Zwykły, stary domek letniskowy mogący pomieścić maksymalnie 10 osób. Łóżka są piętrowe i grożą zawaleniem, a jedyne co oddziela część męską od damskiej jest dość cienka zasłona.

Zaklepuję swoją pryczę na piętrze .___. To o wiele bezpieczniejsze, niż zagrożenie zawalenia się wszystkiego na mnie. No cóż~~~ Ide spać, ciekawa, kogo Ced wybierze jutro do drużyny.

Chłopak po wyzwaniu w lesie od razu udał się do domu Splashujących Magikarpi w celu sprawdzenia zawartości woreczka, który zabrał z metalowej skrzyni. Skoro strzegł jej taki silny pokemon, Wabik miał nadzieję, że ucieszy go zawartość. Raz jeszcze rozejrzał się w celu sprawdzenia czy nikt go nie obserwuje. Dopiero gdy miał pewność, że jest sam- sprawdził ekwipunek. Dla pewności na straży w drzwiach stał jego pokemon. Feraligatr jeszcze nigdy go nie zawiódł. Po wszystkim chłopak przypiął sobie worek do paska i zawołał swojego podopiecznego.

- Hej -poinformowałam tym krótkim słowem o swojej obecności w pokoju. Wpadł nagle, rozejrzał się po pokoju, zapewnie robiąc to w pośpiechu, a niezbyt dokładnie. Nawet poka wypuścił na straż.
Jedna z zasad zwiadowców mówi, że ludzie widzą to co chcą. Mają racje.
Siedziałam na górnej pryczy i przyglądałam się, co chłopak tak ukrywa.
-Jeśli koniecznie chcesz ukryć co tam masz, idź do łazienki. Tam ci nikt nie przeszkodzi-mruknęłam i wróciłam do czytania, które wczeszniej przerwał mi, wchodząc nagle do pokoju. Nie powiem, że mnie to nie ciekawiło, ale jak będzie chciał, to sam pokaże.
Zagłębiłam się w lekturze.

Po zakończonym wyzwaniu weszłam do domku. Nie byłam zmęczona, ale bardzo obolała. Mój złamany nos bolał mnie coraz mocniej, więc pieresze co zrobiłam to rozejrzenie się po domku.  Domek był niewielki i w opłakanym stanie. Postanowiłam usiąść na jedno z łóżek, które było najbliżej. Gdy już usiadłam to rozejrzałam się po domku, gdy zobaczyłam moich towarzyszy to zapytałam:
-Czy ktoś z was mógłby popatrzeć mi nos?

Chciałam bardzo pomóc koleżance, ale nic raczej nie mogłam zrobić;
-Znam się raczej na farbach, pędzlach i fakturach kartonu, niż na leczeniu- przyznałam szczerze. Jedyne co wiedziałam, że powinno się robić w takich wypadkach, to obłożyć nas lodem.
Nie mogłam więc siedzieć i patrzyć jak cierpi.
Zamoczyłam ściereczkę wjak najzimniejszej wodzie i delikatnie, by nie ruszyć nastawionego nosa, opatuliłam go tą ścierką. Zimna woda w jakimś stopniu, mam nadzieje zastąpi lód i zmniejszy ból koleżanki.
-Kto sie zna na opatrywaniu? Ja mogę się tym zająć w ostateczności, nie chciałabym zrobić Ro nic złego.
Pomogłam na ile mogłam a teraz wypuściłam ptaszynę z balla i nakarmiłam ją, by miał nawe siły. Pogłaskałam ją a także przeczesałam piórka;
-Co nas czeka?- pomyślałam głośno.

Po wyzsani chłopak wrócił do obsmarkanej meliny... to znaczy do domku swojej drużyny. Gdy wchodził rzucił szybkie "Cześć" na powitanie. Jego uwage przykuła dziewczyna ze złamanym nosem, podszedł do niej i powiedział z troską.
- Moge zobaczyć twój nos? Spokojnie chcę ci pomóc. Ściereczka... Hym dobry pomysł, ale przydałby się lód i jakiś plaster, najlepiej szeroki. - Po tych słowach krzyknął do reszty "Mamy tu jakąś apteczke? Jak tak to byłbym zobowiązany" i wrócił wzrokiem na zranioną dziewczyne

Byłam wdzięczna osobą, które chciały mi pomóc. Okłady dały ulgę mojemu nosowi niestety tylko na chwilę, a potem znów zaczynał boleć. Miałam nadzieje, że w domku jest apteczka. Niestety pewnie jej nie były w końcu domki były w takim stanie.

