-Może i jest ich stać. Ale teraz rozejrzyj się i popatrz na stan tego domku. Nie wiem na co ty w ogóle liczysz. - ruszył ramionami lekko. Chłopak popatrzył na pozostałych z drużyny Karpiów. - Kompletnie nic mi się nie chce. Nie wiem kiedy ostatnio tak niewygodnie spałem. - powiedział - Siniaki chyba ok... chyba. Ciężko mi obejrzeć sobie plecy bez lustra. - pow chwili usłyszał pytanie dziewczyny - Jasne, no chyba, że Wabik ma coś przeciwko - spojrzał na ów chłopaka.

- My mieszkamy w czymś takim, a organizator zapewne ma tutaj schronienie z najdroższymi dogodnościami. A ja się dziwię, że w nocy ta prycz nie pękła pod mym ciężarem. Ale na szczęście spadłbym na Ciebie. Zamortyzował byś upadek. - powiedział z uśmiechem. Następnie zabrał swoje graty i podszedł do drzwi.
- Na moje to możesz iść z nami, większa szansa, że coś znajdziemy. - otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz, tam poczeka za przyjaciółmi.

-Jasne - powiedział i trzasnął Wabika po plecach. - Właśnie tak wtedy czułyby się twoje plecy - zaśmiał się. - Serio... sam bym lepiej zrobił prycz. A organizatorzy pewnie teraz grzeją dupy w jakiejś willi - rzekł, przewracając oczami. Po chwili sam zabrał swoje graty, tj. puste pokeballa i ball z Venipede i ruszył do drzwi. Tam czekał za resztą, a kiedy zebrali się, poszedł wraz z Wabikiem i Roxie w kierunku lasu.

Gdy usłyszałam że mogę iść razem z moim towarzyszami ucieszyłam się. Potem wzięłam moje puste pokeballe i pokeball z Lucario i ruszyłam za towarzyszami.

Chłopak został w domku, nie poszedł szukać zbiorów z przyjaźnie nastawionymk do niego ludźmi, ale jednak gdy już go opuścili zrobiło mu się troche przykro. Nawet po dłuższej chwili zaczął się martwić o nich, ale na szczęście do domku wrócił Wabik z naręczem jagód.
- Witaj ponownie kolego. Moge zobaczyć na te zbiory? Trochę się na nich znam i rozpoznam podstawowe gatunki. -

A po chwili do domu wszedł Matt z rękoma pełnymi jagód.
-Kompletnie się na nich nie znam. Dobrze, że udało nam się uciec - powiedział, dysząc lekko cały czas. Spotkanie z Ursaringiem na pewno nigdy nie było przyjemne. Zwłaszcza, jeżeli ten pokemon jest tak wściekły. Chłopak nawet nie chciał myśleć co by się stało, gdyby pazury tego wielkiego pokemona zatopiły się w ciele któregoś z nich.

W końcu udało nam się uciec przed Ursaringiem. Cała zdyszana wchodze do domku i siadam na swoim łóżku mówiąc do towarzyszy, którzy byli za mną:
-Dobrze, że udało nam się uciec.

-Mogłem na początku spróbować złapać tego Teddiursę. Uciec byłoby gorzej, ale mielibyśmy małą pomoc. - westchnął cicho. - Ale trudno. Mam nadzieję, że Patratom idzie gorzej - zaśmiał się, spoglądając na jagody. - A może zna się na nich lekarz. W sumie jest tutaj niby jakaś lekarska budka. Kto wie czy gość się na tym nie zna. Powinien wiedzieć coś o trujących jagodach - spojrzał po chwili na Roxie.

-Może udałoby nam się go złapać, ale Ursaring wtedy by nam na pewno nie odpuścił.
Powiedziałam po czym chwilę pomyślałam i znów powiedziałam:
-Świetny pomysł z tym lekarzem możemy się tam udać.
Powiedziałam wstając powoli z łózka i zaczęłam iść w stronę wyjścia. Jeszcze zanim wyszłam spojrzałam na Matta czy na pewno idzie ze mną.

Chłopak przytaknął lekko i po chwili wstał. Wziął ze sobą jagody i powoli ruszył do wyjścia.
-To idziemy - rzekł i ruszył prosto do namiotu lekarza.

Po powrocie z lasu on został w domku, a jego towarzysze udali się do namiotu lekarza. Wabik w samotności przyglądał się jagodom i spróbował je sortować na grupki według podobieństwa. Gdy już wszystkie były rozdzielone położył się na łóżku i wyczekiwał dzisiejszego zadania. Gdy rozbrzmiał dźwięk głośników wstał. Zabrał pokeballe, woreczek oraz dwie metalowe linki, które schował do kieszeni. Teraz był gotowy zdobywać punkty dla swojej drużyny. Razem z pokemonem opuścił z uśmiechem tymczasowe lokum.

Po przyjściu ze stołówki, wybrałem sobie jedną z prycz, gdzie położyłem się, by odpocząć.

