Imię:Hotaro
Nazwisko:Hyouka
Wiek:15lat
Waga:60kg
Wzrost:1.7m
Droga:trener
Drużyna:brak

Charakter:Hotaro jest dość dziwnym nastolatkiem. Jest zamknięty w sobie i twierdzi że tylko jego pokemony będą wstanie go zrozumieć. Uwielbia pokemony duchy. Często chowa się w dużym kapturze aby ukryć się przed światem który go przeraża. Uwielbia siedzieć w lesie i wysłuchiwać tego co mają mu do powiedzenia pokemony, można powiedzieć że traktuje je nawet lepiej od ludzi którzy go otaczają. Traktuje pokemony w nieco inny sposób niż inny. Unika kontaktów z ludźmi, nie angażuje się w walki trenerskie, ogólnie lubi przebywać sam ze swoimi pokemonami.
Wygląd:Chłopiec o średniej długości blond włosach, niezbyt wysoki wciąż skrywający się pod kapturem by ktoś przypadkiem nie spojrzał mu w oczy, ponieważ wtedy okazałoby się że jego tęczówki są dość niecodzienne. Jego tęczówki były innych kolorów, jedno żółte, drugie czerwone, nie wiedzieć czemu, tak chciała wróżka tworząca ten świat. Skrywa małe, niemalże porcelanowe dłonie w długich, szerokich rękawach przez co czasem w nocy może wyglądać jak jakiś dziwny, mroczny pokemon. Jeśli jakimś cudem kiedyś zdejmie kaptur można by dostrzec kolczyk w lewym uchu który przedstawia drobny niebieski kryształ który dostał od swojej matki.
Historia:Północ niszczy, północ zmienia jednak to tutaj można zrozumieć czym jest człowieczeństwo w świecie pokemon. Pewnego dnia w wiosce cały rok pokrytej śniegiem narodziło się dziecko. Narodziny w tym miasteczku świętowali wszyscy mieszkańcy ponieważ żyło tam może dwadzieścia osób, żyli spokojnie i nie martwiąc się tym co dzieje się w cieplejszych miejscach, to był ich raj i jedyne miejsce które znali. Dziecko było dziwne, miało różne kolory oczu jedni odebrali to za dar a drudzy uznali to za przekleństwo. Hotaro miał stać się kością niezgody która poróżniła wioskę. Rósł nie świadom tego co powoduje w końcu jego matka nie wytrzymała presji otoczenia, nie była silną psychicznie kobietą, bardzo łatwo było ją złamać. Pewnego dnia ze łzami w oczach wręczyła piętnastoletniemu chłopcu parę rzeczy w ręce w tym pokeballa z jego pierwszym pokemonem i powiedziała że to już czas by ruszył w podróż. Początkowo na ustach blondyna malowała się sama radość, w końcu dostał swojego pierwszego kompana jednak po chwili zrozumiał co się dzieje. To niesamowicie wpłynęło na blondyna, z radosnego, wciąż uśmiechniętego chłopca zmienił się w zamkniętego w sobie małego człowieka. Jedynym co przypominało mu o rodzinie był kolczyk, który dostał od matki w dniu swoich narodzin
Zawód:brak
Ekwipunek:Plecak w którym: zapalniczka, scyzoryk, parę metrów liny. taśma izolacyjna, czapka z daszkiem