[wznowienie przygody]

Chłopak zwany Wabikiem smacznie sobie spał w swoim ciepłym i mięciutkim łóżku, jednak wesołe promienie światła skutecznie zakłóciły jego spokój. Instynktownie sięgnął po poduszkę, która o dziwo nie była pod jego głową, przewrócił się na drugi bok i przykrył kołdrą. Po kilku minutach zrobiło mu się duszno, więc przewrócił się na plecy i spokojnie wpatrywał się w sufit. Dopiero po kilku sekundach wyskoczył z łóżka jak poparzony, ponieważ przypomniał sobie, że miał dzisiaj odbyć pierwszą szamańską podróż w jego życiu. Spojrzał na telefon, który niestety się rozładował co sprawiło, że budzik nie zadziałał. Złośliwość rzeczy martwych. Na tarczy zegara widniała godzina dziesiąta. Wabik zabrał uprzednio przygotowane rzeczy i ruszył do łazienki w celu odbycia toalety porannej. Potem, już ubrany, zwarty i gotowy złapał torbę z spakowanymi rzeczami i opuścił swój pokój.
- Przodkowie, nie gniewajcie się na mnie. - powiedział sam do siebie, ale wiedział, że szaman nigdy nie jest sam. Zawsze może liczyć na pomoc duchów swoich ojców. W końcu to rodzina. W czasie wędrówki do gaju rozmyślał, jak się zmieniło jego życie i jak szamaństwo na niego wpłynie. Ten dar jest wielkim wyróżnieniem, ale prowadzi do wielkiej odpowiedzialności. A on przyjął to brzemię, teraz nie ma odwrotu.

Po wkroczeniu na teren gaju poczuł się inaczej. Tu nie było brudnego powietrza stworzonego przez człowieka oraz jego wynalazki. Tutaj władze sprawowała natura, a powietrze było świeże i bardzo rześkie. Jedyne dźwięki, które dochodziły do uszu Wabika to kojący szum liści drzew i krzaków. Szaman przypomniał sobie w czasie wędrówki swoje dzieciństwo, kiedy jeszcze nie trenował własnych podopiecznych. Uwielbiał wtedy kroczyć przez dzikie tereny lasu, który znajdował się niedaleko jego domu. Czuł się wtedy tak błogo. Z zadumy wyrwał go plusk wody. To Magikarpie korzystały z dobrodziejstwa, którym była krystaliczna woda w dziczy. Przodkowie potrafili chronić to co piękne, przed destrukcyjnymi siłami. Wabik uklęknął obok zbiornika i wpatrywał się w leniwie pływające ryby. Teraz wyglądają niepozornie, ale drzemie w nich ukryta siła. Szaman wyciągnął z torby trochę jedzenia dla pokemonów i poczęstował swoich braci.
- Smacznego. Rośnijcie, musicie być silne by przeżyć. - powiedział i wstał. Ruszył w głąb gaju. Chciał jeszcze bardziej oddalić się od cywilizacji. Najchętniej zostałby tu, jak najdłużej. Ale musiał zmieniać ten świat na lepsze. Wiele pokemonów żyje samotnie w oczekiwaniu na spotkanie wyjątkowej osoby. Ale bez pierwszego amuletu i spotkania swojego drzewa nie opuści tego miejsca.

Chłopak cierpliwie czekał, aż wszystkie ryby się najedzą. Nie chciał, by któraś poczuła się gorsza przez to, że jest młodsza lub słabsza. W swojej przygodzie trenera sam złapał niepozornie wyglądająca rybę. Był to pierwszy, samodzielnie złapany pokemon. Wyglądał niepozornie, jednak potrafi się przemienić w pięknego Mioltica. Wabik nie trenuje go ze względu na swojego startera, Feebas musi poczekać na swój czas. Chłopak już chciał opuścić swoich przyjaciół, lecz usłyszał cichy plusk i obok jego stóp wylądowała karmazynowa łuska. Prezent od braci. Można to uznać za równorzędną wymianę. On ich nakarmił, a one dały mu część siebie. Coś co będzie mu przypominać.
