Oto niewielki gabinet psycholog Roxie. Można się tutaj zgłosić ze swoim pokemonem. Trzeba pamiętać, że psycholog może przyjąć jedynie dwójkę pokemonów, a czas minimalny kuracji to 2 tygodnie.

Huntaila chciałbym oddać.


Oczywiście liczę na jakieś zniżki jako, że jestem pierwszym klientem, nie śmierdzę groszem i sama mi takie charakter dałaś :v.

Przyjmuję. Świąteczna zniżka będzie. 27 zł się należeć będzie. Zaczynam od dzisiaj (23.12.2014-6.01.2015)

Zmieniłem zdanie nie oddaję go jednak.

Do gabinetu (po uprzednim zapukaniu) weszła dziewczynka z rękami w kieszeniach (po wypukłości jednej z nich widać było pokeballa).
- Dzień dobry pani psycholożko... bo ten. Mo koleżanka powiedziała ze pani jest psychologiem... znaczy nie, nie ja tylko mój... mój Chik... znaczy mój Charmander! - poprawiła się, kiedy u nogi pojawił się rozeźlony, wręcz trzęsący się ze złości samiec chikority, patrzący na trenerkę jakby chciał krzyczeć: znowu mnie wyzywasz od roślin, ZNOWU!?
Dziewczyna poburaczała na twarzy i dziwnie popatrzyła na psycholożke.
- Znaczy... - Wyjęła pokeball, złapała pokemona i unieszkodliwiła, teraz mogła mówić dalej.
- Bo to jest Chikorita, z resdztą widać, ale tak bardzo nie chce być typem trawiastym, tylko ognistym ze mówię na niego Charmander. Wtedy da się jako tako z nim pracować. Chce sobie odgryźc liśc i w ogole nie wykonuje ataków dla typu... Strzela focha i koniec. I się gniewa. Ogólnie jest zajebisty, kocham go, rwie się do walki i ma prawdziwego pałera, ale mam wrażenie, że jeszcze trochę, to ja tu będę musiała przychodzić na kozetkę...
Spróbuje Pani coś z nim zrobić? Nie chce by się zmieniał, chce tylko żeby siebie akceptował!

Roxie siedziała na jednym z skórzanych foteli w swoim gabinecie, który był puściutki. Ostatnio blondynka nie miała za dużo klientów, a gdy w końcu się jakiś pojawił odmówił wizytę. Psycholog siedziała teraz wygodnie w swoim fotelu i czekała. Na co czekała? No cóż na klientów nie. Byłą przekonana, że ten dzień będzie taki sam jak cała reszta, czyli zero klientów i zero zarobków. Pewna tego Roxie dzisiejszego dnia wzięła z sobą talię kart. Na przeciwko fotela, na którym siedziała dziewczyna był ustawiony stolik, na którym właśnie w tej chwili układała zamek z kart. Nagle ktoś zapukał do drzwi do gabinetu Roxie, a następnie otworzył je. Tą sama czynnością wystraszyła ona Roxie, która podniosła się szybko z fotela i tym samym rozwalił zamek z kart. Nie rozpaczała po nich długo, gdyż w drzwiach stałą klientka z swoim podopiecznym.
-Witaj.
Powiedziała z uśmiechem i stanęła przed nią, aby się przywitać. Tą samą czynnością zasłoniła dziewczynie widok na rozwaloną gromadkę kart. Następnie zaprosiła dziewczynę do drugiej części gabinetu. Był to niewielki pokój. Cały pomalowany na jasny zielony. Podłoga była wyłożona deskami o barwie ziemnego brązu. Na samym środku pokoju stało biurko pani psycholog, na którym były ustawione różne dokumenty dziewczyny. Gestem ręki Roxie zaprosiła trenerkę, aby usiadła na przeciwko jej w fotelu. Następnie wysłuchała pierwszych słów dziewczyny i spojrzała na pokemona, który wyraźnie był niezadowolony. Chwilę później dziewczyna schowała go do pokeballa i powiedziała co takiego dolega pokemonowi. Roxie przez ten czas otworzyła zeszyt, który leżał przed nią i zapisała coś w nim.
-Jasne nie ma problemu. Trudny charakterek,ale widziałam gorsze. Terapia trwa 2 tygodnie.

