Tu możesz zjeść dobry i pełen potrzebnych do życia składników posiłek... Taaak, haha... Tylko dla ludzi o mocnych żołądkach. Warunki takie same jak w waszych chatkach.

P.s: proponuję tutaj się pojawiać co jakiś czas gdyż będę brał pod uwagę to, że jecie bądź nie.

Tak, wygraliśmy, znów! I to według mnie odpowiedni powód do uczty dlatego też siadam przy stole i jem to co mi dadzą, przynajmniej coś zjem. Gdy kończę swój posiłek zabieram swoje manatki i idę do chatki wypocząć.

Po kolejnym wyzwaniu zjawiam się tu, by trochę napełnić żołądek, i nadrobić brak potrzebnych mi skłaników odżywczych w organiźmie. Cieszyłam się, że nasza dróżyna wyszła obronną ręką i z tych zawodów. Megakarpie potrafią pokazać na co je stać!
Podchodzę do kucharza i proszę o kolację. Nie spodziewam się oczywiście dania... choć troszkę smacznego. Ale jeść trzeba, więc jakoś wmuszę w siebie tą porcję.
Gadam z resztą drużyny;
-Super, że wspópracując, tyle potrafimy zyskać!
Szczerze się śmieję, siadając przy jednym ze stołów. Wszyscy chyba byliśmy radośni i szczęśliwi. Każdy z nas na to pracował!

Chłopak wraz z drużyną wkroczył do stołówki. W końcu mieli co świętować. Z uśmiechem na twarzy poprosił kucharza o posiłek. To co otrzymał na talerzu zbiło go z tropu i sprawiło, że mina mu zrzedła. Danie wyglądało okropnie, a pachniało jeszcze gorzej.
- Prowadzącego stać na ferrari, a o posiłek to już trudno zadbać. No ale cóż. Smacznego. - z trudem włożył do ust posiłek i przełknął. Przez chwilę miał odruch wymiotny, ale później było już lepiej.

Po zakończonym wyzwaniu poszłam razem z resztą drużyny do stołówki, aby coś zjeść. Wziałam porcję jedzenia, która pewnie nie była smaczna, ale muszę coś zjeść, więc postanowiłam nie wybrzydzac i usiadłam przy stole razem z moją drużyną.

Po zakończonym wyzwaniu poszłam razem z resztą drużyny do stołówki, aby coś zjeść. Wziałam porcję jedzenia, która pewnie nie była smaczna, ale muszę coś zjeść, więc postanowiłam nie wybrzydzac i usiadłam przy stole razem z moją drużyną.

Muahahahahahahaha! Karpie znowu górą! Trzeba by to uczcić! W związku z tym Matt razem z resztą drużyny udali się do Stołówki. Jedząc to co tu podają, łatwiej o zatrucie, niżeli zjadłszy pierwszą lepszą jagodę z lasu. No ale cóż poradzić? Taki uroki tej wyspy.
-Łatwiej najeść się dumą ze zwycięstwa - stwierdził, delikatnie unosząc ramiona. Podszedł do kucharza i zabrał swoją porcję żarcia. Popatrzył na nie, jednocześnie siadając przy stole. - To, jak poza tym uczcimy zwycięstwo? - zapytał z uśmiechem.

Po kolejnej wygranej chłopak odetchną£, że znowu czas na niego nie nadszedł. To był dobry dzień, wyzwanie wygrane, Grimer złapany. Gdy trafił do stołówki zaczął jeść paskudne żarcie wraz z kolegami i koleżankami z drużyny i wypuścił swoje pokemony.

-Wypad do lasu będzie Ok, nie?- zaśmiałam się, dzielnie jedząc swoją porcję.
Radośnie skończyłam calą tą kolację i porzegnałam się z grupą;
-Ja muszę już lecieć! Wyśpijcie się, najbierzcie sił, a będziemy tak wygrywać zawsze- i szczęśliwa pomachałam moje dróżynie.
-Narazie!
Skierowałam siędo wyjścia.