- Dziękuję. Nie zapomnę was. Ta łuska będzie zawsze przy mnie, a przynajmniej będę się starał. Nie śpieszcie się. Cieszcie się swoich czystym jeziorem. Nie wszyscy zasługują na taki luksus. Teraz niestety muszę was opuścić, ale postaram się jeszcze kiedyś tu wrócić. - po tych słowach spojrzał na taflę wody i z łuską w dłoni oddalił się. Swoją drogą, ciekawe co by ktoś pomyślał gdyby widział tą sytuację. Nie każdy rozmawia z przypadkowymi pokemonami, zazwyczaj próbują je złapać. W czasie dalszej wędrówki Wabik uważnie się rozglądał, nie chciał by coś umknęło jego uwadze. Dodatkowo co jakiś czas zatrzymywał się, czasami nawet siadał pod drzewem z zamkniętymi oczami, by oddać się całkowicie naturze. W czasie podróży uważał, by przez przypadek nie złamać młodego drzewa, które dopiero co wyrosło z ziemi. Szanował naturę, podobało mu się to naturalne piękno. Widać, że nikt przed nim przed kilka ostatnich lat tędy nie spacerował.

Wabik przez dłuższy czas zwiedzał las i cieszył swe oczy pięknymi widokami, jakie stworzyła sama dzika natura. Nie było w tym żadnej ingerencji człowieka, dzięki czemu wszystko wyglądało tak naturalnie i niepowtarzalnie. Na całym świecie nie znajdzie się dwóch takich samych lasów, drzew, krzewów i pokemonów. Zawsze istnieje mała, nawet drobna różnica. Podobnie jest z ludźmi, nawet bliźniaki nie są takie same. Wracając do przygody, chłopak w sumie sam konkretnie nie wiedział czego szuka. W czasie rozmowy z jedyną szamanką, którą poznał zdołał się tylko dowiedzieć, że swoją podróż musi rozpocząć od zrobienia pierwszego amuletu, który będzie mu towarzyszyć przez całe życie. W czasie podróży poddawał się całkowicie woli przodków, którzy sprawili, że życie potoczyło się tak, a nie inaczej, ponieważ w życiu szamana nie istnieje takie coś jak przypadek. Chcą pomóc losowi siadał pod różnymi drzewami, niekiedy dotykając palcami korzeni lub starej, wiekowej kory. Na niektórych drzewach widoczne były ślady po pazurach dzikich pokemonów, które zamieszkiwały ten tajemniczy gaj. Mimo świadomości, że wkroczył na teren dzikich stworzeń, jego serce nie przepełniał strach, tylko ciekawość i pewność. Po wielu godzinach wędrówki usiadł pod starym drzewem, który zapewne już wiele przeżył i gdyby umiał mówić, uraczyłby Wabika interesującymi opowieściami o historii tego świata i jego skrawku, którym był las. Z kieszeni wyciągnął raz jeszcze karmazynową łuskę. Powoli, bez pośpiechu zaczął jej się przyglądać z wszystkich stron i jeździć opuszkami palców po jej powierzchni. Błacha rzecz, a cieszy. Ale prezenty z serca są lepsze od drogich, wymyślnych przedmiotów. Dodatkowo przez myśl mu przemknęło ilu jest ludzi takich jak on i Imuna. Ilu szamanów spokojnie kroczy po świecie dostrzegając to, czego inni nie widzą i nigdy nie zobaczą. Z refleksji wyrwał go szum drzew. Wydawało mu się, że rośliny i wiatr chcą mu pomóc, by nie musiał już błądzić po omacku przez dzikie tereny. Bez namysłu poddał się woli przyrody. Wstał i ruszył w kierunku, gdzie prowadziły go znaki. Jego serce przepełniła radość. Teraz jest pewny, że nigdy nie jest sam,a przodkowie go nie opuścili przez poranną wpadkę. A przyjazne duszki mogą mu pomóc. Może ta długa wędrówka była tylko sprawdzeniem jego intencji i silnej woli, ponieważ bez nich już dawno by odpuścił i wrócił do domu.