Matt po przyjściu ze stołówki usiadł na jednym z łóżek. Przekręcił kilka razy głową. Spotkanie z tym tęgim skur... czybykiem Rhydonem powoli przestawało być tak odczuwalne. Chłopak położył się po chwili na pryczy, znalazł na ziemi jakiś kamyczek i zaczął nim podrzucać. Teraz było to chyba jedno z najbardziej imponujących i kreatywnych zajęć, jakie przychodziły chłopakowi do głowy. Kamyczek latał w górę i w dół, i w górę i w dół, i w górę i w dół... TO SIĘ NAZYWA SZALONA ZABAWA. Teraz może zagra w kółko i krzyżyk sam ze sobą. Na pewno wygra. A co jeśli przegra?! Przecież to niemożliwe! A jeśli jednak? Przecież jego rywal jest taki zajebiaszczy, że wszystko jest możliwe.

Szłam powoli i spokojnie w stronę domku razem z moim Lucario. Gdy stanęliśmy przed wejściem do domku podziękowałam mu i schowałam go do pokeballa, a potem weszłam do domku i powiedziałam:
-Przepraszam za spóźnienie.
I powędrowałam do mojego łóżka na, którym się usiadłam.

Chłopak po przekroczeniu progu spojrzał na towarzyszy. Kiedy napotkał wzrokiem Matta omal nie wybuchnął śmiechem. Powoli podszedł do pryczy kuzyna i usiadł na niej. Gdy ten podrzucał kamyk, Wabik błyskawicznym ruchem go złapał, a następnie oddał.
- Miała być impreza, a jest stypa. No nic, trudno, wykorzystajmy ten czas pozytywnie. - wstał i wyszedł na środek pomieszczenia. Wtedy wyciągnął z woreczka monetę i włożył ją do obroży swojego podopiecznego.
- Chce odblokować Wodną Broń. - powiedział i czekał na reakcję.

O nie, impreza... zerknąłem jednym na pół zamkniętym okiem na pietrzące się sylwetki członków drużyny. Westchnąłem tylko lekko i odwróciłem się do ściany. Nie zasnąłem.

A Matt dalej podrzucał kamyczkiem. Jakoś nie zwrócił na kuzyna uwagi. Niech robi co chce. Chłopak wycofał tylko swoją Venipede do pokeballa.
-Tak wyszło. Wiesz, że lubię stypy - stwierdził obojętnie. Teraz jeszcze naszła Matta myśl na partyjkę w kamień, papier, nożyce. Kamień, papier czy nożyce. Taka trudna decyzja. Nieważne co się stanie... i tak wygra bardziej zajebiaszczy. Matt kontra Matt jedyne takie starcie w historii. Kamień, papier czy nożyce? No powiedz Matt... W twoich oczach wyczytam na co się zdecydujesz. Kamień, papier czy nożyce? Twoje ruchy zdradzą wszystko. Znajdę odpowiedź w ruchu twoich gałek ocznych, ust, nosa, w tym jak wdychasz i wydychasz powietrze. Najwięcej powie mi twoja Ruda dusza. Więc decyduj - kamień, papier czy nożyce? Tylko jeden gest, a może zadecydować o wszystkim. Ułożenie palców... a może zmienić życie Matta albo Matta. Dwa palce w geście zwycięstwa? Nie! To nożyce! Zaciśnięta pięść, a może proste palce... uwaga uwaga... PROSTE PALCE! Wygrał Matt! Niesamowite! Nikt nie spodziewał się takiego wyniku.

Patrzyłam co robią towarzyszę. Najbardziej zaciekawiło mnie zachowanie Matta, który najwyraźniej grał sam ze sobą w kamień, papier i nożyce. Potem zobaczyłam Wabika, który wykorzystał monetę, aby odblokować pokemonowi atak. Potem spojrzałam na swojego pokeballa i woreczek ,który miałam. Postanowiłam wykorzystać zawartość woreczka, więc wypuściłam Lucario i włożyłam dwie monety jedna po drugiej do jego obroży mówiąc:
-Chce odblokować Kulę Aury i Siłę Dłoni.

Na dnie woreczka leżała jeszcze jedna moneta. Chłopak przez chwilę zastanawiał się co z nią zrobić. Następnie zacisnął na niej pięść i rzucił kuzynowi.
- Należy Ci się. W końcu to Ty otworzyłeś skrzynię w której był woreczek. - po chwili zaczał się zastanawiać, czy moneta zadziałała i obroża pozwala korzystać z nowego ciosu.
- Feraligatr, tak dla pewności. Strzel w Matta Wodną Bronią. - gdy z ust pokemona wystrzelił ładny strumień wody, Wabik klasnął w dłonie uradowany
- Działa.

