Chłopak uważnie przyglądał się znalezionym przedmiotom. Dodatkowo zastanawiał się co mogło to oznaczać, jednak po jakimś czasie jego myśli zaczęły płynąć w jednym kierunku, a był on związany z harmonią i równowagą, która panuje we wszechświecie. Nagle jego policzki ukoił przyjemni, delikatny wiaterek, a cała sceneria zaczęła się radykalnie zmieniać. Popiół całkowicie znikł ustępując piaskowi. Również latarnia zgasła, lecz po chwili zastąpiło ją słońce, które zaczęło się wyłaniać zza horyzontu. Poczuł również morską bryzę, która płynęła z wody. To otoczenie bardziej mu się podobało. Przy innym świetle ponownie mógł spojrzeć na piórko i łuskę, tym razem z innej perspektywy. Szaman usiadł po turecku i zabrał w swe dłonie cząstki pokemonów. Musiał się skupić i pomyśleć nad istotną sprawą. Zaczął oddychać równomiernie. W swoich wspomnieniach próbował odkryć jakie stworzenia mogły po sobie zostawić piórko i łuskę. Wabik domyślał się, że muszą być z nim w pewien sposób związane, jednak nigdy na swojej drodze nie spotkał ów stworzenia. Nigdy nie miał okazji trenować podopiecznego, który miał kasztanowe piórko lub białą łuskę. Musiał sięgnąć głęboko, prosto do korzeni. Próbował sobie wyobrazić, że jego stróż materializuje się w jego wspomnieniach zaczynając od istotnego piórka lub łuski, a następnie ujawniając kolejne elementy budowy ciała.

Chłopak siedział po turecku oddychając pewnie. Oczyszczał myśli. Nie pozwalał, by coś go dekoncentrowało. Widział tylko ciemność, która oznaczała pustkę w jego umyśle. Nagle pojawiły się w niej dwa elementy, które próbował połączyć ze sobą na różne sposoby, jednak to nie skutkowało sukcesem. Następnie pomyślał o elementach, jako o częściach jego stróżów, jeśli było możliwe, że jest ich dwóch. Nie miał bowiem pewności jakim darem chcą go obdarzyć przodkowie, którzy opiekują się nim od długiego czasu. Nie mogło być to stworzenie, które zachwiało by jego duchową równowagę przechylając szalę którejś z jego cech. Wszystko musiało być w stanie równowagi, by jego harmonia dalej mogła funkcjonować prawidłowo. Wiedział, że przodkowie nigdy by nie zrobili czegoś, co mogło zrujnować jego szamański zapał oraz co gorsza życie. Wystarczył bowiem jeden niewłaściwy krok, ponieważ granica, którą musiał się oznaczać była bardzo cienka i łatwo ją było zniszczyć. Jednak chłopak ufał im, gdyby nie dążył ich zaufaniem, nie przyjął by cennego daru, którym go obdarzyli, a który przypieczętowywał tą podróżą, która miała się zakończyć stworzeniem amuletu. Chłopak myślał o tym bardzo intensywnie zbaczając od głównego celu, którym była wizualizacja pokemonów, jednak zdążyło się coś niespodziewanego. Z medytacji wyrwał go doniosły ryk. Po plecach szamana z wrażenia przeszły ciarki. Pierwsze co zobaczył, to było niebo usłane licznymi gwiazdami oraz innymi ciałami niebieskimi. Nigdy nie dostrzegał tego w mieście, a nawet w miejscu, które było oddalone od cywilizacji i mógł w nim spokojnie trenować pokemony. Tu było inaczej. Natura tu rządziła się własnymi prawami. A człowiek nigdy