Kolejny dzień i kolejna wizyta na terenie źródeł termalnych. Niby nic a jak męczy. Więc przyszedłem tutaj i wypuściłem Charizard oraz Mamoswine. Od razu po tym postawiłem przed pokemonem lustro tak, aby spokojnie mogła się w nim przejrzeć. Czas na kolejny ciężki dzień pracy nad własną mimiką twarzy, od niej zależy powodzenie ataku. Mamoswine przygląda się więc swojej twarzy, aby samodzielnie poprawić wszystkie szczegóły swoich min. Mimo to Charizard troszkę jej podpowiada w niektórych sprawach, bo czuje się odpowiedzialna jako nauczycielka. Tak to nam mija kolejny dzień treningów nad straszną twarzą.

Mamoswine: nauka Strasznej Twarzy nr 9

Było miło ale się skończyło, czas na samodzielne treningi Mamoswine. Wypuszczam ją z pokebala już bez towarzystwa Charizard. Stawiam przed nią lustro i samodzielnie pracuje nad udoskonaleniem swoich min, zgodnie z naukami koleżanki. Teraz nikt, oprócz mnie, nie siedzi jej nad głową mówiąc co ma robić, więc czas się usamodzielnić. Pokemon pracuje w pocie czoła po czym testuje minki na tutejszych dzikich lokatorach. Po zażartym treningu wracamy do siebie.

Mamoswine: nauka Strasznej Twarzy nr 10

Wbijam na teren źródeł zatraceńców po czym wypuszczam Mamoswine. Już nie jest pod czujnym okiem Charizard, a moim. Stawiam przed nią lustro, tak aby mogła spokojnie widzieć swoją twarz, po czym pokaz minek czas zacząć. Pokemon testuje na sobie wszystkie znane straszne miny, sprawdzajac rezultaty. Wybiera najbardziej obiecujące i dopieszcza je do perfekcji. Kiedy tak się stanie to testuje je na mnie po czym spadamy stąd.

Mamoswine: nauka Strasznej Twarzy nr 11

Nudne to ale mniejsze zło, wbijam na źródła termalne. Na miejscu wypuszczam Mamoswine po czym trzymam jej lustro. Jak to dziewczyna lubi przeglądać się w zwierciadle, ale nie tego jest teraz powód. Pokemon żarliwie pracuje nad wyrobieniem sobie strasznej miny, którą będzie spowalniać rywali. Dopieszcza swoje minki do perfekcji, po czym idziemy nimi straszyć tutejszych bywalców. Krok po kroku, ciężką pracą i praktyką, opanowujemy nowy ruch.

Mamoswine: nauka Strasznej Twarzy nr 12

Przychodzę na teren źródeł termalnych z Mamoswine. Dzisiaj nie trenujemy, pełen relaks i wypoczynek. Odpoczywamy po walce w sali, więc ten teren jest do tego w sam raz. Mamoswine sobie leży i odpoczywa a ja czyszczę jej futerko starannie czesząc. Potem przyrządzam pokemonowi smaczny i pożywny posiłek. Kiedy już się najemy i odpoczniemy przechodzimy do omawiania walki w sali. Wytykamy sobie wzajemnie błędy i dochodzimy do odpowiednich wniosków. Następnym razem na pewno pójdzie nam lepiej, więc nie ma się co martwić na zapas.

Mamoswine: odpoczynek po walce w sali.

Wabik po dłuższej przerwie przybył do źródeł termalnych z dwoma pokemonami. Obok niego ktroczył Feraligatr i Hitmontop. Chłopak uznał, że w czasie nauki nowych ataków, będą na siebie dobrze wpływać i dzielić się doświadczeniem. Po rozświetleniu miejsca pochodniami usiedli na wilgotnej trawie i zaczęli trening.
- Witajcie. Dzisiaj rozpoczniemy nowy trening. Hitmontop, Ty będziesz się uczyć walki wręcz, natomiast Ty Młócenia. Sądzę, że skoro ciosy są trochę podobne, to raźniej wam będzie się nich uczyć. Spójrzcie. - pokazał im pokedex. W pierwszej kolejności skierował go do wodnego pokemona.
- Musisz tylko bardzo szybko uderzać swoimi górnymi kończynami w przeciwnika. Teraz Ty Hitmontop. - skierował ekran w stronę wojownika.
- To tyle na dzisiaj, jesteście mądrzy, więc sądzę, że zrozumieliście. - powiedział z uśmiechem i opuścił lokacje.


Feraligatr - Młócenie (Thrash) 1
Hitmontop - Walka Wręcz (Close Combat) 1

I przyszedłęm do Źródeł Termalnych gdzie ostatnio rzadko kto zagląda, a skoro są rzadko odwiedzane to miejsce idealne dla mnie. Wypuściłem więc mojego Swamperta i już po chwili rzekłem:
-No mój druhu. Nauczmy się Wodnej Przysięgi. Dobrze? - pokemon przytaknął i już po chwili zobaczył ruch w dexie. Sam po chwili zaczął trenować. Zbierał energię w dłoniach, a gdy już miał tak wiele wodnej energii w łapach to uderzył w ziemię i gdy już to zrobił to... z ziemi wyskoczyły wielkie wodne słupy, które trafiały w cel. Tak pokemon ponawiał kilka razy. Gdy miał jednak dość to schowałem go do pokeballa i ruszyłem do domu.