Czuł w głębi serca, że jego życie właśnie się odmienia. Jego serce nagle zaczęło bić mocniej i nie było to efektem zmęczenia. Kondycja pozwalała mu na bieg za tajemniczym drogowskazem, którym był wiatr. W czasie pościgu chłopak cały czas obserwował gdzie stawia nogi, by przez przypadek nie zranić małego pokemona żyjącego wśród wysokich traw. Wabik sądził, że już dawno był w środku lasu, gdzie jeden niewłaściwy ruch mógł sprawić, że już nigdy nie znajdzie drogi do domu. Był w błędzie. Wiatr zaprowadził go do miejsca, które było prawdziwym labiryntem. Przed obraniem kolejnej drogi chłopak zatrzymał się na chwilę. Przez chwilę zastanawiał się jak może wyglądać jego duchowy opiekun. W głowię rodziło się wiele pomysłów i możliwości. Ostatecznie tylko spojrzał w niebo i skinął głową w geście podziękowania. Bez tek pomocy biedny Szaman pewnie by jeszcze krążył jak dziecko we mgle. Przed sobą miał trzy drogi. Każda wyglądała tak samo, ale dochodziły z nich różne uczucia. Do odważnych świat należy. Wabik zbliżył się do pierwszej, by lepiej wyodrębnić emocje z nią związaną. Nagle poczuł ukłucie w sercu, które zbiło go z nóg. Z bezradnością padł na kolana próbując przezwyciężyć ból. Na tym się jednak nie skończyło, bo towarzyszyły mu inne negatywne odczucia. Był bezsilny, przez głowę przelatywały mu myśli, że zranił kogoś lub zawiódł, uronił nawet kilka łez. Szaman z trudem czołgał się w kierunku środkowej ścieżki. Była ona zupełnie inna. Ledwo się do niej zbliżył i wszystkie emocje odeszły w niepamięć. Czuł przyjemne ciepło, które niosło za sobą bezpieczeństwo i błogość. Jego emocje się wyrównały, osiągnął idealny punkt między spokojem, a gniewem. Praktycznie już zdecydował, ale nie wadziło mu sprawdzić kolejnej ścieżki. Tam był zdezorientowany. Najpierw poczuł przypływ energii i chęć zniszczenia czegoś, a później korciło go, żeby tańczyć, śpiewać i szczyty zdobywać. Ta droga mogła doprowadzić do osiągnięcia wszystkich celów, jednak obawiał się konsekwencji. Wrócił to drugiej ścieżki, gdzie przywitał go błogi spokój. Wabik pierwszy raz przeżył tak intensywne wahania nastrojów. Zabrał raz jeszcze głęboki oddech i ruszył druga ścieżką przed siebie. Nie odwracał się za siebie. Przeszłości nikt nie zmieni, możemy martwić się o przyszłość.

W czasie przechadzki tunelem Wabik czuł spokój i harmonię płynąca do niego z różnych stron. Następne co zobaczył, to były przeróżnej wielkości dęby. Każde zapewne mogłoby opowiedzieć długie i interesujące historię, gdyby tylko umiało mówić. W głowie chłopaka narodził się pomysł. Od razu rozpoczął poszukiwanie zdrowo wyglądającego żołędzie z którego w przyszłości ma szansę wyrosnąć potężny i majestatyczny dąb. Wiele nasion miało ubytki lub zamieszkane były przez owady, jednak po kilkunastu minutach Szaman znalazł to czego szukał. Następnie w miarę pustym miejscu odgarnął ściółkę i własnymi rękami zaczął kopać dół. Nie straszny mu był piasek i brud, bardziej się martwił, czy duchy tego lasu nie pogniewają się, że on ingeruje w jego wygląd sadząc własne drzewo. Zanim złożył żołądź do ziemie, pomodlił się do duszków urodzaju i tego lasu, by opiekowały się roślinką, oraz pozwoliły jej wyrosnąć w potężne drzewo. Następnie przysypał dołek ziemią, którą wyrównał i na jej powierzchni palcem narysował runy: Fehu, Jera i Inguz. Miały one zagwarantować tej ziemi obfitość i urodzaj. Wstając z jego torby wypadł notes, który otworzył się na rysunkach i notatkach o kosturach wędrowcy. Na twarzy chłopaka pojawił się uśmiech, bowiem dąb jego zdaniem idealnie nadawał się do tej roli. Wokół tego mistycznego drzewa symbolizującego siłę i wytrzymałość krążyły legendy, że słowiański Bóg Perun, który był uosobieniem gromowładcy, boga grzmotów i piorunów wybrał sobie jako święte drzewo dąb. Wabik ruszył w poszukiwaniu gałęzi lub kija, który będzie spełniać jego wymagania. Coraz bardziej mu się ta podróż podobała. Najchętniej zostałby w tym gaju na zawsze.

