Morze Tyrreńskie, jeden z basenów Morza Śródziemnego, ciągnie się wzdłuż zachodniego wybrzeża Półwyspu Apenińskiego. Można tu zobaczyć typowe śródziemnomorskie krajobrazy: lazurowe morze, błękitne niebo, urokliwe zatoczki, a nawet czynna wulkany.  


Wyspy Morza Tyrreńskiego stanowiły obiekt pożądania wielu ludów, dlatego było ono areną wielu konfliktów, które ustały dopiero po zjednoczeniu Włoch. Dziś jego wybrzeża należą do najbardziej atrakcyjnych obszarów turystycznych w Europie

Morze Tyrreńskie, przemierzane przez Odyseusza, jest scenerią wielu mitów i legend greckich i rzymskich


Zanim zostało kolebką rzymskiej cywilizacji, Morze Tyrreńskie było areną, na której rywalizowały cywilizacje śródziemnomorskie. Pierwszymi, którzy panowali nad tym akwenem byli Etruskowie, przybyli w te rejony około IX wieku p.n.e. Morze nazwano od imienia jednego z ich wodzów – Tyrrenosa. W VI wieku p.n.e. na Korsyce usadowili się Grecy z Fokai w Azji Mniejszej. Założyli miasto Alalia (dzisiejsza Aleria). W tym samym czasie Kartagińczycy zamieszkiwali Sardynię i Sycylię, byli tam również Dorowie. W wojnach punickich w III wieku p.n.e. naprzeciw siebie stanęły Rzym i Kartagina. Zwycięski Rzym narzucił wówczas hegemonię całemu Półwyspowi Apenińskiemu, panował też na Morzu Tyrreńskim i Morzu Śródziemnym.


Wielkie najazdy, które w pierwszych wiekach wstrząsnęły cesarstwem rzymskim i całą Europą, nie oszczędziły także tej część Morza Śródziemnego. W V wieku morze i główne wyspy znajdowały się pod kontrola Wandalów, następnie cesarstwa bizantyńskiego. W VIII wieku Morze Tyrreńskie dostało się we władanie Saracenów przybyłych z Afryki Północnej i Hiszpanii. Okres od XI do XIII wieku to podboje normandzkie i wyprawy krzyżowe oraz powrót chrześcijaństwa zachodniego. Wyraźny ślad na tym obszarze odcisnęło również panowanie hiszpańskie – dynastia aragońska władała Sycylią, Sardynią i Neapolem. Jednak dopiero po zjednoczeniu Włoch w 1861 roku Morze Tyrreńskie zasłużyło na przydomek, którym czasem się je określa – „włoskie morze”. Burzliwe dzieje Morza Tyrreńskiego w czasach dzisiejszych zwiększyły atrakcyjność turystyczną całego regionu. Nie tylko ciepłe morze i bezchmurne niebo ściągają tu miliony gości z całego świata – także nagromadzenie ogromnej ilości wspaniałych zabytków z różnych epok stanowi prawdziwy magnes dla wielu turystów z całego świata.

Morze Tyrreńskie jest jednym z czterech mórz oblewających wybrzeża Włoch (wraz z Morzem Liguryjskim, Adriatyckim i Jońskim). Stanowi najgłębszą – obok Basenu centralnego i Rowu Helleńskiego – część Morza Śródziemnego.


Zamknięte miedzy Sycylią na południu, Sardynią i Korsyką na zachodzie a Półwyspem Apenińskim na wschodzie i północy Morze Tyrreńskie tworzy trójkąt o powierzchni około 259 000 km2.

Od północy Morze Tyrreńskie łączy się z Morzem Liguryjskim poprzez Cieśniną Korsykańską, na południowym wschodzie z Morzem Jońskim poprzez Cieśninę Mesyńską, a na zachodzie Cieśnina Bonifacio umożliwia połączenie z akwenami Basenu Algiersko-Prowansalskiego. W środkowej części Morza Tyrreńskiego nie ma wcale wysp, wszystkie ulokowały się na jego obrzeżach: Toskańskie na północy, Poncjańskie na wysokości przylądka Circeo, Ischia i Capri leżące u wejścia do Zatoki neapolitańskiej, Liparyjskie na południu. Wysokość pływów jest niewielka, choć w niektórych cieśninach pojawiają się silna prądy pływowe niebezpieczne dla żeglugi.


Morze Tyrreńskie powstało w wyniku działalności wulkanicznej (5 milionów lat temu). Dno morza znajduje się w stałym ruchu w związki z rozciąganiem się pokrywy ziemskiej, co przejawia się poprzez intensywną, podmorską aktywność wulkaniczną. Trzęsienia ziemi występują zwłaszcza w południowo-wschodniej części dna morskiego. Naziemny fragment tego łańcucha wulkanicznego to między innymi wulkan Stromboli i Etna na Sycylii. Jednak największy z wulkanów – Marsili – znajduje się pod wodą, na północny zachód od wysp Liparyjskich. Liczy niemal dwa miliony lat i ma 3 300 m wysokości.  


Wybrzeża Morza Tyrreńskiego, bogate w zaczące zabytki z czasów starożytnych (Paestum, Pompeje, Ostia) i miasta o świetnej przeszłości (Neapol, Palermo), opowiadają historię wspaniałych cywilizacji, które się tam rozwijały. Jest to jedyne w swoim rodzaju dziedzictwo, a także wyjątkowa atrakcja turystyczna. Magnesem przyciągającym turystów są również kąpieliska na wybrzeżu włoskim , w Zatoce Neapolitańskiei na północnym wybrzeżu Sycylii.. Turystykę na wyspach ułatwiają doskonale zorganizowane połączenia morskie.
Wybrzeża Morza Tyrreńskiego są niezwykle urozmaicone: zachwycają wulkaniczne krajobrazy Wysp Liparyjskich, piaszczyste plaże wschodniej Korsyki, wapienne klify cieśniny Bonifacio czy też skalne brzegi Sardynii i Kalabarii. Wybrzeże włoskie to naprzemiennie małe, piaszczyste zatoczki, skaliste przylądki i wielkie zatoki z ogromnymi portami (Neapol, Salerno, Palermo).