Następnie trafiłem do Źródeł Termalnych gdzie szybko wypuściłem mojego Swamperta. Jego celem była kontynuacja nauki dość trudnego ruchu o nazwie Wodnej Przysięgi. Szybko poustawiałem mu kilka manekinów i już po chwili pokemon się odpowiednio ustawił. Szybko zaczął zbierać wodną energię w swoich potężnych łapskach i już po chwili przystawił je do ziemi. To sprawiło, że z ziemi wyrosło kilka wielkich słupów wody, które obijały manekiny. Dalej powtarzał tylko to co robił wcześniej utrwalając sobie ruch. Gdy się zmęczył to schowałem go do pokeballa i ruszyłem dalej.

Mimo, że ostatnio zaniedbywałem treningi to nie miałem zamiaru rezygnować z szansy schwytania kolejnego pokemona dlatego też udałem się nad źródła termalne gdzie zgodnie z ogłoszeniem krył się jakiś wodny pokemon. Z tego co usłyszałem był on dość rzadki, więc tym większa była moja chęć pochwycenia go. Ku mojemu zdziwieniu miejsce zbiórki było puste. Spodziewałem się tłumów, jednak nikt się nie pojawił. Z jednej strony cieszyłem się, zwiększała to moje szanse, ale było to kolejne mało obfite polowanie, przez co przestały być one tak ciekawe jak kiedyś.

Geralt powolnym krokiem dotarł do miejsca zbiórki przed wyprawą. Wyczuwał coś dziwnego. Wiedział, że w tym miejscu będzie musiał stawić czoła potworom, dla których jest Źródła Termalne są naturalnym środowiskiem. Wiedźmin zawsze wolał podróżować samotnie, ale towarzystwo Cedrica nie przeszkadzało mu zbytnio. Nie zajmował się nim, tylko nasłuchiwał odgłosów przyrody.

Stawiam się na polowanie

Staliście sobie na równo przystrzyżonej trawie. Było cicho i spokojnie. Jedynie z daleka dochodził do Waszych uszu bulgot niedalekich gorących źródeł. Staliście i staliście, aż pojawiła się gęsta mgła, a z mgły wyłoniła sie jakaś mroczna postać. Zatrzymała się kilka kroków od was, tak że nie byliście w stanie dostrzec jej twarzy.

brak kolejki, odpis 10 minut.

-Yyy Yo! Powiedziałam...

Geralt trochę zaniepokoił się dziwną mgłą. Zawsze gdy taka mgła się pojawia, dzieje się coś dziwnego. Tym razem ta reguła także się sprawdziła i pojawiła się jakaś dziwna postać. Geralt próbował dostrzec twarz przybysza, ale mgła na to nie pozwalał. Zacisnął mocno prawą dłoń na pokeballu z Herracrossem i czekał na dalszy rozwój wypadków.

Po chwili przybyły jeszcze dwie osoby. Może nie były to tłumu, ale przynajmniej wizualnie zrobiło się na więcej. Przywitałem nowych towarzyszy uśmiechem, zazwyczaj nie czyniłem tego wobec rywali, ale tym razem zrobiłem wyjątek.
- Powodzenia.
Tak naprawdę im tego nie życzyłem, ale chciałem sprawiać pozory. Czekaliśmy tak w gorących oparach aż w końcu przyszła jakaś tajemnicza postać.
- O w końcu...
Szepnąłem cicho, a gdy ten się zbliżył dodałem.
- Dzień dobry.

Z pary wyłonił się nie kto inny, tylko Dziomek.
-Witajcie, jak miło że przyszliście. Spodziewałem się więcej gości, ale widocznie nie chcieli przyjść na oblanie mojego awansu. No cóż, niech żałują. Chodźcie za mną, wszystko jest już gotowe. Mam nadzieję że podczas mojej chwilowej nieobecności na miejscu w którym przygotowałem ucztę, nic się nie wkradło, bo ostatnio tutaj kręci się stado jakichś złośliwych pokemonów. Mojemu sąsiadowi wyjadły cały plon malin.
Gdy Dziomek przywitał się z Wami, ruszył w kierunku z którego przed chwilą przyszedł, czyli szedł na północ. Szedł powoli byście się nie zgubili.

Idziecie za Dziomkem, czy wybieracie dowolny inny kierunek?

Uczta? Niee to nie dla mnie.
- Zaraz przyjdę tylko muszę coś załatwić.
Powiedziałem do gospodarza imprezy i puściłem ich wszystkich wolno. Nie miałem zamiaru marnować czasu na jakieś łażenie po przyjęciach i robić tego co mi każą. Postanowiłem zapolować tym razem w inny sposób niż zawsze - pozwolić sobie na samowolkę. Zamiast iść za Dziomkiem na przyjęcie udałem się do jego sąsiada, któremu pokemony zjadły maliny, aby czegoś się od niego dowiedzieć. A nóż, może trafię w sedno tej sprawy i spotkam pokemona szybciej niż inni, a jak nie... to trudno.

