Imię: Yoshitoki
Nazwisko: Ishimaru
Wiek: 18
Waga: 68 kg
Wzrost: 171 cm
Droga: trener
Drużyna: brak

Charakter: Na pierwszy rzut oka może sprawiać wrażenie "powolnego" i leniwego, ale przy bliższym poznaniu wychodzą z niego dobre cechy. Pod maską pewnego siebie, a nawet aroganckiego dupka, który dba tylko o siebie, kryje się człowiek czuły i szlachetny, który martwi się o każdego kogo obdarzył choć odrobiną sympatii. Nie jest raczej człowiekiem konfliktowym, wręcz przeciwnie, próbuje znaleźć z każdym kontakt i obdarza nowo poznane osoby dobrocią i humorem. Stara się jednakże zachowywać dystans, bo nie lubi, gdy ktoś wprasza się do jego strefy komfortu.
Wygląd: Yoshitoki jest osiemnastoletnim, niezbyt wysokim i szczupłym brunetem o niebieskich oczach. Ubiera się stosunkowo luźno we wszelkiego rodzaju t-shirty z nadrukiem. Nie znosi formalnych ubrań chociaż prezentuje się w nich całkiem dobrze.
Historia: Yoshitoki jest najmłodszym synem admirała japońskiej floty Ishimaru Tsuyoshi i pisarki Ishimaru Chiaki. Zważywszy na profesję wykonywaną przez jego ojca można wywnioskować, że był on często poza domem, więc pieczę nad opieką i wychowaniem chłopca sprawowała jego mama, a głównym towarzyszem zabaw była starsza o dokładnie dwa lata siostra Kumiko. Mają oni bowiem urodziny w tym samym dniu. Yoshitoki ma również dwóch braci - Yūta, pierworodny, starszy o 8 lat oraz Naoki, starszy o 7 lat. Ze względu na różnicę wieku rodzeństwo było odrobinę podzielone. Yoshitoki trzymał się z Kumiko, a Yūta z Naoki, jednakże wszyscy byli do siebie przywiązani i bardzo się kochali nad czym szczególnie czuwała ich mama. Jeśli któreś z młodszych dzieci miało jakikolwiek problem lub ktoś im dokuczał, Yūta i Naoki zawsze byli na posterunku. Jednak nie często mieli oni okazję do interwencji ze względu na to jakim szacunkiem darzony był ich ojciec. Dzieci z sąsiedztwa były nauczone przez swoich rodziców, aby szanować pociechy państwa Ishimaru i utrzymywać z nimi jak najlepszy kontakt.

Czas mijał, Yoshitoki dorastał, jego rodzeństwo również.

Zgodnie z tradycją wszyscy synowie mieli ukończyć szkołę wojskową i służyć w japońskiej flocie jak każdy męski potomek rodziny Ishimaru. Pierwszym z braci, który dostąpił tego zaszczytu był Yūta, pierworodny, najstarszy syn. Rok później dołączył do niego Naoki. W tym momencie Yoshitoki miał dopiero 10 lat i w ogóle nie myślał o tym, że w niedalekiej przyszłości on również pójdzie do szkoły wojskowej. Cieszył się spokojnym dzieciństwem pełnym zabawy i pozbawionym trosk. Najbardziej lubił wyprawy poza miasto z Kumiko. Oboje mogli wtedy poobserwować dzikie Pokémony i pomarzyć jakby to było mieć jednego. Ich ojciec bowiem kategorycznie zabraniał im posiadania tych stworków. Mówił, że są one tylko i wyłącznie stratą czasu i że dzieci w ich wieku powinny się uczyć.

Jednak ich mama miała inne zdanie na ten temat...

Chiaki jest kobietą inteligentną i oczytaną, a do tego niesamowicie dobrą. Uśmiech nie schodzi z jej twarzy. Jest dobrym duchem domu i pielęgnuje, aby wszystko było w harmonii. Yoshitoki i Kumiko uważali, że ich mama jest wróżką, bo tylko ona potrafi sprawić, że groźny admirał Ishimaru staje się pogodnym i czułym panem Tsuyoshi. Poza tym, że Chiaki jest strażniczką domowego ogniska, zajmuje się również pisarstwem. I to z niemałym powodzeniem. Jej romanse zna każda kobieta w Kanto.