Do nozdrzy chłopaka cały czas dochodził jego ulubiony zapach skoszonej trawy lub lasu po deszczu. Powietrze było wtedy takie świeże i czyste. Żadnymi słowami nie można było tego opisać, to musiało się przeżyć. Wabik na chwilę zamknął oczy i nabrał aromatyczną woń do swych płuc, by lepiej i intensywniej przeżyć doznania zapachowe. Ubolewał nad tym, że dłużej nie może tu zostać i cieszyć się pięknymi chwilami, ale wiedział, że w przyszłości jeszcze nieraz będzie miał okazję przeżyć podobne chwilę, które czynią ten świat pięknym. W celu wykonania swojego zadania krążył po lesie przeszukując żołędzie i odpowiednie miejsce. Cały ten czas czuł na sobie wzrok innych i wydawało mu się, że szum drzew, to ciche szepty duchów, które wymieniały między sobą spostrzeżenia co Szaman robi dobrze, a co źle. Po zakopaniu odpowiedniego nasiona, odprawieniu modłów i narysowaniu runów pewnie stanął na nogach i w spokoju oczekiwał na znak. Nagle cały las się wyciszył, nawet liście drzew nie wydawały charakterystycznego szumu. To zasiało w sercu chłopaka ziarno niepewności, może duchy się pogniewały, że ośmielił się zasadzić własne drzewo i tym samym ingerować w krajobraz, który stworzyła piękna natura. Radość w sercu Szamana przywrócił widok ciemnych chmur z których po chwili na ziemię spłynął przyjazny deszcz, który zmoczył świeżą ziemię, która kryła w sobie zaczyn potężnego drzewa, który będzie świadkiem dokonań ludzkości na przestrzeni kolejnych tysiącleci. Wszystko trwało mniej niż pięć minut. Po deszczy chmury się rozpłynęły, a ich miejsce zajęło przyjazne słoneczko, które było niezbędne rośliną do życia. Wabik spokojnie odgarnął mokry kosmyk włosów z twarzy i podziękował raz jeszcze hojnym duszką za przyjęty dar, którym była roślinka. Notes, który zawierał wszystkie jego notatki i plany na szczęście nie uległ zniszczeniu przez obfity deszcz. Kostur wędrowca idealnie współgrał z jego szamańskimi planami. W głowie miał już wiele pomysłów jak stworzy swój kij, który będzie mu towarzyszyć do końca życia, a na jego powierzchni będzie się zapisywać jego historia. Z delikatnym uśmiechem spojrzał na potężne drzewo. Szybko zrzucił z siebie bluzę i wytarł w nią mokre dłonie. Nie chciał przez przypadek ześlizgnąć się i upaść na twardą ziemię. Wiedział, że duchy się nim opiekują, ale wolał nie nadużywać ich dobroci. Zbliżył się do pnia drzewa. Musiał się chwilę oswoić z myślą, że za chwilę będzie się piąć w górę. Spojrzał na piękną korę, na której nie było żadnych skaz.
