Matt dobrze główkował, jego myśli były najbardziej zbliżone do prawdy. Jednakże nic nie było oczywiste, odpowiedzi nie dostał, a pytania się tylko mnożyły. Podszedł więc do kuzyna, patrzył na niego pytająco, jakby ten, czytając w myślach, miał mu ów odpowiedzi podać. Z resztą ciekawe, zupełnie jakby uważał, że jego kuzyn, będący w tej samej, nieprzychylnej sytuacji, mógł wiedzieć więcej.

Roxie rozpogodziła się nieco, bo zrozumiała, że kryło się w tym czynie coś niezwykłego. Następnei zwróciła uwagę na swą mokra dłoń. Zastanawiała się, czemu w tym miejscu nie spadają na nią pokemony, ale chyba bardziej powinna pomyśleć o tym, skąd ów ciecz w ogóle się tam wzięła. Metodą prób i błędów, postanowiła odpowiedzieć na swe pytanie. Skropliła pokemony wodą, ale te w zasadzie bardziej się ucieszyły… Chyba to nie polegało na tym, coś innego było na rzeczy, ale żeby uzyskać odpowiedź wystarczyło dodać do siebie parę ostatnich czynników. Spojrzała na gwiazdę… Poczuła ciepło na sercu. Bez słowa ruszyła w stronę, w którą ów gwiazda spadła….

Ziemia zaczęła się odrywać, tworząc płaty, wyspy z ziemi, oddalone od siebie w różnych odległościach, obecnie możliwych do przeskoczenia. Deszcz znikł, a pod nimi znajdowała się ciemność, nad nimi, znajdowała się… wata cukrowa?!

Góra nie usłuchała Samaela :< Ale ziemia tak... (UP^)

Wabik ruszył sprintem w kierunku spadającej gwiazdy, uważając na swojego małego przyjaciela, jednak, gdy ziemia się rozstąpiła, potknął się i upadł na jedną z wysp. Tym razem oddzielił się on od swojego kuzyna, a Froakie spadł w dół. Co zrobi Wabik? Będzie kontynuował swą podróż w wyznaczonym kierunku, poczeka lub wróci do kuzyna, czy wskoczy za Froakie?

Samael zaczął wspinać się na górę, a na szczycie czekał go dezodorant Dove. Swoją drogą, skoro nic nie jest normalne, to nie wiadomo czym owy antyperspirant może być naprawdę.

Matt ruszył za Roxie, a Ninjask, którego przyzwał, rozglądał się. Pokazywał różne normalne rzeczy, np. drzewa, z tym, że po chwili zaczęły się one transformować w różne dziwny, nie Zasze spójne, ale jakoś powiązane. Np. dęb stał się trzaskającymi drzwiami, a brzoza była tańczącym stołem z nogami o twarzy Sudoudo.

Roxie zaś szła przodem i jako pierwsza doświadczyła (ze względów odległościowych), rozstąpienia ziemi. Nastało to, akurta w tej chwili, kiedy się schylała, aby dotknąć czegoś, co leży na ziemi, przez co omal nie spadła. Cudem zachowała równowagę i nieco zbita z tropu, przywołała swojego stróża, aby ją asekurował. Przynajmniej żaby już nie padały... W końcu na ziemi zauważyła kredki. To chyba był ciekawy przedmiot do sprawdzenia. Podniosła jedną, tą zmoczoną ręką, a ona zmieniła się w normalną, mokrą gałązkę (w końcu padało).

Matt naprawdę dobrze rozumował mechanizmy, które przejęły władzę nad tym światem. Choć region pokrył chaos, był w nim pewien ład, utworzony ze spójności i powiązań, a to oznaczało, że nie wszystko jest stracone. Ninjask rozglądała się za to czujnie dookoła, starając się jak najlepiej wykonać polecenie swojego tymczasowego trenera. Nie było to jednak łatwe, bo wiele rzeczy pod to podpadało, a to, o co chodziło młodzieńcowi, w ogóle nie miało miejsca. Nagle Matt przystanął, pomyślał chwilę i kazał swemu towarzyszowi wykonać atak, ale przebiegł on zupełnie normalnie, tak jak powinien. Nie wiadomo jeszcze, czy powinno się z tego cieszyć, czy smucić z rozczarowania. Nie mniej, komu w drogę, temu czas, w końcu gdzieś dojdzie.