-Wypad do lasu będzie Ok, nie?- zaśmiałam się, dzielnie jedząc swoją porcję.
Nakarmiłam też Tranquilla, by i ptaszyna dobrze się czuła.
Radośnie skończyłam calą tą kolację i porzegnałam się z grupą;
-Ja muszę już lecieć! Wyśpijcie się, najbierzcie sił, a będziemy tak wygrywać zawsze- i szczęśliwa pomachałam moje dróżynie.
-Narazie!
Skierowałam siędo wyjścia.

Z trudem zjadł ponad połowe swojego posiłku. Resztę dał swojemu podopiecznemu, który również grymasił, mimo że zawsze był chętny do jedzenia.
- Wybacz, ale musisz się przyzwyczaić. - powiedział spoglądając na swoich towarzyszy. Zmierzył każdego wzrokiem i miał świadomość, jak sam wyglądał gdy kosztował tutejszego jedzenia. Wszyscy, bez wyjątku mieli odruch wymiotny.
- To jak. Impreza w domu? Mam nadzieję, że te zbite deski to wytrzymają. - powiedział wstając i opuszczając stołówkę.

Matt delikatnie przytaknął. Po chwili dał też jeść swojej Venipede, która zrobiła minę, jakby polizała stopę włóczęgi.
-Wiem, że to niedobre, ale coś musimy zjeść - rzekł - Wypad do lasu? Chętnie znów spotkam się z tym Rhydonem. Nie mam nic przeciwko, możemy tam iść - uśmiechnął się. Po chwili Sophie udała się w kierunku wyjścia. - Narazie! - rzucił za dziewczyną. Po chwili zaczął kończyć porcję swojego stołówkowego, obrzydliwego, papkopodobnego żarcia. - Tak. Może być i impreza. - powiedział, wstając. Odniósł talerz z resztkami tego... czegoś, co przed chwilą jadł. A po chwili sam ruszył ku wyjściu i udał się w kierunku domu Karpiów.

Patrzyłam się przez chwilę na moje jedzenie. Przez chwilę wydawało mi się, że moje jedzenie się rusza. Postanowiłam wypuścić Luacrio, aby ten też coś zjadł. Lucario spojrzał an jedzenie potem na mnie z dziwną miną, a ja powiedziałam:
-Spokojnie to jest podobno jadalne.
Uśmiechnęłam się lekko i zjadłam trochę, a potem powiedziałam do pokemona:
-Widzisz da się zjeść.
Mój pokemon chodź nie chętnie w końcu też coś zjadł. I on i ja zjedliśmy, więc byłą pora, aby się zbierać.
Rozejrzałam się dookoła w stołówce chyba i tak nikogo nie było oprócz nas, więc postowiliśmy powoli iść do naszego domku.

Przychodzę do tego zapomnianego przez boga miejsca, aby wrzucić coś na ząb. Rozglądam się uważnie i nie jest to zachęcający widok, ale jeść trzeba. Biorę coś przyzwoicie wyglądającego z mięsem i szklankę wody. Nie ma co tu przebierać, bo pewnie wszystko smakuje jak ciastka axela więc ciulowo. No nic, przeżuwam swoją porcję w spokoju, po czym opuszczam to, przyprawiające o ból brzucha, miejsce. Nie ma co tutaj dłużej siedzieć, norma wyrobiona więc papa maszkaro.

Widząc łapiącego się za brzuch Samaela przypomniałem sobie, że w obozie jest stołówka. Kiedyś trzeba zjeść. Być może uda mi się znaleźć coś co można zjeść i co nie żyje własnym życiem. Wszedłem do stołówki, zabrałem coś w miarę dobrze wyglądającego do zjedzenia i szklankę napoju. Szybko zjadłem, ponieważ to miejsce wyglądało mi na dziwne i nie chciałem zbyt długo tu przebywać. Po zjedzeniu i wypiciu swojej porcji szybko wyszedłem ze stołówki. Dzienna porcja przyjęta.

