Czas rozegrania walki pokazowej macie do 28 października tego roku.

Arena to trawa krótko przycięta.

Zasady są tak jak zawsze przy walce pokazowej. Czas to zwyczajowa godzina. Znajdźcie sędziego i rozegrajcie to w piękny sposób!

Niedziela 26 października, inny termin nie wchodzi w grę bo pracuję na 2 zmianę.

Co do godziny to proponuję wieczorem, gdzieś tak koło 20. wcześniej nie bardzo będę mógł.

Zgodnie z ustaloną porą stawiam się na walkę pokazową.

No to sem i ja.

Walka zaczyna się o równej 20:10 , a trwa do 21:10.
Sędzią jest Dziomek


Piszecie posty na przemian:
Cedric
Samael
i tak dalej, bez udziału sędziego, do 21:10

Pokemonów nie musicie wysyłać mi na PW, bo i tak zobaczę co użyjecie

Podsumowanie walki będzie dopiero jutro.

Arena jest normalna.

Powodzenia.

Nadszedł w końcu dzień sądu - długo wyczekiwany wielki festiwal się rozpoczął. Odziany w długi czarny płaszcz i ze zniszczonym czerwonym cylindrem na głowie zająłem miejsce przeznaczone na trenera. Moim przeciwnikiem był Samael - trener, którego bardzo dobrze znałem i który budził u mnie ogromny szacunek, dobrze wiedziałem, że to bardzo silny rywal nie raz spotykałem go w trakcie różnych misji i wiedziałem, że ta przeprawa nie będzie łatwa... Nadszedł czas aby pokazać mu, że jego czas już nadszedł i musi ustąpić nowemu pokoleniu trenerów.

- Cóż... za gorąca atmosfera. Chyba trzeba ją nieco ostudzić.

Wycedziłem przez żeby i wyjałem pokeball na który następnie nakleiłem naklejkę "kryształowy deszcz".

- Soniu pokaż całemu światu swój majestat!

Rzuciłem pokeball z którego po chwili wyłoniła się Aurorus. Po chwili wokół niej zaczęły opadać kryształowe smugi deszczu mieniące się błękitem podobnym do tego na torsie lodowej królowej. Naklejka ta idealnie pasowała do wyglądu Sonii, jej kryształ mienił się dokładnie tak samo jak wytwór naklejki. Wielkie oczy pokemona, zdawały się błyszczeć. Sonia naprężyła szyję i postawiła na sztorc piękną ozdobę na swoim grzbiecie.

- Teraz użyj lodowego wiatru!

Chłodny powiew wiatru momentalnie rozbił kryształy. Sonia w kilka sekund utraciła swój dziewczęcy urok prezentując się jak wyrachowana zimna królowa. Stała się stworem imponującym swoją siłą o destrukcyjnych zapędach. Tak gwałtowna przemiana robiła wrażenie.

- I śnieżny pył.

Gdy tylko wiatr ustał, poleciał za nim wężyk podmuch śniegu, który kilkukrotnie otoczył moją podopieczną. Było to idealne zakończenie mojego wstępu.

Wchodzę na swoją miejscówkę z pokebalem w dłoni. Po chwili okleiłem go super naklejką gwiezdnego gejzeru. Tak stojąc czekałem na gong rozpoczynający walkę pokazową, po czym gdy nadeszła wyrzuciłem pokebal w górę. Kiedy wyłoniła się z niego Mamoswine to towarzyszył jej przyciągający gejzer srebrnych gwiazd, oddający naturę mojego pokemona. Wtedy nadszedł czas aby wydać jakąś komendę.
- Mamoswine śnieżny pył. - Pokemon rozpoczął ostrzeliwanie opadających już gwiazd śnieżnym pyłem zamieniając je w mieszaninę pyłów lodowego z gwiezdnym, co na pewno ładnie wygląda. Kiedy prawie wszystko opadnie na ziemię i widzowie pomyślą że to już koniec, wtedy czas wyprowadzić ich z błędu.
- Trzęsienie ziemi. - Tym ruchem cały ten pył ponownie wzleci w powietrze i zacznie tańczyć przed oczami widzów, no i może popsuje wstęp przeciwnikowi.

Wstęp miał być delikatny i subtelny, podkreślający i tak majestatycznie wyglądającą Aurorus. Teraz nadszedł jednak czas by pokazać co tak naprawdę potrafi moja podopieczna.

- Aurorus odchyl się do tyłu i lodowy promień!

Sonia przysiadła na tylnych łapach mocno uderzając mocarnym ogonem o ziemię po czym wystrzeliła w powietrze strumień lodowego promienia. Zaczęła rzeźbić nim w powietrzu kształt płatka śniegu. Gdy udało jej się tego dokonać puściła promień i piękny lodowy płatek zaczął opadać prosto na nią.

- Promień Aurory!