Nadchodził dzień urodzin Yoshitoki i Kumiko. Dzieci były tym bardzo podekscytowane. Ojciec i bracia wrócili specjalnie na ten czas do domu, aby świętować z całą rodziną. Wszyscy świetnie się bawili do samego końca. Przyjęcie skończyło się, gdy słońce powoli chowało się za horyzontem. Ale to nie był koniec niespodzianek dla Yoshitoki i Kumiko. Chiaki podeszła do dzieci bawiących się na ganku i wręczyła im pokeballe. Ich radości nie można opisać. Yoshitoki otrzymał Totodile, a Kumiko Eevee. Tsuyoshi usłyszał hałas dobywający się z podwórka i szybko przyszedł sprawdzić co się dzieje. Gdy zobaczył dzieci bawiące się ze swoimi Pokémonami poczuł ciepło w sercu. Usiadł razem z Chiaki na ławce, objął ją i oboje obserwowali jak ich dzieci bawią się ze swoimi nowymi przyjaciółmi.

Od czasu otrzymania Totodile, Yoshitoki nie rozstawał się z nim na moment. Oni oraz Kumiko i jej Eevee stanowili paczkę najlepszych przyjaciół. Nic nie mogło ich rozdzielić. Przynajmniej tak im się wydawało. Oboje zaczęli dorastać, zmieniały im się zainteresowania, weszli w nowe otoczenia. Oddalili się od siebie, nie spędzali ze sobą tyle czasu co kiedyś, ale nadal bardzo się kochali i ciągle byli najlepszymi przyjaciółmi. Zdarzało się, że wyruszali na wspólne wyprawy jak za dawnych lat, ale nie było to tak częste jak kiedyś. Z biegiem lat zaprzestali tego w ogóle. Kilka miesięcy później Kumiko wyjechała do innego miasta, aby się tam uczyć. Yoshitoki też miał niedługo rozpocząć naukę w szkole wojskowej. Ale nie chciał tego. Jego pasją było rysowanie i pisanie, nie dopuszczał do siebie myśli, że to wszystko porzuci i zostanie żołnierzem. Uważał, że to nie jest dla niego. Chciał być wolny, chciał podróżować, odkrywać nowe miejsca i poznawać Pokémony. Chciał zostać trenerem Pokémon.

Wiedział, że jego ojciec się na to nie zgodzi, dlatego najpierw porozmawiał o tym z mamą. Chiaki w pełni rozumiała syna, bo też była w takiej sytuacji. Cała jej rodzina to wpływowi lekarze i prawnicy. Ona również miała zostać jednym z nich, ale czuła, że to nie dla niej. Chiaki całe życie chciała być pisarką. Nie chciała mieć nudnego życia jak pozostali członkowie jej rodziny, chciała przeżywać przygody, podróżować i poznawać nowych ludzi. Obiecała synowi, że będzie stała po jego stronie w rozmowie z ojcem. I tak też się stało. Tsuyoshi powrócił do domu po długiej nieobecności właśnie po to, aby zabrać syna ze sobą i pokazać mu jak będzie wyglądała jego nowa szkoła. Wtedy Yoshitoki opowiedział ojcu o całej sytuacji. O tym, że nie chce być żołnierzem, że chce podróżować i poznawać świat, ale nie na statku, lecz samotnie. Czuć było gniew admirała, ale również pewnego rodzaju smutek, że jego syn nie chce kontynuować rodzinnej tradycji. Wtedy do głosu doszła Chiaki. Tsuyoshi znał jej historię, zresztą był to jeden z powodów dlaczego ją poślubił, bo to silna kobieta, która potrafi podążać za swoimi marzeniami. Wtedy admirał zrozumiał, że jego syn jest tak samo silny jak jego matka i że wcale nie potrzebuje wojska, aby być mężnym i dumnym człowiekiem. Przytulił syna, a po jego policzku popłynęła łza. Wiedział bowiem, że jego dziecko będzie kimś wielkim.
Zawód: brak
Ekwipunek: brak