Matt przyszedł do domku Karpiów. Był w kiepskim stanie... pierwsze co zrobił chłopak, to zajęcie pierwszej lepszej pryczy. Nie należała ona do wygodnych, więcej... nie dało się na niej leżeć.
-Cześć - rzucił jednocześnie, wszystkim ludziom znajdującym się wewnątrz. Matt poszedł do kibla. Niestety nie stać było organizatorów na luksusy takie jak lustro. Krótko mówiąc chłopak sam nie zobaczy czy te jego bóle pleców to tylko siniaki czy może coś poważniejszego. Westchnął tylko cicho i podszedł do Roxie. - Musisz odpoczywać. Nos nastawiony, więc raczej nic złego się z nim dziać nie powinno. Staraj się chodzić w miarę często na spacery. To zabawna, ale pomaga - zaśmiał się. Po chwili zwrócił się do pozostałych - Gdybyście zauważyli, że leci jej z nosa krew lub dostała gorączki to koniecznie dajcie znać. - rzekł, po chwili zwrócił się ponownie do Roxie - Jakby było ci słabo lub rozmazywałoby ci się przed oczami to też mów - rzekł. Wolał ostrzec przed wszelkimi możliwymi powikłaniami. Złamania nosa nie są poważne... to dość częste urazy. Trzeba na nie jednak uważać. Sam chłopak powoli usiadł na łóżku, chwytając się jednocześnie za plecy. W myślach stękał... wydawał z siebie dźwięki typu "auauauauauauau". Mimo to starał się za bardzo nie pokazywać tego reszcie. W gorszej sytuacji jest przecież Roxie.

Chłopak siedział na wyższym piętrze pryczy, na którą właśnie usiadł Matt. W głębi serca Wabik się cieszył, że dzisiaj nikt z jego drużyny nie odpadnie, bo wygrali rywalizacje. Swoją droga ciekawe kogo wywalą Patraty. Z góry dobrze obserwowało się reszte uczestników.
- Ciekawe co jeszcze organizatorzy wymyślą. To było pierwsze zadanie, a już było gorąco. Swoją drogą, Matt jak się czujesz? Nie masz czegoś złamanego lub zwichniętego. - troszczył się o kuzyna. Jemu mógł ufać najbardziej z drużyny, ale miał świadomość, że to może się zmienić w dalszym etapie rozgrywki.

Po kilku minutach ból nie był już taki duży, więc postanowiłam skorzystać z okazji i podziękować Mattowi, Sophi, Wabikowi i Festerowi:
-Bardzo wam wszystkim dziękuję za pomoc.
Potem zwróciłam się jeszcze do Wabika i Matta:
-Chciałam wam jeszcze podziękować za rady i nastawienie nosa.
Uśmiechnęłam się lekko, a potem położyłam się na jednym z łóżek, aby odpocząć.

Chłopak ostrożnie położył się na łóżku, a ręce podłożył pod głowę. W razie czego spadnie na Matta, który zamortyzuje jego upadek. Wabik wpatrywał się w sufit i słuchał słów koleżanki.
- Odpoczywaj, musisz mieć siły do kolejnej rywalizacji, jeśli nie chcemy się pożegnać. I trzymaj kciuki, by w przyszłości to się nie powtórzyło. Wtedy każdy będzie działać sam. Przetrwają tylko najsilniejsi i najsprytniejsi. Najsłabsze ogniwa opuszczą wyspę. - mówiąc to zacisnął pieści. Liczył na długa i ciekawą zabawę. Ta rozgrywka zapewniała mu lubianą przez niego adrenalinę.

Po wysłuchaniu słów Wabika przyznałam mu racje rzeczywiście musiałam odpocząć, jednak zanim się położyłam powiedziałam do towarzysza:
-Nie mam zmiaru szybko stąd odejść co więcej chcę zajść jak najdalej.
Po wypowiedzeniu tych słów uśmiechnęłam się i zamknęłam oczy, aby odpocząć

- To czy odejdziemy czy zostaniemy niestety nie zależy tylko od nas. Tutaj ręka rękę myje. Dobre układy. Moim zdaniem to jest tu potrzebne, bez tego ani rusz. - powiedział po chwili przerywając ciszę. W swoich dłoniach cały czas się bawił metalową linką, którą odpiął od skrzyni, gdzie mieli spotkanie z agresywnym pokemonem. W jego zwinnych dłoniach powstawały węzły, następnie zostały rozplątywane i znowu zawiązywane. Chłopak niekiedy robił to odruchowo.

Otworzyłam oczy po czym zastanawiałam się chwile, a potem powiedziałam:
-Według mnie układy nie wystarczą, aby to wybrać trzeba mieć dużo szczęścia.
Wzięłam do ręki pokeballa z Lucario i ściągnęłam go mocno Cieszyłam się, że miałam u swego boku takiego pokemonami.

- Szczęście, siła i opanowanie. To jest gra. Planujmy co się stanie w przyszłości. - powiedział z uśmiechem zaciskając pięść na pokeballu z Feraligatrem. Przypomniał sobie sytuację z lasu. W normalnych warunkach podopieczny Wabika by wygrał, jednak przez obrożę był strasznie słaby.
- Dopóki nie znajdziemy monet jesteśmy w niebezpieczeństwie. Bezbronni. Z dwoma atakami pokemon wiele nie wskóra. Dodatkowo my możemy korzystać z tego co znajdziemy. - odparł po chwili zamyślenia. Raz jeszcze odruchowo sprawdził, czy ma wszystkie jego znalezione ,,skarby''

-Masz racje teraz jesteśmy bezbronni .
Przyznałem racje Wabikowi potem pomyślałam chwilę i powiedziałam:
-Musimy się postarać i jutro dać z siebie wszystko, może przy okazji znajdziemy też jakieś monety lub inne przydatne rzeczy.
Uśmiechnęłam się po czym ziewnełam i powiedziałam:
-Dobranoc
Ziewnełam jeszcze raz i już po chwili miałam zmknięte oczy i spałam.

