Roxie próbuje dowiedzieć się gdzie mężczyzna widział ów pokemony

No i wszystko jasne jak słońce, porwanie z zamiarem wyciągnięcia okupu . . . tylko od kogo, bo raczej rodziny Eskimosów bogate nie są. Postanowiłem pobawić się w bohatera detektywa i rozwikłać tę zagadkę. Poszedłem w te stronę z której przyjechał zaprzęg i kierując się jego śladami dotrę do celu . . . kiedyś tam. Idę sobie tak z nadzieją iż Święty Miki dostrzeże moje dobre serduszko mimo wielu posiadanych wad i da mi własny harem dziewic pod choinkę

No więc Matt pyta o kierunek, gdzie gość zobaczył te pokemony.

Jako, że Corman nie znalazł nic użytecznego w saniach mężczyzny, postanowił wrócić do grupki trenerów, którzy utworzyli już okrąg w okół rannego. Obrzucili go setką pytań, czego młody chłopak starał się uniknąć, aby dać mu chwilę na odsapnięcie. Skoro jednak dowiedział się tego, że coś go zaatakowało, pozostało już tylko jedno pytanie, na które nie usłyszał odpowiedzi.

- Gdzie zostaliście zaatakowani? - Spytał, a kiedy tylko uzyskał odpowiedź, ruszył w wyznaczonym kierunku, aby zbadać sprawę napastników.

- Gdzie ci ludzie wyruszyli na ten połów ryb? Mogę pana eskortować w to miejsce. Kto wie czy ich też nie spotkało to samo. Może ktoś na was czyha. Myślę, że lepiej będzie jeżeli będzie pan posiadał jakąś obstawę.
Tak naprawdę nie chodziło mi o jakąś charytatywną pomoc. Uznałem, że nie ma co biegać po lodowej pustyni i szukać pokemona na własną rękę kiedy mogę mu się wystawić i dać się mu znaleźć samemu. Coś czułem, że za obydwa przypadki odpowiadają te same pokemony i miałem zamiar je dorwać.

- Mógłby Pan pokazać stronę, w której grasowała ta niebezpieczna śnieżyca? - jeżeli pokaże to udaję się w tym kierunku.

No więc stwory mogą być agresywne.... Bardzo interesujące - powiedziałem po czym zapiałem w notesie. Posługując się drogą dedukcji, pokemony zaatakowały faceta tam skąd przyjechał. Więc przez swój zegarek z telefonem wezwałem pomoc, aby zabrali tego biedaka do szpitala, a pokemony do Poke-centrum, a sam ruszyłem w stronę z której przyjechał zaprzęg, aby stawić czoła pokemonom które szarogęszą się na tych terenach i zbadać je dogłębniej. Bez zbędnych ceregieli postanowiłem ruszyć po śladach niczym Sherloc Holmes.

-Pokażę. Musicie tylko jakoś zebrać do kupy sanie i usadowić mnie na miejscu z przodu. Psy... aua... się uspokoiły więc powinny powoli kroczyć tak byście mogli iść wraz z nami... aua. - cały czas łapać się za bok, a drugiej ręki nie mół ruszyć. Manectricki wyraźnie były zaniepokojone stanem Eskimosa, czuły się poniekąd winne mimo, że nie chciały mu zrobić przecież takiej krzywdy. Małe psy były nieświadome, ale momentalnie zbliżyły się do was i już sanie stały tuz przy człowieku. Jeden z poke psów skinął głową w waszym kierunku jakby wiedział o co chodzi. To był chyba lider całej tej psowatej ferajny.

Matt ruszył z gościem do sań. Orientował się jak postępować z nieznanymi psami, wiec myślał, że nie będzie problemu. Zachowywał się spokojnie, nie zwracał na nie uwagi. Pozwalał się wąchać, ale sam nie głaskał psów itp. Nie utrzymywał z nimi kontaktu wzrokowego - to oznaka agresji.

Corman postanowił, że pomoże przy wsadzeniu mężczyzny do sań. Jeśli ktoś byłby tak chętny do pomocy jak on, postanowił chwycić rannego za nogi, a następnie, wraz z pomocą któregoś z trenerów, spróbować przetransportować go do sań, na miejsce, które wskazał.

No dobra skoro Eskimos postanowił pokazać mi gdzie mam iść to nie szukałem drogi na własną rękę. Pokemony faceta pokazały nam o co chodzi, a on sam poprosił nas o złożenie sanek do kupy. Zabrałem się więc za zbieranie rzeczy które wypadły z sań i postawienie ich w pozycji docelowej. Jeśli gdzieś znalazło się jakieś pęknięcie lub złamana była deska od sanek to starałem się tą wadę naprawić. Kiedy doprowadzę sanki do stanu użyteczności sadzam eskimosa po czym udajemy się na miejsce śnieżycy.

Co tam się działo to mnie nie dotyczy już dawno. Jak już wspominałem kroczę w kierunku z którego zaprzęg przyjechał kierując się po śladach. Miło, że pan narrator wspomniał co się ze mną dzieje, normalnie czuję się wyjątkowy i w ogóle de best. Idę tak dalej pełen nadziei na lepsze jutro i inne tego typu bzdety, którymi zajmuję sobie czas aby nie zejść z nudów w sen zimowy. Jak mnie dziady wojny dogonią to ciul im w plechy ja tutaj sem sobie panem!

Pomagam Cormanowi, a gdy wszystko będzie gotowe ruszamy.

