Imię:Anna
Nazwisko:Ciumak
Wiek: 23 lata
Waga: 65kg
Wzrost: 172cm
Droga: A tak szczerze, to żadne z powyższych, Anna jest zwykłą kobieta, ma pokemona dla towarzystwa. Bardziej koordynator.
Drużyna: brak drużyny

Charakter: Jest osobą z gatunku tych spokojnych, mało przebojowych, raczej samotników, marzycieli żyjących bardziej w swoim świecie niż tym prawdziwym. Nie ma wielu znajomych, a prawdziwych przyjaciół kilku- niestety na drugim końcu Ziemi. Anna jest wyjątkowo wrażliwą istotą, zarówno na piękno jak i krzywdę innych – ludzi i pokemonów. Na tych ostatnich zależy jej szczególnie – uwielbia wszystkie pokemony, nawet robaki. Niedawno adoptowała Chikorite o imieniu Prima. Często odlatuje do swojego świata, choć jest już dorosłą kobieta.
Interesuje się literaturą, fotografią (fotografuje Primę w lesie) i oczywiście pokemonami, ale nie w sensie trenowania – nigdy nie miała parcia by łapać pokemony. Woli je obserwować.
Anna obecnie jest trochę rozbita po rozstaniu z narzeczonym, z którym miała brać ślub. Jak się okazało – była dla niego zbyt mało przebojowa...
Dziewczyna ma wrażenie, że pokemony lepiej ją rozumieją niż ludzie.
Wygląd: Nie należy do kobiet filigranowych – jest dość wysoka i odpowiednio do wzrostu zbudowana – ma pełne kobiece kształty zarówno na górze jak i na dole. Włosy proste jak druty, mysi blond farbowany na platynowy. Cerę ma jasną, piegowata, nos zadarty a oczy zielone. Nosi podłużne okulary w czarnych oprawkach.
Na co dzień ubiera się jak każdy, jeansy, koszulka typu T-sirh, jakaś bluza czy kurtka z ekoskóry gdy jest chłodniej. Kiedy idzie biegać, lub do lasu z Primą, ubiera dres i czapkę z daszkiem. Przy takich wyjściach zawsze towarzyszy jej plecak i aparat fotograficzny.
Do pracy ubiera się w wymaganą przez biuro garsonkę,a włosy upina w kok (na co dzień ich nie spina). Maluje się tylko do pracy.
Historia: Urodziła się w Kanto, w rozbitej rodzinie, ojciec odszedł, zostawiając jej matkę, ją i ich dwie siostry same. Nigdy im się specjalnie nie przelewało, i choć może jeszcze za wcześnie by nazywać ten stan rzeczy biedą, to na wiele rzeczy Anna nie mogła sobie pozwolić. Nie została więc nigdy trenerką Pokemon, ani nie poszła na dobre studia, bo zaraz po maturze poszła do pierwszej pracy na kasie w supermarkecie, międzyczasie wieczorowo kończąc studium bankowości, po czym dostała prace w banku i mogła się usamodzielnić. Mogła też adoptować pokemona. Zawsze bardzo tego pragnęła, ale nie chciała nadwyrężać skromnego budżetu rodziny. Dopiero jako dorosła osoba, adoptowała Chikoritę Primę ze schroniska. Poka została porzucona, najpewniej dlatego, że była zbyt łagodna do treningu. Obecnie jest tylko i wyłącznie pet-em, choć jeśli trafi się okazja, Anna chętnie wystawi ją na pokazach, bo Prima jest piękna – choć bojaźliwa. Jest zresztą główną bohaterką fotografii Anny, które to (fotografie) dziewczyna wysyła do różnych poke-konkurów w gazetach, i raz nawet Prima gościła w kalendarzu! A tak to – zawsze jakiś woreczek karmy się wygra.
Obecnie życie Anny i Primy jest ustatkowane, spokojne i nudne jak flaczki z Ciumaczka.
Zawód: pracownik obsługi klienta w banku

Ekwipunek: Plecak, a w nim:
zawsze jakaś kanapka i butelka wody, środki opatrunkowe w postaci plastrów samoprzylepnych, mały składany scyzoryk, chrupki dla Primy (nie karma, łakocie – nagrody), mały kocyk (bo może zechcemy usiąść w lesie?) kieszonkowy atlas pokemonów (w formie papierowej – nie pokedex). Po kieszeniach: chusteczki, telefon, aparat.
Anna nie szykuje się na żadną przygodę, jeśli coś ją spotka to z zaskoczenia, więc się na nią nie szykuje.

Pokemon: Chikoritę ktoś kiedyś znalazł w zaklejonym taśmą kartonowym pudełku pod drzwiami centrum pokemon. Stworzonko było małe, za małe na swój wiek, i przerażone – bało się wszystkiego, uciekało od ludzi i było ogólnie rzecz ujmując bardzo wycofane. Nie wiadomo jaka była jej przeszłość, nie wglądała na bitą, ale najpewniej ktoś miał dużo agresywnych pokemonów, które zdominowały najsłabszą. Komuś tez zabrakło odwagi by przynieść zwierzątko do Centrum z podniesioną twarzą i uciekł się do podrzucenia. Tak czy siak – tak w historii pojawiła się Chikorita. Spędziła w schronisku 2 lata, aż w końcu adoptowała ją Anna – właśnie dlatego ze Chikorita była „ta gorszą”. Nie nadawała się do treningów, ale Anna wcale nie chciała walczącego stworka.
W jej cichym domu, gdzie Prima (to imię dostała od Anny, by wiedziała zawsze że jest dla niej najlepsza) była jedynaczką – bardzo szybko się przekonała do świata. Zrobiła się odważniejsza i bardzo przyjacielska. Nadal boi się obcych (szczególnie obcych pokemonów, wtedy wskakuje Annie na ramie i chowa się za włosami) i często się chowa, ale postęp jest ogromny. Może przynajmniej poznawać świat jak normalny pok.
Anna trenuje Primę trochę inaczej – uczy ją tańca. Obie się uczą. Znają kilka układów, podczas tych zabaw chikorita używa „ataków” charakterystycznych dla gatunku w charakterze artystycznych (np. obsypuje Anne liśćmi czy podrzuca ją lianami, co jest elementem układu.

Mniej akcepta.