- Przepraszam jeśli skrzywdzę Twe piękne oblicze. Dam z siebie wszystko, by nie zniszczyć Twojego życia. Zabiorę tylko jedną gałąź, która będzie mi towarzyszyć do końca moich dni. Nie okryję hańbą Twojej historii. - wyszeptał. Dopiero po tych słowach zaczął się wspinać. Musiał być pewien swoich racji. Jego mięśnie musiały dać z siebie wszystko, by podciągnąć się. Pomagał sobie nogami. Odetchnął z ulgą, gdy dosięgnął pierwszej gałęzi. Mógł na niej spokojnie odetchnąć i zapewnić mięśniom odpoczynek mając pewność, że ze względu na grubość się nie złamie. Po chwili kontynuował z uporem swoją podróż. Za każdym razem bacznie się rozglądał i planował swe ruchy z wyprzedzeniem. Dodatkowo uważał, by nie złamać gałęzi lub przez przypadek nie spłoszyć ptaków, które założyły swe gniazda wśród liści i złożyły w nich jaja. Szaman nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby przez niego rodzice porzucili swe dzieci lub co gorsza jajko rozbiło by się na ziemi. Chłopak czuł za te stworzenia odpowiedzialność. Im wyżej był, tym panorama była piękniejsza i zapierała dech w piersiach.

Wabik zanim zaczął się wspinać raz jeszcze spojrzał na pokaźnych rozmiarów pień drzewa, a następnie okrążył go kilka razy dookoła, by znaleźć miejsce, które zapewni mu w miarę dobry początek tej wspinaczki. Na szczęście stara kora sprzyjała młodemu szamanowi, ze względu na swój wiek na jej powierzchni w różnych miejscach uformowały się liczne bruzdy gdzie spokojnie mogła zmieścić się stopa lub dłoń tego śmiałka. To w znaczącym stopniu ułatwiło sprawę, ponieważ chłopak za młodu nie mógł usiedzieć w miejscu i chętnie uczęszczał na różne atrakcje, na przykład na ścianki wspinaczkowe. Pierwsze kroki były najgorsze, ponieważ dłonie Wabika ślizgały się po mokrej powierzchni. Na szczęście spadł tylko raz i to z małej wysokości, a to przysporzyło tylko chwilowy ból, który nie zniechęcił rządnego przygód i adrenaliny. Ten incydent jednak go nie zniechęcił, wręcz przeciwnie błyskawicznie wstał, otrzepał piasek z różnych części garderoby i z nową porcją zapału kontynuował ponownie tą bardzo ważną podróż, a za każdym razem, gdy chłopak się podciągał w duchu modlił się, by kora wytrzymała jego ciężar. Niektóre miejsca sprawiały chłopakowi ból, ponieważ ostro zakończone krawędzie z łatwością rozcinały skórą chłopaka, on jednak przyjmował to z pokorą i piął się dalej. Wiedział, że to jest ból podobny do bólu, który zada tej biednej roślinie w chwili odcinania gałęzi. Cała wspinaczka przypominała mu kolejną próbę, którą przodkowie zesłali mu w czasie tej wędrówki. Był to test charakteru i wytrwałości, niejedna osoba już by się dawno poddała i zaczęła szukać zdobyczy na ziemi lub na innym drzewie. Wabik jednak taki nie był. Jak coś postanowił, to trzymał się uporczywie swoich racji i dążył do celu, nawet gdyby los rzucał mu kłody pod nogi i tworzył coraz to nowe przeciwności losu. Liczba raz rosła proporcjonalnie z czasem wspinaczki, jednak każdą przyjmował z pokorą, a kiedy sprawiały mu ból zaciskał swoje zęby mocniej i zostawiał swój ślad na tym drzewie. Przez te zmagania między nimi wywiązywała się specyficzna więź. U ludzi nazwano by to więzami krwi. Chociaż czy są jakieś granice między szamanem a innymi istotami żywymi w tym roślinami? Czas płynął