Przybywam na polowanie.

Roxie przybywa na polowanie

Wciąż nie posiadałem pokemona i powoli zaczynało mnie to denerwować. Każda moja kolejna próba kończyła się fiaskiem, to wszystko powoli zaczynało doprowadzać mnie do szału. Byłem zmotywowany, aby tym razem to zmienić. Wkurzało mnie, że za każdym razem przegrywałem na sam koniec, gdy byłem już na wyciągnięcie ręki. Tym razem miałem zamiar być bezlitosny, bezwzględny - miałem tylko jeden cel, dorwać tego parszywego pokemona. I z takim nastawianiem zjawiłem się w dolinie równie srogiej jak ja.

Po wielu nieudanych już przygodach nastał czas na tę udaną. Los chciał aby to tutaj, czyli na czole lodowca, ja Samael złapał swojego pierwszego pokemona. Być może wielu się z tym stwierdzeniem nie zgodzi, no ale kij im w odbyt W tak oto dobrym i pewnym siebie nastroju ruszyłem na polowanie ciepło ubrany. Rozglądam sie to tutaj to tam obserwując swoich rywali i oceniając za razem. Niby wiem, że to ja złapię, ale przezorny zawsze ubezpieczony. Tak czy inaczej Samael wbija na polo.

Matt pojawił się na polowaniu.

Po wykonaniu wszystkich obowiązków dziennych postanowiłem wybrać się na polowanie z ogłoszenia przeczytanego jakiś czas temu. Odbywało się w nowym miejscu co było jeszcze lepsze ponieważ nie znałem dotąd tej okolicy. Dziś nie jako trener, ale jako Pokemonolog przybyłem aby spisać tego tajemniczego pokemona. Chcę dowiedzieć się o nim jak najwięcej tylko zdołam i opisać to w swojej pracy. Na razie czekam w wyznaczonym miejscu o wyznaczonym czasie na rozpoczęcie się polowania.

Kolejna okazja do schwytania nowego towarzysza do swojego jednoosobowego "teamu". Czoło Lodowca, to właśnie tam miał udać się wraz ze swoim Bulbasaurem Corman, jeśli chciał podjąć próbę schwytania nowego Pokemona. Ostatnimi czasy nie wychodziło mu to, miał więc nadzieję, że, być może, tym razem los się do niego uśmiechnie. Miał jednak nadzieję, że zimno nie będzie zanadto przeszkadzało jego przyjacielowi, który uwielbiał promienie słoneczne.

Wszyscy przybyliście tutaj w jednym celu. Złapać pokemona. Wszyscy zmotywowani, każdy chcący powiększyć swoje drużyny lub... zdobyć informacje na temat tego stworzenia, które właśnie grasowało w tej okolicy. Stanęliście przy drewnianym słupie i tak przez moment w bezruchu wyczekiwaliście czegoś co tak naprawdę sprawiło, że ogłoszenie zostało wystawione. Wreszcie jest! Ujrzeliście kłęby śniegu, które podrywały się z ziemi, a po dokładnym ujrzeniu widzieliście, że to wszystko przez psi zaprzęg, który pędził przed siebie! Był coraz bliżej i bliżej. Wreszcie zauważyliście, że sanie są przewrócone i tak naprawdę za saniami ciągnięty jest człowiek, któremu widocznie w jakiś sposób noga utkwiła i teraz jest takim szarym końcem zaprzęgu. Psy nie wyglądają na takie, które chcą się zatrzymać. Co robicie?

*brak kolejki* 15 minut na odpis

Nagle moim oczom ukazał się dość niecodzienny widok. Ten mężczyzna miał kłopoty i chyba dobrze zrobię jeżeli postanowię mu pomóc. Niewiele myśląc ruszyłem w kierunku psiego zaprzęgi, próbując w jakiś sposób je zatrzymać. Rzuciłem pokeball z moją wodną podopieczną.
- Fatimo zatrzymaj ten zaprzęg zacznij ostrzeliwać bąbelkami trasę tuż przed tymi kundlami, niech to ich zmusi do zatrzymania się!
Miałem nadzieję, że w ten sposób uda mi się zatrzymać rozpędzone sanie i w ten sposób być może uratować nawet życie tego mężczyzny.