Wabik dopiero po jakimś czasie zdał sobie sprawę, że wszyscy już śpią oprócz niego i Roxie. Wysłuchał co miała do powiedzenia koleżanka i przyznał jej rację.
- Masz rację, dajmy z siebie wszystko. Utrzyjmy nosa Patratom. Jestem zmęczony... Dobranoc. - powiedział z uśmiechem i przewrócił się na bok. Schował wszystkie linki do kieszeni lub zawiązał je wokół pasa. Nigdy nie wiadomo kiedy mogą się przydać. Warto zawsze być w gotowości.

Chłopak zaczął chodzić po pokoju i myśleć co robić dalej. Ryan był świerzo upieczonym trenerem, nie był doświadczony jak ci tutaj. Co prawda miał spory staż z pokami, ale to jego pierwszy. Troche zrezygnowany rzucił.
- Eh... to ja pierwszy odpadne. Jestem nowicjuszem i nie wiem dobrze co i jak. A wy macie doświadczenie. -

Chłopak spojrzał niepewnie na chłopaka, stwierdzającego dziwne fakty o sobie.
-Ludzie padają nie z powodu słabości, ale dlatego, że uważają się za silnych. - powiedział cicho. - Zresztą... o czym ty w ogóle mówisz? Tutaj nie liczy się doświadczenie a pomysłowość, szczęście. Jak się uda to w najbliższym czasie żaden z nas nie wyleci - rzekł, wstając z łóżka, na którym leżał. Chwycił się za plecy. Dalej bolały, nie tak mocno jak wcześniej, ale jednak bolały. - Gdybyśmy mieli patrzeć na to przez pryzmat doświadczenia to tak na prawdę cała gra byłaby z góry przesądzona. - dodał po chwili.

Chłopaka z snu wybudziły głosy innych towarzyszy, a dokładnie dwóch chłopaków. Uważnie się im przysłuchiwał, może w ten sposób mógł dowiedzieć się czegoś interesującego. Po chwili on również dołączył się do rozmowy.
- Fester, nie myśl tak. A może nikt z nas nie odpadnie tak szybko. Jesteśmy drużyną składająca się z młodych trenerów, a wygraliśmy z starymi wyjadaczami wczorajsze wyzwanie. - powiedział z uśmiechem zeskakując z pryczy. Przeciągnął się kilka razy i usiadł obok Matta.
- Dzisiaj o 20 zaczyna się kolejne zadanie. Jeśli damy z siebie wszystko, to ponownie wyślemy Patraty na ceremonię. - powiedział z uśmiechem na twarzy. Następnie chwycił się za brzuch, w którym strasznie burczało.
- Czy wie ktoś kiedy jest śniadanie?

Obudziły mnie czyjeś głosy. Przegrałam oczy podniosłam się z łóżka i rozejrzałam do około. W domku rozmawiali Wabik, Matt i Fester, gdy ich zobaczyłam przywitałam się ziewajac:
-Cześć
Potem wstałam i podeszłam do jednego z okien, aby zobaczyć jaka jest pogoda. Gdy tylko wychiliłam głowę promienie słońca mnie oślepily, więc ją cofnąłam a potem usiadłam z powrotem na moim łóżku.

-Myślisz, że organizatorów stać na coś takiego jak śniadanie? - zapytał z uśmiechem, spoglądając na Wabika. Matt też zgłodniał, trzeba będzie ogarnąć coś do jedzenia - Może w lesie znajdziemy jakieś jagody? Mam nadzieję, że w dzień nie będzie tak niebezpiecznie jak w nocy. - po chwili spojrzał na Roxie. - Cześć. Jak się czujesz? - zapytał. Głównie chciał dowiedzieć się czegoś o nosie dziewczyny. Wstał powoli z łóżka i rozejrzał się po pomieszczeniu.

- Witaj Roxie! - uśmiechnął się do niej, a następnie również podszedł do okna, by je otworzyć. Poranne, świeże powietrze dobrze im zrobi. Wabik uwielbiał zapach lasu o poranku, a ich domek znajdował się niedaleko ogromnego skupiska drzew.
- A sądzę, że skoro stać ich na sprowadzanie dzikich pokemonów i technologię, któa osłabia pokemony to na śniadanie też mogą coś wydać. - powiedział spoglądając w oczy kuzynowi. Następnie na jego twarzy pojawił się wielki uśmiech.
- Ja jestem chętny na wędrówkę do lasu. Może uda nam się coś jeszcze zdobyć. - z podziwem klasnął w dłonie.

-Nos już mnie nie boli.
Uśmiechnęłam się.
-A jak tam twoje siniaki?
Zapytałam Matta. Potem przesłuchałam się rozmowie chłopaków i zapytałam:
-Idziecie poszukać jedzenia? Mogę się do was przyłączyć?