Tęczowy promień wystrzelił w kierunku opadającego kawałka lodu i rozbił go na moje kawałki. tęczowe światła zaczęły odbijać się od lodu mieniąc się pięknymi barwami. Ten przepiękny deszcz opadł na pozującą Aurorus. Kolejny subtelny element, który postanowiłem zwieńczyć destrukcyjną akcją.

- A teraz kamienna lawina!

I nagle pojawił się kamienie, które zaczęły bombardować mamuciego pokemona. Widok tak brutalnej, bestiaslkiej akcji stanowił idealny kontrast dla pięknej kombinacji, którą zastosowałem i nieco popsuł pokaz przeciwnika.

Kiedy to wstęp już za nami to czas rozwinąć nieco akcję i pora jakoś "wyrównać szansę", ponieważ świat dzieli się na równych i równiejszych.
- Mamoswine grad i dziobanie. - Ten ruch niezbyt zaszkodzi przeciwnikowi, ale zawsze coś. Natomiast mój pokemon wykorzystując swoją zdolność będzie miał ułatwienie. Nie dość że nie odczuwa gradu to jeszcze wyostrza jego zmysły. To trzeba wykorzystać, dlatego pokazuje to dziobiąc te małe kawałki lodu spadające z nieba, tylko te przed sobą, aby nie wiercić się niczym słoń w składzie porcelany.
- Antyczna moc w górę i straszna twarz. - Pokemon oddał strzał w powietrze jasną kulą światła, która po wybuchu jest niczym promień nadziei w niesprzyjającym deszczu gradu. To ma natchnąć nieco widownię optymizmem, a kiedy oni patrzą na wybuch to Mamoswine straszna twarzą spowalnia ruchy przeciwnika. Zawsze to jakiś handicap dla naszego numeru.
- Pokaż wytrzymałość. - Tym ruchem ma pokazać jak silne jest jej ciało i nie przeszkadza jej atak ze strony spadających kamieni, przynajmniej nie całkowicie.

Zbliżałem się do środkowego etapu występu, należało teraz popisać się czymś znakomitym - czymś co zaprze dech w piersiach wszystkich oglądających to show.

- Pokażmy naszą najsilniejszą akcję, zanim pokaż ją nasz rywal! Teraz Sniężyca!

I wtem rozpętała się wspaniała burza śnieżna, która uderzyła z całych sił w rywala tak, że ten prawie nie był widoczny.

- Paraliż i idź do przodu!

Aurorus niczym najprawidzwsza królowa kroczyła przez śnieg rozświetlana żółtym blaskiem elektryczności. Była zdecydowanie bardziej widoczna w tym natłoku śniegu, niż kompletnie zagubiony w niej rywal. Szła z dumną i gracją godną prawdziwej królowej lodu. Teraz należało jedynie efektownie rozbić ten śnieg.

- Hiper Promień w górę!

I wtem ciemności śnieżycy zostały rozpostarte przez złoty blask, który wydobył się gardła mojej podopiecznej. Cała zamieść ustała i rozstąpiła się. A złocista struga światła wzbiła się w górę. Oczy wszystkich skupione były teraz tylko na Sonii.

Przeciwnik usypał nam kamieni więc nie możemy być gorsi.
- Kamienna lawina w przestrzeń oddzielającą ciebie od przeciwnika, następnie niskim ciosem usuwaj te po swojej stronie. - Kamienną lawiną pokemon stawia mur pomiędzy sobą a pokemonem przeciwnika, w który uderzy śnieżyca. Dzięki temu Mamoswine pozostanie widoczna a pył z rozbijanego lodu cofnie się do użytkownika zasłaniając go. Nie dość że Mamoswine pokaże lepsze zastosowanie tego samego ataku to jeszcze udowodni spryt, a także siłę usuwając kamienie nie będące w murze.
- Bomby błotne łukiem na stronę przeciwnika. - Wszystko pięknie i ładnie, ale Mamoswine to dziewczyna i musi się odgryźć, dlatego ubrudzi nieco występ świecącej jak żarówka przeciwniczce. Używając bomb błotnych nad murem nie wiadomo czy się trafi, ale coś na pewno skapnie i może utrudni występ rywalom.

Już czas... na mój ostatni pokaz - idealne zwieńczenie i zakończenie tego starcia. Taki był mój plan.

- Aurorus pokażmy mu prawdziwą siłę lodu! Na nic zda się jego mur! Na nic zdadzą się jego barkady! Lawina!

I wtem pojawiła się wielka fala śniegu, która przykryło wszystko co stworzył mój rywal jak i jego samego. Aurorus stała dumnie przed piętrzącymi się falami śniegu. Wyglądał niczym wódz, który posyłał swe najstraszliwsze i najpotężniejsze moce na rywala. Marna obrona Mamoswine'a były niczym wobec potęgi pięknie demonstrującej swoją siłą i dominację Sonii. Ta wykonała kilka obrotów prężąc kark i wymachując ogonem

- Biegaj używając niskiego ciosu!