-Dzięki - powiedział, chwytając niepewnie monetę. Oczywiście zrobił to zaraz po przegraniu ze sobą w kamień, papier nożyce. A po chwili dostał po twarzy z wodnej broni. -Dzięki Feraligatr. Tego mi było trzeba - zaśmiał się. Chłopak wypuścił Venipede z pokeballa. - Nauczymy cię jakiegoś ruchu. Masz już jako tako atak trujący i kamienny. Coś robaczego by się przydało. Nauczymy cię Parowalca - powiedział, wsadził monetę w obrożę - Chcę odblokować Parowalec - rzekł. Po chwili Venipede miała opanowany ruch. Matt natomiast zaczął grać sam ze sobą w marynarza. Więc udział bierze Matt, Matt, Matt i Matt. Zasady chyba każdy zna. Trzeba cyferki palcami pokazywać i się później liczy. Sam nie wiem po co się liczy, ale się liczy. Tak więc cyferki. Jaką cyferkę wybrać, żeby nie padło na Matta. To takie trudne. Wybiorę dwa! A co jeśli Matt też wybierze dwa! Głowa mnie boli! Ryzyk fizyk mawiają. Ale nie można ryzykować - stawka jest zbyt wysoka. To może... tak! Cztery! A co jeśli tamten Matt da dwa, a kolejny pięć? Nie może tak być! NIE NIE NIE! Po prostu zbyt dużo emocji. Ten szaleńczy wyścig matematyczny doprowadza Matta do szału. W końcu nadszedł czas. Matt pokazał trzy. Matt dwa, Matt pokazał cztery. Ostatecznie decydującym głosem był głos Matta, który wskazał jeden. W ten sposób wypadło na Matta. Został Matt, Matt i Matt. Czas na kolejną rundę. Znów te emocje. Matt cały się trząsł. Jeden zły ruch i można wylecieć. Trzeba być ostrożnym. W końcu nadszedł ten moment. Matt cały się trząsł, ale wystawił jeden. Matt natomiast, mimo że chciał wystawić pięć, postanowił pokazać jedynie dwa. Tak na prawdę to zadecydowało, gdyż Matt też pokazał dwa palce. Wypada Matt. Chłopak westchnął smutno. Zostało już ich tylko dwoje - Matt i Matt. Który z nich wygra? Emocje sięgają zenitu. Jeden palec więcej zmieni wynik całkowicie. Matt na początku waha się, czy wystawić dwa czy może trzy. Co innego zdecydował Matt. On od początku wiedział, że pokaże pięć palców. I w końcu nadszedł ten decydujący moment. Matt bez problemu pokazał pięć. Matt natomiast... pokazał... CZTERY! Zaczęło się liczenie. Obaj chłopcy oddychali nerwowo. W końcu się skończyło. Wygrał... uwaga uwaga! MATT!!! Tłum oszalał, ludzie zaczęli krzyczeć. Pierwszy raz ktoś pozbawił tytułu mistrzowskiego Matta. Był nim początkujący gracz marynarza - Matt.

Spojrzał na swojego kuzyna z dezaprobatą i przeniósł wzrok na Roxie. Wtedy mu się coś przypomniało.
- I jak? Doszliście jakie jagody są jadalne, a jakie trujące? Jeśli tak, to jak wam się to udało? - zapytał i oczekiwał interesującej odpowiedzi pełnej nagłych zwrotów akcji i sytuacji bez wyjścia. Razem z pokemonem przenosili wzrok raz na jedną, a to raz na druga osobę. W końcu wszyscy razem zbierali jagody i napotkali wtedy groźnego niedźwiedzia.

-Nikt z nas nie umawiał tego od różnic więc poszliśmy do namiotu lekarskiego i tam lekarz powiedział nam, które są jadalne, a które nie.
Potem przypomniałam sobie jakie to były jagody.
-Lekarz powiedział nam że mamy 10 jagód na zatrucie, 10 jagód na paraliż, 10 jagód ma porażenia i 5 jagód na rany, a resztę była trująca.
Potem zwróciłam się do Matta:
-Właśnie Matt musimy dać Wabikowi jego część jagód.

Wysłuchał niewiasty ze spokojem, a następnie szybko w myślach wykonał kilka działań matematycznych.
- Wychodzi na to, że mamy jakieś 165 jagód, które są trujące? - zaczął zacierać dłonie, bowiem w jego głowie narodziło się kilka pomysłów jak je wykorzystać.
- Co powiecie na sporządzenie z nich trucizny i innych przedmiotów, które utrudnią zabawę naszym przeciwnikom? Dojdziemy do tego metoda prób i błędów. Mamy ich sporo i chyba nam na nich nie zależy. - zaczął jeździć palcami po swojej brodzie.
- Jakieś pomysły jak się nimi dzielimy? Ja mogę brać mniejszość.

-Trujących jagód każdy może wziąć ile chcę i może nawet zostanie kilka.
Powiedziałam a następnie zaczęłam obliczać w głowie kto ile dostanie jagód:
-Jeżeli dobrze obliczyłam dwie osoby dostaną po 12 , a jedna 11 jadalnych jagód.
Potem po chwili zastanowienia dodałam:
-A co do trucizny to można spróbować.

W jego głowie rodziły się projekty najróżniejszych broni i zmyślnych pułapek wykorzystujących trujące jagody.
- Ciekawe, czy możemy pożyczyć coś z namiotu, gdzie znajduje się punkt pierwszej pomocy. - klasnął w dłonie. Następnie zbliżył się do koleżanki.
- Możesz mi pokazać jak wyglądają jagody i do czego służą? To może mi uratowac życie, gdy przez przypadek się rozdzielimy.