Po wczorajszej burzy ziemia była jeszcze wilgotna, udekorowana w swych spadkach licznymi kałużami. Nie mniej, słońce dopisywało od samego poranka, wolno pnąc się w górę. Jego ciepłe promienie z pewnością koiły nie tylko przyrodę, ale również serce trenera. Młodzieniec wybierał się właśnie, aby rozpocząć swoje safari. W tym celu udał się do najbliższej mu, północnej strefy, aby wykorzystać nadany mu bilet.

Budynek strefy był wbudowany w ogromną, litą skałę. W górę, która odgradzała rezerwat od reszty świata. Budowla była surowa i potężna, wyzbyta ozdób takich jak kwiaty, czy barwne okiennice. Wokół rosły tylko malutkie choinki. Czas chyba zapukać.

Drzwi otworzył mu potężny drwal o typowej, prostokątnej posturze, ledwo mieszczącej się we framugi drzwi. Odziany był w charakterystyczną, czarno czerwoną koszulę w kratę oraz ciemne spodnie na szelkach. Zmierzył Dziomka przenikliwym spojrzeniem, pociągnął nochalem, aż w końcu wyszczerzył paszczę krzywych zębów. - Ha! Ha! - Rozległ się gruby i donośny głos, który mógłby sprawić, że ten dom podskoczyłby w posagach, gdyby nie ta lita skała. - Kolejny śmiałek na safari! - Rzekł uradowany i wielką łapą chwycił Dziomka za fraki, wprowadzając go do przytulnego, aczkolwiek skromnego wnętrza. Postawił go na dębowej podłodze, tuż przed kontuarem. - No no, dawno tu gości nie miałem... - Rzekł i o dziwo, cały zanurkował za ladą, szukając i wygrzebując rzeczy. Wyjął pudełko z dwudziestoma, zakurzonymi Safarii balami. - No no, a teraz oddawaj swoje rzeczy, wtedy ino dam Ci te cuda... - Spojrzał na balle. Wcześniej nie dostrzegł na nich kurzu i dopiero teraz go zdmuchnął. Traf chciał, że pył poleciał na trenera - A przepraszam! - Zakrzyknął, a następnie rękawem pośpiesznie wycierał mechanizmy. - Zostawiasz wszystko. Dostajesz balle i ino dam ci jakieś smakołyki dla stworków. Tylko miły bądź i uważaj na jednego. A taki to diabeł tam szaleje, świeżo wyzwolony, problemy może sprawiać, ale serce to ci on ma ze złotka!

- No to powodzenia - Otworzył drzwi z drugiej strony. Potężne, zdobione wizerunkami pokemonów (obecnych i przeszłych), wyraźnie wizerunki musiały być strugane na bieżąco i jeszcze dużo miejsca na nie zostało. Po otwarciu drzwi, klepnął go w plecy na swojskie pożegnanie, a zrobił to z taką siłą, że trener szybko znalazł się za drzwiami. Pokazał mu wesołego i okejkowatego kciuka, po czym zamknął drzwi. Dziomek znalazł się na górze, na trawiastym podeście, z którego na dół prowadziła stroma droga - zupełnie jak w grze komputerowej. Widział lasy, jeziora i morze, choć nie mógł ocenić jaki jest do niego dostęp, czy otwarty, czy jak w zatoczce, a to bowiem ciekawe, bo strefa safari wyglądała, jakby była zorganizowana w ogromnym kraterze, mającym teren znacznie poniżej niż standardowo ma się region, dodatkowo na około były szczyty wysokich i zdradzieckich gór, utrudniających drogę kłusownikom. Oprócz właśnie widocznego morza, które wyglądało na jedyną wolną strefę.

Dziomek ruszył na dół, ciesząc się wolnością od wyboru. Zszedł prosto w las mieszany, najliczniejszą formację okolicy, gdzie świerki radośnie gawędziły sobie z dębami. Oczywiście ów rozmowa przenosiła się na wietrzny szelest i dalej niosła się po okolicy. Trenerowi zaś przyszło kroczyć ścieżką i podziwiać odcienie mnogiej zieleni. Nawet brąz był przez nią przyćmiony przy pomocy mchu. Nic dziwnego, że młodzieniec tak szybko wypatrzył pierwszego, możliwego do złapania pokemona. Wyraźnie wyróżniał się on na tle, swym gumowym, różowym ciałem. Żwawo pełzło stworzonko pomiędzy drzewami, nucąc sobie radosną piosnkę.

W okolicy nie było widać żadnego zbiornika wodnego, Dziomek z pewnością by takowy dostrzegł, lub usłyszałby chociaż szum wody. W okolicy nie widać było też żadnych jagód, ale malec nie przejmował się tym. Kiwał się i wesoło nucił. Nie w sposób było zrozumieć, dlaczego jest właśnie tutaj, z dala od czegoś, co można by było nazwać jego indywidualnym środowiskiem, jego miejscem zamieszkania. Nie mniej dołączył się do nucenia, ale narzucił własną melodię, szybką, skoczną i chwytliwą. Pokemon słysząc gwizdanie, dołączył do melodii, i radosnym chodem pełzł w stronę trenera. Widać, że było to towarzyskie i radosne stworzonko, był również zadbany i wyglądał na bardzo młodego. Możliwe jest, że jest nowym okazem, ale z pewnością nie jest to tajemniczy i wyróżniający się pokemon.