-Szumrak, szybko padnij na cztery łapki, dzięki temu będziesz trudniejszym celem, i kontynuuj ostrzał żarem! Jak tylko Tepig ruszy akcją, celuj żarem dwa metry przed nim! Nie wstawaj, strzelaj cały czas! Drugiej takiej szansy w tej walce nie będzie.-Miałem do wyboru gonienie przeciwnika, ukrycie się przed nim, lub też kontynuowanie bezlitosnego ostrzału. Ostatnia opcja wygrała i teraz w ogromnym skupieniu wpatrywałem się w arenę. Czułem się tak, jakbym istniał tylko ja, Szumrak i Tepig, reszta nie była istotna. Moje serce mocno kołatało w piersi, jakby chciało się z niej wyrwać i obserwować razem ze mną ten morderczy pojedynek.

Pokemony na samym końcu dawały z siebie wszystko. Szumrak zmienił pozycje i zaczął ostrzeliwać swojego przeciwnika, który oddalił się szybko za pomocą akcji, to jednak wiele nie dało, bowiem nadal mógł oberwać żarem. Po krótkiej wymianie ognia, która z sekundy na sekundę słabła stało się coś niespodziewanego. Tepig spojrzał na swojego trenera swoim zamglonym wzrokiem, a następnie padł na ziemię. Natomiast Szumrak ledwo ledwo trzymał się na nogach.

- Tepig niezdolny do dalszej walki. Wygrywa Dziomek i jego pokemon zwany Szumrakiem. Gratuluje. -sędzia powiedział pewnie, następnie skinął głową do trenerów i opuścił arenę.

Obaj otrzymujecie po 1 PF.

Dziękuję, że mogłem sędziować waszą walkę.

Schowałem szybko Szumraka od pokeballa, bo zasłużył na odpoczynek. Skinieniem głowy podziękowałem Ravenowi za bardzo trudny bój, podczas którego mogłem przetestować stosowanie zasłony dymnej mojego stworka. W podobny sposób podziękowałem sędziemu i udałem się do pokecentrum by uleczyć swego startera.

Było wspaniale, doprawdy wspaniale. Podszedłem do mojego Tepiga, który naprawdę dał pokaz umiejętności. Schowałem więc go do PokeBalla, by odpoczął po wyszerpującym starciu.
Podniosłem się na nogach i tylko zwykły szczery uśmiech, za równo do Dziomka jak i sędziego wyraził podziękowania jakie kierowałem do nich za poświęcenie swego czasu.