tu nie ingerował, wyjątkiem był Wabik, który zasadził drzewo. Najchętniej zostałby w dziczy na zawsze, jednak nie mógł. Jego serce zabiło mocniej z dwóch powodów. Serce zabiło mu mocniej z dwóch powodów, pierwszy był to widok, który go otaczał, morze, niebo a nawet piasek, który nie miał w sobie nic szczególnego, ale razem ów elementy łączyły się w spójną, można rzec magiczną całość. Drugim powodem, przez który jego serce biło mocnej był przeszywający ryk, który mógł należeć do jego stróża. Wabik był pewny, że już za chwilę pierwszy raz zobaczy swojego duchowego podopiecznego, który będzie z nim związany do końca życia. Nie mylił się, bowiem z głębi wód po chwili wyleciał majestatyczny pokemon, który swoimi rozmiarami bił inne stworzenia o wiele. Szaman przyglądał się stworzeniu z zapartym tchem. Czuł, że tworzy się więź, jednak nie mógł opisać tego uczucia słowami. Dopiero teraz zrozumiał, że łuska nie wskazywała na rybę, tylko na stworzenie powiązane z wodą. Dlatego nie mógł sobie przypomnieć żadnego stworzenia, które pasowało do jego wyobrażeń. Kiedy stworzenie wlepiło w Szamana wzrok, ten oniemiał. Z wrażenia nie mógł poruszyć nawet palcami. Był sparaliżowany z wrażenia i dumy, która przepełniała jego serce, że przodkowie postanowili mu się związać z legendarnym pokemonem. Uczucie bezradności ustąpiło dopiero, gdy został ochlapany przez towarzysza. Nie był pewien co powinien teraz zrobić. Nie mógł jednak odwrócić wzroku od majestatycznego pokemona, który krył w sobie ogromnie źródła siły i mądrości. Szaman cały czas podążał wzrokiem za latającym stworzeniem, kiedy to nagle poczuł przyjemne ciepło, które zaczęło go suszyć z wody, która została na nim po ruchu Lugi. Chłopak odruchowo, lecz niechętnie się odwrócił, bowiem musiał odwrócić wzrok od swojego potężnego stróża. To co spostrzegł przerosło jego najśmielsze oczekiwania. Przed nim znajdował się dostojny ptak, który napełnił serce Wabika odwagą. Szaman oniemiał. Wyciągnął dłoń w stronę stworzenia, jednak szybko ją cofnął, bowiem nie miał pojęcia czy może oraz jakimi uczuciami darzą go legendarne stworzenia. Nim się spostrzegł oba latały nad nim zataczając kręgi. Chłopak poczuł w sercu i duszy równowagę, którą umocniły dwa stworzenia. Czuł również w tym ważnym dla człowieka narządzie przyjemne ciepło oraz mrowienie.
- Dziękuję. - wyszeptał. Tylko na tyle go było stać, ale miał świadomość, że to jedno słowo w zupełności wystarczy przodkom, którzy obdarzyli go darem, którego nie mogło nic przebić. Szaman w najśmielszych snach nie spodziewał się, że dostąpi zaszczytu związania się z pokemonami legendarnymi, obstawiał zwyczajne stworzenia, jednak nie miał im nic za złe. Był dumny i szczęśliwy, a zarazem wdzięczny. Tego nie dało opisać się słowami. Chciał dotknąć swoich stróży, poznać ich lepiej oraz jeśli to możliwe zaprzyjaźnić się. Wstał, a następnie z szacunkiem obserwował latające stworzenia, które zataczały kręgi. Ten dzień był dla niego najwspanialszym, a zarazem najbardziej magicznym elementem na kartach jego historii.