Nie zwlekając ani chwili dłuże postawiliśmy sanie na nogi, wczepiliśmy w nie psy po czym wszyscy załadowaliśmy się zaprzęgu. Już nie mogłem doczekać się momentu w którym trafimy na tego jakże psotliwego pokemona - miałem chęć go pochwycić, większą niż kiedykolwiek wcześniej.
- No dalej, pokażmy temu gostkowi gdzie corpishe zimują.
Powiedziałem z uśmiechem. Swoją drogą po chwili zdałem sobie sprawę, że mój dowcip jest trochę nie na miejscu no bo przecież.... Jesteśmy na środku lodowej w pustyni. Po chwili ciszy dodałem.
- Ruszajmy!

Sam chciał sobie iść przed wszystkimi i próbował być przed całą ferajną, ale niestety miał wielkiego pecha i zniknął gdzieś w wielkiej zaspie a obudził się w szpitalu w z poważnymi odmrożeniami. Kończy polowanie.

Reszta jakoś sobie poradziła i wsadziła Eskimosa na sanie i jego rzeczy też. Wtedy zaprzęg powoli ruszył do przodu powolutku kroczyły psy, a sanie leniwie szusowały po śniegu. Wy wszyscy dzięki temu mogliście iść w równym tempie wraz z Eskimosem i psią ferajną. Droga wasza się dłużyła i dłużyła, ale wreszcie zauważyliście przed sobą kłęby śniegu. Eskimos wskazał palcem na to miejsce i rzekł:
-To tam. Ta dziwna Śnieżyca... aua... najdziwniejsze... jest to, że cały czas stoi w jednym miejscu. Niestety nie mogę do niej się zbliżyć, bo psy znowu pociągną mnie gdy się przestraszą, ale mam nadzieję, że uda wam się zbadać to przedziwne... zjawisko.
Widzieliście też jakieś dziwne postacie latające dookoła burzy śnieżnej.

Roxie podchodzi ostrożnie do wskazanego miejsca.

Matt podchodzi do ów miejsca.
-Klefki, w razie problemów użyj straszenia. Zobaczmy co czyha na nas w środku

Corman był prawie pewien, że za śnieżycę odpowiada jakiś lodowy Pokemon. Dowodziły tego postacie unoszące się wewnątrz dziwnej zamieci. Aby mieć jednak większą pewność, postanowił przyjrzeć się nieco bardziej tym postaciom. Jeśli nie udało mu się dostrzec żadnych szczegółów charakterystycznych dla Pokemonów, Jeśli nic nie dostrzegł, postanowił poczekać na to co zrobią pozostali trenerzy.

Przyglądam się zjawisku. W razie niebezpieczeństwa wyciągam z PokeBalla Tepiga i nakazuje użyć Żaru. Jednak jak narazie nie przewiduję takiego incydentu.

Ta podejrzana śnieżyca od razu wydała mi się być sprawką pokemonów.
- Zaraz się tym zajmiemy proszę pana.
Wchodzenie do tej śnieżycy to byłaby chyba najgłupsza rzecz jaką mógłbym teraz zrobić, te tajemniczo pokemony z pewnością z łatwością by mnie wtedy wykończyły. Postanowiłem się więc nieco przyczaić. Powoli zacząłem zbliżać się w kierunku śnieżycy. Piplup siedziała na moim ramieniu. Po czym gdy byłem dość blisko, zacząłem powoli otaczać śnieżyce w prawą stronę tak aby znaleźć się na wprost jednego z tych dziwnych cosiów i dalej obserwowałem jego poczynania.

Po pozbieraniu zaprzęgu ruszyłem za eskimosem. Chwilę później dotarliśmy do miejsca w którym szalała śnieżyca. Podziękowałem eskimosowi po czym życzyłem powrotu do zdrowia i wyruszyłem w śnieżycę. Latały w niej jakieś dziwne stwory i śmiem przypuszczać że to właśnie poszukiwane przez nas pokemony. Starałem się je jakoś naszkicować lub opisać, ale śniezyca mi przeszkadzała w dokładnym opisie wyglądu gdyż zasłaniała pokemony. Mszę wykombinować coś aby śnieżyca opadła.

Powoli zbliżaliście się w kierunku tej dziwnej śnieżycy. Raven nawet wyciągnął do pomocy swojego pokemona Tepiga, ale ten momentalnie oberwał... Lodowym Promieniem i to takim naprawdę silnym! Tepig był... zamrożony! To jednak nie koniec wszyscy mimo przybliżania, nawet Riley, który był nieco z boku był blisko strzałów Lodowym Promieniem. Pokemon albo pokemony widocznie nie chciały abyście zbliżały się do nich. Teraz już jednak za poźno jesteście tutaj i one was widzą. Wy jesteście ofiarami. Co teraz?

No dobra, to Matt cofnął się kilka kroków w tył.
-Dalej Klefki, w razie czego Straszenie, bez konieczności nie atakuj jednak - rzekł. Wolał nie ryzykować zbytnio, cofnąć się i popatrzeć co będzie robić reszta.

Nie wyglądało to zbyt dobrze. Mimo, że próbowałem się trzymać z boku i podejść te pokemony, to jednak one zdołały podejść mnie i musiałem wymyślić coś aby odwrócić tą jakże niekorzystną dla mnie sytuacje. Najważniejsze to chyba nie dać się zamrozić - to po pierwsze. Po drugie zacząłem delikatnie się cofać. Nie chciałem znaleźć się w apogeum tej paskudnej śnieżycy.
- Fatimo staraj się obserwować skąd dobiegają strzały lodowym promienieniem. I jak coś zobaczysz to mi pokazuj. Będziemy odskakiwać po czym od razu posyłaj atak bąbelkami w tamtym kierunku!
Moja podopieczna siedziała na moim ramieniu, mieliśmy zamiar działać jak jedność.

Podchodzę bliżej. Jeśli zaatakują to każę Fennekin atakować Wirem Ognia.