Zasady są proste i niezmienne. Udział może wziąć każdy. Jednak jako, że są to specjalne pokazy będące częścią eventu świątecznego to obowiązuje inna runda pierwsza niż dotychczas. Należy wykonać apel na ilość słów nie przekraczającą liczby 300!
Harmonogram:

Zapisy: od 13.10 - 15.12.2014r. ; do godziny 20.00
Ankieta: od 15.10 - 16.10.2014r. ; do godziny 20.00
Półfinały: 17.12.2014r. od godziny 20.00
Finały: 18.12.2013r. od godziny 20.00


Walki trwają tylko godzinę!
Ze względu na problemy z sędziami, oraz ograniczeniem mojego indywidualnego czasu, godziny są niezmienne.

Delikatnie odchyliłem głowę do tyłu szeroko się przy tym uśmiechając. Czułem jak dreszcze przechodzące przez całe moje ciało. Nie potrafiłem określić co jest źródłem tego przedziwnego uczucia. Z jednej strony byłem zmotywowany, pragnąłem się tutaj znaleźć, był to mój debiut na arenie pokazowej - największy dzień w mojej dotychczasowej karierze. Z drugiej jednak powątpiewałem w swoje siły. Nie byłem pewny czy jestem gotowy, czy podałam. Stawiałem sobie poprzeczkę bardzo wysoko i nie byłem przekonany, że zdołam się wznieść na wyżyny swoich możliwości i dokonać wszystkiego tego co sobie zaplanowałem. Nadszedł jednak czas, aby się o tym przekonać...

- Panie i panowie.... chłopcy i dziewczęta. Nazywam się Cedric i przybyłem tutaj, aby pokazać wam pokazać coś niebywałego. Oto Fatima - królowa północnych mórz!

Wykonałem obrót na pięcie po czym rzuciłem pokeball z którego po chwili wyskoczyła moja wodna podopieczna. Piplup wykonała dwa salta po czym wylądowała z dość pokracznym telemarkiem. Stała lekko pochylona z zamkniętymi oczkami. Utrzymywała tą pozę przez dobre kilka sekudn. W końcu jednak otworzyła swe piękne oczęta.

- Pokaż im fontannę Bąbelków!

Fatima odchyliła łepetynę do tyłu po czym wystrzeliła bąbelki w powietrze. Te wzleciały dosyć wysoko, po czym zaczęły na nią opadać. Ta pozowała w ich blasku. Światło reflektorów odbijało się od nich dając dość ładny efekt.

- Teraz pokaż im swą potęgę!

Fatima wystrzeliła kolejną fontannę bąbli, ale teraz nie była tak statyczna.  Zamiast piękna ukazała swą siłę. Pierwszą część opadających bąbelków rozwaliła przy pomocy plaskania. Niczym karateka celnie trafiła w każdy bąbelek rozwalając go na drobny mydlany pył. Kolejna część zaczęła uderzać dziobaniem. Wyglądało to jeszcze lepiej. Trafiała perfekcyjnie. Ostatiną, największą część bali zniszczyła ciosami furii. Szaleńczo atakowała bąbelki rozwalać jeden po drugim. Gdy w końcu bąbelki zniknęły Fatima wykonał kilka obrotów w bok kręcąc się na swojej malutkiej nóżce i ukłoniła się.[/b]

Reflektory. Publiczność. Arena będąca sceną. To wszystko stało się dla mnie czymś na wyciągnięcie ręki. To wszystko... można by pomyśleć, że jest tylko snem... A jednak to rzeczywistość.

Wkroczyłem na śnieżną scenę. Wszędzie wzrok gawiedzi poszukujący sensacji, emocji, piękna. A we mnie trema. No nic - pomyślałem. Jakoś to przecież będzie. Warto spróbować. Ukłoniłem się publiczności niczym magik.

- Mam na imię Raven. A oto... mój... Pokemon...! - zawołałem do publiczności, wyrzucając wypolerowanego PokeBalla lekko wzwyż. Ten otworzył się, a z niego wyskoczył Tepig, wykonał zgrabne salto i wylądował na swych łapkach.

- Tepig! Wykonaj umiarkowany Żar połączony z Akcją w koło areny. Zwężaj każde następne okrążenie.

Tepig radośnie wystartował Akcją używając Żaru. Jego nos na początku rozświetlił się ogniem, a dzięki Akcji jego przednia część ciała otoczyła się smugą płomienia. Przykuwał wzrok publiki. Bił od niego majestat i temperament. I tak za każdym okrążeniem dopóki nie zatrzymał się w środku sceny, zostawiając za sobą zarys spirali.

- Teraz Walec. Obracaj się ruchem obrotowym w miejscu.

Żarł znikł, a Pokemon zaczął wirować w miejscu. Po chwili od siły Walca rozkruszały nieco lód, wyniesiony powstałą prędkością ujawnił się widowni wokół Pokemona w postaci diamentowego, błyszczącego pyłu, którego cząstki również zaczęły wirować wokół Tepiga.