Chłopak cały czas z zapartym tchem obserwował pokemony, które korzystały z wolności, które dawało im nieograniczone niebo.  Czasami Wabik wyciągał dłoń ku niebu, ponieważ chciał nawiązać kontakt z swoimi stróżami, chociaż nie było mu to dane. Jednak po dłuższym czasie obserwacji, pozycja w której się znajdował Szaman stawała się niewygodna i uciążliwa, więc powoli zaczął zmieniać swoje ułożenie, które z minuty na minutę było bliższe pozycji leżącej. Następstwem tego było wylegiwanie się Wabika na piasku czemu towarzyszyła przyjemna dla oka obserwacja dwóch latających pokemonów. Ciepły piasek w tej sytuacji wydawał się bardzo wygodny i komfortowy. Przez te dwa czynniki młody Wabik chciałby mieć lepszą więź z swoimi Stróżami, jednak na chwilę obecną nie było mu to dane, lecz on w głębi serca i duszy czuł, że jeśli będzie cierpliwy, to nadejdzie ten upragniony dzień, a chwila spotkania i kontaktu będzie zapamiętana do końca życia. Szaman czuł, że obecność tych dwóch tajemniczych i niesamowitych pokemonów budzi w nim poczucie bezpieczeństwa, spokoju i swobody, przy nich nie musiał niczego udawać, mógł być po prostu sobą i chociaż na chwilę pozwolić sobie na relaks, a wszystkie myśli jak łatwo przychodził to tak samo odchodziły, ale może to i lepiej. Chłopak znajdował się w fantastycznym stanie, wszelkie troski i zmartwienia kryły się w cieniu, a działały tylko te pozytywne odczucia, a to wszystko dzięki przepięknym dźwiękom, które powstawały dzięki dwóm legendom. Oba pokemony różniły się diametralnie na wielu płaszczyznach, dzieliło je dosłownie wszystko, a wspólne cechy zapewne można było wyliczyć na palcach jednej ręki. Jednak ich dźwięki idealnie się z sobą współgrały i dopełniały. Tajemnicza melodia wydawała się przenikać ciało Szamana i trafiać do takich miejsc jak umysł, serce oraz dusza. Alexander był pewny, że jest niezwykłym szczęściarzem, że jemu było dane, prawdopodobnie jako jedynemu żywemu na świecie dostąpić zaszczytu wysłuchania śpiewu tych dwóch legendarnych pokemonów. Wabik przez słuchanie cudownej melodii i leżenie na niebywale wygodnym piasku stawał się coraz bardziej senny. Zdarzało mu się zamykać oczy, jednak im dłużej słuchał śpiewu swoich stróżów, tym krócej mógł nad nimi panować i dlatego co kilka sekund musiał je przymykać, by następnie z trudem je otworzyć. Jednak za każdym razem obraz był coraz to bardziej niewyraźny, a w końcu dwa latające stworzenia stały się niewyraźnymi plamkami na niebie, natomiast dźwięk długo jeszcze był słyszalny dla młodego Szamana. Z snu wyrwał go przeraźliwy krzyk, który w porównaniu do pięknego śpiewu dwóch legend był dla Wabika jak tortura przez co błyskawicznie zasłonił uszy dłońmi. Przez tak nagłą pobudkę młody mężczyzna prawie spadł z gałęzi na której spoczywał, jednak szybko złapał się najbliższej gałęzi, która pomogła mu zachować równowagę. Po chwili zerknął w dół, a jego jeszcze zaspane oczy zarejestrowały pędzące stano dzikich Dodrio, które biegły jak szalone, skrzecząc przy tym niemiłosiernie. Ów krzyk prawdopodobnie obudził wszystkie istoty, które spały w tym pełnym tajemnic gaju. Wabik jednak delikatnie się uśmiechnął, ponieważ te pokemony wyglądały na szczęśliwe. Widocznie klimat w którym żyją sprzyja ich naturalnym zachowaniom, a może taką miały rolę w systemie tego miejsca. Szaman delikatnie się uśmiechnął, ponieważ miał możliwość stać się częścią prawdziwej Natury, chociaż na krótki czas. Szaman był ciekawy co go jeszcze może spotkać w tej dziczy i czego jeszcze będzie miał zaszczyt być świadkiem. Po krótkiej zadumie Wabik zaczął się rozglądać. Przez liście, które miały bardzo żywy zielony odcień przedzierały się słabe promyki porannego słońca, a gdzieniegdzie można było dostrzec błękit