nie ubłagalnie, a on dalej cierpliwie i z uporem piął się w górę. Wszystkie jego mięśnie działały w harmonii. Nie mógł pozwolić sobie nawet na najmniejszy błąd, ponieważ mógłby go przypłacić życiem. W końcu jednak dał radę. Dotarł do pierwszej gałęzi, na której mógł chwilę odetchnąć. Ostatni wysiłek, który włożył w wgramolenie się na gałąź przyniósł chwilę ulgi. Jego dłonie drżały, ale pocieszał się, że najgorsze ma już za sobą, teraz będzie tylko z górki. Teraz miał chwilę, by dać umysłowi odpocząć, już nie musiał planować kilkudziesięciu kroków z wyprzedzeniem. Jednak nie próżnował. Przemył krwawiące dłonie wodą, która zebrała się na liściach tego pokaźnego dębu. Woda była czysta, zimna i przynosiła ulgę piekącym ranom. Po kilku minutach przerwy wstał i ruszył w dalszą podróż. Z zamyśleniem spojrzał na słońce i jego położenie na niebie próbując określić przybliżony czas. W swoją szamańską podróż nie zabrał żadnych wynalazków technologii współczesnego świata, bo miał wrażenie, że to zepsuje ten niepowtarzalny klimat i zmniejszy w znaczący sposób jego możliwość obcowania z prawdziwą naturą, dzikimi pokemonami i duchami przodków. Miał nadzieję, że da radę spełnić swój zamiar, którym było zrobienie amuletu w czasie pełni księżyca i przed wschodem słońca. Te drobne rzeczy miały dla niego wielkie znaczenie, czyniły bowiem tą wędrówkę ciekawszą i niepowtarzalną. Z zadumy wyrwała go zimna kropla wody, która spadła mu na kark. Może to był znak od duchów, które znudzone były obserwowaniem jak szaman leniwie odpoczywa na gałęzi i daje odpocząć swoim zmęczonym kończynom. Chłopak z delikatnym uśmiechem spojrzał w górę i mina mu zrzedła, a krew z twarzy odpłynęła. Plątanina gałęzi, która mogła się bez wstydu równać z labiryntem zasiała chwilowy niepokój w sercu chłopaka, lecz on nie mógł pozwolić sobie na postój, bowiem czas go nie ubłagalnie gonił i popędzał, więc szybko odpędził wszelkie negatywne emocje i ruszył dalej. W czasie wspinaczki Szaman nie zapominał o otaczających go widokach. Przez gałęzie mógł dostrzec piękne u równać z prawdziwym labiryntem wyglądała pięknie lecz drzemało w niej ukryte niebezpieczeństwo, szczególnie, że chwile temu ziemię i rośliny zmoczył obfity deszcz. To jednak nie zniechęciło śmiałka, który z nową porcją sił i zapału piął się wyżej po tym majestatycznym i potężnym dębie. Spokojnie, bez pośpiechu Wabik zaczął przeciskać się między poskręcanymi gałęziami. Było o tyle łatwiej, że w tej plątaninie nie musiał cały czas się śpieszyć, mógł zwolnić. Przez gałęzie dostrzec mógł przepiękne pejzaże, które z chęcią by namalował, jednak przodkowie nie obdarzyli go talentem artysty, lecz nie miał im tego za złe. Był ostrożny, bo nie chciał złamać gałęzi lub co gorsze naruszyć spokój pokemonów, które tutaj żyły. Chłopak sądził, że to drzewo było godne, by utrzymać w swych objęciach majestatyczne gniazdo legendy. To by było największe wyróżnienie dla rośliny zdaniem początkującego, pełnego wrażeń szamana. Swoją drogą Wabik zazdrościł tutejszym dzikim pokemonom, że mogą tutaj mieszkać i cieszyć się widokami oraz spokojem, który jest osiągalny tylko w tej okolicy. Jedyne co przerywało ciszę, to cichy i kojący szum liści poruszanych siłą wiatru, który dodatkowo delikatnie pieścił twarz przynosząc ulgę.