- Muśnij pył Żarem.

Wirujący Pokemon jak na zawołanie użył Żaru, stworzył wokół siebie ognisty pierścień, który w spotkaniu z lodowymi odłamkami stworzył piękną, migocącą mgiełkę, którą Tepig przybrał jako królewski płaszcz, ukazał swoją wyprostowaną, dumną posturę, czuł się jak król. I na koniec... niski ukłon ku widzom...

Pełna sala, mnóstwo ludzi, pokemonów, starców i dzieci. Na środku pomieszczenia ustawiona jest wielka scena, na którą to skierowane są wszystkie reflektory. Jazon słyszy, jak jego imię wymawiane jest przez wywoływacza i powolnym krokiem wkracza na scenę. Spojrzał na zebrany motłoch „że też nie mieli nic lepszego do roboty, tylko oglądać idiotów na pokazach”. Wyrzucił wysoko w powietrze balla, z którego po chwili wydostał się niebieski pokemon.

- Kroko! Nadszedł czas, abyś zaprezentował swoją siłę!

Jazon zawołał do swojego startera, a ten od razu naprężył swoje wielkie bicepsy. Podszedł do drewnianej kłody. Złapał ją obiema łapkami i wyrzucił nisko w powietrze, by samemu wyskoczyć i ją złapać w locie. Ustawił ją pionowo do ziemi. Następnie złapał stojący na prawo pustak, który podniósł i również ustawił w pionie.

- Doskonale! Teraz zaprezentuj swoją zręczność i skoczność.

Mały krokodyl zaczął bardzo ruchliwie skakać z lewej nogi, na prawą i odwrotnie, za każdym razem coraz wyżej. Po parunastu taki skokach zaczął wykonywać powietrzne akrobacje, salta i gwiazdy, na widok których widzowie zaprali dech w piersiach. To jednak nie był koniec dzisiejszych wrażeń dla publiczności, gdyż Totodile odbił się od ustawionego pustaka i wykonując obrót w powietrzu kopnął z pełną siłą stojącą kłodę. Oba przedmioty odleciały na przeciwległe końce sceny i z hukiem upadły na ziemię. Publiczność zaczęła krzyczeć z wrażenia i oklaskiwać wodnego pokemona.

- Totodile, nadszedł czas na wielki finał!

Pokemon wykonał podwójne salto w powietrzu z połączeniem Wodnej Broni tworząc coś na rodzaj zawiązanego bicza, który po upadnięciu pokemona na ziemię rozbryzgał się na miliony błyszczących kropelek wody. Wodny pokemon zwrócił wówczas twarz w górę i zaczął wypuszczać drobny strumyk wody ze swojego pyszczka, który wywołał wrażenie, jakby była to fontanna, a dodatkowo liczne światła, także kolorowe nadały temu wyjątkowy piękny obraz. Na sam koniec Kroko zaczął podbiegać do spadających wciąż kropelek wody i niszczyć je Furią, tworząc miliony świecących pomniejszych kropelek. Kroko podbiegł do Jazona i razem ukłonili się publiczności.

- Dziękujemy i życzymy miłego wieczoru.

Po czym ukłonili się publiczności i zeszli ze sceny.

Spokojnym krokiem, bez nerwowych tików wszedłem na arenę. Już dawno marzyłem aby wystąpić w takim przedstawieniu. Jest to zdecydowanie odskocznia od tego co dzieje się na zwykłej arenie. Podszedłem do stanowiska, z którego rozpocznę rundę pokazową. Wyciągnąłem ball z moją zwinną wojowniczką i nakleiłem na jej pokeball Naklejkę Gwiazdek.

- Taillow! Czas zacząć spektakularny pokaz! Wykonaj z gracją obrót ku górze.

Ptaszyna pojawiła się w blasku mieniących się srebrnych gwiazdek. Taillow rozpoczęła od obrotu wokół własnej osi. Ruch ten skierowała ku górze. Srebrne gwiazdki zaczęły wirować wokół ciała jaskółki. A to, że leciała ku górze sprawiło, że ciągnęły się one jak ogon komenty. Wyglądało to magicznie.

- Cudownie! A teraz Szybki Atak! Wykonując ruch twórz tunel w powietrzu.

Resztka gwiazdek, które pozostały na arenie zaczęły biec za lecącą amazonką. Wyglądało to jakby pokemona gonił błyszczący cień. Na pewno pozostanie to w pamięci naszych widzów. Byłem pod wrażeniem zwinności mojej towarzyszki. To na pewno zostanie zauważone.

- A teraz szybko zawróć i nadleć nad publiczności.

Taillow bez błędnie w powietrzu zrobiła unik i od razu latała nad publicznością. Wtedy nawet najbardziej znudzony widz zostanie włączony do pokazu. Z uśmiechem spoglądałem na prezentującą się ptaszynę. Niestety nasz czas dobiegał końca. Dlatego z gracją wyciągnąłem rękę ku kurze. Był to znak, że musimy kończyć. Taillow podleciała do mnie i usiadła na moim ramieniu. Wtedy wspólnie ukłoniliśmy się widowni. Ukłon wykonaliśmy we wszystkie strony świata.