czystego nieba. Z tego można było się domyślić, ze młodzieniec przespał noc, a piękne spotkanie z legendami było tylko snem. Myśl ta była niezwykle przygnębiająca. Ów sen był bardzo realistyczny i aż żal, że okazał się tylko zlepkiem wspomnieć i ukrytymi pragnieniami zalegającymi w wnętrzu Szamana. Po kompletnym powrocie do rzeczywistości po błogim śnie, Wabik odgarnął kilka kosmyków, które spadły mu na twarz oraz przeczesał włosy palcami. Nagle zdał sobie sprawę, że czuje coś bardzo drobnego, po chwili zdał sobie sprawę, że to są ziarenka piasku z plaży na której leżał w czasie snu. Następnie usiadł wygodnie na gałęzi i zamknął oczy. Zaczął wysilać zmysły, by przypomnieć sobie, co się dokładnie tam wydarzyło. Po chwili poczuł wilgotny zapach, dokładnie taki jak w wizji. Następnie jego pamięć zaczęła odtwarzać poszczególne sceny jak w filmie. Widział piórko i łuskę oraz fragmenty podróży, a na samym końcu zarejestrował dwójkę swoich stróżów, które wydawały z siebie fantastyczną melodie. Po chwili Szaman poczuł przyjemne mrowienie w ciele, ale skupiało się ono głównie w okolicach serca. Rozchodziło się z niego bardzo przyjemne ciepło, które spowodowało, że na twarzy Alexandra pojawił się uśmiech. Nagle napełniła go błoga radość. Młodzieniec poczuł, że to jest ich siła. Możliwe, że nie tylko on bardzo się cieszył z kontaktu z nimi. Możliwe, że legendy zaakceptowały Szamana. I wystarczy tylko chwila medytacji albo sen, by nawiązać z nimi chociaż to emocjonalne połączenie. Po otwarciu oczu czuł w sobie spokój. Stróże pomogły mu rozwiązać problem oraz rozjaśniły jego umysł. Wabik powstał, a następnie ponownie zaczął się wspinać uważnie wykonując każdy kolejny ruch, nie mógł sobie pozwolić na błąd. Za daleko zaszedł, by teraz odpuścić. A nie opuści tego miejsca, dopóki nie dokona tego, po co tu przybył. Cały czas się rozglądał za idealnym kawałkiem tego szlachetnego drzewa, które będzie mu towarzyszyć do końca jego Szamańskiej podróży. Co kilka minut się zatrzymywał, by podziwiać widoki oraz tutejszą faunę i florę. Wydawało mu się, że dąb postanawia mu w niektórych sytuacjach pomóc oraz daje młodzieńcowi ogromny wybór w decyzji, którą ma podjąć. Szamana rozpierała energia. Czuł wyraźne wsparcie z góry.

Alexander cały czas czas piął się w górę, by odnaleźć idealną gałąź, która będzie mu towarzyszyć przez całe życie. Cały czas jego myśli uciekały w kierunku stróżów. Chłopak czuł się wewnętrznie rozdarty, ponieważ miał niedosyt, który rósł na sile. Jego emocje można było porównać do odczuć dziecka, któremu odebrano nową zabawkę albo nie spełniono jego obietnicy. Szaman nie prosił o wiele, chciał tylko nawiązać lepszą relacje z jego towarzyszami. Wabik przez natłok myśli musiał zrobić sobie przerwę, by oczyścić umysł. Po krótkiej, lecz pomocnej medytacji doszedł do wniosku, że może to być w pewien sposób próba i on sam musi zadbać o dobrą relacje między nimi. Następnie ponownie wyruszył w poszukiwaniu materiału na kostur, lecz jego myśli krążyły tylko i wyłącznie wokół ów elementu,  jego emocje były harmonijne i opanowane, a na twarzy gościł delikatny uśmiech. Co jakiś czas zadzierał wysoko głowę, by spojrzeć w górę i podziwiać kunszt Dzikiej Natury. Gałęzie tworzyły coś na wzór drabiny, co bardzo ułatwiało mu sprawę. Dodatkowo w jego ciele zalegała masa energii, którą była podsycana przez ambicje i samozaparcie Szamana. Po pokonaniu kilku metrów ciekawość sprawiła, że tym razem spojrzał w dół. Wydawało się bardzo wysoko, więc chłopak złapał pewnie najbliższą gałąź dla lepszej równowagi. Droga powrotna była spowita mrokiem, co dodawało efekt tajemnicy i mistycyzmu, jednak dzięki temu miało to swój indywidualny urok, który zapisywał się w pamięci Alexandra. Szum