Jest! Jedzie to w czego istnienie wątpiłem całe życie, Święty Mikołaj! Tylko czemu z psim a nie reniferowym zaprzęgiem? Szczegółów się czepiam a może taki jest na prawdę środek transportu mikiego? Cholera go tam wie, bo jakiś facio tam zdycha a chłopaki i Pusia jeno sie gapią. Stanąłem z wyciągniętym nożem blisko trasy przejazdu zaprzęgu po czym rzuciłem się łapiąc dziada i nożem dosięgam pasa który go trzyma i odcinam. Plan jest taki, że tym gestem zostaję bohaterem dnia i dostaję poka hehehe.

Roxie probuje zatrzymać psy przy pomocy przysmaku jaki miała przy sobie, a jeżeli to nie skutkują wypuszcza Fennekin, która ma użyć Żaru, a ma go użyć tak aby trafić obok psów, aby te się zatrzymały

Matt chciał ruszyc na pomoc. Szukał jakiegoś sposobu na odczepienie gościa od sań / zatrzymanie psów.
-Klefki! Użyj Straszenia i spróbuj zatrzymać te psy! - rzekł, wypuszczając kluczyki z balla.

Hmmmm.... Bardzo zimne i zaśnieżone środowisko w którym pokemon zamieszkuje - zapisałem w notatniku z obserwacjami po czym usłyszałem i zobaczyłem psi zaprzęg pędzący prosto na nas, a na jego końcu człowieka którego ciągną za saniami. trzeba mu jakoś pomóc i mam bardzo dobry pomysł. Froakie jesteś szybki i zwinny więc wskocz na pierwszego psa w zaprzęgu i sparaliżuj go lizaniem. Kiedy pierwszy pies się zatrzyma, reszta też powinna. Po zatrzymaniu psów podbiegam do sań i staram się uwolnić człowieka który utknął.

Dziwna sytuacja - Pomyślał. Psi zaprzęg ciągnący sanie... I mężczyznę, ciągniętego po śniegu za nogę. Nie wiedząc jak się do tego zastosować, postanowił urządzić sobie pościg za saniami. Być może psy wiozły sanie w jednym, wyznaczonym kierunku i w końcu się zatrzymają. Jeśli po paru minutach (5 - 10 minut) drogi psi zaprzęg nie postanowił się zatrzymać nawet na chwilę, Corman postanowił zatrzymać się i przeszukać Czoło Lodowca na własną rękę.

Odchodzę w bok, by czasem sanie mnie nie przejechały i czekam z założonymi rękoma, aż ktoś sobie poradzi z pedzącym zaprzęgiem. A jak tak to staram się porozmawiać z tym człowiekiem od psów i dowiedzieć się szczegółów jego trasy.

Froakie wskoczył na pierwszego, Piplup ostrzeliwał bąbelkami tor jazdy, Fennekin strzelał Żarem tuż przy torze trasy psiego zaprzęgu, a straszliwe klucze Straszyły. Sprawiło to, że zaprzęgł nieco zwolnił, a to wykorzystał Samael, który rzucił się z nożem do pasa, który trzymał człowieka przy saniach. Zaprzęg pojechał nieco dalej, ale wreszcie i Lizanie, Straszeni, Żar i Bąbelki sprawiły, że nieco wycieńczone aczkolwiek przestraszone psy się zatrzymały parę metrów za wami. Człowiek, który był przywiązany leżał teraz na ziemi. Był cały posiniaczony i poobijany. Ból sprawiał, że miał problemy z mówieniem. Rzekł więc póki co tylko:
-Dziękuję.
Wszyscy staliście teraz nad nim.

-Wszystko w porządku? Może jakoś jeszcze panu pomóc? - zapytał.