Przybyszem okazał się Dziomek. Nie spodziewał się go tutaj. Geralt nie lubił hucznych imprez ale takowa się nie zapowiadała. Było zdecydowanie za mało osób na to. Geralt skorzystał z zaproszenia i ruszył za Dziomkiem. Po drodze rozglądał się, bo może ta banda stworów czyha gdzieś w pobliskich krzakach.

-Idę za dziomkiem

SOry ze takie krótkie wypowiedzi
Ale nie da rady

Geralt, MyMalinka
Dziomek zaprowadził was na dużą polanę obok jeziorka, które głośno bulgotało.Na środku polany stał suto zastawiony stół na dziesięć osób. Były chipsy, kanapki, paluszki, kotlety, soki, napoje, prażynki, kawior, szampan, piwo itp. Dziomek podszedł do honorowego miejsca i zaprosił was byście zajęli miejsca tuż obok niego.
-Cóż, w troje sobie nie poświętujemy, ale i tak bardzo dziękuję wam za przybycie.
Nalał wam po odrobinie szampana i wzniósł toast.
-Niech żyje Eternal!

Cedric
Szedłeś i szedłeś, aż znalazłeś to czego szukałeś-maliny. Maliny były już mocno stratowane i nie było ani jednego owocu na krzaczkach. Nagle zza studni stojącej między rządkami malin wyskoczył facet z dubeltówką.
-Mam cię chłoptasiu, teraz już mi się nie wywiniesz. Już straciłem nadzieję że ponownie przyjdziesz niszczyć moją plantację malin, a jednak przyszedłeś. Odpowiesz mi za to!-wrzeszczał jak opentany.

Wzięłam szampana i się trochę napiłam, po czym spojrzałam na Geralt'a. Po raz pierwszy widziałam go na oczy. Wydał się miły. Patrzyłam na Dziomka czekając na to co będzie dalej...

-Niech żyje Eternal-Geralt podniósł kieliszek szampana i zawtórował.
Wiedźmin upił tylko kilka łyków szampana, bo musiał być czujny i skoncentrowany, a nawet niewielka ilość alkoholu mogłaby obniżyć jego zdolności. Postanowił zająć się czymś konkretnym, a mianowicie zabrał się za udka kurczaka z KFC i frytki, które wyglądały na domowe. Na razie nie działo się nic nadzwyczajnego, więc mógł sobie podjeść i zregenerować siły, bo mgła zawsze wywoływała u niego głód.

A więc trafiłem w końcu na polanę malin, które były pustoszone przez tego tajemniczego pokemona. Na moje nieszczęście trafiłem na właściciela, który wydawał się być zdolny do wszystkiego. Nie miałem zamiaru zginąć od kuli. Gdybym powiedział mu teraz prawdę czyli, że szukam pokemona to raczej nie byłby skłonny mi uwierzyć. Przecież powinienem być na przyjęciu. Postanowiłem więc nieco naściemniać.
- Witam pana. Nazywam się Cedric O'Halloran, stażysta w departamencie uprawy malin, poziomek i agrestów Johto w skrócie DUMPAJ.
Szeroko uśmiechnąłem się do mężczyzny.
- Podobno w tych rejonach dochodzi ostatnio do różnych zniszczeń wśród roślin trawiastych. Po wielu zgłoszeniach postanowiliśmy zbadać tutejsze oprawy i to co widzimy jest przerażające. Wie pan może co, albo kto powoduje tak potworne szkody?
Oczywiście cały departament i wszystko co powiedziałem było jedną wielką lipą, ale liczyłem, że mężczyzna nie okaże się być zbyt bystry.

Geralt, MyMalinka
Geralt i Dziomek zabrali się za jedzenie, a Malinka przyglądała się im. Nastała niezręczna cisza. Przerwały ją głośne pluski w jeziorku. Po pluskach nastały odgłosy łamanych gałązek.
-Może to Cedric do nas idzie-spokojnie oświadczył Dziomek dalej zajmując się jedzeniem.

Cedric
-Najmocniej przepraszam Pana Urzędnika, nie spodziewałem się że tak szybko dotrze do was informacja o mojej stracie.- facet szybko zmienił ton i założył strzelbę na ramię. -Widzi Pan jakie zniszczenia? Miałem jutro zebrać wszystkie maliny i zawieść je na skup owoców, a teraz nie mam ani jednej sztuki. Nawet dżemu nie będę mógł sobie zrobić. Nie mam pojęcia jakie bydle mogło tak nie uszanować tak pięknych krzaczków, właśnie chciałem się dowiedzieć i ale natrafiłem na Pana. Jedyne co wiem to to, że te bestie przylazły znad jeziora i tam też polazły po zdemolowaniu mych pięknych malin.

Geralt wyczuł ze coś jest nie tak., To nie mógł być Cedric, to musiało być coś innego i teraz zapewne czaiło się na trójkę biesiadujących osób. Geralt wypościł z balla Herracrosaa. -Bądź czujny Jaskier.