Wabik z cierpliwością i uporem piął się w górę po pniu dostojnego drzewa. Pomagał sobie jak tylko mógł, a otaczającą go plątaninę gałęzi wykorzystywał jako podporę. Widział, że słońce lada moment skryje się za horyzontem i sprawi, że Szaman będzie musiał robić wszystko po ciemku, co stwarza pewne zagrożenie dla jego życia i zdrowia. Chłopak w między czasie cieszył swe oczy pięknymi odcieniami, których nie można było dostrzec w terenie zabudowanym ze względu na dym z kominów licznych fabryk i domów oraz wielu lamp, które oświetlały ulice sztucznym światłem. Jednak po kilku minutach, gdy niebo przechodziło w coraz to ciemniejsze barwy zmierzając do czerni, kąt jego oka zauważył delikatne źródło światła, które przedzierało się przez gałęzie. Pierwszą myślą, która wpadła mu do głowy, to majestatyczny pokemon, mieszkający na tej wysokości, jednak im bardziej się zbliżał, tym bardziej te myśli odchodziły w niepamięć. Po kilku metrach zdał sobie sprawę, że drzewo się nie zwęża, wręcz przeciwnie. A dziwne narośle formują się w bulwę. Dodatkowo Wabik zaczął czuć przyjemne ciepło, które przedzierało się do serca i miało wpływ na emocje mężczyzny. Z wrażenia musiał przystanąć, ponieważ jego ciało zaczęło dziwnie reagować. Dziwny spokój przepełniał jego działo przedzierając się do jego głębin. Chłopak, zawsze opanowany i spokojny, nigdy nie wkroczył na taki stan odprężenia, było to dziwne, jednak on nie czuł lęku. Po prostu przyjął to, jak każde inne doświadczenie i dar od losu. Możliwe, że dostępuje teraz czegoś wyjątkowego, czego nikt inny nie miał zaszczytu przeżyć. Dodatkowo do jego uszy nie dochodziły żadne dźwięki. Oprócz tego, gdy tylko spróbował przenieść swój wzrok w inne miejsce, wszystko poruszało się w zwolnionym tempie. Wabik nie miał kontaktu z narkotykami, które mogłyby tłumaczyć ten stan. Postanowił dalej piąć się w górę. Musiał znaleźć przyczynę dziwnego zachowania jego organizmu. Oczywiście uprzednio sprawdził, czy jest w stanie się podciągnąć. Możliwe, że taka byłą wola duchów.

Chłopak w czasie wspinaczki strasznie się męczył, ponieważ miał problemy z odpowiednią koordynacją kończyn i obrazu. Wszystko wyglądało nieciekawie, cały czas obraz mu się rozmazywał, a jego wzrok nie analizował obrazu płynnie, co bardzo utrudniało sprawę, jednak dał sobie radę, bo dla chcącego nic trudnego. Wabik zatrzymał się przy olbrzymiej narośli. Nagle wszystkie efekty otumanienia zniknęły, jak ręką odjął. Odetchnął z ulgą, lecz nagle zamarł, ponieważ otwory w narośli zaczęły się powiększać, a jego oczom ukazały się złote języki ognia, wyglądały one inaczej niż zwykle. Zazwyczaj ogień mienił się czerwienią, żółcią i pomarańczem, a teraz widoczne były tylko odcienie złota. Szaman obserwował to zjawisko jak zahipnotyzowany, a na jego czole zaczęły się pojawiać kropelki potu, które spływając zostawiały po sobie chłodny ślad. W umyśle chłopaka wiele myśli walczyło ze sobą. Od najmłodszych lat był uczony, że ogień jest niebezpieczny, potrafi zostawić po sobie zgliszcza, a na skórze bolesne oparzenia. Mimo wszystko, wyciągnął dłoń przed siebie. Próbował się powstrzymać, jednak cały trud był na nic. Jego ciało wiedziało lepiej i już po chwili poczuł straszliwy ból, ogień trawił jego dłoń. Czuł okropny ból, a mimo wszystko z jego gardła nie wydobywał się żaden dźwięk. Dodatkowo normalnym warunkiem jest, że dłoń powinna się cofnąć. W młodości wolał wodę, ale ogień tak jak reszta żywiołów budził w nim ciekawość. Gdy szybko się