Roxie spojrzała na pudełko kredek – Idealna grupa badawcza. Ujęła w swą smukłą dłoń jedną z wielu i patrzyła, jak szybko przeistacza się w zwykłą gałązkę. Patrzyła z zainteresowaniem na obiekt. W końcu uznała, że to chyba nie może być sama woda, ponieważ testowała to uprzednio na pokemonach. Dla pewności otarła dłoń i ponowiła czynność, odnosząc dokładnie ten sam skutek. Obejrzała swoją rękę dokładnie – wyglądała zwyczajnie, ale coś w niej zakłócało moc, tworzącą ten bałagan – ciekawe. Nie mniej ruszyła w dalszą drogę, asekurowana stróżem, choć… Mogła sobie drogę naprawić. Im dalej szła, tym więcej dziwnych rzeczy mijała, a więc musiała być blisko centrum tej anomalii.

Samael wydawał się naprawdę uradowany znaleziskiem, co wydawało się zaskakujące. Był jednak nieufny, zapewne z powodu tego, co dzieje się na świecie, ale, iluzje (o ile nimi są), są raczej kompletne w takich sprawach. Na próbę jednak psiknął w powietrze i wszystko było normalne, a zapach? Jak każdy męski dezodorant/ Wytwórnie raczej Panów nie rozpieszczają urozmaiconą gamą zapachową. Tak więc Samael spokojnie mógł użyć wynalazku na sobie. Stanął na górze i widział, jak jego koledzy wspinają się i skaczą po wysepkach, tam gdzie spadła gwiazdka. A kierują się oni do wielkiego między wymiarowego portalu… Pewnie umrą. Patrzył dalej. Świat ulegał coraz dziwniejszym zmianom. Powstało na przykład jezioro z czekolady… Były też budynki z pianek i mutacje przedmiotów i pokemonów. Ślicznie. Niedaleko Samaela zaczęły się zaś tworzyć wysepki, jakby ziemia cały czas leciała w górę.

U Wabika zaś sprawa nie była oczywista, bo pocisk po czasie (krótkim) znikł, ale nie słychać było uderzenia, więc musi podjąć ryzyko, co chce zrobić, a czas mu ucieka.

Wabik zaryzykował własna życie dla małego pokemona, który nie koniecznie mógł być prawdziwy. Ziemia oddalała się i powoli pochłaniała go ciemność, a jedynym elementem, który był w stanie dostrzec, to sylwetka niebieskiej żabki, mknąca przed nim, ale powoli równająca się z nim. Mógł ją delikatnie pochwycić w dłonie. W końcu opadł boleśnie. Plecy przeszył niewyobrażalny, ale chwilowy ból, którego następstwem będzie siniak następnego dnia, lub nawet i za chwilę, w zależności od ciała chłopaka. Przez upadek i oczywiście przykre zderzenie musiał na chwile zamknąć oczy, taka naturalna reakcja, wiedział, że spadł w czerń, ale gdy ponownie otworzył oczy, znajdował się w sali torowej, albo coś na podobieństwo. Podłoga była niczym wstęga, pełna zawijasów. Pokrywały ją kafelki złoto czerwone, a więc iście królewskie barwy. Znajdował się nawet tron na tej drodze, wykonany z hebanowego drewna. Siedział na nim znudzony mężczyzna bawiąc się urządzeniem na wzór kostki Rubika. Zdawał się ignorować obecność trenera. Wokół, w pustce latały różne rzeczy... Wazony, kłody, książki, kartki, znaczki, słodycze.

Zaraz do niego dołączyła Roxie i Matt.
Matt szedł za Roxie, która naprawiała drogę swą ręką, w końcu doszli do ogromnego portalu. Nie mieli wyboru przejścia, ponieważ znajdując się w jego odrębnie, zostali pochłonięci wbrew ich woli, jak przez czarną dziurę.