liści był dla niego piękną melodią, a delikatny chłodny wiatr rozwiewał jego włosy oraz przyjemnie muskał jego skórę, zupełnie tak, jakby to były przyjazne duchy powietrza, które chciały wesprzeć swojego brata. Z zadumy wyrwało go nieprzyjemne uczucie w wnętrzu jego brzucha. Dusza Szamana była karmiona pięknymi obrazami, jednak jego ciało domagało się posiłku. Wabik miał świadomość, że można długo wytrzymać bez jedzenia, jednak nie chciał sprawdzać swojej wytrzymałości. Jednak nie może się teraz cofać, za daleko zaszedł, a jego cel jest praktycznie na wyciągnięcie ręki. Po spełnieniu swojego marzenia może się zająć sprawami przyziemnymi, między innymi szukaniem jedzenia. Aktualnie postanowił odrzucić głód i wszystkie myśli z nim związane, by w pełni skupić się nad wyborem materiału, na wytworzenie kostura. Ponownie ruszył w górę. Przez noc drzewo zdążyło zapomnieć o przelotnym deszczyku, więc nie miał problemów z śliską nawierzchnią. Układ gałęzi i powierzchnia kory ułatwiała mu wspinaczkę. Po kilku minutach znalazł się na miejscu, gdzie mógł poszukać głównego elementu. Słońce świeciło, lecz wiatr targał włosy Wabika, jednak to nie było w stanie mu przeszkodzić, a nawet przeciwnie, zapach przyrody, który przywołało z sobą powierzę umacniał chłopaka w przekonaniu, że dokonał dobrego wyboru przyjmując możliwość bycia elementem większej całości, jako Szaman. Tej gamy zapachów nie można było poczuć na ziemi, a w mieście było to niemożliwe. Chłopak zamknął oczy i wyciągnął ręce na boki. Przez chwilę pozwolił zapanować różnym bodźcom jego ciało. Oddał się przyjemności, która była niemożliwa do opisania słowami, to trzeba było poczuć. Czuł więź z naturą całym sobą, czy to właśnie była kwintesencja szamaństwa? Obraz, który potem ujrzał dotarł do niego z większą siłą niż zwykle. Płomienie budzącego się słońca przecinały błękitne niebo. Na dole znajdowała się przyjemna dla oka zieleń, która zajmowała większą część widnokręgu chłopaka. Zdziwiło go, że pokonał tak spory obszar, ponieważ nie czuł w czasie wędrówki zmęczenia ani znużenia. Z drugiej strony widział góry o białych szczytach, niewątpliwie będzie musiał się tam kiedyś wybrać. Z chwili zadumy ponownie wyrwało go uczucie głodu w brzuchu, co skutecznie przywróciło go na ziemię. Chłopak się skrzywił, a następnie postanowił przekazać część swoich emocji stróżom.
- Piękne widoki. - pomyślał w głowie, lecz chciał to przekazać dwóm pokemonom z którymi los go związał. Uczucie głodu nie powstrzymało jednak jego prawdziwej natury, która przez tyle lat musiała spoczywać w stanie uśpienia. Po tym długim okresie spoczynku była bardzo głodna i żądna pokarmu. Jednak nareszcie skrywana natura została odpieczętowana i w pełni przejmuje kontrolę nad Alexandrem, lecz dając mu możliwość dokonywania wyboru, co było w pewien sposób niesamowite. Szaman cały czas starał się swoje emocje wysyłać w kierunku legendarnych pokemonów, pragnął, by te lepiej go poznały, chociaż możliwe, że znały go lepiej, niż on sam. W jego ciele, umyśle i duszy dochodziło do niesamowitych reakcji. Wszystkie te trzy elementy w czasie obserwacji natury zdawały się być jednością i harmonijnie współgrać. A Wabik cały czas próbował przekazywać stróżom swoje emocje, w pewien sposób karmić je tym i podsycać tym samym ich więź. W przeszłości zapewne nie zwracałby takiej uwagi, jak teraz ale się zmieniał, a jego oczy dopiero teraz się otworzyły i przejrzały. Dopiero po nasyceniu się widokami Alexander postanowił ostatecznie odszukać pożądanego obiektu. W dobrym nastroju otoczony przyjemną aurą postanowił rozejrzeć się. Kroczył spokojnie po gałęziach uważając, by nie zranić drzewa lub nie spaść na ziemie. Wystarczył tylko jeden zły ruch, by spowodować nieszczęście.