Anna , jako ze przyszła tiu z problemem, nie była specjalnie zainteresowana oglądaniem kart, poza tym nie wierzyła we wróżby. W zamki może trochę bardziej ale nie widziała co to było bo zostało zniszczone nim zdołała uchwycić wzrokiem.
Podrzuciła pokebal i sprytnie zakręciła na palcu, patrząc na Roxie z czymś w rodzaju wdzięczności chociażby za to, ze nie wyśmiała czy nie skomentowała dziwnego zachowania Chikority, ani jeszcze dziwniejszej „terapii” stosowanej przez trenerkę.
Okazało się też że nie jest to beznadziejny przypadek, co bardzo Annę ucieszyło. Choć to raczej śmiech przez łzy ale jest nadzieja!
W zielonym pokoju Anna usiadła gdzie jej kazano i kątem oka przyglądała się co robi psycholożka.
- A co się dzieje podczas tej terapii? - zapytała nieco spłoszona, robiąc wielkie oczy. Nie ze nie ufała pani doktor. Ale przecież to jej pokemon – chciała wiedzieć.

Roxie notowała uważnie w zeszycie aż w końcu przestała, aby spojrzeć na trenerkę. Wiedziała, że chciała wiedzieć co takiego będzie się działo z jej podopiecznym. W końcu to normalne, że się martwi o swojego pokemona.
-Na sam początek przekonanie pokemona, aby polubił siebie takim jaki jest. Jeżeli to nie podziała to stosuje odpowiednie metody, ale wymyślałam je dopiero, gdy poznam pokemona. Metody te są różne ale bezpieczne dla pokemonów.
Powiedziała z uśmiechem i dalej zaczęła notować coś w zeszycie, gdy wreszcie skończyła i odłożyła zeszyt powiedziała:
-Z racji tego, iż jestem pierwszą moją klientką w tym roku dostajesz zniżkę. Terapia będzie wynosiła tylko 27 zł.

- Pieniądze nie grają roli - powiedziała Anna, starając się brzmieć wiarygodnie, choć oczywiście ucieszyła się ze zniżki bo jak wiadomo żaden trener na kasie nie śpi. Cieszyła się tez ze kobieta odpowiedziała jej na pytanie, zamiast zbyć czymś w rodzaju „nie twoja sprawa dzieciaku”.
Pogładziła wierzchem palca trzymanego w dłoni pokeballa, wpatrując się w niego z nostalgią.
Dwa tygodnie...
- A będę mogła tu przychodzić i się z nim widywać? Bedzie mi bardzo brakować tego małego psychopaty przez te dwa tygodnie...

-Trenerzy nie odwiedzają swoich pokemonów, gdy trafiają pod moją opiekę. To mogłoby zakłócić ich terapię, więc kontakty zostają całkowicie zakazane podczas jej trwania.
Powiedziała z lekkim uśmiechem. Wiedziała, że trenerzy tęsknią za swoim podopiecznymi,a le jedno takie spotkanie mogłoby rozwalić całą terapię na co Roxie nie może sobie pozwolić.
-Ale nie martw się będzie pod dobrą opieką.

Ciężko było to przyjąć do wiadomości, ale – nie ona tu była specjalistka, więc nie będzie się stawiać. Gdyby mogła, sama by pomogła Czikorowi, ale wszystkie jej próby kończyły się tak samo -czyli źle.
Dwa długie tygodnie – pomyślała ze smutkiem. No ale – pokemon się męczył. Męczył się ze sobą. Pozwalać mu na to tylko dlatego ze chce się go mieć przy sobie to okrucieństwo.
- To tylko dwa tygodnie – szepnęła, bardziej do siebie niż do Roxie, podając jej pokeballa.
- Płatne z góry czy przy odbiorze?

-Przy odbiorze.
Po tych słowach Roxie odprowadził trenerkę do drzwi, gdyż musiała już powoli opuszczać gabinet.
-Do zobaczenia za dwa tygodnie.
Następnie wzięła pokeballa z nowym podopiecznym i wyszła z gabinetu.

- Dobrze, więc zjawie się po niego za dwa tygodnie. Dziękuję i do widzenia!- pożegnawszy się tymi słowami – opuściła gabinet. Miała przez jakiś czas jednego z bardziej „wszechstronnych” pokemonów: nie dość ze trawiasty, to ognisty i jeszcze psychiczny! A za dwa tygodnie będzie miała zdrowego, akceptującego siebie poka.
Miejmy nadzieje...

Minęły dwa tygodnie, Anna odliczyła dnie niepracujące, i dziś właśnie zapukała do drzwi gabinetu pani psycholog