Sonia biegła wzdłuż bocznych ścian świecąc złocistym blaskiem i w piękny sposób żegnając się z całą publicznością. Następnia sonia wybiegła na sam środek areny i wykonała ostateczna kombinacja promieni.Najpierw w niebo wzbił się lodowy promień. Który rozświetlił arenę srebrzystym blaskiem. Chwila ciszy i potem promień aurory rozświetlający tęczowym blaskiem. Wszystko zwieńczył kolejny już w tym meczu hiper promień. Złota wstęga energii, była idealnym podsumowaniem mojego występu. Łączyła dwie strony natury mojej podopiecznej - piękno i zniszczenie.

- Wytrzymałość. - Ponownie tym ruchem pokemon ma przeciwstawić się brutalnej sile przeciwnika i pokazać swoją wyższość, jednak to może nie wystarczyć i należy pokazać coś więcej. To nie może być nic innego jak własna niczym nie pohamowana brutalność, czyli czysta moc.
- Młócenie ! - Po przeciwstawieniu się lawinie pokemon przedziera się przez nią młóceniem po czym dochodzi do przeciwnika i okłada go ciosami z całych sił. Kiedy para z niej zejdzie będzie już po pokazach a jurorzy i widzowie zapamiętają jej moc.

Cedric i Samael stanęli naprzeciwko siebie, by stoczyć pokazową ku uciesze licznie zgromadzonej publiczności. Jako pierwszy zaczął Cedric, naklejka kryształowy deszcz idealnie pasowała do jego smukłej Aurorus. Pokemon zaprezentował się widowni, po czym użył lodowego wiatru, który zmroził kryształki z naklejki i rozsypał je w drobny pył i ponowie uniósł do góry. Śnieżny pył zaowocował podobnym efektem wizualnym, co także spodobało się publiczności.
Samael w tym czasie także skorzystał z naklejki, tylko zamiast kryształków zastosował srebrne gwiazdki, które wzmocnił śnieżnym pyłem. Gdy już wszystko co unosiło się w powietrzu opadło na ziemię, Mamoswine zastosowała trzęsienie ziemi, którym sprawiła że pył, kryształki i gwiazdki lekko uniosły się nad ziemię, co publiczność nagrodziła głośnymi brawami.
Aurorus wytworzył lodowym promieniem duży płatek w powietrzu, który szybko zaczął spadać na pokemona. Razem z giga śnieżynką, z nieba zaczął spadać silny grad, wywołany przez Mamoswine. Lodowy pokedinek zachował zimną krew i gdy wielki kawał lodu był około dwa metry nad jego głową posłał w niego tęczowy promień aurory. Atak ten rozbił kawał lodu na drobne kawałki, a tęczowe barwy promienia były odbijane przez każdą powstała z bryły drobinkę lodu. W tym czasie Mamoswine rozbijała gradowe kulki dziobaniem, a później rozbiła grad spadający na nią silnym strzałem Antyczną mocą, a następnie posłała groźny uśmiech w kierunku przeciwniczki. Sonia odwdzięczyła się kamienną lawiną, która lekko obiła pokemamuta, chroniącego się wytrzymałością przed większymi obrażeniami. Czyżby zaczynała się regularna bitwa?
Okazało się że tak. Aurorus posłała śnieżycę na przeciwniczkę a ta próbowała ukryć się za murem z kamieni ale mur powstał bardzo niski i niewiele dał, poza tym że Mamoswine miała co niszczyć niskim ciosem. Wśród gęstej śnieżycy. Paraliż rozświetlił pokedinka, w czasie gdy pokemamucicy nie było prawie wcale widać, jakby tego było mało, posłał w górę hiper promień, czym ponownie wzbudziła zachwyt, ale po chwili publiczność ucichła, gdyż Aurorus wyglądała jak piękna panna młoda, w białej sukni z plamami błota wywołanymi przez przeciwniczkę.
Aurorus była bardzo zmęczona hiper promieniem, więc jej lawina była słabiutka i zrobiła niewiele krzywdy Mamoswine, po czym zaczęła odgrywać rolę niezwyciężonego wodza. Zaczęła biegać używając niskiego ciosu, a tuż z nią jak cień podążała Mamoswine młócąc ją po plecach. Gdy Aurorus zatrzymała się do zakończenia pokazu i wykonała kilka swoich pokazowych ataków, Mamoswine nie odstępowała od niej i stale ją tłukła. Aurorus była częściowo odporna na normalne ataki, więc przetrwałą do końca potyczki.

Sędziowie po długiej naradzie ogłosili werdykt. Zwycięzcą został trener, który nastawił się w większym stopniu na pokazanie piękna ataków swego pokemona, niż na jego siłę.
Do dalszego etapu przechodzi Cedric, ale Samaelowi także należą się gratulację. Ta walka powinna być co najmniej półfinałem, ale los sprawił że spotkali się na samym początku pokazów.