- Pomożecie mi? - zapytał się legendarnym pokemonom. Liczył się z ich zdaniem. Jego oczy wyłapywały z plątaniny prawdziwe perełki, jednak w wielu przypadkach po dokładniejszej obserwacji gałąź nie spełniała oczekiwań Alexandra. Czasami po zbliżeniu się drewno ukazywało swe niedoskonałości. W jednym przypadku gałąź była za bardzo poskręcana, a innym zbyt falista. Minuty mijały bardzo szybko, a Szaman jeszcze nie odnalazł tego jedynego kija, który był godzien być mu towarzyszem do końca życia. Po wielu niepowodzeniach w klatce piersiowej chłopak poczuł przyjemne ciepło. Możliwe, że to jego stróża informowali go o czymś, co przeoczył, a może spełniać jego warunki. Chłopak rozejrzał się i zauważył materiał marzeń. Czym prędzej zbliżył się do ów miejsca. Jego serce biło mocniej. Oczy zauważyły powiem idealnie prosty kij. Szaman za pomocą dotyku sprawdził, czy pasuje mu do dłoni i nie pomylił się. Dodatkowo jego długość oraz faktura spełniały oczekiwania młodego Szamana.  Alex opadł dłoń o pień drzewa i w ciszy próbował nawiązać z nim kontakt, by być pewnym, że nie zakłóci równowagi drzewa. Po odpowiednim znaku wyciągnął z kieszeni nóż i cały czas przepraszając drzewo próbował odłączyć dziecko od matki.
- Przepraszam, jeśli kiedyś przez mój uczynek splamię Twój honor. Nie zapomnę o Tobie nigdy, a część Ciebie w moim kosturze będzie żyć wraz ze mną oraz przemierzać świat podziwiając przy tym piękno naszej Matki, Natury. - jego słowa płynęły z serca i były szczere. Szaman w pewien sposób rozpaczał przez to, co robił. Czuł wewnętrzny ból. Po kilku minutach trzymał w dłoni już fundament swojego kostura.
- Dziękuje. - powiedział pewnie. A następnie spojrzał na miejsce, gdzie jeszcze niedawno gałąź łączyła się z pniem. Musiał coś zrobić. Nie mógł pozwolić, by przez swoje zachowanie powstało słabe miejsce podatne na choroby, które mogłyby doprowadzić drzewo do obumarcia. Wyciągnął dłoń w kierunku rany drzewa i wyobraził sobie, że przesyła energię z swojego organizmu do drzewa. Po kilku sekundach wyciągnął palec wskazujący i zaczął kreślić w powietrzu runy, miał tylko nadzieję, ze nic mu się nie pomyliło. Narysowane znaki to Fehu, by podnieść poziom energii oraz przynieść dobrobyt, Uruz miała pomóc powrócić do zdrowia oraz wesprzeć w odbieraniu mocy od samej Natury,  Raido, by przywrócić równowagę, która została zachwiana oraz Gebo jako wyrównanie mocy i zwieńczenie wymiany, która nastąpiła między Wabikiem i Dębem. Po tym skromnym rytuale Wabik postanowił zmierzyć się z podróżą czyli wędrówką ku ziemi. Było to cięższe, ponieważ element potężnego drzewa krępował mu ruchy, a Szaman nie miał zamiaru rozstawać się z gałęzią. Od tego wydarzenia droga chłopaka została związana z kolejnym elementem.