przemieści dłonią nad ogniem, to poczuje się tylko przyjemne ciepło, lecz jeśli dłużej to trwa, to zdrowy rozum sprawia, że automatycznie cofamy dłoń. W tym wypadku było inaczej. Ogień całkowicie przysłonił jego widok. Obejmował szamana powoli, a ten nie mógł nic zrobić, był bezsilny. Jego ciało nie reagowało, natomiast wewnątrz krzyczał. Potem widział już tylko ciemność. Po jakimś czasie obudził się. Chwilę leżał, a następnie zaczął się zastanawiać i analizować co mogło się wydarzyć. Próbował wstać i po krótkim czasie z oporami mu się udało. Wszędzie był popiół i ciemność. Jego skórę pieścił chłód. Wabik spojrzał na swoją dłoń, by sprawdzić, czy ta jest poparzona, lub widnieją na niej inne oznaki kontaktu z ogniem. Szaman ukucnął, a następnie zabrał w dłoń garść pyły, któremu się dokładnie przyjrzał, a następnie pozwolił mu się sypać między palcami. Chłopak nie miał pojęcia co się z nim stało i czy żyje. Czuł się dobrze, jednak nikt nigdy nie spisał, jak się czuje ktoś, kto umarł. Wabik nagle ujrzał światło, którego źródłem była latarnia, która zapaliła się nad nim, następnie kilka metrów przed nim pojawiło się kolejne światło. Wabik zaufał szamańskiemu instynktowi i ruszył w kierunku, który wskazywał blask

Chłopak odetchnął z ulgą, gdy ujrzał, że jest cały i zdrowy. Wabik zabrał kilka głębokich wdechów, a następnie ruszył przed siebie. Widział tylko szarość i popiół. W czasie wędrówki nic nie rozpraszało jego spokojnych myśli, które krążyły wokół jednego pytania, a mianowicie gdzie on jest i co się z nim stało. Nagle ujrzał coś innego, co wyrwało go z zadumy. Na ziemi leżało przemoczone piórko, które leżało w małej kałuży. Chłopak kucnął przy nim, a następnie się rozejrzał. Wabik spokojnie, bez pośpiechu wyciągnął znalezisko z cieczy i przyjrzał mu się dokładnie. Miał tylko nadzieję, że nie robi teraz nic złego. Dodatkowo włożył w kałuże dwa palce, a następnie powąchał je i dokładnie im się przyjrzał w celu zidentyfikowania cieczy. Przypomniało mu się o łusce, która była prezentem od jego przyjaciół z stawku, który był krystalicznie czysty. Następnie cały czas obracając znaleziskiem w placach kroczył przed siebie drogą, którą wskazywały mu lampy.

Chłopak po dokładnym sprawdził stan znalezionego piórka. Było zadbane, błyszczące i nienaruszone, jednak nigdzie nie było śladu po właścicielu i jeszcze ta tajemnicza woda w miejscu, gdzie był tylko szary popiół. Jednak nie mógł sobie pozwolić na postój. W czasie drogi miał sporo czasu na liczne przemyślenia, to był jedyny sposób, by poradzić sobie z spokojną, trochę nudną wędrówką w czasie której Wabik nie mógł koić oczu pięknymi widokami. Jednak to może miało inny cel, by skupić myśli szamana, by ten nie mógł się rozpraszać. Pod kolejnym źródłem światła znalazł białą łuskę. Chłopak chwycił ją w dłoń, a następnie dokładnie jej się przyjrzał. Tym razem obok niej były ślady ognia. Chłopak spojrzał na ślad, oraz dotknął go ręką, by sprawdzić czy jest ciepły. I tym razem nie było śladu po właścicielu. Szaman zaczął myśleć o co może chodzić. Być może nie umarł, tylko jest w świecie przodków, by odbyć wędrówkę wewnątrz siebie, by lepiej się poznać. Co mogły znaczyć piórko i łuska. Oba mogły symbolizować inne pokemon reprezentujące inne wartości i żywioły. Piórko powietrze, a łuska wodę. Dodatkowo leżały w przeciwnych żywiołach, ale co mogło to oznaczać konkretnie. Być może dane pokemony są duchowo związane z Wabikiem, który odbywa tą podróż. Możliwości jest wiele.