Podszedłem do leżącego mężczyzny i spojrzałem na niego z góry delikatnie się uśmiechając.
- Spoko...
Chwilę zastanowiłem się nad tym co dalej powiedzieć.
- Mam nadzieje, że nic panu nie jest. Co się stało, że pan tak fatalnie wylądował. Gdyby nie my przeciągnęłyby tak pana aż do śmierci, a tego chyba by szanowany pan nie chciał.
Ostatnie słowa dodałem z lekką nutką kpiny. Coś musiało bardzo przestraszyć te kundle, że uciekały tak szybko nie zwracając uwagi na swojego właściciela. Ta sprawa nieco mnie zaintrygowała.

Roxie stara się dowiedzieć co stało się mężczyźnie i czy widział pokemon z ogłoszenia

Akcja pierwsza klasa, oprócz tej całej brutalności względem niewinnych psów. Nie ich wina, że facio nie trzymał lejców. Pewnie gdzieś na wyboi się obalił na plecy i cała historia. Wracając do tematu mikołaja, czy to aby na pewno on ? Postura, ubrania . . . a worek z prezentami to jest ? Tak sie przyglądam jegomościowi a wraz ze mną robią to inni, niczym kółko różańcowe. Póki co nic nie mówię, od tego są inne mięsa. Spokojny wyczekuje nagrody, albo chociaż wyjaśnień całej tej afery.

Podszedłem i zaproponowałem pomoc, by podnieść go. - Przedstawi się nam Pan? Dokąd Pan podążał wraz z tym zaprzęgiem?

Dobrze się spisałeś Froakie powrót. Podbiegłem do faceta który poobijany leżał na ziemi. Starałem się jakoś prowizorycznie obejrzeć siniaki i jakoś zaopatrzyć, choć nie miałem odpowiedniego sprzętu. Po chwili zapytałem, jak to się stało że spadł z sań a psy nie chciały się zatrzymać. Nawet jeśli mogłyby to biegły dalej. Na to nurtujące wszystkich obecnych pytanie, odpowiedź znał tylko jeździec i tylko od niego mogłem dowiedzieć sie co zaszło i czy nie była to sprawka pokemona którego mam zbadać. Bardzo to zawiłe, ale będę dążył do tego aby rozwikłać tą zagadkę.

Kiedy Corman w końcu dotarł do mężczyzny, który został uratowany przez Pokemony innych trenerów, przyglądał mu się uważnie. Był posiniaczony oraz poobijany, a dodatkowo miał lekki problem z mówieniem. Jedyne, co zdołał wydusić z siebie to "Dziękuję". Przez chwilę zastanawiał się, czy powinien zacząć obrzucać mężczyznę setką pytań, czy może dać mu chwilę na odetchnięcie po takich przeżyciach, jakich właśnie doznał. Postanowił, że podejdzie do sań, aby je przeszukać. Może będzie tam jakaś wskazówka co do tego, dlaczego mężczyzna wylądował za burtą, a psy nieustannie biegły. Musiały się czegoś przestraszyć. Czy była to sprawka tego Pokemona, który grasował na Czole Lodowca. Te pytania wirowały teraz w głowie osiemnastoletniego trenera.

Człowiek i tak został obrzucony setkę pytań mimo prób uniknięcia tego przez Martixelixa. Samael również nie ujrzał worka. A tak poza tym człowiek mimo bólu wreszcie zaczął mówić:
-No więc... aua... byłem szukać moich przyjaciół z eskimoskiego plamienia, którzy wyruszyli złowić ryb do wyżywienia swoich rodzin, ale... nie wrócili. Aua. Ich rodziny i my za... zaczęliśmy się martwić i wraz z innym wyruszyłem ich śladami. Nie... nie udało nam się jednak ich znaleźć a... jeszcze spotkaliśmy śnieżycę... w... w... aua, której skrywały się jakieś dziwne stworzenia. Zaatakowały tego drugiego, a potem mnie i mój zaprzęg Elctrików. Te się spłoszyły i wyrwały... do przodu. To jeszcze szczeniaki, a ja... ja nie mogłem utrzymać lejców i jakoś tutaj się znalazłem... - po tych słowach złapał się za bok i z grymasem bólu leżał tak na śnieżnej pokrywie.