Weszłam na arenę z pewnym siebie uśmiechem. Nie miałam na sobie zbędnych ozdób. Dzisiaj to ja miałam być dodatkiem do mojego Pokemona, nie na odwrót.

-Witam wszystkich! Jesteście pierwszymi osobami, które mają okazję zobaczyć pokaz mojego wspaniałego Pokemona. Cyndaquil, pokaż się!- Zawołałam śpiewnie, zrobiłam obrót i podrzuciłam do góry PokeBall. Kulka odbiła się od ziemi i z charakterystycznym dźwiękiem rozpowszechniła czerwone światło. Spośród niego wyłonił się mój Pokemon. Na razie wyglądał skromnie, ale elegancko, pochylając głowę przed publicznością na powitanie.

-Zaprezentuj swoją siłę i piękno, mój drogi!- Poleciłam tylko, wycofując się ze sceny. To on był teraz gwiazdą.

Cyndaquil wypuścił ogniste kulki za pomocą Żaru. Stopniowo wzmacniał ich siłę. Ogień na jego ogonku gwałtownie się powiększył, wyglądał imponująco. Widziałam błysk pewności siebie w oku stworka. To był ten moment! Pora na prawdziwe show.

Pokemon zaczął się obracać, posyłając Żar we wszystkich kierunkach. Błyszczące kulki mijały się lub zderzały ze sobą nawzajem, dając niesamowity efekt. Cyndaquil przez chwilę jeszcze po prostu wirował, po czym przystanął i wyskoczył wysoko do góry. Właśnie w powietrzu użył Kręgu Ognia. Piękna, ognista kula otoczona mniejszym, skromnym Żarem... Stworek obracał się przez chwilę w powietrzu, po czym upadł na ziemię i zaczął zataczać kręgi po całej sali, nie przerywając swojego ataku.

-Dobrze kochany, pora kończyć.- Podpowiedziałam i szybkim krokiem weszłam na środek sali. Ognisty Okrąg zaczął toczyć się prosto na mnie. Nawet nie drgnęłam, tylko oczekiwałam spokojnie. W ostatniej chwili ognista kula przeskoczyła nade mną, wywołując odgłos zachwytu i emocji wśród publiczności. Cyndaquil znowu ruszył na mnie, nadal razem ze swoim atakiem. Wystawiłam ręce, ufałam mu całkowicie. Maluch odbił się od ziemi delikatnie i w ostatniej chwili przerwał atak, wpadając w moje ramiona już bez niepotrzebnego ognia. Podniosłam go do góry i razem obróciliśmy się kilkukrotnie.

-Dziękujemy!- Zawołałam jeszcze, kłaniając się publiczności.

Chłopak spojrzał na zegarek. Biegł w stronę sali, gdzie trenerzy mieli zaprezentować swoje pokemony. Bał się, że nie zdąży, a to by była tylko jego wina. Szybko mijał liczne korytarze i drzwi. Zatrzymał się dopiero za kulisami. Po chwili poprawił swój strój, a następnie wkroczył na scenę.

Piękne Panie, Szlachetni Panowie. Przybyłem tutaj, aby zaprezentować wam wspaniałe stworzenie, którym jest mój Froakie.

W czasie mówienia tego zdania Wabik uwolnił podopiecznego z PokeBalla. Po chwili z czerwonego światła zmaterializował się wodny starter z regionu Kalos. Po chwili obaj na siebie spojrzeli, a następnie się ukłonili z gracją.

Ten pokemon, chodź wygląda na niepozornego, to naprawdę taki nie jest. W tym małym ciele drzemie ogromna siła i potencjał. Często mnie zaskakuje.

Po tych słowach Wabik klasnął w dłonie, a scena pociemniała. Chłopak stanął na boku estrady, by zrobić miejsce swojemu podopiecznemu.

Ten Froakie posiada wiele stron. Potrafi być szalony, zabawny ale i precyzyjny i pewny siebie.

Alexander klasnął w dłonie, a pokemon zaczął strzelać w górę Bąbelkami. Wyglądało to jak Fontanna do której ktoś wlał mydło w płynie. Następnie pewnym ruchem za Pomocą Plaskania żabcia zniszczyła większość baniek.

Potrafi też pokazać swoją ciemną stronę.
Po tym zdaniu wodny stworek zaczął Warczeń ukazując przy tym swoje mięśnie.

Ale też potrafi zaszaleć przed obiektywem fotoreporterów.

W kolejnej części przedstawienia Żaba pokazał swój język i przyjął pozę do zdjęcia. Światło zaczęło wtedy imitować blask fleszy.

Dziękuje w imieniu swoim i mojego przyjaciela.

Następnie się ukłonili i w spokoju opuścili scenę.