc zanim pokona wodę, upłynie jeszcze sporo czasu. Horo przystał na propozycję, ale nie chciał wracać do pokeballa. Gdy jechali rowerem, zwinął się w kłębuszek, w koszyku na kierownicy. Obserwował mijający świat i czuł jak przyjemny, ciepły wiatr tarmosił jego sierść.