Wolnm krokiem przychodzę prosto z naszego wspólnego donu z Mattem, by spróbować coś zjeść w tej jadalni. Po wczorajszym miałam już niewielki pogląd, jak te dania tu wyglądają. Może nie pacgną zbyt smakowicie... i wygląd też mają nieciekawy... a smak też jakoś nie powala... Ale da się zjeść. Te pierwsze kęsy są nawet bez smaku... Potem jest tylko gorzej.
Ale siły trzeba mieć;
-I jak się czujesz po tych paru dniach na wyspie?- spytałam, nakładając sobie porcje, i siadając przy naszym stoliku.

I także Matt pojawił się w stołówce. Okropny zapach żarcie unosił się wszędzie... po prostu wszędzie. Było go czuć prawie na całej wyspie, jednak to miejsce było po prostu apogeum. Centrum obrzydliwego zapachu, którego po prostu ma się dość po jednym wdechu. Wziął swoją porcję i zaczął powoli jeść. Starał się gryźć jak najmniej, żeby nie czuć za bardzo tego okropnego smaku.
-Jest nieźle. Do mniej więcej takich warunków jestem przyzwyczajony. Oczywiście poza jedzeniem... Bo czegoś takiego nigdy nie jadłem - rzekł, unosząc widelec z galaretowatą papką na wysokość oczu. Również zaczął karmić swojego pokemona. Choć Venipede nie chciała, to wiedziała, że tylko to jest do jedzenia. Miała dokładnie takie same odczucia jak Matt.

Tranquill też sceptycznie spoglądał na swoją porcję. Nie miałam mu tego za złe, nawet nie chciałam zgadywać co terax jemy, a co dopiero, z czego jest zrobione. Dałam jej jednak przykład i dzielnie przłknęłam porcję mazi;
-Widzisz? Da się zjeść. Zobacz, Veni też jakoś daje radę.
Tranquill jagby pogodził się z losem i też zaczął przełykać swoje porcje. Dumna z niego wróciłam do rozmowy z matem;
-Chciałabym wiedzieć, kto takie coś dla nas przyrządza. To jakiś sadysta, czy co?
Pomyślałam na głos .

Matt uśmiechnął się. No cóż... jedzenie to jedzenie. Gorszych rzeczy co prawda chłopak nie miał okazji jeść, aczkolwiek chodziło o to, żeby się zapełnić i nie zwracać uwagi na smak. Venipede w sumie była trującym pokemonem... jakaś tam trutka w jedzeniu raczej nic jej szczególnego nie zrobi.
-Nie sadysta. Normalny człowiek. Tylko budżet tej wyspy jest tak mały, że nie stać ich na zrobienie czegoś konkretniejszego. Za pieniądze włożone w tę wyspę to nawet kamizelka ratunkowa jest niebezpieczna - stwierdził i odgarnął czarne włosy znad czoła.
Kiedy już skończył, spojrzał jeszcze raz na dziewczynę. -To ja już powoli idę do lasu. Poczekam na ciebie na skraju, chyba mnie znajdziesz, co? - zaśmiał się i powoli wyszedł ze stołówki.

Powoli i spokojnie weszłam do stołówki, gdzie poszłam po moją porcje jedzenia. Wypuściłam mojego Lucario i razem podeszliśmy do wolnego stołu, gdzie zjedliśmy nasze dziwne śniadanie, a potem schowałam Lucario do pokeballa i powoli wróciłam do domku.

-Znajdę- zaśmiałam się. Matt wyszedł, a ja zostałam sama przez chwilkę. Zaraz weszła Roxe, baardzo zamyślona. Szybko zjadła swoje śniadanie i znów zostałam sama.
Tranquill też po chwili odetchnął z ulgą, a ja zobaczyłam pusty talerzyk. Miałam ochotę szczerze się zaśmiać, lecz zaraz przypomniałam sobie że mi sporo jeszcze zostało;
-Dla drużyny- mruknęłam i zjadłam paćkę.
Z ulgą schowałam tranquilla do bala i ruszyłam do lasu.